Николай Чергинец - За секунду да выстралу

— Калі ж вы пазнаёміліся з Жовель?

— З Маняй? Я яе ўжо ведаю гадоў дваццаць, не менш. Да вайны я таксама жыў на Старажоўцы, і, скажу вам прама, мы з ёй нядрэнна сябравалі.

— Скажыце, а гэты мужчына можа ў яе жыць?

— Асабіста я сумняваюся.

— Гэта чаму ж?

— У яе дома сапраўдны гармідар. Шум стаіць, як у лазні. Не, я не думаю, што хто-небудзь адважыцца жыць у такім кутку, дзе нават свае ўласныя порткі раніцай можаш не знайсці.

У гэты дзень Мулер расказаў работнікам міліцыі ўсё, што ведаў. Купрэйчык адчуваў, што ён кажа праўдзіва і шчыра. Дамовіліся, што калі Каруноў зойдзе ў піўную, то Мулер абавязкова паведаміць пра гэта капітану.

Некаторы час аператыўнікі маўчалі. Але вось Купрэйчык усміхнуўся і паглядзеў на Новікава:

— Ну, што, Ваня, — на Старажоўку?

— Наперад! Назавём аперацыю «Дзе ты, Маня?» — і Новікаў весела засмяяўся.

10 Славін

Як ні прыспешваў вадзіцеля Славін, у Кемерава яны прыехалі пазней, чым разлічвалі. Ім прыйшлося двойчы мяняць кола, прычым другі раз трэба было клеіць прабітую камеру.

У Кемерава пачаўся ўжо новы працоўны дзень. Брудныя, стомленыя пасля бяссоннай ночы, заехалі яны ў горад. Славін выйшаў недалёка ад цэнтра і ў першага ж сустрэчнага міліцыянера спытаў, як дабрацца ва ўпраўленне. На шчасце, яно аказалася недалёка, і неўзабаве лейтэнант дакладваў пажылому палкоўніку пра мэту свайго прыбыцця ў Кемерава. Палкоўнік адразу ж зрабіў неабходныя даручэнні, сутнасць якіх зводзілася да таго, каб сіламі работнікаў міліцыі праверыць усе арганізацыі і ўстановы, якія маюць аўтатранспарт. Затым паглядзеў на стомленага лейтэнанта і сказаў:

— Вы едзьце ў наш інтэрнат — там ёсць пакоі для камандзіраваных — і адпачніце. Машыну вам дасць дзяжурны. Прыходзьце сюды к вечару, падвядзём вынікі і падумаем, што рабіць далей.

— Таварыш палкоўнік, у мяне яшчэ адно пытанне. — І Славін расказаў пра буфетчыцу Сыраежную.

— Вы не памыліліся, лейтэнант?

— Ніяк не, таварыш палкоўнік. Яна ж была маёй суседкай, жыла праз вуліцу, амаль насупраць. Гэта мяне яна не запомніла, падлеткам быў. А я яе, гадзіну, на ўсё жыццё запомніў!

— Так, гэта сур’ёзна. Добра, вось вам папера, напішыце рапарт і едзьце адпачываць. Сустрэнемся ў шаснаццаць гадзін.

Славін напісаў рапарт. Пакінуў яго палкоўніку, а сам на дзяжурнай «эмцы» паехаў у інтэрнат.

А ў горадзе ішоў напружаны пошук. Адна за другой правяраліся аўтагаспадаркі, установы і прадпрыемствы. Работнікі міліцыі старанна правяралі дакументы, ішоў пошук аўтамашыны, якая ездзіла ў Мар’янскі раён у першай палове верасня. Калі знаходзілася такая машына, то адразу ж супастаўляліся прыкметы яе вадзіцеля з тымі, пра якія паведаміў Славін.

Калі Славін увайшоў у кабінет начальніка, той сказаў яму, што ўжо праверана вялікая частка аўтамашын горада. Палкоўнік запрасіў лейтэнанта сесці, а сам стаў размаўляць з кімсьці па тэлефоне. Славін зразумеў, што гаворка ідзе пра Латаніну-Сыраежную. Нябачны суразмоўца паведамляў, што робіцца для яе праверкі.

— Па дакументах, якія маюцца ў аддзеле кадраў, Сыраежная Любоў Сяргееўна значыцца як былая медсястра, якая знаходзілася на фронце ў складзе Першага Беларускага фронту. Цяжка пакуль сказаць, ці пацвердзяцца вашы падазрэнні, але адна акалічнасць мяне ўжо збянтэжыла. Мяркуючы па дакументах, Сыраежная да і падчас вайны працавала медсястрой, а тут, дзе да зарэзу патрэбны медыкі, стаіць за прылаўкам.

— А адкуль яна прыехала?

— З Беларусі.

— Дык можна ж запытаць!..

— Ужо зроблена, — усміхнуўся палкоўнік і дадаў? — Да нас падключыўся ўжо прадстаўнік органаў дзяржаўнай бяспекі. Так што, калі вы не памыліліся, то нікуды яна не дзенецца.

— Я не памыляюся, гэта Латаніна, дарэчы, мне мама, калі я знаходзіўся яшчэ ў Баранавічах, пісала, што яе ўзмоцнена шукаюць як здрадніцу.

У дзверы пастукалі. У кабінеце з’явіўся капітан, ён працягнуў палкоўніку тэлеграму:

— Толькі што прыбыла.

Начальнік зірнуў на яе і ўсміхнуўся.

— Табе, у першую чаргу, трэба было даць яе гэтаму маладому чалавеку. — Ён працягнуў бланк Славіну. — Прачытайце.

Славін прачытаў і ўскочыў з крэсла:

— Вось малайчына ўчастковы ўпаўнаважаны! Вось малайчына, устанавіў!

У тэлеграме паведамляліся прозвішча вадзіцеля і нумар аўтамашыны, якая прывозіла розныя прылады на адну з лесараспрацовак і з’ехала адтуль трынаццатага верасня. У канцы тэлеграмы было два словы: «Прыкметы супадаюць».

Палкоўнік загадаў дзяжурнаму даць адбой тым, хто быў заняты вышукам машыны, і запрасіць да яго старшага лейтэнанта Папова. Калі дзяжурны выйшаў, палкоўнік пачаў распытваць Славіна, адкуль ён родам, дзе родныя, як працуецца на новым месцы.

У кабінет увайшоў афіцэр, далажыў:

— Таварыш палкоўнік! Старшы лейтэнант Папоў прыбыў па вашым загадзе!

— Добра, Алег Іванавіч. Пазнаёмцеся, лейтэнант Славін. Вам неабходна разам з ім паехаць у трэцюю аўтабазу і затрымаць вадзіцеля Хахлова, — палкоўнік зазірнуў у тэлеграму, — Андрэя Савельевіча, ён падазраецца ў здзяйсненні наезду на грамадзяніна. Па дарозе Славін увядзе вас у курс справы, а цяпер бярыце маю машыну і едзьце, а то працоўны дзень заканчваецца, баюся, як бы вы не спазніліся.

Славін і Папоў накіраваліся да выхаду, але палкоўнік спыніў іх:

— Ледзь не забыўся. Дамоўцеся з кіраўніцтвам аўтабазы, каб паставіць гэту машыну ў асобны бокс, яе прыйдзецца аглядаць.

Пакуль ехалі ў машыне, Славін і Папоў пазнаёміліся бліжэй. Аказалася, што яны заканчвалі адну і тую ж афіцэрскую школу, толькі Папоў скончыў яе на год раней.

Неўзабаве яны былі на аўтабазе. Знайшлі галоўнага інжынера, ён, па сло­вах вартаўніка, які сустрэў іх ля варот, выконваў абавязкі дырэктара аўтабазы. Галоўны інжынер — нізенькі, поўны, гадоў пяцідзесяці мужчына, які пакутуе задышкай — вельмі ўважліва чытаў пасведчанні Папова і Славіна і толькі пасля гэтага запрасіў іх да сябе ў кабінет. Доўга ішлі па тэрыторыі аўтабазы, затым — па вузкім, прапахлым маслам і бензінам калідоры, падняліся на другі паверх і апынуліся ў маленькім пакоі.

— Дождж кожны дзень, машыны суткамі ў гразі сядзяць, велізарны перарасход гаручага. Хутчэй бы снег выпаў, — адразу ж пачаў наракаць на надвор’е галоўны інжынер.

— Ваш вадзіцель Хахлоў на месцы?— перабіў яго Папоў.

— Хахлоў? Зараз высветлім.

Ён патэлефанаваў:

— Хто? Слухай, ты правер, дзе цяпер вадзіцель Хахлоў знаходзіцца. Што? Добра. Чакаю.

У кабінеце наступіла цішыня. Усё чакалі. Нарэшце галоўны інжынер ажывіўся, выслухаўшы таго, хто размаўляў на другім канцы дроту.

— Яго цяпер няма, з учарашняга дня знаходзіцца ў камандзіроўцы і прыедзе, па нашым разлікам, дні праз два.

— Куды ён паехаў? — спытаў Славін.