Неизвестно - Дубянецкі

Наш пакой у самым цэнтры фасаду, што глядзіць у бок Марысінага парку. На абодвух флангах фасаду – гранёныя вежы. У цэнтры – нашае арачнае вакно, па ягоных баках – па два прамавугольныя вакны. Пад нашым арачным – арачныя ж дзьверы. Праз іх у замак можна трапіць і з валу, і з двара, дзе калісьці была карэтная, а цяпер крыху правей ад яе пабудаванае аднапавярховае памяшканьне, дзе “адпускаюць” усялякія лячэбныя ванны. З тых дзьвярэй можна трапіць і ў наш пакой. Дзеля гэтага трэба прайсьці праз невялікі вестыбюль са шматлікімі дзьвярыма – пад шыльдамі “Лабараторыі”, “Мужчынскі пакой”, “Рэнтгенкабінет”. За двума дзьвярыма – жылыя пакоі. Адны дзьверы вядуць на другі паверх – пад нашыя дзьверы… Трэба... пераадолець яшчэ пятнаццаць рыпучых прыступак звычайна цемнаватай драўлянай крутой лесьвіцы. Па ёй я хаджу ўніз і ўверх кожны дзень – у “мужчынскі пакой”. У гэтым памяшканьні ўсё зроблена “напавер” – альбо пераробленае, альбо папсутае, а больш за ўсё зусім адсутнічае…

Дарэчы, санаторыю ўжо сорак гадоў. Напісаны горы паперы, мільёны словаў пра “клопат партыі аб народзе, якая аддала замак яму”. А гэтыя недаклопаты на кожным кроку толькі абражаюць чалавечую годнасьць. Нічога няма! А тое, што ёсьць – ня вартае ні ўвагі, ні павагі. Толькі прымітыўныя людзі з мізэрнымі, у асноўным фізіялагічнымі запатрабаваньнямі, могуць быць задаволенымі гэтым пячорным камфортам…Гэтыя старонкі маіх нататак таксама сьведчаць пра савецкі лад жыцьця, пра эфектыўнасьць партыйных клопатаў…

25 ліпеня 1985 году. Гадавіна сьмерці Уладзіміра Караткевіча. Мастакоўскую выстаўку вырашана прымеркаваць да 55-годдзя з дня яго нараджэньня, ды і з мэтаю лепшай падрыхтоўкі.

Саюз пісьменьнікаў і Натальля Сямёнаўна наладзілі ўскладаньне кветак на магілу нябожчыка. Ад Дому літаратара ў 17 гадзінаў адправіліся вялікі аўтобус і некалькі легкавых машынаў. На могілкі нас прыехала з паўсотні чалавек. Прыкладна столькі было ўжо там. Усе былі з кветкамі, ды якімі! Гэта ж час кветак! Ружы, гладыёлусы, гвазьдзікі і ўсякія іншыя казачныя расьліны. Я на Камароўцы купіў два букеты белых лілеяў, аб’яднаў іх у адзін вялікі прыгожы букет. Валодзя, дарэчы, любіў гэтыя кветкі, таму я і ўспомніў пра іх і сьпецыяльна шукаў менавіта іх.

Мабыць, варта ўспомніць удзельнікаў Валодзевай гадавіны, хоць некаторых: Алесь Адамовіч, Рыгор Барадулін, Аляксей Гардзіцкі, Уладзімір Адамчык, Валя Барадуліна, Уладзімір Дамашэвіч, Вячаслаў Адамчык, Янка Брыль, Васіль Зуёнак, Ніна Адамчык, Вінцук Вячорка, Яўген Кулік, Мікола Купава, Анікейчык, Гарбук, Сяргей Законьнікаў, Тацяна Кабржыцкая, Віктар Карамазаў, Адам Мальдзіс, Марыя Мальдзіс, Даніла Міцкевіч, Вячаслаў Рагойша, Барыс Сачанка, Браніслаў Спрынчан, Васіль Шаранговіч, Галіна Шаранговіч, Карлас Шэрман, Яўгенія Янішчыц, Язэп Янушкевіч.

Кажуць, што на могілках быў і Васіль Быкаў, але я ня бачыў яго там. Ніякага мітынгу на магіле не было. Некалькі чалавек выступіла на памінках у кафэ Дому літаратара: Васіль Зуёнак, Янка Брыль, Рыгор Барадулін, Васіль Шаранговіч, Сяргей Законьнікаў, Вячаслаў Адамчык – прыкладна тыя самыя, што і на саракавінах. Прапаноўвалі і мне выступіць, аднак я ўстрымаўся: мае думкі зусім не сугучныя пануючай супакоенасьці. Выступленьне з імі было б вельмі заўчасным.

Памінкі былі паводле новага правіла – безалкагольныя. Таму адчувалася нейкая скаванасьць, што нагадвала памінкі самыя жалобныя, якія наладжваюцца адразу пасьля пахаваньня нябожчыка. І прамовы замест таго, каб быць канструктыўнымі, як правіла, былі жалобна-ўспамінальнымі.

Дамоў я вяртаўся разам з Яўгенам Куліком і Міколам Купавам. Агледзелі “прыдзірліва” Траецкае прадмесьце на яго цяперашняй, рэстаўрацыйнай стадыі. Заадно абмеркавалі і некаторыя надзённыя пытаньні нашага жыцьця – названую Барадуліным на памінках кандыдатуру Анікейчыка на аўтара помніка Караткевічу, мітрапаліцкія габелены, увекавечаньне памяці Караткевіча і інш.

Пераначую дома і паеду назад у Нясьвіж. Гэта ж я ў самавольнай “адлучцы” з санаторыя. Уцёк сюды ўчора і вярнуся толькі заўтра. Гэта лічыцца парушэньнем рэжыму. Тут так заведзена: узяў пуцёўку – сядзі ўвесь тэрмін, незалежна ад таго, падабаецца тут табе ці не, карысна твайму здароўю ці не. Ад’ехаць куды-небудзь на адзін дзень – нельга. У выключна выключным выпадку – з пісьмовай згоды галоўнага ўрача па тваёй пісьмовай моцна абгрунтаванай заяве. Інакш пойдзе грозная адносіна на тваю працу: “Ставім вас да ведама, што ваш “х” парушаў наш рэжым так і так. Просім прыняць да яго адпаведныя меры і паведаміць нам. Інакш у ваш калектыў выдзяляцца пуцёўкі больш ня будуць, мы прымем да гэтага неабходныя меры праз вышэйшыя інстанцыі”.

Усё і ўсюды ў СССР трымаецца на прымусе, які называецца прынцыпам добраахвотнасьці, дэмакратычным цэнтралізмам, сацыялістычным парадкам, сьвядомай дысцыплінай і г. д.

27 ліпеня 1985 году. “Агафёненка з Ганцэвіч” – у такім вымаўленьні была некалі радыёперадача па “Голасе Амерыкі”. Пра гэта я сёньня даведаўся. А справа вось у чым.

Нейкага “ветэрана” Агафонава занесьлі нейкія вятры ў знаёмыя мне Ганцавічы Брэсцкай вобласьці. Аднекуль, мабыць, з галоднае матухны Расеі, як можна меркаваць па ягоным прозьвішчы. Ветэран памёр, засталася ўдава з трыма сынамі. Ішоў час. Хлопцы расьлі. Расьлі даволі буйна – усюды толькі і можна было чуць: “Агафонавы! Агафонавы! Агафонавы!”. З рэзка негатыўнымі эмоцыямі, вядома.

Хлопцы вырасьлі. Па ўскоснай віне старэйшага загінула дзяўчына. Сярэдні скончыў, здаецца нейкі інстытут і яшчэ сябе, дзякаваць Богу, нічым ня выявіў. А вось малодшы быў прычынаю той заакіянскай перадачы.

Паколькі сын ветэрана ды яшчэ Агафонаў, а не які-небудзь наш Агацкі, ці Агатовіч, дык яго адбываць вайсковую тэрміновую службу паслалі не куды-небудзь, а ў Байканур. Хлопец меў нават доступ да касманаўтаў і нават замежных! Ну, гітлер’югенд дый годзе! Такі давер!..

Гэты давер да сябе малады Агафонаў выкарыстаў даволі арыгінальна – украў у індыйскага касманаўта, калі той круціўся ў космасе, яго спартыўны касьцюм. Украў і хуценька пераслаў поштаю ў свае “родныя” Ганцавічы. Хлопец зух, але і кадэбісты ня промах. Не пасьпела яшчэ пасылка прыйсьці, як у Ганцавічы назьязджалася нейкіх падазроных тыпаў. Пайшлі ў сям’ю “унтэркасманаўта”, пачалі распытваць у таго-сяго пра гэтага юнака, схадзілі на пошту. Сюды быў якраз дастаўлены ліст для маці Агафонава ад сына. Ліст ускрылі. Прачыталі “анонс” пра пасылку і просьбу не ўскрываць яе да яго вяртаньня з войска (а вярнуцца ён павінен быў праз некалькі месяцаў). Прычына нібыта ў тым, што гэтая пасылка ня цалкам яго, частку яе ён павінен аддаць. Па Ганцавічах папаўзьлі чуткі, што малады Агафонаў украў касьмічны скафандр, і цяпер вось кадэбэ СССР з ног зьбілася, шукаючы яго. Праз колькі дзён прыйшла тая пасылка. Яе ўскрывала “прадстаўнічая камісія”. Апрача “скафандра” было і яшчэ сёе-тое…