Якуб Колас - Над прасторамi зямлi (на белорусском языке)

Як белыя лебедзi, паплылi яны ў бяскрайняй прасторы, ператвараючыся ў самыя вычварныя, дзiвосныя постацi, i знiклi з вачэй.

Яшчэ больш пацямнела нiзкая хмара, нерухома застыўшы на адзiн момант. Зрушылася, заварушылася. Як шапка-волат, спускаецца нiжай, выпускаючы па краях кудлатыя касмыкi, апранаючы ценем зямлю.

- Хмара находзiць! - узрушана-радасна зашумелi кусты.

- Ш! ш! - зашастала асака. - Маўчыце, не спалохайце мiлую, слаўную хмару.

I знямелая цiш агарнула зямлю.

- Гром, гром! Вы чуеце гром? - прытоеным, сцiшаным голасам загаманiлi аўсяныя кiстачкi.

- А што гэта гудзе дзесь далёка, ды гэтак жа густа? - запытала трава.

- Гэта дождж, гэта дождж гудзе! - радасна залепятала лiсце на дубе.

- Сцеражыся, братка, - гучна зашумеў вецер, пагнаўшы пыл па зямлi, каб зараз жа прыбiць яго жыватворчым дажджом.

Грозна i гучна наступала цёмная хмара, аблiваючы зямлю iмклiвым патокам дажджу, кладучы на дол засмаглыя нiвы i травы.

Прайшла навальнiца. Блiснула сонца. Мiльярды брыльянцiстых кропель брыльянцiстай вады заззялi ў праменнях.

Ляжыць на доле авёс, абцяжараны i напоены дажджом. Павылеглi нiвы.

- Хвала табе, цёмная хмара! Хоць i злажыла ты нас на дол, але мы ўстанем, бо ты нам дала моцы i сiлы, - шэпчуць шчаслiвыя раслiнкi i цягнуцца зноў угору да яснага сонца.