Андрэ Моруа - Пакаранне золатам (на белорусском языке)

- А вы больш не збiраецеся перасяляцца ў Паўднёвую Амерыку?

- Не, дарагi мой пане, не... Што я там буду рабiць? Вашынгтон больш не ставiць пытання аб абмене грошай, i ў мае гады...

Ён сапраўды вельмi пастарэў: умовы, у якiх ён сябе прымусiў жыць, падрывалi здароўе. Ружовыя шчокi выцвiлi, завастрылiся, кожнае слова вымаўлялася з натугай.

"Наўрад цi ён доўга працягне", - падумаў я.

Пераканаўшыся, што нiчым яму не дапамагу, я развiтаўся. Быў у мяне намер зрэдку заходзiць да яго, але праз некалькi дзён, разгарнуўшы "Ню-Ёрк Таймс", заўважыў загаловак: "Смерць французскага эмiгранта. Поўны чамадан даляраў". Я прачытаў рэпартаж. Паведамлялi пра старога Бурдака. Яго знайшлi мёртвым ранiцай. Ён ляжаў на сваiм чорным чамадане, закруцiўшыся ў коўдру. Смерць была натуральная, скарб некрануты. Я прыйшоў у гатэль "Дэльмонiка", каб даведацца, калi i дзе адбудзецца пахаванне. Таксама спытаў адмiнiстратара, што з Фердзiнандам:

- А дзе ж сабака нябожчыка пана?

- Прэтэнзiй не паступала, аддалi гiцлям на жывадзёрню.

- А грошы?

- Калi не знойдуцца наследнiкi, дык iх забярэ амерыканская казна.

- Канец вясёленькi, - сказаў я.

А сам падумаў: "Вясёленькi канец доўгай i нуднай гiсторыi".

Пераклад: Юрка Гаўрук