Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

- Паслухайце, Малфой, калі ў Дамблдора не атрымалася, - настойліва вымавіў Фадж, над верхняй губой у яго выступіў пот, - то, я жадаю сказаць, каму тады атрымаецца?

- Аб гэтым мы паклапоцімся, - з агіднай усмешкай адказаў містэр Малфой. - Але дванаццаць чальцоў кіравання прагаласавала за...

Хагрыд ускочыў на ногі і змёў сваёй кашлатай галавой павуціну з столі.

- А колькім ты пагражаў, шантажаваў, каб яны пагадзіліся, а, Малфой? - прароў ён.

- Дарагі Хагрыд, гэты ваш несуцішны тэмперамент, ці ведаеце, аднойчы давядзе вас да бяды, - абыякава прамовіў містэр Малфой. - І ўжо ва ўсялякім разе я бы не раіў вам крычаць падобным чынам на ахоўнікаў Аскабана. Ім гэта зусім не спадабаецца.

- Нельга чапаць Дамблдора! - заекатаў Хагрыд. Нямецкі дог Фанг сціснуўся і заскуголіў у сваім кошыку. - Забярэце яго, так ні адзін маглёныш не выжыве! Будуць яшчэ забойства!

- Супакойся, Хагрыд, - строга загадаў Дамблдор і паглядзеў на Люцыюса Малфоя.

- Калі кіраванне настойвае на маім адхіленні, Люцыюс, я, зразумела, адыйду ў бок...

- Але... - заікнуўся Фадж.

- Не! - завыў Хагрыд.

Дамблдор не адводзіў сваіх блакітных вачэй ад халодных сталёвых вачэй Люцыюса Малфоя.

- Аднак, - працягваў Дамблдор, прамаўляючы словы павольна і паасобна, каб ніхто нічога не прапусціў, - я сапраўды пакіну гэтую школу толькі тады, калі тут не застанецца аніводнаго адданага мне чалавека. Акрамя таго, у сценах "Хогвартса" тыя, каму патрэбна дапамога, заўсёды змогуць знайсці яе.

Нейкую дзель секунды Гары быў амаль упэўнены, што Дамблдор кінуў вокамгненны погляд у кут, дзе стаялі яны з Роном.

- Як файна, - кінуў Малфой, кланяясь. - Нам усім будзе бракаваць вашага - ммм - у вышэйшай ступені своеасаблівага метаду вядзення спраў, Альбус. Мне застаецца толькі выказаць надзею, што ваш паслядоўнік здолее прадухіліць любыя - як там? - забойства.

Ён расхінуў дзверы халупы перад Дамблдорам і з паклонам праводзіў яго. Фадж, па-ранейшаму ніякавата перабіраўшы у руках поля кацялка, чакаў, пакуль Хагрыд выйдзе наперадзе яго, але Хагрыд не рухаўся. Волат зрабіў глыбокі ўдых і, дбайна падбіраючы словы, сказаў у прастору:

- Калі хто жадае чаго высвятліць, так яму трэба ісці за павукамі. Яны вывядуць куды трэба! Вось чаго я скажу.

Фадж утаропіўся на яго ў найпоўным здзіўленні.

- Усё, іду, - сказаў Хагрыд, накідваючы на плечы кратовае футра. Але, ужо амаль на парозе, ён зноў спыніўся і зноў гучна сказаў у прастору: - і камусьці прыйдзецца карміць Фанга, пакуль мяне няма.

Дзверы з грукатам зачынілася, і Рон вылез з-пад плашча.

- Ну мы і ўляпаліся, - хрыпла заявіў ён. - Дамблдора няма. Школу вось-вось зачыняць. Вось убачыш, заўтра зноў пачнуцца напады.

Фанг завыў і стаў скрыгатацца ў зачыненыя дзверы.

Да замка падкрадалася лета; неба і возера набылі аднолькавае барвенкавае адценне; вялізныя, памерам з качан капусты, кветкі распусціліся ў цяпліцах. Але, як бы добры ні быў выгляд з вокнаў, без Хагрыда, які расхаджваў бы па двары разам са сваім нязменным ценем - Фангам - усё падавалася не такім як трэба. Зрэшты, усярэдзіне замка Гары пераследвала сапраўды такое жа адчуванне: справы ішлі зусім дрэнна.

Гары з Ронам жадалі наведаць Герміёну, але, як высвятлілася, у лякарню зараз не пускалі наведвальнікаў.

- Мы больш не можам рызыкаваць, - суровым голасам паведаміла мадам Помфры, зусім ледзь-ледзь прыадчыніўшы дзверы. - Не-не, выбачыце, але мы баімся, што злачынец можа пракрасціся ў палаты і прыкончыць гэтых няшчасных...

З адсутнасцю Дамблдора халодны жах паралізаваў насельнікаў замка. Стваралася ўражанне, што сонечныя промні даходзілі да сценаў, але нейкім чынам адмаўляліся пранікаць у вокны. У школе не відаць было ніводнага твара, не абхопленага трывогай або страхам; калі раптам і раздаваўся смех, то гучаў ён пранізліва і ненатуральна і неўзабаве абрываўся.

Гары весь час паўтараў пра сябе апошнія словы Дамблдора: "я сапраўды пакіну гэтую школу толькі тады, калі тут не застанецца ні аднаго адданага мне чалавека. Акрамя таго, у сценах "Хогвартса" тыя, каму патрэбна дапамога, заўсёды змогуць знайсці яе." Ды толькі што толку ад гэтых слоў? Каго пэўна можна папытаць аб дапамозе, калі ўсё да адзінага перапуджаныя да смерці?

Намёк Хагрыда пра павукоў зразумець было значна лягчэй - бяда ў тым, што ў замку, падаецца, не засталося ні аднаго павука, за якім можна было бы пайсці. Усюды, дзе бы ні апынуўся Гары, ён шукаў павукоў, Рон дапамагаў яму (праўда, вельмі неахвотна). Зразумела, ім моцна перашкаджала тое, што зараз яны не маглі перасоўвацца па замку самастойна, а абавязаныя былі хадзіць вялікімі групамі разам з іншымі Грыфіндорцамі. Практычна ўсе вучні былі задаволеныя, што іх паўсюль суправаджаюць настаўнікі, але Гары знаходзіў гэта вельмі нязручным.

І усёткі быў адзін чалавек, які адкрыта атрымліваў асалоду ад атмасферай усеагульнага страху і падазронасці. Драко Малфой расхаджваў па школе так ганарліва, як быццам яго вырабілі ў лепшыя вучні. Гары ніяк не мог узяць да галавы, чым так задаволены Драко. Але вось аднойчы на зеллеварэнні, праз два тыдня пасля таго, як забралі Дамблдора і Хагрыда, Гары, седзячы за спіной у Малфоя, падслухаў яго гутарку з Крэбам і Гойлам.

- Я заўсёды разлічваў, што менавіта мой бацька пазбавіць школу ад Дамблдора, - упіваўся Малфой, нават не робячы спроб панізіць голас. - Памятаеце, я казаў вам, ён лічыць, што Дамблдор - самы дрэнны дырэктар, які калі-небудзь кіраваў "Хогвартсем". Можа быць, зараз мы нарэшце атрымаем нармалёвага дырэктара. Кагось, хто не захоча зачыняць Таемны Пакой. Дарэчы, МакГонагал таксама доўга не пратрымаецца, яна так, толькі замяшчае...

Снэйп прайшоў паблізу Гары, не сказаўшы ні словы з нагоды адсутнасці Герміёны.

- Сэр, - гучна спытаў Малфой, - сэр, чаму бы вам не стаць дырэктарам школы?

- Кіньце, Малфой, - вымавіў Снэйп, але яго тонкія вусны разпаўзліся ў задаволенай усмешцы, якую ён не здолеў схаваць. - Прафесар Дамблдор усяго толькі адхілены па рашэнні кіравання. Адважуся выказаць здагадку, што досыць хутка ён ізноў прыступіць да сваіх абавязкаў.

- Вядома, - ухмыльнуўся Малфой. - Але вы, сэр, вы бы абавязкова атрымалі татаў голас, калі бы захацелі выставіць сваёй кандыдатуру на гэты пост - я абавязкова скажу таце, што вы самы лепшы настаўнік у школе, сэр...

Снэйп, задаволена крывячы вусны, працягваў расхаджваць па класе, да шчасця, не зазначыўшы, як Шэймас Фініган прыкінуўся, быццам яго вырвала ў кацёл.

- Здзіўляюся, як гэта яшчэ не ўсё маглы сабралі сваё барахло, - не сцішаўся Малфой. - Спрачаюся на пяць галлеонов, што наступная ахвяра абавязкова памрэ. Шкада, гэта будзе не Грэнджэр...

У гэты момант празваніў звон - да шчасця; пры апошніх словах Малфоя Рон саскочыў са крэсла, але, у агульнай сумятні канчатка ўроку, яго спроба трэснуць Драко па мордзе прайшла незаўважанай.