Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

- Зірніце-ка, - сказаў Флінт, - Грыфіндору спяшыць падмога.

Па траве набліжаліся Рон і Герміёна, яны вырашылі высвятліць, што адбываецца.

- У чым справа? - спытаў Рон у Гары. - Чаму вы не гуляеце? І што ён тут робіць?

Ён глядзеў на Малфоя, не ў сілах усвядоміць, што той у форме.

- Я - новы Лавец "Слізэрына", Уізлі, - нахабна заявіў Малфой. - А усё стаяць і захапляюцца мётламі, якія мой тата падарыў нашай камандзе.

Рон, адкрыўшы рот, утаропіўся на сем выдатных мёцел, выстаўленых у шэраг.

- Добрыя, праўда? - з фальшывай прыемнасцю ў голасе сказаў Малфой. - Але, можа быць, "Грыфіндору" таксама павязе, і вы назапасіце золаткі. Можаце выставіць вашы "Чыстыя перамогі 5" на аўкцыён - які-небудзь музей напэўна купіць.

Слізэрынцы пакаціліся са смеху.

- Затое ніхто з зборнай Грыфіндора не купляў права гуляць у камандзе, - заявіла Герміёна. - Іх узялі толькі дзякуючы іх здольнасцям.

Самаўпэўнены выраз на твары ў Малфоя на секунду ўвяў.

- А твайго меркавання, бруднакроўка, ніхто не пытае, - выпаліў ён.

Гары адразу жа зразумеў, што Малфой сказаў штосьці вельмі грубіянскае, таму што ад яго слоў усё дашлі ў страшнае хваляванне. Флінту прыйшлося загарадзіць сабою Малфоя, каб спыніць двайнят, якія кінуліся на Малфоя з кулакамі, Алісія закрычала: "Ды як ты смееш!", а Рон палез шукаць у зморшчынах вопрадкі чароўную палачку з крыкамі: "А вось за гэта ты сапраўды заплаціш, Малфой!" і з-пад рукі Флінта люта ткнуў у твар Малфою.

Па стадыёне рэхам пракаціўся грымотная грымота, яркі зялёны залп выляцеў з чароўнай палачкі, толькі не з таго канца, якога трэба; Рона стукнула ў жывот, адкінула назад, і ён спіной паваліўся на траву.

- Рон! Рон! З табой усё добра?

Рон адкрыў было рот, але размаўляць не змог. Замест гэтага ён моцна ікнуў, і з рота да яго на грудзі вывалілася некалькіх смоўжняў.

Каманду "Слізэрына" паралізавала ад рогату. Флінт сагнуўся напалову і абапіраўся на мятлу, каб не зваліцца. Малфой стаяў на карачках і латашыў кулакамі па зямлі. Грыфіндорцы атачылі Рона, які безупынна вырыгваў струмені вялікіх бліскучых смаўжоў. Усё жадалі дапамагчы Рону, але ніхто не палаў жаданнем дакрануцца да яго.

- Давай адвядзем яго да Хагрыду, гэта бліжэй усяго, - сказаў Гары Герміёне. Яна адважна кіўнула, і яны папацягалі Рона пад рукі.

- Што здарылася, Гары? У чым справа? Ён захварэў? Але ты вылечыш яго, праўда? - Колін збег з трыбуны ўніз і зараз ва ўзрушанасці скакаў вакол, мяшаючы цягнуць Рона. Рона скалынуў магутны спазм, і па грудзях пасыпалася чарговая порцыя смоўжняў.

- Ооооо! - захоплена выклікнуў Колін, паднімаючы фотаапарат вышэй, - можаш патрымаць яго так, Гары?

- Зыйдзі адсюль, Колін! - раззлаваўся Гары. Яны з Герміёной павялі Рона па двары да ўзлеска лесу.

- Амаль дашлі, Рон, - прымаўляла Герміёна. Хаціна Хагрыда ўжо была ў полю зроку. - Зараз табе дапамогуць... амаль дабраліся...

Да дома Хагрыда заставалася не больш дваццаці метраў, калі дзверы яго халупы адчынілася, але на парог выйшаў зусім не Хагрыд. З дома размашыстым крокам выйшаў Гілдэрой Локхард, апрануты сёння ў ружавата-ліловыя таны.

- Хаваемся, хутка! - прашыпеў Гары, зацягваючы Рона за найбліжэйшы куст. Герміёна рушыла ўслед за імі, праўда, некалькі неахвотна.

- Гэта на рэдкасць проста, калі ведаеш, што трэба рабіць! - гучна казаў Локхард. - Калі табе спатрэбіцца дапамога, Хагрыд, ты ведаеш, дзе мяне знайсці! Я падарую табе маю кнігу. Я здзіўлены, што ў цябе дагэтуль яе няма - увечары абавязкова надпішу і дашлю. Што ж, дапабачэння! - і ён выдаліўся з артыстычнай імклівасцю.

Гары пачакаў, пакуль Локхард схаваецца з погляду, затым выцягнуў Рона з-за куста, падвёў яго да дзвярэй у халупу і гучна пастукаў.

Хагрыд адкрыў адразу жа, з вельмі незадаволеным выразам твару, але, убачыўшы, хто прыйшоў, ён заквітнеў.

- А я-та чакаю-пачакаю, калі ж яны мяне наведаюць... заходзіце, заходзіце... Думаў, прафесар Локхард вярнуўся...

Гары з Герміёной падтрымлівалі Рона пад локцікі, каб ён не спатыкнуўся на парозе. Яны ўвайшлі ў халупу, дзе быў адзіны пакой з найвелізарным ложкам у адным куту і камінам у іншым. У каміне весяла трашчаў агонь. На Хагрыда гісторыя са смоўжнямі, якую Гары спехам распавёў, пакуль усаджваў Рона ў крэсла, не вырабіла адмысловага ўражання.

- Няхай лепш лезуць надвор, чым сядзяць унутры, - аптымістычна сказаў ён, падстаўляючы Рону вялізны медны таз. - Давай, Рон, не саромейся.

- Мне падаецца, з імі нічога не зробіш, трэба проста чакаць, калі гэта спыніцца, - падзялілася сваёй бояззю Герміёна, занепакоена назіраючая за Роном, які звесіўся над тазам. - Гэта і ў лепшыя-та поры вельмі цяжкі заклён, а ўжо са зламанай палачкай...

Хагрыд мітусіўся, накрываючы на стол. Фанг, нямецкі дог, на радасцях абслініў Гары з ног да галавы.

- А чаго ад цябе жадаў Локхард? - спытаў Гары, і адначасова чухая Фанга за вухам.

- Вучыў выганяць вадзянікоў з студні, - праварчаў Хагрыд, прыбіраючы са стала недаскубленага пеўня і ставячы на яго месца імбрычак. - Быццам я сам не ведаю. І усё чагосьці гарадзіў, як ён аднекуль выганяў Бэншы. Калі ён сказаў хоць слова праўды, я з’ем свой імбрычак!

Хагрыду было зусім не ўласціва крытыкаваць выкладчыкаў "Хогвартса", таму Гары паглядзеў на яго з вялізным здзіўленнем. Герміёна жа ў адказ на гэтую рэпліку вымавіла больш высокім, чым звычайна, голасам:

- Мне падаецца, ты несправядлівы. Бо сам прафесар Дамблдор палічыў Локхарда лепшым прэтэндэнтам на гэтую пасаду...

- Скажы лепш, адзіным прэтэндэнтам, - адказаў Хагрыд, працягваючы талерку з ірыскамі з патакі. Рон спазматычна кашляў над тазам, - так-так, адзіным. Паспрабуй знайдзі каго - ніхто з сіламі зла справы мець не жадае. Праца-то гіблая. Сталі ўжо думаць, сама пасада заварожаная. І праўда - хіба ж на ёй хто болей года пратрымаўся? Вось. Лепш распавядзіце, каго гэта ён жадаў склясці? - спытаў Хагрыд, ківаючы ў бок Рона.

- Малфой абазваў Герміёну - неяк вельмі нядобра, усё быццам узвар'яваліся, калі пачулі...

- А гэта і было вельмі нядобра, - прахрыпеў Рон, і яго моцна спалатнелы, пакрыты кроплямі поту твар з'явілася над сталом. - Малфой абазваў яе бруднакроўкай, Хагрыд...

Рон зноў нырнуў - пайшла чарговая хваля смоўжняў. Хагрыд разлютаваўся.

- Ды як ён асмеліўся! - зарыкаў ён, гледзячы на Герміёну.

- Асмеліўся, - сказала яна. - Але я не ведаю, што гэта значыць. Я, вядома, зразумела, што гэта нешта вельмі грубіянскае...

- Гэта самае абразлівае, што толькі можна прыдумаць, - з апошніх сіл выдушыў Рон, зноў з'яўляючыся на паверхні, - Бруднакроўкі - гэта вельмі нядобрая назва для тых, у каго бацькі маглы, разумееш, у каго немагічная кроў. Ёсць такія ведзьмакі - такія, як Малфоева сямейка, напрыклад, - яны лічаць сябе вышэй іншых, таму што ў іх, што завецца, чыстая кроў. - Рон слаба ікнуў і выкашлял сабе на далонь маленькага смоўжыка. Ён выкінуў яго ў таз і працягнуў: - Я хачу сказаць, усё астатнія разумеюць, што якая там у каго кроў, цалкам усё роўна. Вось, скажам, Нэвіл Лонгбатам - паходжанне чароўнае далей няма куды, а ён кацёл наровіць уверх дном паставіць.