Ежи Анжиевски - Цемра зямлю ахiнае (на белорусском языке)

Вядома, калi надыходзiў мiр, здабыты некалькiмi стагоддзямi крывавых войнаў, можна было больш увагi аддаць таму, каб на аб'яднанай зямлi пачала трыумфаваць i еднасць веры. I сапраўды, яшчэ летась па загадзе вялебнага айца Вялiкага iнквiзiтара шмат тысяч бязбожных жыдоўскiх кнiг было спалена на рынках гарадоў i перад храмамi, ды i Святыя трыбуналы, якiм з усё большымi вынiкамi пасабляла палiцыя Святой эрмандады, з нязменнай пiльнасцю i чуйнасцю стаялi на варце чысцiнi веры, аднак, хоць i шмат было зроблена для захавання i ўмацавання праўды, сотнi тысяч няхрышчаных жыдоў усё яшчэ жылi на гiшпанскай зямлi, багацеючы на ўцiсканнi багаверных i махлярствах i беспакарана ведучы сваю брыдкую непрыстойную драпежнiцкую практыку. Пад самы корань трэба было падцяць зло.

Неўзабаве пасля ўрачыстага выезду Iх Каралеўскiх Мосцяў у Грэнаду па краiне папаўзлi чуткi i пагалоскi, што ў недалёкiм часе кароль i каралева намерваюцца абвясцiць эдыкт, у якiм будзе прадпiсана канфiскацыя жыдоўскiх маёнткаў i выгнанне ўсiх жыдоў з межаў каралеўства. Весткi гэтыя, хоць яшчэ i няпэўныя, знайшлi сама прыхiльны водгук у шырокiх колах вернiкаў. Адначасова багатыя жыдоўскiя сем'i, каб унiкнуць катастрофы, якая iм пагражала, i абгрунтоўваючы свой крок жаданнем пакрыць выдаткi апошняй вайны, выказалi згоду ахвяраваць Iх Каралеўскiм Мосцям акуп у трыццаць тысяч дукатаў. Гэта была велiзарная сума, i кароль Фердынанд, добра ведаючы цану золата, завагаўся, цi не прыняць яго, акуп гэты. Каралева Iзабэла таксама далася ў разважаннi, бо пад уплывам вельмi вальнадумных iдэй схiльная была лiчыць, што выгнанне жыдоў пэўным чынам супярэчыць прынцыпам хрысцiянскай мiласэрнасцi. I вось так, калi ў вынiку гэтых пагудак неспакой i трывога ахапiлi людзей, якiя думалi па-боску, жыды, са свайго боку, не трацiлi надзеi, што лёс, якi навалiўся на iх такiмi страшнымi няшчасцямi, не абрыне на iх апошняй бяды. I, аднак, вельмi верачы ў няўстойлiвасць манархаў i ва ўладу золата, недаацанiлi яны сiл, якiя заўсёды вышэй за ўсё ставяць дабро праўды. У другой палове студзеня вялебны айцец Тарквемада пакiнуў Таледа i неўзабаве прыехаў у Севiллю, дзе разам са сваiм дваром, цяпер асаблiва вялiкiм i шумным, бавiлi час Iх Каралеўскiя Мосцi.

Адышлi ў нябыт, у сiвую мiнуўшчыну тыя дванаццацiгадовай даўнасцi часы, калi першыя iнквiзiтары Кастылii, браты дамiнiканцы Мiгуэль Марыла i Хуан дэ Сэнт-Марцiн, прыехаўшы ў Севiллю, не маглi знайсцi патрэбных для кiраўнiчай дзейнасцi людзей i Iх Каралеўскiя Мосцi вымушаны былi паслаць з Медына дэль Кампа новую дэпешу, якая заклiкала свецкiя ўлады горада i епархiяльны Кадыкс дапамагчы прызначаным дастойнiкам. Дымы вогнiшчаў, якiя ў апошнiя гады палалi на севiльскiм квамадэра часцей i ў колькасцi значна большай, чым у iншых гарадах, неслi з сабою, як аказалася, моц цудоўнага ачышчэння людскiх думак i сэрцаў.

Вялiкiя тлумы народу высыпалi на вулiцы i плошчы горада вiтаць Вялiкага iнквiзiтара. Салдаты Эрмандады ледзь утрымлiвалi парадак. Дзень быў цёплы i сонечны. Званы храмаў бiлi i ў горадзе, i ў прадмесцi Трыяна, што па той бок Гвадалквiвiра. У бок на поўнач ад Пуэрта дэль Соль з самай ранiцы цягнулiся з пратэсамi i фератронамi працэсii братоў-законнiкаў i свецкага панства. Разам з iмi ля муроў горада вялебнага айца вiталi i сама знакамiтыя рыцары Андалузii. Маркiз Кадыкса, пан дон Альфонса Карлас герцаг Медына Сiдонiя першы саскочыў са свайго жарабца, каб пацалаваць у руку вялебнага айца.

На жаль, святыя прагненнi верных - пабачыць айца Iнквiзiтара ў поўным бляску - не былi цалкам задаволеныя, бо паважны ўзрост i ўсё слабейшыя сiлы падрэ Тарквемады не дазвалялi ўжо падарожнiчаць рыцарскiм звычаем. Ён уехаў у горад у iтальянскай карэце, верныя служкi-дамоўнiкi i рыцарства цесна з усiх бакоў атачалi павольны поезд - таму нiхто з галаслiвых натоўпаў не здолеў пабачыць у твар Вялiкага iнквiзiтара.

Брат Дыега Манэнтэ, нядаўна прызначаны сакратаром Каралеўскай iнквiзiцыйнай рады, ехаў разам з вялебным айцом. Падрэ Тарквемада, здавалася, вельмi стамiўся ад цяжкай дарогi i, захоплены хутчэй сваiмi думкамi, чым тым, што адбывалася навокал, не цiкавiўся нi ўрачыстым вiтаннем, нi тлумамi простага люду, што чакалi ад яго дабраславення. Гады не пашкадавалi, не абышлi айца Тарквемаду. Ён вельмi пастарэў, завастрылiся рысы яго схуднелага твару, скура на iм, асаблiва на скронях, была празрыстая i пажоўклая, паараная маршчынамi, вусны бяскроўныя, а глыбока запалыя вочы без ранейшага бляску, знуджаныя i ўсё больш нейкiя адсутныя, нiбы ўжо глядзелi на справы не гэтага свету.

Затое брат Дыега, у процiлегласць вялебнаму айцу, быў усхваляваны ўрачыстай хвiлiнай. Час змянiў i яго, але больш да мужчынскай сталасцi, а не да межаў жыцця пасунуў яго. Ён пасталеў, памажнеў, твар яго стаў куды круглейшы, чым раней, трохi нават азыз, i цяпер мала што з яго засяроджанай разважлiвасцi i з поўнага ўнутранай годнасцi самавалодання нагадвала юнака, якога яшчэ некалькi гадоў назад грызлi розныя турботы.

Кавалькада Вялiкага iнквiзiтара якраз мiнала палац герцагаў Карнэха i наблiжалася да храма Санта Марыя. Званы навакольных храмаў Сан-Маркас, Сан-Хулiан i кляштара сясцёр геранiмак Санта Паўла магутна гучалi па-над натоўпам, якi з энтузiязмам славiў Iсуса i святую дзеву Марыю. Браты дамiнiканцы, што стаялi ў бясконца доўгiм шэрагу, зацягнулi святы гiмн, i iх спеў злучыўся з воклiчамi людзей, ляскам зброi, тупатам конскiх капытоў, гудам званоў i ўзносiўся высока над тлумам i дамамi, трыумфам веры сягаў аж да самага неба, што распасцерлася ўгары велiзарным блакiтам.

- Сапраўды, - сказаў брат Дыега моцным мужчынскiм голасам, - цяжка сабе ўявiць больш натхняльнае вiдовiшча.

Падрэ Тарквемада ўзвёў стомленыя вочы. Ля карэты ехаў на вялiкiм чорным андалузцы, увесь закаваны ў латы, капiтан фамiльянтаў дон Ларэнца дэ Мантэса. Яго было заслугай, што некалькi месяцаў таму назад, пад час доўгага побыту ў Таледа, выйшлi на яву распусныя стасункi, якiя дон Радрыга дэ Кастра таемна меў з нейкай жыдоўскай дзяўчынай. Зганьбiўшыся так, пан дэ Кастра выракам Святога трыбунала быў пазбаўлены дваранства i маёмасцi i засуджаны да пажыццёвага выгнання, а началенне пасля яго прыняў на сябе пан дэ Мантэса, бо нiхто з высакародных дамоўнiкаў вялебнага айца не мог дараўняцца з iм вернасцю i чыстасцю звычаяў i ўчынкаў.

- Паглядзi, ойча, - сказаў брат Дыега, - якая вялiкая любоў у людзей да цябе!

Падрэ Тарквемада адкiнуўся ўглыб карэты.

- Так, - сказаў ён.

Брат Дыега ўжо асвоiўся з маўчаннем, якое ў апошнiя гады ўсё часцей вырастала памiж iм i вялебным айцом. Спачатку ён дашукваўся сваёй вiны i, не знаходзячы яе, пакутаваў. Але з нейкага часу даволi моцна пачаў давяраць сваёй недаступнай сумненням веры i перастаў непатрэбнай пакорай блытаць яснасць пачуццяў i думак. Ён прыпiсваў узросту вялебнага айца тыя хвiлiны яго задуменнасцi i поўную абыякавасць да спраў, якiя да нядаўняга часу нiколi абыякавыя яму не былi. Зрэшты, нягледзячы на гады, якiя ўсё большым i большым цяжарам клалiся на яго плечы, падрэ Тарквемада, калi заходзiла патрэба, выяўляў ранейшую сiлу розуму i непахiсную волю. Лiчылася нават, што да адступства ад веры ён ставiўся з яшчэ больш няўмольнай суровасцю, чым раней, i калi сам, цялесна аслабеўшы, вымушаны быў абмяжоўваць свае падарожжы, - то iмя яго, акружанае подзiвам i пакланеннем, страхам i зацятай нянавiсцю, iснавала i было заўсёды там, дзе жыў чалавек.