Неизвестно - Нераток

Знешне пасланцы касмічнай бездані былі падобныя на людзей, мелі дзве рукі, дзве нагі, адну галаву, але рукі і ногі ў большасці з іх былі каля пятнаццаці сант^ім^етраў у абхваце, на руках яны мелі па чатыры пальцы, а галовы былі пра.даўгаватыя, падобныя на дыню. Ростам прышэльцы былі трохі вышэйшыя за паўтара метра., а размова нагадвала дзіцячае верашчанне. Больш, на жаль, відавочцы, якія не страцілі памяць, нічога не маглі сказаць, бо серабрыстыя кам.б1незоны - вопратка гушансідаў - закрывала не толькі цела і твар, але і вочы. Адзін з такіх кам.бінезонаў знайшлі пасля а.длёту мурэфаў у пералеску за вёскай і перадалі ў Інстытут фізікі для даследавання. Мяркуюць, што належаў ён Мутанту, таму самсму пераможцу мурэфаў і выратавальншу ажарчанаў. Куды падзеўся сам Мутант, застаецца здагадвацца: ці быў знішчаны сабратсші, ці забраны з экспедыцыяй на суд на роднай планеце.

Па незразум,елых причинах улады распарадзіліся пераараць м.есца пасадкі пяці ^асм^алёт^аў, з якога і вярт^аліся ў свае светы прышэльцы. Дарэчы, неўзабаве пасля адлёту за 2 араджсльныя бар’еры зніклі бясследна.

Згодна з м.еркаваннямі уфолагаў, флаеры, на якіх прыляцелі іншапланецяне, адправіліся да базавага карабля, што знаходзіўся за м.еж.амъ арбіты Зямлі. І па ўсім відаць, што асноўнай задачай візіту была разведка.

У якім м.есцы і калі мы павінны сустрэць мурэфаў у наступны раз?Ці гатовыя зямляне да такой сустрэчы?

КІРЫЛ ГРАДОЎСКІ 149

АТЭН - У ЛІГУ ЛАТЫКРУСТА

- Экспедыцыя Эорты, ледгер-рэкон Атэн. Паведамляю з борта базавага спейскроса. Агульная задача выканана. Разведка, праведзеная на Эорце, паказала, што кантакт з ёю магчымы. Істотных цяжкасцей не ўзнікла. Тэрміны місіі прыйшлося скарадідь з прычыны лакальнага пашкоджання стацыянарнага гізера на грузавым модулі, у сувязі з чым знаходжанне на Эорце стала небяспечным. Падрабязнасді - пасля прыбыцця. Але і на гэты раз мы прывязём столькі жалеза, што яго колькасць на Латыкрусце ўзрасце ўдвая! Экіпаж шостага флаера загінуў пры ўваходжанні ў азонавы слой Эорты з-за ненадзейных віндынгаў матораў. Напэўна, Ліга Планеты павінна больш дбайна правярадь стан флаераў і павысідь патрабаванні да ўзроўню падрыхтоўкі анофераў.

ФІНАЛ

А як жа Антосік Васільевіч Мутны? Дагуляў лета ў бабулі, паспеў яшчэ папрадаваць два тыдні ў калгасе: саламяныя цюкі грузіў. Праз пару дзён пасля таго, як ён у абліччы рэкона Мутанта заліў стацыянарны гізер мурэфаў “Колай”, прыязджалі ў Ажарцы аж тры карэспандэнты. Дружна хадзілі па вёсцы, а ўвечары ў “Тэрыторыю” забурыліся. Гудзелі, як трансфарматары! Кавальчык да іх на халяву прыліп. Журналіст, які са сталіды, з Колем доўга размаўляў, а Коля пасля коратка пляменніку далажыў: “Лапшы на вушы Кірылу навешаў, пра цябе не расказваў”.

Вярнуўся Антон у горад, пераздаў хімію - злітавалася хімоза. А там і верасень - школа. У класе яго па-ранейшаму называюць Мутантам. А ён не крыўдзіцца - ва ўсіх мянушкі ёсць. Хоць адным разам з Мішкам Шпакоўскім, казлом лапавухім, пабіцца давялося. Шпак сам вінаваты - няма чаго пра бацьку дрэнна казаць! Ёсць- няма. Не твая шпачыная справа!

Гемангіёма за лета ад яркага сонца (ці ад таго, што пахадзіў у камбезе мурэфскім?) значна паменшылася, засталася толькі чырвоная плямка памерам з корак ад “Фанты”. Для мужыка не трагедыя. А пальцы на назе - ну, не дулю ж імі на самай справе паказваць!

Нагрудны пульт Антон з сабой прывёз. Ён перастаў працаваць адразу ж пасля адлёту мурэфаў - відаць, таму, што для работы была патрэбна яшчэ хоць бы адна палярная кропка. Ну як той тэлефон: калі ён адзін, то і сэнсу ў ім ніякага.

А што? Пульт месца шмат не займае, а пагладзіш рукой па бясколернай панельцы, дзе калісьці пераліваліся рознакаляровыя ромбікі, - і так неяк зашчыміць! І сорамна робіцца - усё ж сваім лічылі, хоць і аноферам. Няхай бы зноў прыляталі, ці што.

Во, самае галоўнае: пасябраваў Антон з Тоняй Радзевіч з “В”- класа. Шакаладкай, якую маді прынесла ад “новых”, пачаставаў. Шкада, што грошай няма, каб у кіно ці на дыскатэку запрасіць. У мамы - і не заікайся, яна на кватэру збірае. Нічога, хутка бабуля атрымае за парэчкі і цюкі, а на восеньскіх канікулах, калі Антон зноў прыедзе ў Ажарцы, - аддасць.

ТЫГРАНЯТЫ

ФАНТАЗІЯ ПАДСВЯДОМАСЦІ

Часам здараецца так, што сон узрушвае значна мацней, чым рэальныя падзеі. Усё ж да рэальнасці мы большменш прыстасаваліся, а нешта экстраардынарнае адбываецца, на шчасце, рэдка. У сне ж,, калі мозг працуе ў адвольна-халастыш режиме, м.агчымы любыя. нечаканасці. Вызваленыя ад дыктату волі, нейроны ў свам свабодным плаванні дораць нам яскравыя. ўражанні, складваюць у калейдаскатчным спалучэнні мудрагелістую ліазаіку з урыўкаў рэчаіснасці і дуліак, адбітых у свядамасці.

Бывае, што сны падзяляюць на каляровыя. і чорна-белыя. Нічога падобнага: усе сны каляровыя.. Нават пры праглядзе чорна- белых кадраў фільма свядамасць даволі хутка разліалёўвае траву ў зялёны колер, неба - у блакітны, захад сонца - у чырвоны. Не ўспыхне вогнішча шэрым полымем, не будзе пурпурная ружа чорнай.

Таямніца сну не высветліцца ніколі. Існуе мноства тлум.ачэнняў мрояў, аднак ўсе яны даволі ўм.оўныя: занадта мы розныя. Да таго ж па м.еры набыцця жыццёвага вопыту ўсё большую ролю адыгрываюць уласныя адзнакі-штсшпы. І ў лепшым выпадку сны паказваюць напрам.ак падсвядомага клопату ці расшыфроўваюць складзеныя. ў мітусні перыпетыйныя. сюжэты, даючы разгадку таму, над чым доўга і беспаспяхова працавала свядоліасць, закілзаная воляй.

Аўтар

Я іх помню яшчэ маленькімі. Яны забаўляліся на траўцы, як кацяняты, білі адзін аднаго падушачкамі лапак, па чарзе падалі на спінкі, як бы здаючыся, і адразу ж ускоквалі, каб прыняць баявую стойку. Яны не звярталі ўвагі ні на што - і пачуццё бяспекі і ўтульнасці ахоплівала ад позірку на іх. Душа не ўспрымала довады розуму, што некалі гэтым двум абаяльным паласацікам наканавана стадь лютымі звярамі, якія будудь падзяляць усё, што бачадь, на ядомае і неядомае і будудь гатовыя забіць толькі з агрэсіі, інстынкту, дадзенага ім Усявышнім. Інстынкту, дзякуючы якому яны мільёны гадоў бесперашкодна плывуць па хвалях эвалюцыі.

У мяне не ўзнікала пытання, адкуль яны з’явіліся на зялёным лужку. Я меў мэту, дзеля якой прыехаў сюды. Аўтамабіль, пакінуты перад мастом, я не толькі не замкнуў, але і не палічыў патрэбным узяць з сабой ключы ад яго. У зоне нікога жывога, апроч мяне і гэтых двух сімпатычных стварэнняў, бадай, не было. Праўда, за некалькі кіламетраў бачыліся абрысы нейкага пасёлка, які, хутчэй за ўсё, не меў ніякага дачынення да зоны, куды я прыехаў. Шырокая рака, спрамленая ў канал, павольна цякла ад пасёлка.