Неизвестно - Дубянецкі

Разгортваю ўнутраны разварот газеты. Тут ужо суцэльная гразь, суцэльны бруд. Разварот называецца “Два мира - два образа жизни”. 3 левага боку па вертыкалі - пяць брудна-чорных здымкаў “шчасьлівых савецкіх людзей”. 3 правага - столькі ж здымкаў яшчэ горшай (і значна горшай!) якасьці пра “ня- шчасных” працоўных капіталістычнага сьвету. Прачытаўшы зьмешчаны тут тэкст, можна падумаць, што там сапраўды Архіпелаг ГУЛАГ, няшчасьце і сьмерць.

Запішам для памяці самых адказных людзей за нумар, прысьвечаны савецкай дэмакратыі - галоўны рэдактар Ю.В.Панамарэнка. Цэнзар: БО 1189.

А можа, “Правда” - галоўны носьбіт савецкай дэмакратыі сёньня выйшла без умяшаньня цэнзуры? Гляджу на звыклае месца. Есьць: Б01782. Каб заблы- таць справу тут побач, пасьля кропкі, паставілі яшчэ адну пяцізначную лічбу: 5О1О2. Зусім можа быць, што нумар чыталі два цэнзары. А тое “Б” прыставілі толькі першаму.

А як у газеце “Советская торговля” наконт цэнзуры? Есьць: БО491О. А вось нешта падобнае на той, другі, нумар у “Правде”. Пасьля цэнзара тут стаіць: “Инд. 5О12О”. Есьць пару беларускіх сьвяточных газетаў. “Знамя юности”. Лі- тары цэнзарскія нам ужо вядомыя: АТО3518. А вось той самы загадкавы нумар аформлены як “Индекс 63851”.

Сьвяточны “Фізкультурнік Беларусі” - ня горшы за людзей. I яго чытаў цэнзар - АТ О352О. I мае ён таксама той “Индекс О3О53”. Небясьпечнае пада- бенства з цэнзарскім нумарам. Эх, некаму можа ўляцець!

У апошні момант я высьветліў цікавую рэч, пагартаўшы газеты двух-трох апошніх дзён, што стосікам ляжаць на маім белым пісьмовым стале. Я цяпер працую за “жалезным столікам”, які прыстаўляеца да ложка ў рэанімацыі. За ім можна сядзець нармальна, а можна яго “рабочую” паверхню павярнуць на свой ложак. Газеты ЦК КПСС (і “органы”, і “газеты”): “Правда”, “Социалисти­ческая индустрия”, а значыць, упэўнены я, што і “Сельская жизнь”, а таксама “Известия” усе пасьля шыфру і нумару цэнзара пасьля “замыкаючай” кропкі ставяць свой пяцізначны індэкс без слова “Индекс” перад ім. Астатнія цэнт- ральныя і рэспубліканскія газеты ўсе слова “Индэкс” ці “Инд.”ставяць перад адпаведнаю лічбаю.

8 кастрычніка 1985 году. Постканстытуцыйны аўторак. У стане здароўя - ніякіх зьменаў на лепшае, нават наадварот. Затое надзвычайна прыемная мне падзея ўсё-такі адбылася ў гэтыя дні.

Маё набытае нядаўна ў Нясьвіжы знаёмства з маладым клерыкам Генрыхам Акалатовічам жыве ў ім і разьвіваецца. Тое самае павінен сказаць і пра сябе. Мне неабыякавы ягоны лёс. Я хацеў бы, каб пасьля Рыгора Каласоўскага гэтую важную вельмі парафію заняў менавіта ён, Генрых. I вось ён цяпер у Рыжскай духоўнай семінарыі. Відаць, не экстэрнам будзе здаваць экзамены, а, можа, прынялі на апошні курс? У бліжэйшы час буду ведаць усё больш падрабязна. У тым ліку і пра непазьбежны “кантакт” з партыйным “біскупам” БССР А. Залескім.

Генрых на мой Менскі хатні адрас прыслаў вельмі мілы ліст. Можна нават сказаць ня ліст, а цэлую бандэроль: у адным канверце (філатэлістычна цікавым) ён даслаў ліст і шматкаляровую паштоўку “Citta del Vaticano. Ріа77а е Basilica di

S. Pietro”. Даражэй за ўсё ў гэтым цудоўным фотасувеніры тое, што на ім маецца добры wizerunek найвялікшага Чалавека сучаснасьці Яна Паўла II, а на адваротным баку - аўтограф Генрыха: цёплыя словы, выказаныя ў такой форме, ад якой, чым больш адвыкаюць мае вочы і вушы, тым вастрэй адчувае маё сэрца...

Гэтак сімпатычна павіншаваў мяне Генрых з маімі імянінамі! Я абавязкова па- дзякую міламу Генрыху за перажытыя мною хвіліны шчасьця. Мне трэба напісаць яму добры ліст. Лепш за ўсё было б сустрэцца з ім: ёе павінен стаць беларускім, а ня польскім сьвятаром! Беларускія палякі-католікі павінны зразумець, што Каталіцтва на Беларусі найлепш будзе разьвівацца ў беларускай нацыянальнай форме. Менавіта гэтаму працэсу трэба ўсяляк спрыяць. Лепшая частка беларускай інтэлігенцыі будзе ня толькі ўсямерна вітаць і падтрымліваць гэту вялікую справу, але і возьме гэтую цяжкую ношку на свае плечы і будзе рухаць яе наперад.

9 кастрычніка 1985 году. Серада. Сёньня чарговы дзень “здачы” крыві на ўсякія аналізы: узялі кроў з вены “на трансанімазу” з пальца на згортваемасьць і на агульны аналіз. Вельмі не люблю той першы “забор”. Зрабілі таксама і ЭКГ. Усё гэта рыхтуецца для дакладу прафесару Я. В. Бардзіну, які павінен быў прыехаць для кансультаваньня хворых.

Прафесар быў нават і на гэтым паверсе, але ж і адгэтуль тэрмінова некуды выклікалі. На хаду, кажуць, кінуў: “Буду цяпер ужо хіба што толькі ў пятніцу

- калі ня будзе больш трох кансультацыяў у паліклініцы”.

Атрымаў сёньня другі укол рэтабаліла. Здаецца, усяго будзе тры. Апошні

- праз тыдзень.

Пасьля 17-й гадзіны, апрача сям’і, былі Вірынея Пятроўна і Жанна Сьця- панаўна (супрацоўніцы выдавецтва “Мастацкая літаратура” - рэд.). В. Жыжэ- нка далажыла, што даручэньне маё выконваецца нармальна наконт выданьня кнігі-малюткі да 1ОО-годдзя Цёткі. Укладаньне робіцца Хв. Жычкам, мастацкае афармленьне робіць Мікола Купава - так, як я і сказаў.

Такім чынам да юбілею выдатнай паэткі будзе яе незвычайны зборнічак, а таксама кніга пра яе Валі Коўтун.

Менш аптымістычная была інфармацыя Ж.Шалянок. Толькі днямі стала вядома памылка нашай вытворчай службы, дапушчаная ў канцы верасьня - гэта ж і канец III-га кварталу году. Дык вось. кнігі на 7 тысячаў рублёў закінулі на адну кніжную базу, а рахунак за іх выставілі другой базе. Цяпер гэтых 7 тысячаў не хапае да выкананьня плану рэалізацыі, значыцца кіраўніцтва будзе аштрафаванае Камітэтам.

10 кастрычніка 1985 году. Чацьвер. У 12 гадзінаў дня наведаў Варлен Бечык. Ен ужо выпісаўся з бальніцы (лячыўся ў хірургічным аддзяленьні 3-й клініч- най), цяпер на бальнічным. Кажа, што ў яго язва зарубцавалася. Дай Бог. Я вельмі хацеў бы бачыць яго хутчэй на працы. Ен там ураўнаважвае Серафіма, зьмякчае яго жарсткаватыя адносіны да людзей.

Варлену трэба абляпіха. Як бы гэта дапамагчы яму?

Варлен даволі цікава зьявіўся да мяне: у навюсенькім белым халаце, нават з крамнаю этыкеткай. Ен жа некалі быў разам з Серафімам у мяне. Няўжо забыў парадкі тутэйшыя? Там, праўда, у 3-яй, прапускаюць толькі ў белых халатах. Ды яшчэ і правераць, ці іх халат (па “фірменых” штампах).

На абходзе я сказаў урачу, што варта б памяняць ужо мне схему лячэньня, паколькі гэтая стала неэфектыўнай. Хоць начны укол перанесьлі на 24 гадзі- ны, а сплю ўсё роўна 2-3 гадзіны. Мабыць, памянялі: у 13 гадзінаў прынесьлі ўдвая менш таблетак. Не хацелася пераправяраць: кожны раз у такіх выпадках “высьвятляецца”, што “забылі” нешта пакласьці.

Сёньня на Лазара Давыдавіча “найшло” натхненьне і ён так грунтоўна і хораша расказваў пра фарфоравую вытворчасьць.