Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

- Амаль, - сумна адказаў прывіда і адляцеў ў бок.

- Думаю, ім больш падабаецца тухлае, таму што пах і густ мацней, - з веданнем справы сказала Герміёна, заціскаючы нос і нахіляючыся, каб падрабязней разгледзець гнілы хагіс.

- Можа, адыдзем? А то мяне нудзіць, - папытаў Рон.

Аднак, ледзь яны звярнуліся, каб адысці, з-пад стала імкліва выляцеў маленькі чалавечак і завіс у паветры прама перад тварамі хлопцаў.

- Дабрыдзень, Піўз, - небяспечна сказаў Гары.

У адрозненне ад прывідаў, палтэргейст Піўз зусім не быў бледным і празрыстым. У наперакос насунутаму ярка-памяранцаваму папяроваму капялюшу і агіднага колеру бабачцы, са злавеснай ухмылкай на зласлівым тварыку, Піўз на агульным фоне вылучаўся яркай плямай.

- Падзюбаем? - салодкім голасам прапанаваў Піўз, працягваючы талерку арахіса, зацягнутага плёнкай цвілі.

- Не, дзякуй, - адмовілася Герміёна.

- Чуў, што вы казалі аб беднай Міртл, - сказаў Піўз, і ў яго вачах затанцаваў хітры агеньчык. - Падумаць толькі, так грубіянска адклікацца аб небараке Міртл. - Ён набраў паветру і загарлапаніў: - ГЭЙ! МІРТЛ!

- Не трэба, Піўз, не кажы ёй, што я сказала, яна знервуецца, - адчайна зашаптала Герміёна. - Я нічога такога не мела ў выгляду, я не пра яе - о, дабрыдзень, Міртл.

Да іх, слізгаючы, наблізіўся прывід нізкарослай шыракаплечай дзяўчыны. У яе было змрочнейшы твар з усіх, калісьці бачаных Гары, напалову ўтоены пад валасамі і тоўстымі, жамчужна-празрыстымі акулярамі.

- Што? - буркнула яна панура.

- Як пажываеш, Міртл? - спытала Герміёна фальшыва-бадзёрым голасам. - Прыемна сустрэцца з табой не ў туалеце.

Міртл чмыхнула.

- А міс Грэнджэр толькі што размаўляла аб табе, - лісліва шапнуў Піўз на вуха Міртл.

- Я толькі... я толькі... сказала, што ты сёння выдатна выглядаеш, - сказала Герміёна, люта свідруючы вачамі Піўза.

Міртл змерала Герміёну падазроным поглядам.

- Вы нада мной смяецеся, - сказала яна, і ў яе маленькіх празрыстых вочках сталі хутка збірацца слёзы.

- Не - сапраўды - хіба я не казала вам толькі што, як выдатна выглядае сёння Міртл? - пралапатала Герміёна, з сілай ткнуўшы Рона і Гары пад рэбры.

- Ах, так...

- Зразумела...

- Не хлусіце, - прашаптала Міртл, слёзы ўжо на ўсю моц струменіліся па ёй твару, а Піўз радасна хіхікаў у яе за спіной. - Думаеце, я не ведаю, як мяне завуць за вочы? Тоўстая Міртл! Пачвара Міртл! Жаласная, смаркатая плакса Міртл!

- Ты яшчэ забыла "прышчаватая", - лісліва нагадаў Піўз.

Плакса Міртл па-пакутніцку захлюпала носам і паляцела прочкі з падзямелля. Піўз радасна рынуўся следам, пуляя ёй у спіну касматымі арэхамі і якочучы: "Прышчаватая! Прышчаватая!"

- Бядняжка, - смутна сказала Герміёна.

Амаль Безгаловы Нік падплыў да іх скрозь натоўп:

- Весяліцеся?

- Так, вядома, - прыйшлося схлусіць хлопцам.

- Усё атрымалася не так ужо дрэнна, - з гонарам сказаў Амаль Безгаловы Нік. - Вараная Удава прыбыла з самога Кента, уяўляеце? Ну што, надыйшоў час вымавіць прамову, пайду папярэджу аркестр...

Аркестр, аднак, у гэты момант сам спыніў граць. Хлопцы, як і ўсе іншыя госці, замоўклі і сталі з цікаўнасцю аглядацца па баках, бо дзесьці гучна затрубіл паляўнічы ражок.

Прыбылі,- з гаркатой прашаптаў Амаль Безгаловы Нік.- Урэшце рэшт

Прама скрозь сцяну ў падзямелле ўварвалася прыкладна тузін канёў-прывідаў. На кожным з канёў ганарліва сядзеў вершнік без галавы. Сабраныя шалёна заапладыявалі; Гары таксама пачаў пляскаць у ладкі, але хутка спыніўся, зазначыўшы, які выраз твару зрабілася ў Ніка.

Коні наўскач уварваліся ў цэнтр танцавальнага круга і рэзка спыніліся, з сілай упершыся пярэднімі нагамі і прыпаўшы на заднія. Кавалькаду ўзначальваў магутны прывід, які трымаў падпахай сваю барадатую галаву. Галава трубіла ў ражок. Прывід саскочыў з каня, падняў галаву высока ў паветра, каб тая агледзеўся (усё засмяяліся), і ўпэўнена накіраваўся да Амаль Безгаловага Ніку, на шляху насоўваючы галаву на шыю.

- Нік! - заракатаў госць. - Як жыццё? Башка яшчэ не адвалілася?

Загагатаў, ён пляснуў Амаль Безгаловага Ніка па плячу.

- Сардэчна запрашаем, Патрык, - напружана сказаў Нік.

- Жывякі! - раптам ускрыкнуў сэр Патрык, тыкаючы пальцам у Гары, Рона і Герміёну і высока падскокваючы ў няшчырым спалоху, так, што галава зноў звалілася з плечаў (натоўп зноў пакаціўся са смеху).

- Вельмі смешна, - змрочна сказаў Амаль Безгаловы Нік.

- Не звяртайце ўвагі на Ніка! - крычала галава сэра Патрыка з полу. - Ён Крывіцца, што яго не пускаюць у Братэрства! Але - зразумейце мяне правільна - калі ўважліва на яго паглядзець...

- Мне падаецца, - паспешна ўставіў Гары, злавіўшы шматзначны погляд Ніка, - Нік вельмі... страшны і... ммм...

- Ха! - завішчала галава сэра Патрыка. - Спрачаемся, ён цябе замовіў гэта сказаць!

- Спадары, прашу вашай увагі, надыйшоў час вымавіць прамову, - гучна абвясціў Амаль Безгаловы Нік, узлез на подыўм і ўстаў у кола, ясветленнае халодным святлом сіняга пражэктара.

- Паважаныя нябожчыкі! Дамы і спадары! З глыбокай тугою...

Але ніхто ўжо нічога не слухаў. Сэр Патрык і іншыя задумалі гуляць у футбол галавой, і ўсё прысутныя мімаволі звярнуліся да іх. Амаль Безгаловы Нік беспаспяхова спрабаваў пераключыць увагу аўдыторыі на сябе, але прымушаны быў махнуць на гэтую задуму рукой, калі паблізу яго вуха пранеслася галава сэра Патрыка, суправаджаная захопленымі лямантамі натоўпу.

Гары да гэтага часу страшна змерз, не кажучы ўжо аб тым, што даўно прагаладаўся.

- Я больш не магу гэтага выносіць, - клацая зубамі, прамармытаў Рон, калі аркестр зноў зайграў, і прывіды вярнуліся на танцавальную пляцоўку.

- Пайшлі адгэтуль, - пагадзіўся Гары.

Яны сталі неўзаметку адыходзіць да дзвярэй, ківаючы і ўсміхаючыся ўсякаму, хто звяртаў на іх увагу, і, праз хвіліну, ужо ішлі хуткім крокам уверх па асветленым чорнымі свечкамі калідоры.

- Можа, пудынг яшчэ не ўвесь з'елі, - з надзеяй прамовіў Рон, які крочыў наперадзе ўсіх. Яны ўжо паднімаліся па прыступках у вестыбюль.

І тут Гары пачуў:

- ...усадзіцца.... разарваць... забіць...

Гэта быў той жа самы голас, той жа халодны, забойна-страшны голас, які раздаўся ў кабінеце ў Локхарда.

Гары спатыкнуўся і не змог ісці далей. Ён схапіўся за сцяну, адчайна прыслухваючыся, і стаў, прыжмурыўшыся, аглядацца, узірацца ў глыбіні бедна асветленых пераходаў.

- Гары, што гэта ты?...

- Зноў гэты голас - памаўчыце трохі...

- ...так прагаладаўся.... так доўга...

- Слухайце! - з сілай загадаў Гары, і Рон з Герміёнай замерлі, утаропіўшыся на яго.

- ...забіць... час забіць....

Голас зрабіўся глушэй. Гары быў упэўнены, што гук выдаляецца - паднімаецца ўверх. Змяшанае пачуццё страху і ўзрушанасці ахапіла яго. Ён глядзеў на цёмную столь - якім чынам голас можа паднімацца ўверх? Можа быць, гэта голас фантому, для якога каменная столь - не перашкода?