Эрик Сигл - Гiсторыя кахання (на белорусском языке)
- Название:Гiсторыя кахання (на белорусском языке)
- Автор:
- Жанр:
- Издательство:неизвестно
- Год:неизвестен
- ISBN:нет данных
- Рейтинг:
- Избранное:Добавить в избранное
-
Отзывы:
-
Ваша оценка:
Эрик Сигл - Гiсторыя кахання (на белорусском языке) краткое содержание
Гiсторыя кахання (на белорусском языке) - читать онлайн бесплатно полную версию (весь текст целиком)
Интервал:
Закладка:
Я сядзеў у машыне i глядзеў на неонавы надпiс "Мiдзii i вустрыцы". Болей за ўсё я любiў у Джэнi тое, што яна ўмела зазiрнуць мне ў душу, зразумець рэчы, якiх не перадасi словамi. Яна i цяпер усё разумела. Аднак цi хопiць у мяне сiлы паглядзець праўдзе ў вочы? Божа, яна ж знайшла ў сабе мужнасць убачыць i прызнаць недасканаласць i маю, i сваю ўласную! Божа, якiм нiкчэмным я цяпер сябе адчуваў! Не ведаў, што i сказаць.
- Джэн, ты не хочаш мiдзiй цi вустрыц? - запытаўся я ў яе.
- А ты не хочаш у зубы, падрыхтунчык?
- Хачу, - адказаў я.
Яна сцiснула кулак i размахнулася, а потым лёгка прыклала яго да маёй шчакi. Я пацалаваў гэты кулачок i пацягнуўся да яе, аднак, як толькi я паспрабаваў абняць яе, яна ўпёрлася рукамi мне ў грудзi i гаркнула, як сама сапраўдны гангстэр з "пугачом" у руцэ:
- Пагналi, падрыхтунчык! За руль - i гайда!
Добра, любая. Добра.
Найболей бацька папракаў мяне ў залiшняй таропкасцi. Мiтуслiвасцi. Нецярплiвасцi. Не памятаю добра, што за словы ён мне казаў, але пропаведзь, якую ён прачытаў мне ў Гарвард-клубе, датычыла перадусiм маёй паспешлiвасцi. Напачатку, каб разагрэцца, ён загадаў мне не есцi так хутка. Я пачцiва нагадаў яму, што я ўжо досыць дарослы чалавек i яму няварта спрабаваць выправiць мае паводзiны цi нават каменцiраваць iх. У адказ ён заявiў, што нават вялiкiм дзяржаўным дзеячам неабходная час ад часу канструктыўная крытыка. Я расцанiў гэтую заўвагу як не надта тонкi намёк на тое, што колiсь ён служыў у першай рузвельтаўскай адмiнiстрацыi. Аднак мне зусiм не хацелася даць яму разгарнуцца ва ўспамiнах, напрыклад, аб ролi, якую ён адыграў у правядзеннi нацыянальнае банкаўскае рэформы. Так што бацюхна заглух.
Як я ўжо сказаў, мы абедалi ў бостанскiм Гарвард-клубе. Я вельмi злуюся, калi нехта згаджаецца з тым, як бацька мяне ацэньвае. А тут спрэс адны людзi Барэта III. Ягоныя аднакласнiкi, аднакурснiкi, клiенты, тыя, што хочуць стаць ягонымi клiентамi, i гэтак далей, i гэтак далей... У мяне сумнення няма, што ўсё тут зладжана - i цяпер, i заўсёды. Як нi прыслухаюся да гоману, дык толькi i чую: "Вось iдзе Олiвэр Барэт!", цi: "Гэта Барэт, лiдэр гарвардскай хакейнай каманды!", цi што-небудзь яшчэ накшталт гэтага.
У нас была чарговая, як я iх называю, "антыразмова". Ад усiх папярэднiх яна адрознiвалася хiба што жудасным лухтавiзмам.
- Бацька, ты ж i слова не сказаў пра Джэнiфэр.
- А што тут гаварыць? Ты паставiў нас перад фактам, цi ж не?
- Але я хачу ведаць, што ты пра яе думаеш, бацька.
- Я думаю, што Джэнiфэр - дзяўчына выдатная. Прабiцца ў Рэдклiф з яе засценка - гэта ўжо нешта значыць...
Усё мне ясна, бацечка, з гэтай тваёй дэмагогiяй наконт "працаваць трэба, цярпець...". Палямi-агародамi ўхiляешся ад адказу.
- Бацька, гавары шчыра.
- Ну а калi шчыра, дык юная лэдзi тут зусiм нi пры чым, - сказаў ён. Справа ў табе самiм.
- Вось як?
- Справа ў тваiм бунце. Ты ўсяго толькi бунтуеш, сын.
- Бацька, дык, па-твойму, жанiцьба з прыгожай i разумнай студэнткаю Рэдклiфа - бунт? Яна ж не якая-небудзь прыпыленая хiпуля.
- Ёй багата чаго не хапае.
Ага, пачынаецца. Бацюхна ты мой, не грузi лепш гэтага смецця!
- Скажы, бацька, што цябе больш за ўсё ў ёй раздражняе - што яна каталiчка цi што яна бедная?
- А што цябе больш за ўсё вабiць у ёй? - амаль прашаптаў ён, падаўшыся да мяне.
Мне захацелася ўстаць i пайсцi, i я яму гэта сказаў.
- Заставайся на месцы i гавары па-мужчынску, - сказаў ён.
А як я гаварыў дагэтуль? Як хлопчык? Як дзяўчо? Як мышанё? I ўсё ж я застаўся.
Ад таго, што я не падняўся з-за стала, Сукiнага Сына ажно распiрала ад задавальнення. Мяркую, ён расцанiў гэты факт як сваю чарговую перамогу нада мною.
- Я толькi прасiў бы цябе крыху счакаць, - прамовiў Олiвэр Барэт III.
- Скажы, калi ласка, "крыху счакаць" - гэта колькi?
- Пакуль не закончыш Юрыдычнай школы. Калi ў вас сапраўднае пачуццё, дык яно павiнна вытрымаць гэтае выпрабаванне.
- Гэта сапраўднае пачуццё, але, выбачай, якога чорта я павiнен яго яшчэ выпрабоўваць?
Я, па-мойму, ясна яму ўсё выказаў. I не хацеў здавацца перад iм, перад ягоным вечным судзействам, знаходзiцца пад ягоным няспынным прыгнётам ды кантролем.
- Олiвэр, - пачаў ён новы раўнд. - Ты яшчэ непаўна...
- "Непаўна..." - хто? - Чорт, я ўжо пачаў шалець.
- Непаўналетнi. Табе няма дваццацi аднаго года. Паводле закона ты яшчэ не з'яўляешся дарослым чалавекам.
- Пляваць я хацеў на тваю законную балбатню!..
Мабыць, наведнiкi, якiя сядзелi ў суседстве, пачулi, што я яму сказаў. Акурат у процiвагу майму выкрыку Олiвэр III сцебануў мяне шэптам-свiстам:
- Ажэнiшся з ёю цяпер - не дам табе больш нi цэнта. Дорага табе абыдзецца гэтае глупства.
- Бацька, а я не баюся такой адплаты, - адказаў я i пайшоў з ягонага жыцця, каб пачаць сваё ўласнае.
9
Цяпер нам трэба было наведацца ў Крэнстан, штат Род-Айлэнд, - гарадок, якi знаходзiцца крыху далей на поўдзень ад Бостана, чым Iпсвiч - на поўнач. Пасля правалу маёй спробы ўвесцi Джэнi ў дом яе будучых сваякоў ("Цi называць мне iх цяпер сваякамi?" - спыталася яна), я чакаў спаткання з мiстэрам Кавiлеры з пэўнай асцярогаю. Мне ж зноў прыйдзецца сустрэцца з iталiйска-мiжземнаморскiм сiндромам шчадралюбства дый яшчэ ўскладненым тымi фактамi, што Джэнi - адзiная дачка, што вырасла яна без мацi i, значыцца, вельмi моцна хiнецца да бацькi. Словам, наперадзе ў мяне быў шквал эмоцый, варты даследавання псiхааналiтыкаў.
Нарэшце, цяпер я не меў грошай.
Давайце ўявiм сабе на нейкую хвiлю якога-небудзь Олiвэро Барэто, добрага iталiйскага хлопца, што жыве ў Крэнстане, штат Род-Айлэнд, на адной вулiцы з Джэнi. Аднаго дня ён прыходзiць да мiстэра Кавiлеры, працаўнiка i галоўнага крэнстанскага пiрожнiка, i кажа: "Я хачу ажанiцца з вашай адзiнай дачкою Джэнiфэр". Пра што найперш папытаецца бацька? Ведама ж, не пра тое, цi кахае ён, Олiвэро, ягоную дачку, бо, ведаючы Джэнi, не кахаць яе нельга - гэта непазбежнасць. Не, пытанне мiстэра Кавiлеры будзе прыкладна такое: "А як ты, Барэто, будзеш забяспечваць сваю жонку?"
А зараз уявiм рэакцыю шаноўнага мiстэра Кавiлеры на паведамленне Барэто, якi скажа, што ўсё будзе якраз наадварот, прынамсi, у блiжэйшыя тры гады: не ён будзе яе забяспечваць, а яна - яго. Цi не пакажа тады шаноўны мiстэр Кавiлеры жанiху на дзверы, а то i зусiм - выпхне яго з дому, калi толькi Барэто не ўдаўся ростам ды вагою з Барэта.
Так цi iнакш, у дурное становiшча трапiць няўдалы прэтэндэнт на руку адзiнае дачкi мiстэра Кавiлеры.
Мабыць, таму, апанаваны невясёлымi прадчуваннямi, я пакорлiва выконваў усе прадпiсаныя дарожнымi знакамi абмежаваннi хуткасцi, калi мы з Джэнi кацiлi травеньскай нядзеляю ў Крэнстан. Дайшло да таго, што Джэнi, якой увогуле спадабаўся выбраны мною тэмп, здзiўлена заўважыла, што там, дзе дазвалялася хуткасць сорак пяць мiль у гадзiну, я збавiў да сарака. Я адказаў, што машына дрэнна адладжаная, аднак яна не паверыла.
Читать дальшеИнтервал:
Закладка: