Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

- Што жа нам рабіць? - гэтым разам у вуха шаптаў голас Рона. - Як ты думаеш, яны падазраюць Хагрыда?

- Трэба пайсці і паразмаўляць з ім, - вырашыў Гары. - Я не думаю, што гэтым разам вінаваты ён, але, калі ў мінулы раз монстра выпусціў Хагрыд, то ён павінен ведаць, як патрапіць у Таемны Пакой, а гэта ўжо сёе-тое.

- Але МакГонагал сказала, каб мы нікуды не выходзілі з вежы, толькі на заняткі...

- Падаецца, - сказаў Гары вельмі-вельмі ціха, - настаў час дастаць татаў плашч.

У спадчыну ад бацькі Гары дасталася адна-адзіная рэч: доўгі серабрысты плашч-нябачнік. Гэты плашч даваў ім з Ронам шанец таемна, каб ніхто не пазнаў, вылучыцца з замка і наведаць Хагрыда. Хлопцы ў звычайны час адправіліся ў ложак, пачакалі, пакуль Нэвіл, Дын і Шэймас перастануць абмяркоўваць Таемны Пакой і нарэшце заснуць, затым усталі, зноў апрануліся і атуліліся плашчом.

У падарожжы па змрочным, цёмным замку не было нічога прыемнага. Пры гэтым Гары, які і раней выбіраўся з Грыфіндорской вежы па начах, ніколі яшчэ не сустракаў падчас сваіх блуканняў такой колькасці народу. Выкладчыкі, старасты, прывіды парамі дзяжурылі ў калідорах, зорка аглядаючыся па баках - ці няма чаго падазронага. Плашч-нябачнік не хаваў гукаў, і Гары з Ронам перажылі некалькі прыкрых імгненняў, калі Рон ударыў вялікі палец на назе літаральна ў некалькіх метрах ад таго месца, дзе на пасту стаяў прафесар Снэйп. Да шчасця, Снэйп чхнуў амаль адначасова з тым, як Рон вылаяўся. Словам, хлопчыкі выпрабавалі вялізнае палягчэнне, калі нарэшце дабраліся да дубовых дзвярэй і неўзаметку выслізнулі вонкі.

Ноч была ясная, зорная. Яны пахутчэй пабеглі насустрач асветленым акенцам халупы, дзе жыў Хагрыд. Плашч яны знялі ў самога ганку.

Праз секунду пасля таго, як яны пастукалі, Хагрыд расхінуў дзверы. Хлопчыкі апынуліся тварам да твару з накіраванай на іх стралой - Хагрыд стаяў з арбалетам. Нямецкі дог Фанг гучна брахаў за спіной у гаспадара.

- Ой, - сказаў Хагрыд, апускаючы зброю і здзіўлена гледзячы на госцяў. - Чаго вы тут забылі?

- А гэта навошта? - уваходзячы ў дом, у сваю чаргу спытаў Гары і паказаў на арбалет.

- Так, глупства... ні навошта, - проворчал Хагрыд. - Чакаю які-каго... усё роўна... садзіцеся... гарбаты згатую...

Было відаць, што ён з цяжкасцю аддае сабе справаздачу ў тым, што робіць. Ён ледзь не заліў агонь у агмені, праліў туды ваду, і тут жа неасцярожным рухам рукі збіў са стала заварачны імбрычак.

- Што з табой, Хагрыд? - спытаў Гары. - Ты ведаеш пра Герміёну?

- Ага, ведаю, чуў, - адказаў Хагрыд злёгку вагаючымся голасам.

Хагрыд стала зіркаў на дзверы. Ён наліў хлопчыкам па вялізнай кружцы кіпеню (пакуначкі з гарбатай пакласці забыў) і як раз выкладваў на талерку цвёрдыя лусты фруктовага пірага, калі раздаўся патрабавальны стук у дзверы.

Хагрыд выпусціў пірог. Гары з Роном абмяняліся панічным поглядам, затым адным рухам накінулі на сябе плашч-нябачнік і адпаўзлі ў кут. Хагрыд упэўніўся, што хлопцаў не відаць і яшчэ раз расхінуў дзверы.

- Добры вечар, Хагрыд.

Прыйшоў Дамблдор з сур'ёзным, амаль суровым выразам твару. Следам за ім увайшоў чалавек вельмі дзіўнага выгляду.

У незнаёмца былі сівыя ўскудлачаныя валасы і заклапочаны выраз твару. Апрануты ён быў у непрыдатныя адно да аднаго вопраткі: гарнітур у палоску, малінавы гальштук, доўгую чорную мантыю і пурпурныя востраносыя боты. Падпахай ён трымаў кацялок колеру ліпы.

- Гэта татаў начальнік! - вытхнуўся Рон. - Карнэліюс Фадж, міністр магіі!

Гары пхнуў Рона ў бок, каб той замоўк.

Хагрыд спалатнеў і пакрыўся потам. Ён паваліўся на крэсла і паглядзеў спачатку на Дамблдора, потым на Карнэліюса Фаджа.

- Дрэнныя справы, Хагрыд, - прамовіў Фадж адрывіста, - вельмі дрэнныя. Прыйшлося прыехаць. Чатыры нападу на магланароджаных. Справа зайшло занадта далёка. Міністэрства змушанае прымаць меры.

- Я невінаваты, - пралапатаў Хагрыд, умольна гледзячы на Дамблдора, - вы ж ведаеце, я невінаваты, прафесар Дамблдор, сэр...

- Я жадаў бы давесці да вашай звесткі, Карнэліюс, што я цалкам і цалкам давяраю Хагрыду, - нахмурыўся Дамблдор, гледзячы на Фаджа.

- Паслухайце, Альбус, - ніякавата прамовіў Фадж, - мінулае Хагрыда працуе супраць яго. Міністэрства змушанае дзейнічаць - да нас паступілі сігналы ад чальцоў кіравання школы...

- Я яшчэ раз паўтараю, Карнэліюс, што адхіленне Хагрыда не дасць ні найменшага выніку, - сказаў Дамблдор. У яго блакітных вачах гарэў такі агонь, якога Гары яшчэ ніколі ў іх не бачыў.

- Паглядзіце на справу з майго боку, - прамармытаў Фадж, круцячы ў руках кацялок, - Я знаходжуся пад вялікім ціскам. Трэба, каб людзі бачылі, што я прымаю меры. Калі высвятліцца, што гэта не Хагрыд, то ён проста вернецца ў школу, і ніякіх пытанняў да яго больш не паўстане. Але я абавязаны забраць яго. Абавязаны. Калі бы я не павінен быў выконваць свае абавязкі...

- Забраць мяне? - спытаў Хагрыд. Ён дрыжаў з галавы да ног. - Куды забраць?

- Зусім ненадоўга, - адказаў Фадж, пазбягаючы погляду Хагрыда. - Гэтае не пакаранне, Хагрыд, хутчэй мера засцярогі. Калі зловяць кагосьці іншага, то цябе адразу жа адпусцяць з належнымі выбачэннямі...

- Не ў Аскабан? - хрыпла праенчыў Хагрыд.

Раней чым Фадж паспеў адказаць, зноў раздаўся гучны стук у дзверы.

Дамблдор адкрыў. Гэтым разам Гары атрымаў локцем у бок; ён выдаў амаль што чутны выкрык.

Містэр Люцыюс Малфой упэўнена ўвайшоў у халупу, захутаны ў доўгую чорную дарожную мантыю. На твары яго гуляла халодная, здаволеная ўсмешка. Фанг завыў.

- Ужо тут, Фадж, - ухваляльна кіўнуў галавой ён, - малайчына, малайчына...

- Табе чаго тут? - люта ўскінуўся Хагрыд. - Прэч з майго дому!

- Дарагі вы мой, прашу, паверце, я не выпрабоўваю ні найменшага задавальнення ад знаходжання ў вашым - ммм - вы завеце гэта домам? - прамовіў Люцыюс Малфой, акідвая пагардлівым позіркам маленькую халупу. - Проста я прыбыў у школу, і мне паведамілі, што я магу знайсці дырэктара тут.

- І чаго жа вы ад мяне жадаеце, Люцыюс? - спытаў Дамблдор. Ён казаў ветліва, але ў блакітных вачах па-ранейшаму шугаў агонь.

- Жудасная вестка, Дамблдор, - гультаявата расцягваючы словы, сказаў Малфой і дастаў доўгі пергаментны скрутак, - але кіраванне школы лічыць, што надышоў час, калі вы павінны адступіць у бок. Вось загад аб адхіленні - з дванаццаццю подпісамі. Баюся, нам усім падаецца, што вы страцілі нюх. Колькі сёння адбылося нападаў? Яшчэ два? Такімі тэмпамі, у "Хогвартсе" зусім не застанецца магланароджаных, а ў сувязі з тым што мы ўсе ведаем, якая гэта будзе незаменная страта, не ці так?

- Паслухайце, Люцыюс, - занепакоіўся Фадж. - Адхіліць Дамблдора - не, не - гэта апошняя рэч, якая нам патрэбна ў гэты момант...

- Прызначэнне - або адхіленне - дырэктара заўсёды з'яўлялася прэрагатывай кіравання, Фадж, - роўным голасам сказаў містэр Малфой. - І, паколькі ў Дамблдора не атрымоўваецца спыніць маньяка...