Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

Амаль Безгаловы Нік устаў як укапаны, і Гары па інэрцыі прайшоў скрозь яго. Гэта было прыкра - усё роўна што прайсці пад ледзяной воднай фіранкай.

- А бо насамрэч ты можаш сёе-тое зрабіць для мяне, - радасна выклікнуў Нік. - Гары - ці магу папытаць цябе - але не, ты не захочаш...

- Што? - спытаў Гары.

- Ведаеш, у Хэлоўін я спраўляю пяцісоты юбілей смерці, - прыасаніўся Амаль Безгаловы Нік.

- Юбілей смерці?

- Ну так, дзень смерці.

- А, - сказаў Гары, не ведаючы, ці павінен ён выяўляць па гэтай падставе радасць або, наадварот, спачуванні, - ясна.

- Я даю званую вячэру ў адным з падзямелляў папрасторнее. Прыедуць мае сябры са ўсёй краіны. Для мяне быў бы такі гонар, калі бы і ты таксама прыйшоў. Зразумела, я буду таксама рады прывітаць у сябе містэра Уізлі і міс Грэнджэр - але, я мяркую, вам будзе значна цікавей прысутнічаць на школьным бяседзе? - у стане пакутлівай турботы ён чакаў ад Гары адказу.

- Ну што ты, - хутка адказаў Гары, - я прыйду...

- Мой даражэнькі хлопчык! Гары Потэр у мяне на юбілеі! А яшчэ, - ён завагаўся, перш чым спытаць, - як ты думаеш, не мог бы ты няўзнак зазначыць у гутарцы з сэрам Патрыкам, што ты знаходзіш мяне неверагодна страшным і злавесным?

- Так... вядома, - пралапатаў Гары.

Амаль Безгаловы Нік праззяў.

- Юбілей смерці? - жыва выклікнула Герміёна, калі Гары, нарэшце перапрануўшыся, далучыўся да яе і да Рону ў агульнай гасцінай. - Гатовая паклясціся, што сярод жывых людзей не знойдзецца аніводнага, каму атрымалася бы пабываць на тым свяце - гэта жа выдатна!

- Каму гэта трэба святкаваць дзень уласнай смерці? - забурчаў Рон. Ён рабіў хатняе заданне па зеллеварэнню і таму знаходзіўся ў благім стане духу. - Смяротна прыгнятае, на мой погляд...

Залева усё яшчэ біла ў вокны, цемра за якімі да гэтага моманту набыла чарнільную гушчыню, але ў памяшканні было светла і ўтульна. Полымя ў каміне адкідвала вясёлыя блікі на пульхныя крэслы, уладкаваўшыся ў якіх, Грыфіндорцы чыталі, размаўлялі, рабілі ўрокі, а Фрэд з Джорджам спрабавалі скарміць філібустэраўскую петарду саламандры. Фрэд "выратаваў" зіготкую памяранцавую агнежыцельніцу з заняткаў па ўходзе за магічнымі істотамі, і зараз яна ціха цьмела на століку ў асяроддзі купкі цікаўных.

Гары збіраўся ўжо распавесці Рону з Герміёной пра Філча і "Хуткачары", як раптам саламандра ўзвілася ў паветра і шалёна закруцілася па пакоі, бурна іскруючыся і выбухаючы. Выгляд Персі, які да хрыпаты араў на братоў, выдатны фантан зорак мандарынавага колеру, які б'е з рота ў саламандры, а таксама ўцёкі апошняй у камін, што суправаджаўся гучнымі выбухамі, начыста выцеснілі сумнага Філча з яго канвертамі з галавы ў Гары.

Да часу Хэлоўіна Гары паспеў пашкадаваць аб сваім паспешным абяцанні прысутнічаць на юбілеі. Усё астатнія радасна прадчувалі святочную бяседу; Вялікую Залу, як заўсёды, упрыгожылі жывымі кажанамі, з гіганцкіх Хагрыдаўскіх гарбузоў выразалі ліхтары такога памеру, што ў кожным магло бы змясціцца не менш трох сталых мужчын, і яшчэ, прайшла чутка, што Дамблдор запрасіў на вечар трупу танцуючых шкілетаў.

- Абяцанне ёсць абяцанне, - павучальна вымавіла Герміёна. - А ты абяцаў пайсці на юбілей смерці.

Таму ў сем гадзін Гары, Рон і Герміёна рашуча прайшлі паблізу дзвярэй бітком набітай Вялікай Залы, павабна мігцеючай золатам талерак і срэбрам свечак, і накіравалі свае ступні ў падзямелле.

Пераход, які вёў да месца правядзення званага вечара ў гонар Амаль Безгаловага Ніка, таксама быў асветлены свечкамі, але яны стваралі настрой, далёкае ад жыццярадаснага: доўгія, тонкія, вугольна-чорныя васковыя стрыжні гарэлі ярка-сінім агнём і кідалі прывідны, тагасветны водбліск нават на цалкам жывыя твары. З кожным крокам станавілася ўсё халадней. Гары перасмыкнуў плячыма і паплатнее ахінуўся ў вопрадку. Тут раптам адчуўся гук, падобны на тысячы пазногцяў, шкрабучых па вялізнай школьнай дошцы.

- Гэта што, музыка? - прашаптаў Рон. Яны загарнулі за кут і ўбачылі Амаль Безгаловага Ніка. Ён стаяў у дзвярным праёме, хораша задрапіраваным чорным аксамітам.

- Мае дарагія сябры, - прывітаў ён хлопцаў памінальным голасам, - сардэчна запрашаем... так рады, што вы змаглі прыйсці...

Прывід сарваў з галавы капялюш з пёрамі і, з глыбокім паклонам, жэстам запрасіў іх прайсці.

Усярэдзіне хлопцаў чакала незабыўнае гледзішча. Падзямелле было запоўнена жамчужна-белымі, празрыстымі людзьмі. Большасць з іх слізгала над танцавальнай пляцоўкай, вальсуючы пад жудасныя скуголенні трыццаці музычных піл. Аркестр сядзеў на невялікім узвышэнні, таксама задрапіраваным чорнай тканінай. Не меней тысячы чорных свечак у вялізным кандэлябры пад столлю азаралі залу паўночным святлом. Дыханне ператваралася ў пар; яны як быццам дашлі ў маразільную камеру.

- Пайдзем, агледзімся? - прапанаваў Гары ў асноўным для таго, каб разагрэць ногі.

- Асцярожна, а то яшчэ пройдзеш скрозь каго, - клапатліва сказаў Рон. Яны пайшлі ўздоўж боку танцавальнага кола. Ім сустрэлася група змрочных манашак, чалавек у лахманах і ланцугах, а таксама Тоўсты Манах, вясёлы хафлпафскі прывід. Ён ажыўлена гутарыў з рыцарам, у якога з ілба тырчала страла. Гары не без задавальнення ўбачыў, што Крывавага Барона, змрочнага Слізэрынского прывіда, пакрытага серабрыстымі плямамі крыві, цураюцца ўсе астатнія госці.

- О, не, - войкнула Герміёна, рэзка спыняючыся. - Давайце звернем у іншы бок, я не жадаю сустракацца з Плаксай Міртл...

- З кім? - спытаў Гары, калі яны паспешна выдаліліся ў процілеглым кірунку.

- Яна з'яўляецца з унітаза ў пакоі для дзяўчынак на першым паверсе, - растлумачыла Герміёна.

- З'яўляецца з унітаза?

- Так. Туалет увесь старажытны, ды і гэты, год не працаваў, таму што ў яе сталыя прыпадкі, і яна ўладкоўвае патопы. Я наогул туды ніколі не хаджу, толькі ў крайнім выпадку; гэта жа немагчыма, калі ў цябе над вухам хтосьці скуголіць...

- Глядзіце, ежа! - сказаў Рон.

Паабапал залы стаялі доўгія сталы, таксама пакрытыя чорным аксамітам. Хлопцы з натхненнем падышлі, але ў наступны жа момант з жахам адхіснуліся. Пах ад ежы ішоў агідны. На срэбных талерках ляжала тухлая рыба; на падносах высіліся горы палёных пірагоў; шмат месца займаў чарвівы хагіс, побач знаходзіўся шматок сыра, пакрыты касматай зялёнай цвіллю і, у цэнтры стала, стаяў неверагодных памераў шэры торт у форме магільнага каменя, на якім чорным палівам было выведзена:

Сэр Нікалас дэ Мімсі-Парпіньён

Сканаў 31 кастрычніка 1492 года

Гары са здзіўленнем убачыў, як мажны прывід падышоў да стала, нізка прысеў і, трымаючы рот шырока адчыненым, на сагнутых нагах прайшоў наскрозь, так, каб перасекчы талерку з смярдзючым ласосем.

- Калі вы пройдзеце скрозь яго, то зможаце яго паспрабаваць? - спытаў Гары.