Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

Гары ўважліва вывучаў тых, хто сядзеў за сталом свайго каледжа, гадаючы, ці не сядзіць новы ўладальнік дзённіка Рэдла прама ў яго перад носам. Герміёна настойліва раіла паведаміць аб крадзяжы, але Гары такая думка не падабалася. Тады яму бы прыйшлося распавесці настаўнікам аб дзённіку ўсе падрабязнасці, а бо невядома, колькі чалавек з іх ведае, завошта Хагрыд быў выключаны пяцьдзесят гадоў таму. Гары не жадаў зноў выцягваць на святло гэтую цёмную гісторыю.

Ён выйшаў з Вялікай залы разам з Роном і Герміёнай з намерам падняцца ў спальню і ўзяць квідытчную форму, і тут яшчэ адна сур'ёзная турбота папоўніла сабою растучы спіс Гарыных клопатаў. Ледзь ён паставіў нагу на прыступку мармуровай лесвіцы, як зноў пачуў...

- ...дай усадзіцца... разарваць... гэтым разам забіваць...

Ён загарлапаніў. Рон і Герміёна ў жаху адскочылі.

- Зноў голас! - выклікнуў Гары, аглядаючыся праз плячо. - Я толькі што чуў... А вы?

Рон, з акругліўшыміся вачымі, моўчкі патрос галавой. Герміёна, паміж тым, задуменна прыклала далонь да ілба.

- Гары - мне падаецца, я зразумела! Мне трэба ў бібліятэку!

І яна памчалася ўверх па лесвіцы.

- Што яшчэ яна зразумела? - безуважліва прамовіў Гары, па-ранейшаму азіраясь па баках у спробе высвятліць, адкуль мог раздавацца голас.

- Не ведаю, што, але відавочна значна больш, чым я, - сказаў Рон, які працягваў трэсці галавой.

- А у бібліятэку-та ёй навошта?

- Герміёна заўсёды ходзіць у бібліятэку, - паціснуў плечамі Рон. - У яе правіла: не ведаеш, што рабіць - ідзі ў бібліятэку.

Гары стаяў у нерашучасці і прыслухваўся, ці не раздасца зноў голас, але тут народ пачаў выходзіць з Вялікай залы. Усё гучна размаўлялі, накіроўваючыся да выхаду - навучэнцы ішлі глядзець гульню.

- Табе пара, - сказаў Рон. - Ужо амаль адзінаццаць - матч...

Гары кінуўся ў Грыфіндорскую вежу, схапіў "Німбус 2000" і ўліўся ў натоўп, які ішоў праз двор да поля, але думкамі ён усё яшчэ заставаўся ў замку, побач з бесцялесным голасам. Апранаючыся ў квідытчную форму, ён суцяшаў сябе тым, што ў замку нікога няма, усё на вуліцы.

Абедзве каманды вышлі на поле пад аглушальныя апладысменты. Олівер Вуд для размінкі абляцеў вакол кольцаў; мадам Хуч выпусціла мячы. Хафлпафцы, у чорна-жоўтай форме, стаялі кружком і ў апошні раз абмяркоўвалі тактыку сённяшняй гульні.

Гары як раз збіраўся сесці на мятлу, калі прафесар МакГонагал паўкрокам, полубегам, з'явілася на поле. У руках у яе быў вялізны малінавы мегафон.

Сэрца ў Гары так і звалілася.

- Матч адмяняецца, - абвясціла прафесар МакГонагал у мегафон да адмовы забітым трыбунам. Панесліся незадаволеныя ляманты. Олівер Вуд, з звар'яцелым выглядам, прызямліўся і пабег да прафесара МакГонагал, забыўшы слезці з мятлы.

- Але, прафесар, - крычаў ён. - Мы павінны гуляць... кубак... "Грыфіндор"...

Прафесар МакГонагал не звярнула на яго ніякай увагі і працягвала крычаць у мегафон:

- Усе вучні павінны неадкладна вярнуцца ў агульныя гасціныя сваіх каледжаў! Там яны атрымаюць дадатковую інфармацыю ад завучэй! Як мага хутчэй, паспяшаецеся!

Потым яна апусціла мегафон і паманіла Гары да сабе.

- Потэр, табе, я думаю, лепш пайсці са мной...

Не разумеючы, з якой, уласна, нагоды яго падазраюць гэтым разам, Гары ўбачыў, як ад незадаволенага натоўпу аддзяліўся Рон; ён збег па кірунку да іх, а яны ўжо накіроўваліся ў замак. Да здзіўлення Гары, прафесар МакГонагал не пярэчыла.

- Так, мабыць, табе таксама лепш пайсці з намі, Уізлі...

Некаторыя праходзячыя паблізу хлопцаў выяўлялі незадаволенасць з нагоды адмены матчу; іншыя маўчалі, але выглядалі спалоханымі. Гары з Ронам прайшлі ўслед за прафесарам МакГонагал у замак і ўверх па мармуровай лесвіцы. Але гэтым разам іх вялі не ў нейкі кабінет.

- Для вас гэта будзе шок, - папярэдзіла прафесар МакГонагал нечакана мякка, калі яны падышлі да бальнічнага аддзялення. - Адбылся яшчэ адзін напад... падвойны напад.

Унутранасці ў Гары выканалі жудаснае сальта. Прафесар МакГонагал расхінула дзверы, і яны з Ронам прайшлі ўнутр.

Мадам Помфры стаяла схіліўшыся над доўгавалосай кучаравай дзяўчынкай з пятага класа. Гары пазнаў гэтай дзяўчынку - яна была з "Равенкла", гэта ў яе яны пыталі дарогу ў агульную гасціную "Слізэрына". А на суседнім ложку...

- Герміёна! - праенчыў Рон.

Герміёна ляжала абсалютна нерухома, гледзячы ў столь шклянымі вачамі.

- Іх выявілі поруч бібліятэкі, - паведаміла прафесар МакГонагал. - Мабыць, у вас няма ніякіх тлумачэнняў? Поруч іх на падлозе было знойдзена вось гэта...

Яна паказала маленькае, круглае люстэрка.

Гары з Ронам адмоўна пагушкалі галовамі, не адрываючы ўзрушаных поглядаў ад Герміёны.

- Я праводжу вас у Грыфіндорскую вежу, - сказала прафесар МакГонагал забітым голасам, - мне ў любым выпадку трэба выступіць перад вучнямі.

- Усе вучні павінны вяртацца ў агульныя гасціныя сваіх каледжаў да шасці гадзінам вечара. Пасля гэтага ніхто не павінен выходзіць. У класы, а таксама ў туалет, вас будуць суправаджаць настаўнікі. Квідытчныя трэніроўкі і матчы часова адмяняюцца. Таксама забараняецца правядзенне любых мерапрыемстваў у вячэрні час.

Грыфіндорцы, набіўшыеся ў агульную гасціную, слухалі прафесара МакГонагал, не выдаючы ні гуку. Яна скруціла скрутак з тэкстам аб'явы і вымавіла здушаным голасам:

- Наўрадці трэба дадаваць, што я рэдка пачувалася настолькі занепакоенай. Вельмі верагодна, што школу зачыняць аж да пайманні злачынца, адказнага за ўсе гэтыя напады. Я пераканаўча прашу тых з вас, хто можа даць хоць нейкую інфармацыю па гэтай падставе, зрабіць крок наперад.

Потым яна з некаторай няёмкасцю перабралася праз адтуліну за партрэтам. Грыфіндорцы адразу жа нястрымна пачалі абмяркоўваць здарэнне.

- Значыць, так: мінус двое Грыфіндорцаў, не лічачы Грыфіндорскага прывіда, адна з "Равенкла" і адзін з "Хафлпафа ", - палічыў па пальцах прыяцель ці Двайнят Джордан, - Цікава, чаму нікому з настаўнікаў не прыходзіць у галаву, што ўсё Слізэрынцы цэлыя? Хіба не відавочна, што ўсё зло ідзе з "Слізэрына"? Нашчадак Слізэрына, монстар таксама Слізэрынскі - чаму бы ім папросту не разагнаць гэты каледж? - прагукаў ён пад ухваляльныя ківы і разрозненыя апладысменты.

Персі Уізлі сядзеў у крэсле каля Лі Джордана, аднак, на гэты раз чамусьці не спяшаўся выказаць сваё меркаванне. Ён быў бледны і разгублены.

- Персі у шоку, - паціху шапнуў Джордж на вуха Гары. - Гэтая дзяўчынка з "Равенкла", Пенелопа Крысталлуотэр, яна - стараста. Мне падаецца, Персі не чакаў, што монстар асмеліцца напасці на старасту.

Але Гары слухаў паловай вуха. Ён не мог пазбавіцца ад пераследуючай яго выявы Герміёны, якая нерухома, як статуя, ляжыць на бальнічным ложку. І, апроч усяго іншага, калі злачынца неўзабаве не зловяць, то яму маецца правесці невядома колькі часу ў Дурслі. Том Рэдл выдаў Хагрыда з-за таго, што не мог вынесці думкі аб знаходжанні ў дзіцячым доме. Гары выдатна яго разумеў.