Сяргей Балахонаў - Без ста гадоў на разгадку

— Але, на жаль, гэта пакуль не дае стопрацэнтнай гарантыі.

Казімірчык пацікавіўся ў аспіранткі, ці ёсць у яе яшчэ якая-небудзь версія.

— Так, — сказала яна. — Ты казаў, што яе бацькі з’ехалі на пару дзён у Літву, у тым ліку і па бізнес-справах яе таты. А што, калі знікненне Светы звязана з татавым бізнесам?

— Ой, блін... — ніякавата прашаптаў хлопец. — Я нават не падумаў пра гэта. Яно ж можа быць самым рэальным...

— У дадзеным выпадку не можа, — заўважыў настаўнік, гледзячы на гадзіннік. — Часу мінула ладна ўжо. Калі б выкралі і схавалі, то ўжо б не прамінулі звязацца з яе бацькам і заявіць пра сябе. Не сталі б чакаць, пакуль ён у Беларусь вернецца. А калі б яны звязаліся з ім, то бацька Светы пазваніў бы табе ўжо.

У гэты самы момант у юнака зайграў мабільнік. Ён зірнуў на экран і жахнуўся: тэлефанаваў акурат тата каханай. Паведаміў пра гэта суразмоўцам і націснуў «прыняць выклік».

— Алё, Цёма, як вы там? Нешта не магу да Свеціка дазваніцца, — гучала з дынаміка тэлефона.

— Усё добра, — сабраў волю ў кулак Арцём. — Проста батарэя ў яе мабільніку здохла.

— Ясна. Перадай ёй трубку.

Баскетбаліст зрабіў вялікія вочы, мімікай просячы дапамогі. Настаўнік склаў пальцамі трохкутнік, намякаючы на знак, які звычайна малююць на дзвярах жаночай прыбіральні.

— А яна якраз у дамскі пакой выйшла, — учапіўся хлопец за падказку.

— Дык вы у кабаку якім заселі?

— Так. У піцэрыі.

— Гуляйце, але не загульвайцеся. Перадавай Свеціку прывітанні ад мяне і ад мамы.

— Добра. Прыемнага адпачынку.

Казімірчык уздыхнуў з такой палёгкай, нібыта толькі што скончыў разгружаць шматтонныя кантэйнеры. Палёгку спараджалі дзве думкі: першая — адкрут яго галавы пераносіцца на няпэўны час, другая — Свету не выкралі.

Час ішоў, а плёну з вылучаных версій не было анізвання. Мількавец пацікавілася, ці не забыў хлопец чаго расказаць? Той адразу ж хлопнуў сабе далонню па лбе, згадаўшы Насцю Навіцкую і яе жаданне сустрэцца са Светай удзень.

— Праўда, я не ведаю, ці адбылася іх сустрэча, а калі адбылася, то ў які час, — прызнаўся ён.

— Света прыйшла да мяне ў гуморы, — адразу ж зазначыў Віктар Андрэевіч. — Усміхалася. Хвалілася перамогай. Пра Навіцкую зусім нічога не казала.

— Я перакананы ў адным: калі яны сустрэліся, то між імі абавязкова разгарэлася б сварка, — запэўніў юнак, агучыўшы сваё ранейшае меркаванне.

— Ой! — абурана усклікнуў настаўнік. — Ну, колькі на белым свеце дзевак і колькі між імі сварак! Падумаеш, Навіцкая пакрыўдзілася за паражэнне ў спаборніцтвах. Якія могуць быць крыўды? Гэта ж спорт, дзетка! Цябе абагналі на сотую долі секунды? Значыць, лепш трэніравацца трэба, каб абганялі не цябе, а ты сама абганяла ўсіх. Не думаю, што гэтая Насця замешаная ў цёмнай справе. Які сэнс у гэтым? Перамогу ж не вернеш ужо!

— О, сэнс тут якраз можа быць у празе помсты, — не пагадзілася з ім аспірантка. — Згадайце гучную справу «прынцэсы тусоўкі». Што «прынцэса» зрабіла са сваёй канкурэнткай? Кінула ў падмосце, дзе тая памерла ад пераахаладжэння.

— Ну, дык то калі было! У часы «перабудовы». Свет жа на месцы не стаіць, — не здаваўся Знайдзёнаў.

— Не стаіць. У нечым ён нават горшым стаў, — пракаментавала яго словы Мількавец, але каб не саскокваць канчаткова на іншую тэму, удакладніла ў юнака: — Які у Насці мог быць матыў?

— Яна хацела перамагчы і ехаць у Нямеччыну. Нібыта там мог быць добры кантракт, — адказаў той.

— А калі Света павінна была пацвердзіць свой ад’езд? — не спынялася Аксана.

— Перамогай пацвердзіла, — ухмыльнуўся Арцём. — Праўда, заўтра ўвечары ў палацы водных відаў спорту будуць узнагароджваць плыўцоў нашага горада. Дык вось перад ёй Света павінна падпісаць сія-тыя паперы.

— А калі яна не з’явіцца?

— Тады яе права на паездку анулююць. Я не ведаю, адкуль у іх там такія жорсткія правілы. Але нібыта ўсё менавіта так.

— Ну, вось вам і чыстай вады матыў, — рэзюмавала Мількавец.

— Ды няўжо юная амбітная спартсменка, якая хоча збудаваць сабе добрую кар’еру, сапраўды стане апускацца да такога! — Віктар Андрэевіч усё адно заставаўся пры ўласным поглядзе.

— Да якога такога? Я ж не кажу, што Насця, цьху-цьху, забіла Свету. Яна магла яе проста нейтралізаваць і трымаць недзе, каб тая не здолела заўтра трапіць на падпісанне дакументаў.

— Стойце, — Казімірчыка прабіла на новую здагадку. — Каб нейтралізаваць, неабавязкова біць па галаве ці накідаць наручнікі на запясці. Можна добра прабавіць час побач з чалавекам, а назаўтра гэтаму чалавеку будзе так кепска, што аж свет перастане быць мілым! Не кажучы ўжо пра нейкі там палац водных відаў спорту.

— Напаіць? Ці падсыпаць слабіцельнае або яшчэ нешта ў пітво? — падхапіла яго развагі аспірантка.

— Так, — пацвердзіў ён правільны напрамак разваг Аксаны: — Дык вось, а што калі ў размове па тэлефоне, якую міжволі пачуў Нікас, Света згадвала не Алівейра, а нейкую збольшага падобную назву рэстарана ці рэст-клуба?

— І ты думаеш, што гламурны фатограф не ведае назваў тутэйшых спажыўных месцаў? — усумніўся Знайдзёнаў.

— Калі гэткая установа толькі-толькі адкрылася, то можа і не ведаць, — падтрымала хлопца аспірантка. — Напрыклад, я падобных назваў не чула, але акрамя справаў стогадовай даўніны клубна-рэстаранным жыццём цікаўлюся.

Баскетбаліст зірнуў на яе з непрыхаванай павагай. Настаўнік скарыстаўся пошукавікам і сапраўды — у новым мікрараёне пару тыдняў таму адкрыўся забаўляльны комплекс з назвай «Алівер».

Мікрараён быў зусім не наводшыбе, а даволі блізка ад цэнтра. Аднак дабрацца да яго грамадскім транспартам было трохі складана. Арцём агучыў пытанне: імчаць у забаўляльны комплекс, давяраючы нічым не падмацаваным высновам, ці адразу шукаць Навіцкую як такую? І так, і так можна было памыліцца, дый змарнаваць час. Вырашылі ўсё ж ехаць у «Алівер». «Як-ніяк падобную назву, калі верыць Сулімаву, агучвала Света. А значыць, дзяўчына можа быць якраз там», — падвёў рысу Віктар Андрэевіч. Разлічыўшыся з рэстаранам, тройка рушыла да выхада. Аксана прапанавала скарыстацца яе аўто, куды праз хвіліну ўсе шчасна загрузіліся.

5

У дарозе шукальнікі не спынялі сваіх разважанняў.

Хлопец наракаў, што не ўзяў раней нумар тэлефона Насці.

— У «кантакціку» ёй не напішаш, — скептычна прамовіў ён.

— А калі проста на яе старонку зайсці? — уклінілася Мількавец, не зводзячы вачэй з дарогі. — Можа, там і тэлефон пазначаны ці яшчэ нешта цікавае знойдзецца. Гэта ж сацыяльная сетка, трэба ёй карыстацца не толькі для таго, каб баламутлівыя статусы ставіць. «Калі табе плююць у спіну, значыць, ты ідзеш наперадзе». Зрэшты, іншым разам і па статусе можна пра штось даведацца.

Казімірчык выйшаў у сеціва праз мабільнік, а Знайдзёнаў зноў скарыстаўся планшэтам. Хутка знайшлі патрэбную старонку. Насця Навіцкая ўсміхалася з аватаркі, якую паставіла тры тыдні таму. Тэлефонных нумароў на старонцы не знайшлося. Свежых фотаздымкаў з якой-небудзь гулянкі не было. Статус быў зусім нейтральным. Прынамсі, ні на што асаблівае не намякаў: «Не бойся марудзіць, бойся спыніцца». Адзінае, што дакладна можна было сказаць пра яе сённяшні дзень — сацыяльную сетку апошні раз Насця наведала зусім нядаўна. Прыблізна тады, калі Арцём паглынаў грыбны суп з локшынай. Ён перайшоў на старонку каханай. Там нічога не змянілася. Час яе апошняга заходу заставаўся ранейшым.