Жан Сартр - Блiзкасць (на белорусском языке)

III

"Ф-фэ!"

Чорная ноч. Здаецца, нехта ходзiць па пакоi - нейкi мужчына, у пантофлях. Вось ён вельмi асцярожна пераставiў адну нагу, потым другую, але ўсё роўна не можа, каб падлога трошкi не рыпнула. Цяпер спынiўся i, пасля кароткае цiшынi, зноў, раптам апынуўшыся ў iншым куце, як маньяк, пачынае бадзяцца без мэты. Люлю было холадна, коўдра, якою яна накрылася, была зусiм тонкая. "Ф-фэ!" - гучна прамовiла яна i сама спалохалася свайго голасу.

"Ф-фэ! Я ўпэўненая: ён цяпер запалiў цыгарэту, iдзе па вулiцы i глядзiць на зорнае неба, ён неяк казаў, што яму падабаецца шызае парыжскае неба. Не спяшаючыся вяртаецца дадому, не спяшаючыся: ён казаў, што заўжды пасля гэтага адчувае сябе паэтычна i лёгка, як выдаеная карова; ён пра гэта цяпер i не думае - а я тут ляжу ўся ўквэцаная. Дый чаго здзiўляцца, што ён чысты, сваё паскудства ён пакiнуў тут, у змроку, увесь ручнiк запэцканы i прасцiна таксама, якраз пасярэдзiне ложка, немагчыма нават як след выпрастаць ногi, увесь час адчуваеш на скуры гэтую вiльгаць, ф-фэ, якое паскудства, а ён сабе чысценькi i сухi, я чула, як ён свiсцеў пад акном, калi выйшаў; стаяў там на вулiцы, сухi, свежы, у прыгожай вопратцы, у сваiм дэмiсезонным плашчыку трэба прызнаць, ён умее апранацца, любой жанчыне было б прыемна прайсцiся з iм побач; стаяў пад акном, а я тут ляжала голая ў цемры, i трэслася ад холаду, i абцiрала рукамi жывот, бо мне ўвесь час здавалася, што я ўся яшчэ мокрая. Сказаў: "Я падымуся да цябе на хвiлiнку, толькi зiрнуць, якi ў цябе пакой". А сам праседзеў аж дзве гадзiны. А як ложак рыпеў, якi ж тут паскудны жалезны ложак! Цiкава, i дзе ён толькi знайшоў такую гасцiнiцу? Казаў жа, што правёў тут аднойчы два тыднi, што мне будзе тут добра, але якiя тут iдыёцкiя пакоi, я паглядзела два, дык нiколi такiх маленькiх не бачыла, i ўсё аж напакавана мэбляй; розныя зэдлiкi, канапы, столiкi - i ўсё так i смярдзiць любоўю; не ведаю, жыў ён тут два тыднi цi не, але пэўна, што не адзiн: вiдаць, так ён мяне паважае, што ўсунуў сюды. А як калiдорны хiхiкаў, калi мы пайшлi наверх, па пысе вiдаць - алжырац, ненавiджу гэтых тыпаў, яны мяне палохаюць, так i зырацца мне на ногi, а гэты, напэўна, вярнуўся ў свой заканурак i падумаў: "Ужо, вiдаць, пачалi", - i панавыдумляў сабе рознага пахабства, яны ж, мусiць, робяць са сваiмi жанчынамi чорт ведае што; калi да такiх трапiш, на ўсё жыццё застанешся крывая; пакуль П'ер да мяне прыставаў, я толькi пра гэтага алжырца i думала - як ён думае, чым я займаюся, i ўяўляе сабе ўсякую найжудаснейшую брыду, якую толькi можна ўявiць. Але ж нехта ў гэтым пакоi ходзiць!"

Люлю затаiла дыханне, i рып амаль адначасна сцiх. "Усё цяпер балiць памiж ног, увесь час свярбiць i пячэ, нават плакаць хочацца, i так цяпер будзе кожную ноч, апроч хiба заўтрашняй, таму што заўтра мы будзем у цягнiку". Люлю закусiла губу i перасмыкнулася, прыгадаўшы, як енчыла. "Няпраўда, не енчыла я, проста трошкi мацней за звычайнае дыхала, таму што ён такi цяжкi, што як навалiцца на мяне, дык у мяне аж дыханне займае. Як ён сказаў: "Ты енчыш, табе прыемна", - цярпець не магу, калi пры гэтым яшчэ размаўляюць: калi робiш гэта, трэба забыцца, а гэты без перапынку толькi i балбоча рознае свiнства. Я не енчыла: па-першае, я не магу атрымлiваць задавальнення - гэта факт, так нават доктар казаў, - хiба што толькi калi зраблю сабе сама. А ён не хоча мне верыць, яны ўсе не хочуць гэтаму верыць, толькi кажуць: "Гэта таму, што табе зрабiлi няправiльна першы раз, але я табе пакажу, што такое сапраўдная асалода", - я iм нават ужо не пярэчу, я ж ведаю, чаму ў мяне так - усё праз фiзiялогiю; а iх гэта крыўдзiць".

На лесвiцы пачулiся крокi. "Нехта вяртаецца. Крый Божа, каб толькi гэта быў не ён. Бо ён на такое здольны - калi яго раптам зноў апануе жаданне. Не, не ён, у гэтага хада цяжэйшая, - а можа? - Сэрца ў грудзях у Люлю аж падскочыла. - Можа, гэта алжырац? Ён жа ведае, што я адна. Зараз пастукае ў дзверы. Не магу, не магу болей гэтага вытрываць! Не, гэта паверхам нiжэй, нейкi тып вярнуўся ў свой нумар, совае ключ у шчылiну, а як корпаецца, ды ён зусiм п'яны, цiкава, i хто толькi жыве ў гэтай гасцiнiцы, вясёленькая, вiдаць, публiка; надвячоркам сустрэла тут адну рыжую, на лесвiцы, - вочы, як у наркаманкi. Я не енчыла! Натуральна, ён мяне ўрэшце ўзбудзiў - столькi цiскаць, ён гэта ўмее; цярпець не магу гэтых умельцаў, далiбог, згадзiлася б лепей спаць з бязвiнным i неспрактыкаваным. А ў гэтых рукi адразу так i лезуць туды, куды трэба, i лашчаць, i цiскаюць, паволi, не моцна... лiчаць вас за нейкi iнструмент, i яшчэ ганарацца, што ўмеюць на iм iграць. Ненавiджу, калi мяне ўзбуджаюць, тады ў горле ўсё сохне i робiцца страшна, а ў роце нейкi дурны смак. У мяне тады такое пачуццё, быццам мяне прынiзiлi, - яны ж лiчаць, што ўладараць над вамi; П'еру дык я гатовая проста па пысе даць, калi ён з такiм самазадаволеным выглядам кажа: "У мяне свая тэхнiка". Божа, i падумаць толькi, што ўсё жыццё - гэта i ёсць: i прыбiраюцца, i мыюцца, i стараюцца выглядаць прыгажэй - усё дзеля гэтага, i раманы ўсе пра гэта напiсаны, i думаюць пра гэта ўвесь час, а ўрэшце - вось да чаго ўсё зводзiцца; iдзяце з нейкiм тыпам у пакой, ён вас там напалову прыдушвае, а ў канцы яшчэ пэцкае вам жывот. Як хочацца спаць! Хоць бы крыху прыкархнуць - заўтра ж ехаць цэлую ноч; зусiм буду змэнчаная. А хочацца быць трошкi свежай, каб прагуляцца пасля па Нiцы; кажуць, там вельмi прыгожа - маленькiя iтальянскiя вулачкi, каляровая бялiзна сушыцца на сонцы; вазьму з сабой мальберт i буду маляваць, а маленькiя дзяўчынкi будуць падбягаць i глядзець, што я раблю. Брыдота! (Яна крыху зварухнулася i адчула сцягном мокрую пляму на прасцiне.) Вязе мяне туды, каб толькi гэтым i займацца. Нiхто, нiхто мяне не любiць. I гэты - iшоў побач, мне ўжо так было, што ўжо прытомнасць была гатовая страцiць, усё чакала ад яго пяшчотнага слова, каб сказаў: "Я кахаю цябе", - ну, вядома, я з iм не вярнулася б, але сказала б што-небудзь прыемнае, разышлiся б сябрамi, а так чакала, чакала, ну, узяў мяне за руку - я нават не вырывала, - а Рырэта як раззлавалася; i няпраўда, што ён быў падобны да арангутанга, я так i падумала, што ў яе што-небудзь такое ў галаве, толькi i крывiлася на яго сваiмi гiдзенькiмi вочкамi, проста дзiва, якая яна часам бывае злосная, але ўсё роўна - калi ён схапiў мяне за руку, я i не падумала супрацiўляцца, галоўнае зусiм не ў гэтым - яму патрэбна была не я, яму патрэбна была яго жонка, бо ён са мной ажанiўся i лiчыць сябе маiм мужам; заўсёды мяне прынiжаў, толькi i даводзiў, што, маўляў, разумнейшы, ну, i сам цяпер вiнаваты, няма чаго было ставiцца да мяне так пагардлiва, можа, я з iм яшчэ i засталася б. Я нават упэўненая, што ён i не шкадуе, i не плача - толькi злуецца, i ўсё, а сам нават радуецца: цяпер жа ў яго ўвесь ложак, можа нарэшце выпрастаць свае даўжэзныя ногi. Як бы я хацела памерцi! Вось толькi баюся, каб ён не падумаў пра мяне блага: я ж нiчога не магла растлумачыць - побач была Рырэта i ўсё толькi i балбатала, i балбатала, як нейкая iстэрычка. Цяпер можа радавацца; ганарыцца, напэўна, - якая яна была смелая, быццам з Анры гэта так цяжка: ён цiхi, як бязвiннае ягнятка. Вось пайду! Не могуць жа яны мяне прымусiць кiнуць яго, як сабаку". Яна саскочыла з ложка i запалiла святло. "Так, панчохi, камбiнацыю i досыць". Яна так спяшалася, што нават не падумала прычасацца. "Паглядзяць на мяне i не здагадаюцца, што пад палiто нiчога няма, яно ж у мяне доўгае, да самых чаравiкаў. Чорт, яшчэ ж гэты алжырац, - яна знерухомела i адчула, як тахкае сэрца. - Давядзецца яго пабудзiць, каб адчынiў". Па-воўчы ступаючы хоць кожная прыступка ўсё роўна непрыемна рыпала, - яна спусцiлася ўнiз i пастукала ў акенца канторкi.