Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

- І не вынайшлі яшчэ такой замовы, якая была бы не па сілах нашай Герміёне, - ганарліва дадаў Хагрыд, чаму шчокі дзяўчынкі запунсавеліся.

- Гэта агідна - зваць кагосьці такім словам, - сказаў Рон, выціраючы пот з брывей, дрыжачай рукой. - Брудная кроў, ці бачыце. Смешна! У любым выпадку, у наш час большасць ведзьмакоў - паўкроўкі. Мы бы змерлі, калі бы не ўступалі ў шлюбы з магламі.

У яго зноў пачаўся прыступ ваніт, і ён знік пад сталом.

- Ды я цябе зусім не вінавачу, я бы і сам на яго наслаў чаго горш, - Хагрыд падвысіў голас, каб перакрыць шум, калі смоўжні загрукалі па сценках таза. - Але, можа, і добра, што твая палачка застрайкавала. Уяві, чаго бы сталася з Люцыюсом Малфоем, пазнай ён, што на сыночка наклалі праклён. Хоць ніякай бяды табе не будзе.

Гары жадаў умяшацца і сказаць, што калі з цябе валяцца смоўжні, гэта бяда горш, чым гнеў бацькі Малфоя, але не змог, ірыска зацэментавала яму сківіцы.

- Гары, - сказаў Хагрыд, так, быццам раптам успомніў аб чымсьці, - а я на цябе ў крыўдзе! Кажуць, ты аўтографы раздаеш, а пра мяне-та і забыўся...

Ад злосці Гары атрымалася разляпіць зубы.

- Не раздаваў я ніякіх аўтографаў! - разгарачыўся ён. – Калі Локхард будзе працягваць...

Тут ён убачыў, што Хагрыд смяецца.

- Ды пажартаваў я, - прамовіў ён і лагодна пляснуў Гары па спіне, чаму хлопчык ткнуўся носам у стол. - Ведаю, не раздаваў. Так і сказаў Локхарду, мол, яму гэта не трэба. Ты ж павядомей яго будзеш, без праблем.

- Спрачаемся, яму гэта не спадабалася, - сказаў Гары, выпростваючыся і паціраючы падбароддзе.

- Яс'справа, - падміргнуў Хагрыд. - Я яму яшчэ сказаў, мол, не чытаў я тваіх кніжачак, так ён адразу засабіраўся сыходзіць. Іріску, Рон? - прапанаваў ён які з'явіўся Рону.

- Не, дзякуй, - слабым голасам падзякаваў Рон. - Лепш не рызыкаваць.

- Пайшлі пакажу, чаго я выгадаваў, - сказаў Хагрыд, калі Гары з Герміёной дапілі гарбату.

У невялікім агародзе за домам расло прыкладна з тузін самых вялікіх гарбузоў, якія Гары калі-небудзь даводзілася бачыць. Кожны з іх была памерам з вялізны валун.

- Добрыя, дзеткі, праўда? - радасна пахваліўся Хагрыд, - Гэта на Хэлоўін... да таго часу стануць што трэба.

- Як гэта ты іх такімі выгадаваў, Хагрыд? - спытаў Гары.

Хагрыд азірнуўся, ці няма каго паблізу.

- Ну, я ім таго... разумееш... дапамог злёгку...

Бокам вока Гары зазначыў квятчасты ружовы парасонік Хагрыда, прысланенны да задняй сценкі халупы. У Гары і раней былі падставы думаць, што гэты парасонік не зусім то, чым падаецца на першы погляд; ён амаль не сумняваўся, што ўсярэдзіне ўтоеная старая чароўная палачка Хагрыда. Наогул, Хагрыду нельга было чараваць. Яго выключылі з "Хогвартса" у трэцім класе, Гары паняцця не меў, завошта – як толькі пачыналася гаворка на гэтую тэму, Хагрыд закашліваўся і неспасціжнай выявай станавіўся пруткі на вуха.

- Выдзіманы заклён? - выказала здагадку Герміёна, і было незразумела, чаго больш у яе тоне: неўхвалення або захапленні. - Што ж, ты вельмі нядрэнна над імі папрацаваў.

- Тое ж самае сказала твая сястрычка, - сказаў Хагрыд, кіўнуўшы Рону. - Учора захадзіла. - Хагрыд зненарок паглядзеў на Гары, і яго барада прыскокнула. - Кажа, жадаю даследаваць наваколлі. А мне вось думаецца, яна жадала кагосьці ў мяне сустрэць. - Ён падміргнуў Гары. - Вось ужо хто бы не адмовіўся ад автогр...

- Адстаньце ад мяне! - раз'юшыўся Гары. Рон заржаў, і зямля вакол апынулася ўсеяная смаўжамі.

- Асцярожней ты! - загарлапаніў Хагрыд, оттасківая Рона ад сваіх каштоўных гарбузоў.

Падышоў ўжо час абедаць, і Гары, у якога з світанку нічога, акрамя патачнай ірыскі, ва рту не было, марыў хутчэй патрапіць у замак. Яны развіталіся з Хагрыдам і сыйшлі. Рон перыядычна ікаў, вырабляючы пры гэтым на святло не больш аднаго-двух смоўжняў.

Ледзь толькі яны ўступілі ў прахалодны вестыбюль, як ім у вушы стукнуў звеняшчы голас:

- Вось вы дзе, Потэр - Уізлі. - Да хлопчыкаў са звышсуворым выглядам накіроўвалася прафесар МакГонагал. - Сёння ўвечары вам трэба адбыць пакаранне.

- А што трэба рабіць, прафесар? - спытаў Рон, спалохана душачы адрыжку.

- Ты будзеш паліраваць срэбра ў трафейнай разам з містэрам Філчам, - адказала прафесар МакГонагал: - і ніякай магіі, Уізлі - рукамі.

Рон ледзь не падушыўся. Аргуса Філча, наглядчыка школы, ненавідзелі ўсё без выключэння.

- А ты, Потэр, дапаможаш прафесару Локхарду адказваць на лісты прыхільнікаў, - дадала прафесар МакГонагал.

- Які жа... Прафесар, а можна мне таксама ў трафейную? - адчайна ўзмаліўся Гары.

- Зразумела, не, - адрэзала прафесар МакГонагал, паднімаючы бровы. - Прафесар Локхард адмыслова казаў, каб прыйшоў менавіта ты. У восем гадзін роўна, запомніце.

Гары з Роном увайшлі ў Вялікую Залу ў стане глыбокай нуды, Герміёна ішла ззаду, і выраз яе твару абвяшчаў: "а чаго вы чакалі, вы жа парушылі правілы". Гары быў так засмучаны, што нават бульбяная запяканка з мясам не здалася яму такой смачнай, як прадчувалася. Ён, як, зрэшты, і Рон, быў упэўнены, што менавіта яго пакаранне - самае непераноснае.

- Толькі ўявіў, цэлы вечар з Філчам! - смутна выклікнуў Рон. - І ніякай магіі! Там, у трафейнай, пэўна, не менш сотні кубкаў! Я не ўмею чысціць па-маглаўскаму!

- А я бы з табой памяняўся, - спустошана вымавіў Гары, - у мяне дзякуючы Дурслі вялікі досвед. А вось адказваць прыхільніцам Локхарда... жах...

Астатак суботняга дня выпарыўся невядома куды, і праз нікчэмны, як здалося, прамежак часу было ўжо без пяці восем, Гары валачыў ногі па калідоры другога паверху да кабінета Локхарда. Ён выскаліў зубы ва ўсмешцы і пастукаў.

Дзверы імгненна расхінулася. З парога ззяў зубамі Локхард.

- Вось і наша гарэза! - гулліва павітаў ён хлопчыка. - Уваходзь, Гары, уваходзь...

У святле мноства свечак на сценах бліскалі рамкамі незлічоныя фатаграфіі Локхарда. Некаторыя з іх ён надпісаў. На стале таксама ляжаў высокі стос фатаграфій.

- Ты можаш надпісваць канверты! - сказаў Локхард такім тонам, як быццам прапаноўваў Гары найсмачны ласунак. - Першым чынам - Глэдыс Прэстафіль, каб яна была здаровая... гарачая мая прыхільніца...

Хвіліны цягнуліся невыносна. Гары імкнуўся ўспрымаць няўціхлую балбатню Локхарда як гукавы фон і толькі перыядычна вымаўляў: "правільна", "ммм", "угу". Час ад часу да яго свядомасці ўсёткі даходзілі фразы тыпу "Слава - ненадзейны сябар, Гары" і "Знакамітасць судзяць не па словах, а па справах, запомні гэта, мой юны сябар".

Свечкі раставалі, і іх вагальнае святло танчла на шматлікіх рухаючыхся тварах Локхарда, якія назіралі за Гары са сценаў. Хлопчык вадзіл ныючай рукой па тысячным, не менш, канверце і старанна выпісваў адрас Веранікі Смешлі. Мабыць, ужо хутка можна сыходзіць, у роспачы думаў Гары, калі ласка, хай ужо можна будзе сыходзіць...

І тут ён пачуў штосьці дзіўнае - штосьці цалкам іншае, чым шыпенне дагараюшчых свечак або раўнамерная траскатня прафесара.