Даниэл Дефо - Жыццё i дзiўныя прыгоды марахода Рабiнзона Круза (на белорусском языке)

Але мы яшчэ больш напалохалiся, калi пачулi, што адно страшыдла плыве да нашага судна. Мы не маглi яго бачыць, мы толькi чулi, як яно фыркае i сапе, i толькi па гэтых гуках здагадалiся, якое яно вялiзнае i лютае.

- Напэўна, гэта леў, - сказаў Ксуры. - Давайце падымем якар i хутчэй паплывём адсюль.

- Не, Ксуры, - запярэчыў я, - навошта знiмацца з якара? Мы адпусцiм як мага даўжэй канат i адыдзем далей у мора - i звяры не пагоняцца за намi.

Але толькi вымавiў я гэтыя словы, як убачыў невядомага звера на адлегласцi двух вёсел ад нашага судна. Я крыху разгубiўся, аднак зараз жа ўзяў з каюты стрэльбу i стрэлiў. Звер павярнуўся i паплыў назад.

Немагчыма апiсаць, якi раз'юшаны роў узняўся на беразе, калi прагрымеў мой стрэл: напэўна, усе гэтыя звяры нiколi да гэтага не чулi такога гуку. Тут я канчаткова ўпэўнiўся, што ў начны час выходзiць на бераг нельга. Але цi можна будзе рызыкнуць высадзiцца днём - гэтага мы таксама не ведалi. Стаць ахвярай якога-небудзь дзiкуна не лепш, чым трапiць у кiпцюры льву цi тыгру.

Але нам, чаго б гэта нi каштавала, неабходна было выйсцi на бераг тут цi ў iншым месцы, бо ў нас не засталося нi кроплi прэснай вады. Мы пакутавалi ад смагi. Нарэшце надышла доўгачаканая ранiца. Ксуры сказаў, што, калi я пушчу яго, ён дабярэцца да берага ўброд i пастараецца здабыць прэсную ваду. А калi я спытаў у яго, чаму павiнен iсцi ён, а не я, ён адказаў:

- Калi прыйдзе дзiкi чалавек, ён з'есць мяне, а вы застанецеся жыць.

Адданасць i любоў да мяне, што прагучалi ў гэтым адказе, бясконца мяне кранулi.

- Вось што, Ксуры, - сказаў я, - пойдзем разам. А калi з'явiцца дзiкi чалавек, мы застрэлiм яго, i ён не з'есць нi цябе, нi мяне.

Я даў хлопчыку сухароў i глыток вiна; затым мы падплылi да зямлi, скочылi ў ваду i накiравалiся ўброд да берага, не ўзяўшы з сабою нiчога апрача стрэльбаў i двух пустых збаноў на ваду.

Я не хацеў аддаляцца ад берага, каб не губляць з вачэй нашага судна. Я баяўся, што ўнiз па рацэ да нас могуць спусцiцца ў сваiх пiрогах* дзiкуны.

* Пiрога - доўгi човен, выдзеўблены са ствала дрэва.

Але Ксуры, убачыўшы лагчынку на адлегласцi мiлi ад берага, памчаўся са збаном туды.

Раптам я бачу - ён бяжыць назад. "Цi не пагналiся за iм дзiкуны? спалохаўся я. - Цi не спужаўся ён якога-небудзь дзiкага звера?"

Я кiнуўся да яго на выручку i, падбегшы блiжэй, убачыў, што за спiною ў яго нешта вiсiць. Аказваецца, ён забiў нейкага звярка, накшталт нашага зайца, толькi шэрсць у яго была другога колеру i ногi даўжэйшыя. Мы абодва былi рады гэтай дзiчыне, але я яшчэ больш узрадаваўся, калi Ксуры сказаў, што ён знайшоў у лагчыне многа добрай прэснай вады.

Набраўшы поўныя збаны вады, мы прыгатавалi шыкоўнае снеданне з забiтага звярка i паплылi далей. Так мы i не знайшлi ў гэтай мясцовасцi нiякiх слядоў чалавека.

Пасля таго як мы выйшлi з вусця рэчкi, мне яшчэ некалькi разоў даводзiлася ў час нашага далейшага плавання прычальваць да берага, каб набраць вады.

Аднойчы ўраннi мы кiнулi якар каля нейкага высокага мыса. Пачаўся ўжо прылiў. Раптам Ксуры, у якога былi вельмi зоркiя вочы, прашаптаў:

- Паплывём далей ад гэтага берага. Зiрнiце, якое страшыдла ляжыць вунь там на пагорку. Яно моцна спiць, але невядома, што будзе, як яно прачнецца.

Я зiрнуў у той бок, куды паказваў Ксуры, i сапраўды ўбачыў страшэннага звера. Гэта быў велiзарны леў. Ён ляжаў пад выступам гары.

- Слухай, Ксуры, - сказаў я. - Iдзi на бераг i забi гэтага льва.

Хлопчык спалохаўся.

- Каб я яго забiў! - усклiкнуў ён. - Ды гэты ж леў мяне праглыне, як муху!

Я папрасiў яго не варушыцца i, не сказаўшы яму больш нi слова, прынёс з каюты ўсе нашы стрэльбы (iх было тры). Адну, самую вялiкую, я зарадзiў двума кавалкамi свiнца, папярэдне насыпаўшы ў рулю добры зарад пораху; у другую ўкацiў дзве вялiкiя кулi, а ў трэцюю - пяць куль паменей.

Узяўшы першую стрэльбу i старанна прыцэлiўшыся, я стрэлiў у звера. Я цэлiўся яму ў галаву, але ён ляжаў так, што лапа прыкрывала галаву на ўзроўнi вачэй, i зарад трапiў у лапу i раздрабiў косць. Леў зароў i ўсхапiўся, але, адчуўшы раптам боль, павалiўся, потым падняўся на трох лапах i закульгаў далей ад берага з такiм ровам, якога я нiколi не чуў.

Я быў крыху збянтэжаны, што не пацэлiў яму ў галаву; аднак, не марудзячы нi хвiлiны, узяў другую стрэльбу i стрэлiў зверу наўздагон. На гэты раз мой зарад трапiў якраз у цэль. Леў павалiўся з ледзь чутным хрыплым стогнам.

Калi Ксуры ўбачыў параненага звера, увесь яго страх прайшоў, i ён пачаў прасiць мяне, каб я пусцiў яго на бераг.

- Iдзi, - сказаў я.

Хлопчык скочыў у ваду i паплыў да берага, грабучы адной рукою, таму што ў другой трымаў стрэльбу. Наблiзiўшыся да звера, ён прыставiў рулю стрэльбы яму да вуха i забiў насмерць.

Вядома, прыемна было застрэлiць на паляваннi льва, але мяса яго было непрыдатна для ежы, i я пашкадаваў, што мы страцiлi тры зарады на такую нiкчэмную дзiчыну. Аднак Ксуры сказаў, што ён ўсё ж паспрабуе чым-небудзь пажывiцца ў забiтага льва i, калi мы вярнулiся ў шлюпку, папрасiў у мяне сякеру.

- Навошта? - спытаў я.

- Адсекчы яму галаву, - адказаў ён.

Аднак адсекчы галаву ён не здолеў, у яго не хапала сiлы: ён адсек толькi лапу i прынёс яе на нашу шлюпку. Лапа была неймавернага памеру.

Тут мне падумалася, што шкура гэтага льва можа нам спатрэбiцца, i я вырашыў паспрабаваць злупiць з яго шкуру. Мы зноў вярнулiся на бераг, але я не ведаў, як нават прыступiцца да гэтай работы. Ксуры аказаўся больш спрытны, чым я.

Працавалi мы цэлы дзень. I злупiлi шкуру толькi пад вечар. Мы расцягнулi яе на даху нашай маленькай каюты. Праз два днi яна зусiм высахла на сонцы i потым служыла нам за пасцель.

Адчалiўшы ад гэтага берага, мы паплылi проста на поўдзень i дзён дзесяць дванаццаць плылi, не мяняючы свайго кiрунку. Харч наш канчаўся, i таму нашы запасы мы старалiся расцягнуць як мага надалей. На бераг мы выходзiлi толькi па прэсную ваду.

Я хацеў дабрацца да вусця ракi Гамбii цi Сенегала, гэта значыць да тых мясцiн, якiя прылягаюць да Зялёнага мыса, таму што спадзяваўся сустрэць там якi-небудзь эўрапейскi карабель. Я ведаў, што, калi я не сустрэну карабля ў гэтых мясцiнах, мне застанецца або плыць у адкрытае мора на пошукi выспаў, або загiнуць сярод чарнаскурых - iншага выбару ў мяне не было.

Я ведаў, што ўсе караблi, якiя iдуць з Эўропы, куды б яны нi накiроўвалiся - цi да берагоў Гвiнеi, цi ў Бразiлiю, цi ў Ост-Iндыю, - праходзяць паўз Зялёны мыс, i таму мне здавалася, што ўсё маё шчасце залежыць ад таго, сустрэну я цi не якое-небудзь эўрапейскае судна каля Зялёнага мыса.

"Калi не сустрэну, - казаў я сабе, - мне пагражае верная смерць".

РАЗДЗЕЛ ЧАЦВЕРТЫ

Сустрэча з дзiкунамi

Прайшло яшчэ дзён дзесяць. Мы няўхiльна рухалiся на поўдзень.

Спачатку ўзбярэжжа было пустэльнае; потым разы два-тры ў розных мясцiнах мы ўбачылi голых чарнаскурых людзей, якiя стаялi на беразе i пазiралi на нас.