Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

- Сюды! - закрычаў ён і пабег уверх па лесвіцы ў вестыбюль. Тут не трэба было і спадзявацца штосьці пачуць, улічваючы шум свята, данасіўшыся з Вялікай Залы. Гары стрымгалоў даімчаўся па мармуровых прыступках да першага паверху, Рон з Герміёной тупацелі ззаду.

- Гары, куды мы...

- ШШШ!

Гары напружыў слых. Далёка-далёка, з верхняга паверху, з кожнай секундай усё больш заціхаючы, даносілася:

- ...я чую кроў... я чую кроў...

У Гары ў жываце нешта скруцілася.

- Ён жадае кагосьці забіць! - закрычаў ён і, не звяртаючы ўвагі на ашаломленых сяброў, зноў пабег уверх па лесвіцы, скачучы праз тры прыступкі, імкнучыся ўчуць што-небудзь скрозь грукат уласных ног...

Гары пранёсся па ўсім другім паверсе - Рон з Герміёной, затыхаючыся, збеглі следам - без прыпынку. Нарэшце, яны загарнулі за кут у апошні, пустэльны калідор.

- Гары, растлумач Урэшце рэшт, што адбываецца? - спытаў Рон, выціраючы твар рукавом. - Я нічога не чую...

Але Герміёна раптам войкнула і паказала ўглыб калідора:

- Глядзіце!

На сцяне нешта свяцілася. Хлопцы асцярожна наблізіліся, узіраючыся ў цемру. У праёме паміж двума вокнамі метровымі літарамі была намалевана надпіс, цьмяна паблёсківаючы ў святле падпаленых паходняў:

ТАЕМНЫ ПАКОЙ ЗНОЎ АДЧЫНЕНЫ.

ВОРАГІ НАШЧАДКА, СЦЕРАЖЫЦЕСЯ.

- А што гэта там... такое вісіць? - спытаў Рон злёгку дрыготкім голасам.

Калі яны павольна падышлі да таго месцу, Гары ледзь не зваліўся - падлога была заліта вадой; Рон з Герміёнай падхапілі яго, і разам, павольна, цаля за цаляй, сталі рухацца да надпісу. Вочы іх былі прыкаваныя да віслага незразумелага чорнага прадмета. Усе трое зразумелі, што гэта такое, адначасова, і дружна адскочылі з гучным воплескам.

Місіс Норыс, кошка наглядчыка, была падвешаная за хвост да паходнятрымацеля. Яна была цвярда як дзеравяка, вочы шырока адчыненыя і абстаўленыя ў прастору.

На працягу некалькіх секунд ніхто не мог паварушыцца. Потым Рон сказаў:

- Трэба змотвацца адгэтуль.

- Пэўна, трэба дапамагчы... - ніякавата пачаў Гары.

- Павер мне, - адрэзаў Рон, - нам жа будзе горш, калі нас тут заўважаць.

Але было ўжо позна. Далёкі грукат, быццам бы грымота, узвясціў аб канчатку свята. З абодвух канцоў калідора, у якім яны знаходзіліся, данёсся тупат сотняў ног, взбіраюшчыхся па лесвіцах; адчуліся гучныя, шчаслівыя галасы добра пад’еўшых людзей; праз імгненне, вакол было годзе школьнікаў.

Балбатня, смех, шум абарваліся раптам - усё раптам зазначылі віслую кошку. Знатоўпіўшыся пасярэдзіне калідора, Гары, Рон і Герміёна як быццам апынуліся ў цэнтры нябачнага ізаляванага кола. На тых, хто дышлі да боку гэтага кола ззаду напіралі тыя, каму было не відаць, што здарылася.

Раптам хтосьці загарлапаніў у цішыні:

- Ворагі Нашчадака, сцеражыцеся! Бруднакроўкі - чарга за вамі!

Гэта быў Драко Малфой. Ён праштурхаўся наперад, яго халодныя вочкі ажывіліся, заўсёды бледны твар загарэлася, і ён расцягнуў рот у гідкай усмешцы, гледзячы на нерухомую, павешаную жывёліну.

- У чым справа? Што здарылася?

Прыцягнуты, па-за ўсякім сумненнем, нічым іншым як крыкам Малфоя, Аргус Філч прабіраўся скрозь натоўп. Раптам ён убачыў місіс Норыс, ногі адмовіліся трымаць яго, і ён зваліўся на рукі якія стаяць ззаду дзяцей.

- Мая котачка! Мая котачка! Што з місіс Норыс? - завішчаў ён.

Звар'яцелы погляд спыніўся на Гары.

- Ты! - у істэрыцы выгукнуў ён. - Гэта ты забіў маю кошку! Ты забіў яе! Я цябе заб'ю! Я...

- Аргус!

Дамблдор прыбыў на месца злачынства, акружаны іншымі настаўнікамі. За нейкія дзелі секунды ён імкліва абмінуў Гары, Рона і Герміёну і зняў місіс Норыс з паходнетрымацеля.

- Хадземце са мной, Аргус, - сказаў ён Філчу. - І вы таксама, містэр Потэр, містэр Уізлі, міс Грэнджэр.

Локхард ахвотна ступіў наперад.

- Мой кабінет зусім побач, дырэктар - толькі па лесвіцы падняцца - я з задавальненнем падам....

- Дзякуй, Гілдэрой, - падзякаваў Дамблдор.

Натоўп моўчкі расступіўся і прапусціў іх. Локхард, з важным і ганарлівым выглядам, не адставаў ад Дамблдора, за імі прытрымліваліся прафесар МакГонагал і Снэйп.

Калі яны ўвайшлі ў неасветлены кабінет, па сценах прабегла хваля мітуслівых рухаў; Гары зазначыў адразу некалькіх Локхардаў, паспешліва хаваючыхся за рамкі фатаграфій, валасы ў іх былі накручаны на бігудзі. Сапраўдны Локхард запаліў свечкі на працоўным стале і адступіў. Дамблдор пасклаў місіс Норыс на паліраваную паверхню і стаў рабіць агляд. Гары, Рон і Герміёна абмяняліся напружанымі поглядамі, апусціліся ў крэслы, якія стаялі па-за асветленым колам і сталі назіраць.

Кончык доўгага, кручкаватага носу Дамблдора амаль што дакранаўся кацінай поўсці. Дырэктар аглядаў місіс Норыс вельмі падрабязна скрозь акуляры са шкламі ў форме паўмесяца, акуратна дакранаючыся да нерухомага цела доўгімі пальцамі. Прафесар МакГонагал нахілілася амаль гэтак жа нізка і стаяла, павузіўшы вочы. Снэйп навісаў над імі, напалову ўтоены ў цені. На твары ў яго застыў вельмі дзіўны выраз - нібы ён з працай стрымліваў ухмылку. А Локхард парыў панад ўсімі і сыпаў версіямі.

- Яе вызначана забіў злы праклён - магчыма Трансмагарэвальная Мука - я сустракаўся з гэтым мноства раз, які жаль, што мяне там не было, я як раз ведаю контрзаклён, які абавязкова выратаваў бы яе...

Прамова Локхарда, як пункцірам, была працятая рэгулярнымі всхліпываннямі Філча, сухімі, няўцешнымі. Ён бездапаможна ляжаў у крэсле, зачыніўшы твар далонямі, не ў сілах зірнуць на місіс Норыс. Хоць Філч і быў глыбока агідны Гары, усё жа хлопчык не мог не адчуць спачування. Сябе, праўда, яму стала яшчэ жаласней - калі Дамблдор паверыць Філчу, адважна можна лічыць сябе выключаным з школы.

Дамблдор прыняўся мармытаць пра сябе нейкія дзіўныя словы і пастукваць па целе місіс Норыс чароўнай палачкай, аднак гэта не дало ніякага выніку, кошка па-ранейшаму нагадвала свежаізгатаванае пудзіла.

- ... памятаю, аналагічны выпадак быў са мной на Квагадугу, - салаўём разліваўся Локхард, - там варочаў сапраўдны маньяк, я аб гэтым падрабязна напісаў у сваёй аўтабіяграфіі. Цэлая серыя злачынстваў... Аднак, мне атрымалася ўсё ўладзіць, я выдаў жыхарам мястэчка розныя кудмені, і...

Фатаграфічныя малюнкі Локхарда паводле ківалі. Адзін з іх забыўся зняць сетачку для валасоў.

Нарэшце Дамблдор выпрастаўся.

- Яна не памерла, Аргус, - мякка вымавіў ён.

Локхард замоўк, не паспеўшы пералічыць і паловы злачынстваў, якія яму атрымалася прадухіліць.

- Не памерла? - захлынуўся Філч і, асцярожна расхіліўшы пальцы, зірнуў на місіс Норыс. - А чаму жа яна тахкаючы... такая нерухомая, такая адубелая?

- Яе звярнулі ў камень, - растлумачыў Дамблдор, - яна Скамянела. ("А! Я так і думаў", - уставіў Локхард). - Але якім чынам, я не магу сказаць...