Адам Глебус - Дамавiкамерон (на белорусском языке)

Адам Глёбус

Дамавiкамерон

I. ДАМАВIК-1

Маладая жанчына засталася ў доме адна.

Увечары настойлiва пазванiлi ў дзверы. Жанчына падумала, што прыйшла суседка, i адчынiла. На парозе стаяў незнаёмы барадаты мужчына ў чорным скураным палiто i ў капелюшы, насунутым на вочы. Жанчына памкнулася зачынiць дзверы, але госць спынiў яе выразным жэстам рукi ў блiскучай пальчатцы.

- Хто вы? Што вам трэба? - ледзь чутна прашаптала гаспадыня пустой кватэры.

- Я - Дамавiк. Усё, што ў гэтым доме, належыць мне. Ты таксама належыш мне, - мужчына зайшоў у дом. - Распранайся.

Жанчына скiнула чырвоны з белымi ружамi халат i засталася ў чорнай шаўковай бялiзне.

- Усё здымаць? - спытала яна ў вастраносых ботаў.

- Усё, - прагучала з-пад цёмнага капелюша.

Гаспадыня скiнула бялiзну.

- Павярнiся да мяне спiнаю i нахiлiся.

Жанчына паслухмяна, сама не ведаючы чаму, выконвала загады Дамавiка. Яна павярнулася да яго спiнаю i нахiлiлася. Ён не здымаў нават пальчатак, калi рабiў тое, што людзi звычайна называюць актам.

Акрамя халоднага страху жанчына не адчула нiчога.

Калi маладая жанчына ў чырвоным з белымi ружамi халаце палiла тонкую цыгарэту, яна была ўпэўненая, што Дамавiк - плён яе фантазii.

II. КАДРАВIК

Жанчына прайшла доўгiм калiдорам i спынiлася каля дзвярэй з шыльдаю "Аддзел кадраў". Пастукала. "Калi ласка", - пачулася з-за абабiтых дэрмацiнам дзвярэй. Зайшла. За сталом сядзеў худы чалавек у "тройцы" i пры гальштуку - Кадравiк.

- Ёсць пытаннi? - ён паправiў вузел на гальштуку.

- Я па аб'яве, што была ў "Вечаровым Менску".

- Дакументы?

Жанчына выняла з рыдыкюля пакет i расклала на стале: пашпарт, працоўную кнiжку, стужку фотакартак 3x4 i заяву, напiсаную круглым почыркам. Кадравiк зiрнуў на дакументы, зазначыў, што карткi няякасныя - у жыццi прыгажэй, устаў i апусцiў шторы на акне. Ён запалiў верхняе святло i доўгiм важкiм ключом замкнуў дзверы. Ключ ён паклаў на высокi размаляваны пад мармур сейф. I толькi тады сказаў:

- Можна.

- Тут? - жанчына агледзела кабiнет.

- Так, - Кадравiк паправiў гальштук.

- Сорамна...

Ён кароткiм ключом адчынiў сейф, дастаў адтуль бутэльку каньяку i чарку.

- Выпiце, калi ласка.

- А вы?

- Служба. Пры выкананнi, скажам так.

Жанчына выпiла каньяк. Распраналася яна павольна i акуратна. Кадравiк зазначыў, што бялiзна зусiм новая. Сарамлiвая жанчына схавала бялiзну пад сукенку, павярнулася да Кадравiка i сказала:

- Сорамна.

- Звыкнеце, - Кадравiк нiколi не гаварыў з жанчынамi на ты, - прайдзiце колькi разоў па кiлiму, я павiнен паглядзець вас, ацанiць, скажам так.

Статная жанчына няспешна пайшла па кiлiму. Кадравiк з прыемнасцю глядзеў на яе вабныя формы i сам сабе зазначыў, што не разумее, чаму такая жанчына павiнна працаваць.

- Можаце апрануцца, - ён апусцiў вочы.

Жанчына бессаромна глядзела на Кадравiка.

- Неабавязкова, - сказаў ён.

- Але я не супраць, - жанчына падышла да Кадравiка i распусцiла вузел ягонага гальштука.

- Вы атрымаеце накiраванне ў лепшую групу.

Натуршчыцай жанчына працавала нядоўга, яна выйшла замуж за выкладчыка тэхнiкi жывапiсу, i той забаранiў ёй працаваць наогул.

Кадравiк працягвае налiваць сарамлiвым жанчынам каньяк.

III. ВАДЗЯНIК

Легкавая машына афiцыйнага колеру мiнула мост, праехала праз лес, заехала на тэрыторыю закiнутага кляштара, абмiнула званiцу i цагляныя выгбы разбуранага сабора, спынiлася каля паруйнаванага палаца i пасiгналiла.

Праз iмгненне з-за рага з'явiўся хлопец у джутавым строi. Ён адчынiў дзверцы афiцыйнай машыны, з якой выйшлi на някошаную траву дзве маладыя асобы, бландзiнка ды брунетка, а за iмi кiраўнiк.

- Знаёмцеся, выгукнуў кiраўнiк i ўзяў хлопца пад локаць, - Вадзянiк: гаспадар закiнутага, забытага Богам i людзьмi кляштара i святой вады. А гэта - мае брунетка i бландзiнка. Iмёны i прозвiшчы яны пакiнулi ў лесе пад мостам.

- Пайшлi да святой вады, - прапанаваў гаспадар закiнутага кляштара.

- Чакай, - кiраўнiк адчынiў багажнiк, дзе хавалася вялiкая кардонная скрыня.

Вадзянiк прыхапiў скрыню, i госцi пайшлi па высокай траве за джутавай спiнаю Вадзянiка.

За палацам, у лагчыне, стаяла на святой крынiцы лазня, збудаваная паводле праекта кiраўнiка. Лазня была падрыхтаваная да ачышчэння цi забруджвання, бо ўсё залежыць ад светапогляду i веравызнання.

Даведка

Кляштар, заснаваны ў ХV стагоддзi на цыганскай святой крынiцы. Некалькi разоў ён пераходзiў ад каталiкоў да праваслаўных i наадварот. Доўгi час у кляштары мясцiўся сiрочы iнтэрнат. У 50-х гадах нашага стагоддзя iнтэрнат перавялi ў райцэнтр i кляштар канчаткова заняпаў. З 80-х на тэрыторыi кляштара жыве мужчына, прозвiшча - Вадзянiк.

Бландзiнка i брунетка распакавалi скрыню, сабралi на стол, распранулiся. Яны пакiнулi на сабе толькi ўпрыгожаннi: бранзалеты, пярсцёнкi, завушнiцы, каралi, кулоны, залатыя ланцугi, крыжы, грабеньчыкi, заколкi...

Калi жанчыны разлiлi па фужэрах густы каньяк, Вадзянiк сказаў:

- Не п'ю.

- Ха-ха, - мовiла аголеная бландзiнка i паправiла бранзалет.

- Хi-хi, - мовiла аголеная брунетка i паправiла пярсцёнак.

- Што праўда, тое праўда. Не п'е, - падсумаваў кiраўнiк.

Госцi выпiлi каньяк.

- Музыка, - сказаў кiраўнiк.

Уключыўся магнiтафон.

Вадзянiк сядзеў у кутку i са смакам еў сакавiтыя скрылiкi кансерваванага гарбуза. Ён еў вiдэльцам са слоiка.

- Горача, - кiраўнiк расшпiлiў верхнi гузiк сваёй афiцыйна-крухмальнай кашулi. - Распранiце мяне.

Жанчыны спрытна распранулi кiраўнiка.

- Танцы, танцы, танцы! - лазню запоўнiлi кiраўнiковыя воплескi.

Жанчыны таленавiта затанчылi на жоўтай падлозе ў сакрэтнай лазнi. Яны спакушальна пагойдвалi клубамi, плаўна выгiналi станы, сарамлiва закрывалi далонямi твары... Кiраўнiк змрочна пiў каньяк з лiмо-нам. А Вадзянiк, абыякавы да падзей, пiў са слоiка гарбузовы марынад.

- Карцiны, - загадаў кiраўнiк.

Жанчыны спынiлiся, абнялiся i старанна пачалi разыгрываць сцэны лесбiянства. Яны амаль натуралёва цалавалiся i пяшчотна лашчылiся, калi Вадзянiк неўпрыкмет знiк са свайго ўтульнага кутка. На крэсле застаўся парожнi слоiк з-пад кансерваванага гарбуза ды вiдэлец у iм.

Дзверы ў лазню засталiся прачыненыя. На вулiцы крулявала лета. Шаравая маланка магла заляцець у лазню i спалiць яе разам з "карцiнамi". Так i здарылася.

На папялiшчы знайшлi вiдэлец, легкавую машыну афiцыйнага колеру знайшлi толькi праз тыдзень на беразе возера Свiцязь, а Вадзянiка дагэтуль небеспадстаўна шукаюць, бо дзверы трэба зачыняць.

IV. ДАМАВIК-2

Муж спаў, жонка чытала, калi ў дзверы пагрукалi. Яна паспрабавала пабудзiць мужа, але той не прачынаўся, ён спаў мёртвым сном. Пагрукалi зноў. Жонка крадком зiрнула ў дзвярное вочка. На пляцоўцы стаяў i глядзеў на яе Дамавiк. У Дамавiка быў твар добра знаёмага чалавека, чыё iмя яна нiяк не магла прыгадаць. Жанчына ўскрыкнула, але муж так i не прачнуўся.