Эрик Сигл - Гiсторыя кахання (на белорусском языке)

Але што ж ён меў за гэта ад мяне ва ўзнагароду? У былыя часы я дзялiўся з iм усiмi падрабязнасцямi сваiх любоўных перамог. Аднак цяпер ён быў не толькi пазбаўлены сваiх неад'емных правоў сябра на суперажыванне - больш таго, я нават не прызнаўся яму, што мы з Джэнi - каханкi. Я проста казаў яму, калi нам спатрэбiцца пакой, а ўжо навошта - мусiў здагадвацца ён сам.

- Барэт, дык спiш ты з ёю цi не? - дапытваўся Рэй.

- Рэйманд, я цябе як сябра прашу: не пытайся.

- Вы ж з ёю адсюль днямi i начамi не вылазiце. Чым тут так доўга можна займацца?

- Тады навошта пытацца, Рэй?

- Бо ў гэтым ёсць нешта нездаровае.

- Што менавiта?

- Ды ўсё, Ол. Раней у цябе такога нiколi не было. Раней ты дзядзьку Рэю ўсё выкладваў. Ведаеш, непрыгожа гэта неяк. Дальбог, гэта нешта ў цябе хваравiтае. Ну што ты ў ёй знайшоў асаблiвага?

- Паслухай, Рэй, калi прыходзiць сапраўднае каханне...

- Каханне?

- Не прамаўляй гэтае слова брудна.

- Каханне? У тваiм узросце? Дзед, мне за цябе страшна.

- Чаму ж гэта? Баiшся, што з'еду з глузду?

- Баюся за тваю халасцяцкую свабоду... За жыццё тваё баюся!

Нябога Рэй. I праўда перапалохаўся.

- Баiшся страцiць добрага суседа?

- Як наконт страцiць - не ведаю. А вось знайсцi - дык ужо знайшоў. Суседку. Яна тут ужо, лiчы, пасялiлася.

Я якраз збiраўся на канцэрт, дык пара было канчаць гэтую гамонку.

- Добра, не бядуй, Рэйманд. Ноймем кватэру ў Ню-Ёрку, будзем цёлак мяняць кожную ноч. Усё пераспрабуем.

- Як гэта - "не бядуй"? Барэт, я ж бачу, што яна цябе абкруцiла.

- Сiтуацыя цалкам пад маiм кантролем, - адказаў я. - Супакойся.

Папраўляючы гальштук, я рушыў да дзвярэй. Але Стратан нiяк не мог суняцца:

- Олi!

- Што?

- Дык вы з ёй спiце?.. Спiце ж?

- О Божа!..

На гэтым канцэрце Джэнi не сядзела побач са мною - яна была на сцэне. Аркестр Бахаўскага таварыства выконваў у Данстэрскiм каледжы Пяты Брандэнбургскi канцэрт, i Джэнi салiравала на клавесiне. Вядома, я ўжо шмат разоў слухаў, як яна iграе, аднак нiколi - з аркестрам i на публiцы. Божа, мяне проста распiрала з гонару. Я не заўважыў у яе выкананнi анiводнае хiбы.

- Ты нават уявiць сабе не можаш, як файна ты iграла, - сказаў я ёй пасля канцэрта.

- Дужа ты разбiраешся ў музыцы, падрыхтунчык.

- Дастаткова разбiраюся.

Мы стаялi ў двары каледжа. Быў такi красавiцкi вечар, калi ўжо верыш, што нарэшце вясна дабярэцца i да Кембрыджа. Калегi Джэнi праходжвалiся паблiзу, у тым лiку i Марцiн Дэвiдсан, якi выстрэльваў вачыма ў мой бок зарады нянавiсцi, i таму я не стаў спрачацца з Джэнi наконт цяжкасцей iгры на клавiшных iнструментах.

Неўзабаве мы прайшлi цераз Мемарыяльныя прысады да берага ракi.

- Глядзi на рэчы цвяроза, Барэт, прашу цябе. Я iграю нармальна. Але не выдатна. Нават не на ўзроўнi тваёй хакейнай зборнай, калi рабiць параўнаннi. Усяго толькi нармальна. Падумай i згадзiся.

Як я мог спрачацца з ёю, калi яна цi не ўпершыню на маёй памяцi не задзiрала носа.

- Добра. Згаджаюся. Ты iграеш нармальна. Я толькi хацеў сказаць, што ты павiнна працягваць iграць.

- Божа, а хто сказаў, што я не хачу працягваць iграць? Дзеля гэтага ж я i збiраюся займацца ў Надзi Буланжэ.

Гэта яшчэ што за навiна? Па тым, як Джэнi асеклася, я адразу зразумеў, што яна прагаварылася.

- У каго? - запытаўся я.

- У Надзi Буланжэ. Гэта знакамiты педагог. Жыве ў Парыжы. - Апошнiя словы яна прамовiла даволi таропка.

- У Парыжы? - запытаўся я, але ўжо досыць павольна.

- Яна набiрае з Амерыкi вельмi мала вучняў. Мне страшэнна пашэнцiла. I стыпендыя будзе вялiкая.

- Джэнiфэр... Ты ад'язджаеш у Парыж?

- Я нiколi не была ў Эўропе. Дачакацца не магу паездкi.

Я схапiў яе за плечы. Можа, занадта груба, не ведаю.

- I даўно ты так вырашыла?

Упершыню за ўвесь час нашага знаёмства яна не змагла глядзець мне ў вочы.

- Олi, ну сам падумай, - сказала яна. - Гэта непазбежна.

- Што - "непазбежна"?

- Мы атрымлiваем дыпломы, i кожны iдзе сваiм асобным шляхам. Ты паступiш у Юрыдычную школу.

- Чакай. Ты думаеш, што ты кажаш?

Цяпер яна паглядзела мне ў вочы. Твар у яе быў сумны.

- Олi, ты будучы мiльянер, а я сацыяльны нуль.

Я ўсё яшчэ трымаў яе за плечы.

- Ну што ты раптам пра нейкiя асобныя шляхi? Мы ўжо разам, мы шчаслiвыя.

- Олi, прашу цябе зноў, падумай добра, - паўтарыла яна. - Гарвард - гэта ўсё роўна як торба з падарункамi ў Санта-Клаўса. Напхаць туды можна чаго толькi хочаш, хоць сама вар'яцкiх цацак. Але калi свята канчаецца, цябе вытрасаюць з гэтай торбы... - Яна запнулася. - ...i тады трэба сунуцца на сваё месца.

- Ты хочаш сказаць, што ты збiраешся пячы булкi ў свайго таты ў Крэнстане, штат Род-Айлэнд?

Я плёў абы-што.

- Пiрожныя, - паправiла яна. - I не трэба смяяцца з майго бацькi.

- Не пакiдай мяне, Джэнi. Прашу цябе.

- А як жа мая стыпендыя? Як Парыж, якога я нiколi ў жыццi не бачыла?

- А як жа нашае вяселле? - Я сказаў гэта, хоць у той момант не зусiм быў упэўнены ў тым, што адчуваў.

- А хiба мы калi-небудзь гаварылi пра вяселле?

- Я пра яго кажу. Я. Цяпер.

- Ты хочаш ажанiцца са мною?

- Хачу.

Яна схiлiла галаву набок i запыталася - проста, не ўсмiхнуўшыся, аднак з вялiкай дапытлiвасцю ў вачах:

- Чаму?

Я зазiрнуў ёй у самыя вочы:

- А таму што.

- О-о, - сказала яна. - Дужа грунтоўная прычына.

Яна ўзяла мяне за руку (не за рукаў, як зазвычай), i мы моўчкi пайшлi ўздоўж ракi. А пра што яшчэ было нам гаварыць?

7

Маёнтак Барэтаў, Iпсвiч, штат Масачусэтс, знаходзiцца хвiлiн за трыццаць сорак язды ад Мiстык-Рывэр-Брыджа, у залежнасцi ад хуткасцi, якую вы набiраеце. Мне не раз удавалася пераадолець гэтую адлегласць за дваццаць дзевяць хвiлiн. Адзiн шаноўны бостанскi банкiр сцвярджае, што ён праехаў яе яшчэ хутчэй, аднак калi гаворка заходзiць пра тое, што нехта здолеў абставiць тут мяне, дык дужа цяжка ў гэта паверыць. Асабiста я лiчу дваццаць дзевяць хвiлiн неперасягальным рэкордам. Урэшце, калi гонiш па аўтастрадзе No 1, дык зважаеш на святлафоры.

- Ты нясешся што ўтрапёны.

- Гэта Бостан. Тут усе носяцца што ўтрапёныя, - сказаў я, спынiўшыся ля святлафора.

- Ты прыкончыш нас да таго, як нас расшкуматаюць твае бацькi.

- Паслухай, Джэнi, мае бацькi - цудоўныя людзi.

Загарэлася зялёнае святло, i праз нейкiя дзесяць секунд мой "МГ" даў шэсцьдзесят мiляў у гадзiну.

- Нават Сукiн Сын?..

- Олiвэр Барэт Трэцi?.. Добры чувак. Ты яго ўпадабаеш.

- Ты ўпэўнены?

- Ён усiм падабаецца, - адказаў я.

- Чаму ж тады ён табе не даспадобы?

- Якраз таму, што ён даспадобы ўсiм.

Навошта я ўвогуле павёз яе да сваiх бацькоў? Мяркую, без блаславення Стода я-то ўжо неяк абышоўся б. Аднак, па-першае, Джэнi сама захацела ("Так, Олiвэр, робяць усе", - сказала яна), па-другое, i я меў у гэтым спатканнi патрэбу: Олiвэр Барэт III быў маiм банкiрам у сама лiтаральным сэнсе - ён плацiў за маё навучанне.

Значыцца, абед - неадменны. Соmmе il faut*, нiчога не скажаш.