Эрик Сигл - Гiсторыя кахання (на белорусском языке)

Тут можно читать онлайн Эрик Сигл - Гiсторыя кахання (на белорусском языке) - бесплатно полную версию книги (целиком) без сокращений. Жанр: prose. Здесь Вы можете читать полную версию (весь текст) онлайн без регистрации и SMS на сайте лучшей интернет библиотеки ЛибКинг или прочесть краткое содержание (суть), предисловие и аннотацию. Так же сможете купить и скачать торрент в электронном формате fb2, найти и слушать аудиокнигу на русском языке или узнать сколько частей в серии и всего страниц в публикации. Читателям доступно смотреть обложку, картинки, описание и отзывы (комментарии) о произведении.
  • Название:
    Гiсторыя кахання (на белорусском языке)
  • Автор:
  • Жанр:
  • Издательство:
    неизвестно
  • Год:
    неизвестен
  • ISBN:
    нет данных
  • Рейтинг:
    4/5. Голосов: 91
  • Избранное:
    Добавить в избранное
  • Отзывы:
  • Ваша оценка:
    • 80
    • 1
    • 2
    • 3
    • 4
    • 5

Эрик Сигл - Гiсторыя кахання (на белорусском языке) краткое содержание

Гiсторыя кахання (на белорусском языке) - описание и краткое содержание, автор Эрик Сигл, читайте бесплатно онлайн на сайте электронной библиотеки LibKing.Ru

Гiсторыя кахання (на белорусском языке) - читать онлайн бесплатно полную версию (весь текст целиком)

Гiсторыя кахання (на белорусском языке) - читать книгу онлайн бесплатно, автор Эрик Сигл
Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

- Аднойчы, - сказала яна, - калi Олiвэр пяты гэтаксама наплюе на цябе...

- Яго не будуць зваць Олiвэр, можаш быць пэўная, - рэзка кiнуў я.

Але яна не ўзвысiла голас, як заўсёды рабiла гэта пасля таго, як я павышаў тон.

- Паслухай, Ол, нават калi мы назавём яго Боза-Клоўн*, ён усё роўна зненавiдзiць цябе за тое, што ты быў знакамiтым гарвардскiм спартсменам. А калi ён стане паўналетнiм, ты ўжо, мажлiва, будзеш засядаць у Вярхоўным судзе.

* Персанаж папулярнае ў ЗША дзiцячае тэлеперадачы.

Я сказаў ёй, што мой сын нiколi не зненавiдзiць мяне. Чаму ты так у гэтым упэўнены, папыталася яна. Гэтага я растлумачыць не мог. Проста я ведаў, што наш сын не зненавiдзiць мяне нiколi. А чаму - сказаць не мог.

- Твой бацька таксама любiць цябе, - сказала яна нi з таго нi з сяго. - Ён любiць цябе гэтаксама, як ты будзеш любiць Боза. Але вы, Барэты, з вашым клятым гонарам ды самалюбствам, вы зможаце ўсё жыццё пражыць ва ўпэўненасцi, што ненавiдзiце адзiн аднаго.

- Вядома, калi б у нас не было цябе, - вырашыў я аджартавацца.

- Так, - сур'ёзна сказала яна.

- Годзе, закрылi праблему, - паставiў кропку я.

Я ж быў усё-такi мужам i гаспадаром у доме. Я зноў пачаў чытаць "справу Пэрсiваля", а Джэнi ўстала. Ды раптам заявiла:

- Дык як наконт "эрэсвэпэ"?

Тады я сказаў, што выпускнiца Рэдклiфа можа напiсаць кароткую пачцiвую адмову i без дапамогi спецыялiста.

- Олiвэр, - сказала яна, - магчыма, я не заўсёды кажу праўду, аднак я нiколi нiкому не рабiла балюча наўмысна...

Вядома, калi не лiчыць таго, што ў гэты момант яна рабiла балюча мне. Я вельмi цёпла папрасiў яе напiсаць адмову ў любой, якая ёй даспадобы, форме, абы з адказу было ясна вiдаць: хутчэй у пекле ўдараць маразы, чым мы прыедзем на дзень нараджэння майго бацькi. I зноў вярнуўся да "справы Пэрсiваля".

- Якi ў вас нумар? - вельмi цiха папыталася Джэнi, падышоўшы да тэлефона.

- Ты не можаш проста паслаць запiску?

- Яшчэ секунда, i ў мяне не вытрымаюць нервы. Нумар?

Я назваў нумар i адразу паглыбiўся ў чытанне апеляцыi Персiваля ў Вярхоўны суд. Я не прыслухоўваўся да таго, што гаварыла Джэнi. Дакладней, стараўся не прыслухоўвацца - усё ж такi мы былi ў адным пакоi.

- Добры вечар, сэр, - сказала яна.

Што, Сукiн Сын сам падышоў да тэлефона? Хiба буднiмi днямi ён не ў Вашынгтоне? Пра гэта нядаўна паведамляла "Ню-Ёрк Таймс". Цяпер журналiстам нельга верыць анiколi.

Цiкава, колькi ж трэба часу, каб сказаць "не"? Мне здалося, што яго прайшло ўжо нашмат болей, нiж патрабуецца, каб прамовiць гэтае простае слова.

- Олi! - крыкнула яна, прыкрыўшы слухаўку далоняю. - Ты настойваеш, каб я адмовiлася?

Я кiўнуў галавою: настойваю - i нецярплiвым узмахам рукi даў зразумець: паспяшайся.

- Мне страшэнна шкада, - сказала яна цiха ў слухаўку, - дакладней, нам страшэнна шкада, сэр...

Нам? Навошта ж мяне сюды ўплятаць? Ну чаму, чаму яна не можа паставiць кропку i павесiць слухаўку?

- Олiвэр! - Яна зноў прыкрыла слухаўку рукою i вельмi цвёрда сказала мне: - Яму балюча, Олiвэр! Прашу цябе: перастань мучыць свайго бацьку! У яго ж сэрца крывёю сцякае!

Калi б яна не была такая ўсхваляваная, я мог бы растлумачыць ёй, што камянi не сцякаюць крывёю i што яна памыляецца, праецыруючы свае iталiйска-мiжземнаморскiя паняццi на Рашморскiя скалы. Але Джэнi, усхваляваная, усё даймала мяне.

- Олiвэр! - умольвала яна. - Ну скажы яму хоць што-небудзь!

Яму? Мабыць, яна з глузду з'ехала!

- Ну хоць прывiтанне перадай! - Джэнi працягвала мне тэлефонную слухаўку. Было вiдаць, што яна ледзь стрымлiвалася, каб не заплакаць.

- Я нiколi не буду гаварыць з iм. Нiколi. - Я ж быў абсалютна спакойны.

I тут яна заплакала. Нячутна, не ўсхлiпваючы - адно слёзы кацiлiся па шчаках. А потым - потым зноў пачала ўмольваць мяне:

- Дзеля мяне, Олiвэр! Я нiколi нi аб чым цябе не прасiла. Ну калi ласка!

Нас было трое ў гэтым пакоi (мне здалося, што бацька таксама тут). I ўсе трое чагосьцi чакалi. Чаго? Каб я перасiлiў сябе?

Але я не мог гэтага зрабiць.

Няўжо Джэнi не разумела, што патрабуе ад мяне немагчымага? Што я зрабiў бы дзеля яе ўсё, што яна нi захацела б, толькi не гэта? Я ўтупiўся ў падлогу i зацята круцiў галавою: "Не".

- Ты проста бяздушны нягоднiк, - раз'юшана кiнула мне раптам Джэнi нейкiм прыглушаным шэптам, потым сказала ў слухаўку: - Мiстэр Барэт, Олiвэр хоча сказаць вам, што па-свойму ён... - Тут яна запынiлася, каб перавесцi дыханне. Гэта далося ёй нялёгка, бо яна ўсё яшчэ плакала. Я быў такi збянтэжаны, што не перапынiў яе, а моўчкi чакаў заканчэння "майго" паслання.

- Олiвэр вельмi вас любiць, - хутка прагаварыла яна i кiнула слухаўку.

Немагчыма растлумачыць тое, што я зрабiў у наступнае iмгненне. Прыступ вар'яцтва - адзiнае апраўданне. Ды не: няма мне нiякага апраўдання. Нельга дараваць мне таго, што я зрабiў.

Я вырваў у яе тэлефон i ў шале шпурнуў яго цераз увесь пакой.

- Хто табе даў права лезцi ў маё жыццё! - ажно зароў я. - Не дапякай мяне!

Я замёр на месцы, дыхаючы як звер, у якога я раптам перакiнуўся. Божа, што гэта са мною робiцца?!. Я павярнуўся да Джэнi.

Але яна знiкла.

Менавiта знiкла - я нават не пачуў крокаў на лесвiцы. Напэўна, яна кiнулася з пакоя ў тое самае iмгненне, калi я схапiўся за тэлефон. Яе палiто i шалiк засталiся на вешалцы. Я не ведаў, што рабiць, але адчай, адчуты з-за гэтага, быў меншы за тую роспач, якая апанавала мяне праз тое, што я зрабiў...

Я шукаў яе ўсюды.

У бiблiятэцы Юрыдычнай школы, прабiраючыся памiж шэрагамi студэнтаў, што ўткнулiся ў кнiгi, я шнарыў вакол сябе вачыма. Я прайшоў залу з канца ў канец не менш як шэсць разоў. Я не прамовiў анiводнага гука, але твар у мяне быў такi няшчасны-разгублены, што, мабыць, я ўзбударажыў усiх, хто быў у бiблiятэцы. Але напляваць мне было на гэта!

Тут я яе не знайшоў.

Потым я прачасаў увесь хол, кафетэрый... Потым памчаўся ў Агасi-хол (гэта ўжо ў Рэдклiфе). Там яе таксама не было. Я кiдаўся то туды, то сюды, сэрца шалёна калацiлася.

А можа, яна ў Пэйн-Холе? Там унiзе фартэпiянныя класы. Я ведаю Джэнi. Калi яна сярдуе, дык сядае i стукае па клавiшах... Але што яна робiць, калi да смерцi перапалоханая?

Гэтыя фартэпiянныя класы - нейкая вар'ятня. З-за кожных дзвярэй даносяцца абрыўкi музыкi - Моцарт, Бартак, Бах, Брамс, - злiваючыся ў пякельную какафонiю.

Вядома, Джэнi тут.

Iнстынкт спынiў мяне перад дзвярыма, за якiмi нехта (раз'юшана) выбiваў з фартэпiяна прэлюдыю Шапэна. Я затрымаўся на хвiлю. Iгралi проста гнюсна бязбожна фальшывiлi, спынялiся i зноў пачыналi. Пасля чарговага збою я пачуў жаночы голас: "Чорт!" Гэта Джэнi, няйначай. Я рыўком расчынiў дзверы.

Дзяўчына, што сядзела за фартэпiяна, узняла на мяне вочы. У яе быў непрыгожы твар i шырокiя плечы. Звычайная рэдклiфская хiпуля, раззлаваная маiм уварваннем.

- Што за справы, чувак? - папыталася яна.

- Дрэнныя справы, дрэнныя, - прамармытаў я i выйшаў.

Потым я абшукаў Гарвард-сквер, кавярню "Памплона" ды, урэшце, усе iншыя месцы, дзе тусуюцца студэнты з факультэта мастацтваў. Марна.

Читать дальше
Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать


Эрик Сигл читать все книги автора по порядку

Эрик Сигл - все книги автора в одном месте читать по порядку полные версии на сайте онлайн библиотеки LibKing.




Гiсторыя кахання (на белорусском языке) отзывы


Отзывы читателей о книге Гiсторыя кахання (на белорусском языке), автор: Эрик Сигл. Читайте комментарии и мнения людей о произведении.


Понравилась книга? Поделитесь впечатлениями - оставьте Ваш отзыв или расскажите друзьям

Напишите свой комментарий
x