Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

Павукі. Не тыя маленечкія паучкі, якія ходзяць туды-сюды пад лісцем. Павукі памерам з ламавога каня, з васьмю вачамі, васьмю нагамі, чорныя, касматыя, гіганцкія. Масіўны прадстаўнік гэтай жудаснай пароды, які цягнуў у сваіх лапах Гары, спусціўся па стромкім схіле да мігатлівай купалападобнай павуціны ў самім цэнтры лагчыны. Яго субраты апанавалі ўсю прастору вакол гэтага купала, у захапленні клацаючы клюшнямі пры выглядзе надыходзячай здабычы.

Павук нечакана выпусціў Гары, і той прызямліўся на карачкі. Рон і Фанг зваліліся побач. Фанг больш не выў, толькі спалохана ціснуўся да зямлі. Выгляд Рона відавочна адлюстроўваў усё тое, што адчуваў у дадзены момант Гары. Рот у Рона быў адчынены ў нямым крыку жаху, вочы вылезлі з арбіт.

Гары раптам усвядоміў, што павук, збросіўшы яго на зямлю, нешта кажа. Разабраць, што менавіта, было складана - пры кожным слове павук клацал клюшнямі.

- Арагог! - заклікаў ён. - Арагог!

І вось з-пад мігатлівага павуцінневага купала з халоднай душу марудлівасцю з'явіўся павук памерам са слана. Чорная поўсць, якая пакрывала яго цела, месцамі пасівела, а вочы на выродлівай, забяспечанай найстрашэннымі жваламі, галава была зацягнута малочна-белай плёнкай. Павук быў сляпы.

- У чым справа? - спытаў ён, хутка клацая.

- Людзі, - сцісла пстрыкнуў павук, які прыцягнуў Гары.

- Гэта Хагрыд? - спытаў Арагог і прысунуўся бліжэй.

- Незнаёмцы, - праляскаў павук, які прынёс Рона.

- Забіце іх, - раздражніўшыся, загадаў Арагог.

- Мы сябры Хагрыда, - выгукнуў Гары. Яго сэрца пакінула грудную клетку і з сілай латашылася ў горле.

Клац, клац, клац - захадзілі павуковыя клюшні па ўсёй лагчыне.

Арагог памаўчаў.

- Ніколі раней Хагрыд нікога да нас не дасылаў, - павольна вымавіў ён.

- Хагрыд патрапіў у бяду, - растлумачыў Гары, часта дыхаючы. - Таму мы і прыйшлі.

- У бяду? - перапытаў састарэлы павук, і Гары здалося, што ў яго голасе прадзімае турботу. - Але навошта ён даслаў вас?

Гары жадаў было ўстаць на ногі, але раздумаўся; ці наўрад ногі стануць трымаць яго. Таму ён працягваў казаць, стоячы на карачках, настолькі павольна і спакойна, наколькі мог.

- Яны, там у школе, думаюць, што Хагрыд нацкоўваў... эээ... штосьці... на вучняў. І яго забралі ў Аскабан.

Арагог абурана заклацал клюшнямі, і гэты гук множным рэхам паўтарылі ўсе павукі, якія знатоўпіліся ў лагчыне; гэта было падобна на апладысменты, толькі вось апладысменты звычайна не выклікалі ў Гары млоснасць ад страху.

- Але ж гэта было шмат гадоў таму, - раздражнёна сказаў Арагог, - шмат-шмат гадоў таму. Я добра гэта памятаю. Таму яны прымусілі яго сыйсці з школы. Яны лічылі, што я і ёсць той монстар, які насяляе ў... яны звалі гэта Таемным Пакоем. Яны лічылі, што Хагрыд адкрыў Пакой і выпусціў мяне на волю.

- А вы... вы вышлі не з Таёмнага Пакоя? - спытаў Гары. На ілбу ў яго выступіў халодны пот.

- Я! - абурыўся Арагог, злосна пстрыкнуўшы. - Я нарадзіўся не ў замку. Я нарадзіўся ў далёкай краіне. Адзін падарожнік падарыў мяне Хагрыду, калі я быў яшчэ яйкам. Хагрыд тады быў зусім дзіця, але ён клапаціўся пра мяне, хаваў у шафе ў замку і харчаваў тым, што мог дастаць. Хагрыд мой добры сябар і добры чалавек. Калі мяне выявілі і абвінавацілі ў смерці нейкай дзяўчынкі, Хагрыд абараніў мяне. Пасля гэтага я жыў у лесе, а Хагрыд заўсёды наведваў мяне. Ён нават знайшоў мне жонку, Мосаг, і ў нас зараз вялікая сям'я, вось яна перад вамі, і ўсё гэта дзякуючы дабрыні Хагрыда...

Гары заклікаў на дапамогу астаткі адвагі.

- Так, значыць, вы ніколі... ніколі ні на каго не нападалі?

- Ніколі, - прарыпеў стары павук. - Вядома, гэта мой інстынкт, але з павагі да Хагрыду я ніколі не шкодзіў людзям. Цела забітай дзяўчынкі знайшлі ў туалеце. А я ніколі не быў нідзе ў замку, акрамя шафы, у якой вырас. Наш род любіць цішыню і цемру...

- Але тады... можа быць, вы ведаеце, хто або што забіла гэтай дзяўчынку? - спытаў Гары. - Таму што, разумееце, яно вярнулася і зноў нападае на людзей...

Яго слова патанулі у новай хвалі злоснага клацання і шамацення мноства доўгіх ног; гіганцкія чорныя цені прысунуліся бліжэй.

- Тое, што насяляе ў замку, - сказаў Арагог, - старажытнае стварэнне, якога мы, павукі, баімся больш за ўсё на святле. Я добра памятаю, як умольваў Хагрыда адпусціць мяне, калі чуў, як гэтая пачвара рухаецца па замку.

- Але што гэта? - настойліва спытаў Гары.

Зноў раздалося гучнае клацанне і шамаценне; павукі ўсё цясней стульвалі кола.

- Мы ніколі не размаўляем аб гэтым! - люта крыкнуў Арагог. - Мы не завем яго на імя! Я нават Хагрыду ніколі не называў імя смяротнай пачвары, хоць ён пытаўся аб ім, шмат разоў.

Гары не жадаў быць занадта настойлівым, занадта ўжо напіралі са ўсіх бакоў павукі. Ды і Арагог, падобна, змарыўся ад гутарак. Ён стаў павольна адыходзіць назад, пад купал, аднак, яго суродзічы працягвалі павольна, цаля за цаляй, наступаць.

- Мы тады пайдзем, добра? - адчайна крыкнуў Гары ўслед Арагогу, чуючы за сваёй спіной злавеснае шамаценне лісця.

- Пайдзем? - павольна паўтарыў Арагог. - Не думаю...

- Але... але...

- Мае сыны і дочкі не чапаюць Хагрыда толькі таму, што я ім так загадаў. Але я не магу адмовіць ім у свежым мясе, асабліва калі яно само да іх прыйшло. Да спаткання, сябар Хагрыда.

Гары турком разгарнуўся. У пары футаў ад яго ўзвышалася вялізная павуковая сцяна, лязгаючая жваламі, зігацеючая мноствам вачэй.

Схапіўшыся за палачку, Гары выдатна разумеў, што яна не прынясе ніякай карысці, павукоў занадта шмат, але тым не менш ён паспрабаваў устаць на ногі, каб памерці стоя. У гэты час раздаўся гучны, доўгі сігнал, і асляпляльнае святло напоўніў лагчыну.

Машына містэра Уізлі грукала па схіле, люта свецячы фарамі, пранізліва сігналячы, распіхваючы павукоў; некаторыя паваліліся на спіну, размахваючы бясконца-доўгімі нагамі. Машына, завішчаўшы тормазамі, спынілася як укапаная прама перад хлопчыкамі і расхінула дзверцы.

- Вазьмі Фанга! - заекатаў Гары, ныраючы на пярэдняе сядзенне; Рон абхапіў нямецкага дога вакол тулавы і шпурнуў - сабака завішчала - на задняе сядзенне, дзверцы зачыніліся; Рон не дакрануўся да акселератара, але гэта было і не трэба; рухавік зароў, і яны памчаліся, збіваючы па дарозе павукоў, аднаго за другім. Яны панесліся ўверх па схіле, прочкі з праклятай лагчыны, і хутка ўжо біліся праз лес. Галіны дрэў білі па вокнах, але машына спрытна руліла па найболей адчыненым месцам. Мабыць, яна добра ведала дарогу.

Гары ўпотай зірнуў на Рона. У таго рот па-ранейшаму быў адчынены ў нямым ляманце, але вочы не лезлі з арбіт, як раней.

- Ты як?

Рон глядзеў прама перад сабою і не мог вымавіць ні слова.

Яны імчаліся, змінаючы на шляху малады параснік. Фанг гучна выў на заднім сядзенні. Гары ўбачыў, як адламалася бакавое люстэрка, калі машына працісківалася каля векавога дуба. Прайшло дзесяць грукатлівых, доўгіх хвілін, пасля чаго лес зрадзеў, і ў прасветах паміж дрэвамі зноў стала відаць неба.