Джон Стейнбек - Гронкi гневу (на белорусском языке)

Навальнiчная хмара адплыла ўжо на край небасхiлу - чорная пляма на зорным небе. Зноў запанавала начная цiшыня.

Том ступiў у ваду i адразу страцiў апору пад нагамi. Разы два ўзмахнуўшы рукамi, ён пераплыў канаву i з цяжкасцю вылез на другi бераг. Мокрая адзежа прылiпла да цела. Ён з плёскатам зрабiў некалькi крокаў, у чаравiках хлюпала вада. Том сеў, зняў чаравiкi, вылiў з iх ваду. Потым выцiснуў ваду ўнiзе з калашын, зняў пiнжак i выкруцiў яго.

Наперадзе, каля шашы, па зямлi скакалi агнi электрычных лiхтарыкаў - яго шукалi ў прыдарожных канавах. Асцярожна ступаючы, Том пайшоў па скошаным лузе. У чаравiках ужо не хлюпала. Ён наўздагад пакiраваў на другi край пакошы i нарэшце выбраўся на грунтавую дарогу. Крадучыся, ён падышоў да прамавугольнiка лагера.

Вартавы, пачуўшы шоргат, крыкнуў:

- Хто iдзе?

Том упаў на жывот i замёр, промень святла слiзгануў над iм. Том бясшумна падпоўз да свайго домiка. Рыпнулi завесы дзвярэй. Пачуўся голас мацi спакойны, цвёрды, не заспаны:

- Хто тут?

- Я, Том.

- Ты б ужо спаць клаўся. Эла яшчэ няма.

- Пэўна, дзеўку знайшоў.

- Iдзi кладзiся, - цiха сказала мацi. - Вунь там, каля акна.

Том знайшоў свой матрац i раздзеўся дагала. Ён ляжаў пад коўдрай i калацiўся ўсiм целам. Анямеласць у разбiтым твары праходзiла, i боль цяпер разлiваўся па ўсёй галаве.

Толькi праз гадзiну вярнуўся Эл. Ён асцярожна падышоў да Тома i наступiў на яго мокрую адзежу.

- Тсс... - прашаптаў Том.

Эл шэптам запытаўся:

- Не спiш? Дзе ты так прамок?

- Тсс... Ранiцай скажу.

Бацька перавярнуўся на спiну, гучна запыхкаў i захроп.

- Якi ты халодны, - сказаў Эл.

- Тсс... Спi. - Маленькае акенца шэрым квадратам выступала з цемры.

Тома сон не браў. Нервы на твары ажылi i занылi, балела скула, разбiты нос распух, у iм затахкаў такi моцны боль, ад якога, здавалася, усё цела скаланаецца i падскоквае. Том глядзеў на маленькi квадрат акна, бачыў, як паволi праслiзгваюць i знiкаюць за аконнай рамай зоркi. Час ад часу да яго слыху даносiлiся крокi вартавых.

Нарэшце недзе далёка заспявалi пеўнi, акно крыху пасвятлела. Том дакрануўся кончыкамi пальцаў да апухлага твару, i Эл, патрывожаны гэтым рухам, застагнаў i замармытаў у сне.

I вось стала вiднець. У прыцiснутых адзiн да аднаго домiках абудзiлася жыццё - пачуўся трэск сушняку, бразганне патэльняў. Мацi раптам прыўзнялася i села на матрацы, i ў пашарэлым змроку пакоя Том разгледзеў яе твар, ацёклы ад сну. Яна скiравала позiрк на акно i доўга глядзела. Потым адкiнула коўдру i знайшла рукой сукенку. Седзячы, яна накiнула яе на галаву, падняла рукi, i сукенка ўпала да пояса. Мацi паднялася, апусцiла сукенку да шчыкалатак i, асцярожна ступаючы босымi нагамi, падышла да акна. Так, гледзячы, як паступова святлее за акном, яна спрытнымi пальцамi распляла валасы, разраўняла пасмы i зноў запляла iх. Склаўшы рукi на грудзях, яна яшчэ крыху пастаяла нерухома. Святло з акна падала на яе твар. Яна павярнулася, бязгучна прайшла мiж матрацаў i ўзяла лiхтар. Скрыгатнуўшы, падняўся шчыток, i яна паднесла запалку да кнота.

Бацька павярнуўся на бок i, жмурачыся, глянуў на мацi.

- Ты яшчэ што-небудзь атрымаў, та? - запыталася яна.

- Квiток на шэсцьдзесят цэнтаў.

- Тады падымайся, схадзi купi мукi i топленага сала. Не марудзь.

Бацька пазяхнуў.

- Крама, можа, яшчэ не адчынена.

- Дык няхай адчыняць. Трэба вас снеданнем накармiць. Ужо хутка на працу iсцi.

Бацька нацягнуў камбiнезон, надзеў парыжэлы пiнжак i, пазяхаючы i пацягваючыся, лянiва выйшаў з домiка.

Малыя дзецi прачнулiся i, як мышаняты, вызiралi з-пад коўдры. Ад шэрага перадсвiтальнага святла ў пакоi крыху парадзеў змрок. Мацi паглядзела на матрацы. Дзядзька Джон ужо прачнуўся, а Эл яшчэ моцна спаў. Яе позiрк спынiўся на Томе. З хвiлiну яна прыглядалася да яго, потым паспешлiва падышла. Твар у Тома быў апухлы, сiнi, на губах i на падбародку чарнела запечаная кроў. Рваная рана на шчацэ туга сцягнулася па краях.

- Том, - прашаптала мацi, - што з табой такое?

- Тсс... -сказаў Том. - Гавары цiшэй. Я ўвязаўся ў бойку.

- Том!

- Так атрымалася, ма.

Яна апусцiлася каля яго на каленi.

- Ты трапiў у бяду?

Том доўга не адказваў ёй.

- Ага, - нарэшце вымавiў ён, - у бяду. На працу сёння мне нельга iсцi. Трэба хавацца.

Дзецi падпаўзлi да iх на карачках, з прагнай цiкаўнасцю пазiраючы на Тома.

- Што з iм, ма?

- Цiха! - загадала мацi. - Iдзiце памыйцеся.

- У нас мыла няма.

- Ну проста вадой.

- А што з Томам?

- Зараз жа замаўчыце. I нiкому нi слова.

Дзецi задам адпаўзлi да процiлеглай сцяны i там прыселi на кукiшках, упэўненыя, што на iх нiхто больш увагi не зверне.

Мацi запыталася ў Тома:

- Што-небудзь сур'ёзнае?

- Нос разбiты.

- Я пра iншае пытаюся.

- Ага, вельмi.

Эл расплюшчыў вочы i глянуў на Тома.

- Госпадзi! Дзе гэта цябе так?

- А што такое? - пачуўся голас дзядзькi Джона.

Прытупаў бацька з крамы.

- Было адчынена. - Ён паклаў на падлогу каля печкi маленькi мяшэчак мукi i пакецiк з топленым салам. - Што здарылася? - запытаўся ён у Тома.

Том прыўзняўся на локцi i амаль адразу лёг.

- Эх i аслабеў я. Зараз раскажу. Так, каб усiм адразу. А дзецi?

Мацi глянула на малых, якiя прыцiснулiся да сцяны.

- Iдзiце хоць твары памыйце, - сказала яна iм.

- Не, - сказаў Том. - Няхай паслухаюць. Няхай таксама ведаюць. А то прагаварыцца могуць.

- Што ж усё-такi здарылася? - дапытваўся бацька.

- Зараз раскажу. Учора вечарам я пайшоў разведаць, чаго яны там за варотамi так крычалi. I сустрэўся з Кейсi.

- З прапаведнiкам?

- З iм, та. З прапаведнiкам. Ён забастоўкай кiраваў, i па яго прыйшлi.

- Хто прыйшоў?

- Не ведаю. Нейкiя людзi - накшталт тых, што завярнулi нас назад, калi мы ехалi па шашы той ноччу. З ручкамi ад кiрак. - Том памаўчаў. - Яго забiлi. Размазджэрылi галаву. Я там блiзка стаяў. Я быццам розум страцiў. Я вырваў палку. - Перад вачамi ў Тома зноў паўстала ноч - цемра, агнi лiхтароў. - Я... я бiў яго палкай.

У мацi перахапiла дыханне. Бацька быццам скамянеў.

- Ты забiў чалавека? - нарэшце прашаптаў ён.

- Я... не ведаю. У мяне ў галаве ўсё перакруцiлася. Хацеў забiць.

Мацi запыталася:

- Цябе бачылi?

- Не ведаю. Не ведаю. Напэўна, бачылi. Яны нас лiхтарамi асвятлялi.

Мацi з хвiлiну пiльна глядзела яму ў вочы.

- Разламай скрынкi, та, - сказала яна. - Трэба снеданне прыгатаваць. Вам на працу хутка iсцi. Руцi, Уiнфiлд! Калi хто спытаецца - Том захварэў, чуеце? А балбатаць будзеце... яго... у турму пасадзяць. Зразумелi?

- Так, мэм.

- Ты, Джон, вачэй з iх не спускай. Пасачы, каб яны нi з кiм не гаварылi. Калi бацька пачаў ламаць пустыя скрынкi, у якiх раней ляжаў iхнi скарб, мацi распалiла агонь у печцы, развяла рэдкае цеста, паставiла на плiту кафейнiк. Тонкiя дошкi добра гарэлi, агонь з гулам рваўся ў трубу.

Бацька разламаў апошнюю скрынку i падышоў да Тома.

Том хмурна сказаў:

- Яны ехалi сюды працаваць за пяць цэнтаў са скрынi.