Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

- Пусці, я яго ўрою, - рыкаў і дзёрся Рон, а Гары і Дын віселі ў яго на руках. - Мне пляваць, мне нават палачка не патрэбна, я яго галаруч задушу...

- Паспяшайцеся, я павінен адвесці вас на гербалогію, - раўнуў Снэйп па-над галовамі, і клас адправіўся разам, з Гары, Ронам і Дынам у ар'ергардзе. Рон усё яшчэ спрабаваў вызваліцца. Адпусцілі яго толькі тады, калі Снэйп вывеў хлопцаў з замка, і яны праз гарод накіраваліся да цяпліц.

На гербалогіі заняткі праходзілі ў паціснутай атмасферы; з шэрагаў навучэнцаў выбылі ўжо двое: Джасцін і Герміёна.

Прафесар Спроўт загадала правесці абразанне абісінскага фігісмаслама. Гары адправіўся выкінуць бярэмя абрэзаных галінак у кампостную кучу і сапхнуўся тварам да твару з Эрні Макмілланом. Эрні набраў паветру і, вельмі афіцыйным тонам, абвясціў:

- Я жадаю табе сказаць, Гары, што я вельмі шкадую аб тым, што падазраваў цябе. Я ведаю, ты ніколі бы не прычыніў шкоды Герміёне Грэнджэр, таму я прыношу табе свае выбачэнні за ўсю тую лухту, якую пра цябе казаў. Мы, як гаворыцца, зараз у адной лодцы і, увогуле...

Ён працягнуў пульхнае руку, і Гары паціснуў яе.

Эрні і яго сяброўка Ханна падышлі і заняліся тым жа фігісмасламам, што і Гары з Роном.

- Гэты тып Драко, - сказаў Эрні, абломваючы сухія сучкі, - па-мойму, жудасна задаволены тым, што адбываецца, вам не падаецца? Ведаеце, што я думаю? Я думаю, Нашчадак Слізэрына - ён!

- Які ты разумны, - сказаў Рон. У адрозненне ад Гары, ён не быў гатовы так лёгка прабачыць Эрні.

- А ты таксама думаеш, што гэта Малфой, так, Гары? - спытаў Эрні.

- Не, - адказаў Гары так цвёрда, што і Эрні, і Ханна здзіўлена паглядзелі на яго.

І тут Гары сёе-тое зазначыў.

Некалькіх вялікіх павукоў паўзлі да зямлі па іншым боку шкла, выцягнуўшыся ненатуральна роўнай лініяй, нібы іх задачай было патрапіць у нейкае загадзя вядомае месца па найкароткім шляху. Гары стукнуў Рона па руцэ секатарам.

- Ой! Ты што?...

Гары паказаў на павукоў. Моцна прыжмурыўшыся ад яркага сонца, ён вачыма прасачыў за імі.

- Так, - сказаў Рон, дарэмна спрабуючы выглядаць узрадаваным. - Але мы жа не можам сачыць за імі зараз...

Эрні і Ханна прыслухваліся з цікаўнасцю.

Вочы ў Гары ўсё больш звужаліся, па меры таго, як выдаляліся павукі. Калі яны ідуць у нейкае прызначанае месца, то няма ніякіх сумненняў у тым, куды яны рана або позна прыйдуць.

- Здаецца, яны накіроўваюцца ў Забаронены лес...

Гэта знервавала Рона яшчэ больш.

Пасля ўроку прафесар Спроўт праводзіла клас на абарону ад сіл зла. Гары з Ронам адсталі ад астатніх, каб спакойна паразмаўляць.

- Прыйдзецца зноў скарыстацца плашчом-нябачнікам, - сказаў Гары. - Можна ўзяць з сабою Фанга. Ён абвык бываць у Забароненым лесу з Хагрыдам, можа быць, ён нам чымсьці дапаможа...

- Сапраўды, - пагадзіўся Рон. Ён круціў у руках сваю чароўную палачку. - А там... там, у Забароненым лесу, быццам бы пярэваратні? - нібы нядбайна спытаў ён, калі хлопчыкі, як звычайна на ўроках Локхарда, паселі за заднюю парту.

Аддаючы перавагу не адказваць на апошняе пытанне, Гары сказаў:

- Добрыя істоты там таксама ёсць. Кентаўры, напрыклад, або аднарогі...

Рон яшчэ ні разу не быў у Забароненым лесу. А Гары пабываў там усяго адзін раз, пасля чаго вельмі спадзяваўся, што ніколі больш туды не патрапіць.

Локхард бестурботнай птушачкай запырхнуў у клас. Усе вочы ўтаропіліся на яго з здзіўленнем. У астатніх настаўнікаў усмешка ўжо даўно не з'яўлялася на тварах, але Локхард быў жыццярадасны як заўсёды.

- Гэй, народ! - бадзёра крыкнуў ён, іскруючыся ад шчасця. - Што за выцягнутыя твары?

Народ абмяняўся раздражнёнымі поглядамі і нічога не адказаў.

- Хіба вы, хлопцы, не разумееце, - заказаў Локхард павольна, амаль па складах, так, як быццам вучыў у школе для разумова-адсталых, - што небяспека абмінула! Вінаваты злоўлены...

- Хто гэта сказаў? - гучна паведаміўся Дын Томас.

- Мой любасны юнак, міністр магіі не арыштаваў бы Хагрыда, калі бы не быў на сто адсоткаў упэўнены, што той вінаваты, - сказаў Локхард тонам чалавека, змушанага тлумачыць, што адзін плюс адзін будзе два.

- О, так, зразумела, - крыкнуў Рон яшчэ гучней Дзіна.

- Цешу сябе надзеяй, што ведаю больш аб арышце Хагрыда, чым вы, містэр Уізлі, - самаздаволена кінуў Локхард.

Рон пачаў было казаць, што ён, не надта, у гэтым не ўпэўнены, але спыніўся пасярод прапановы, таму што Гары моцна штурхнуў яго пад сталом.

- Нас там не было, ты што, забыў? - прашыпеў Гары кутком рота.

Аднак, агідная весялосць Локхарда, яго намёкі на тое, што ён заўсёды падазраваў, што ў Хагрыде няма анічога добрага, яго ўпэўненасць, што ўсё няшчасці скончыліся, давялі Гары да таго, што ён сур'езна дужаўся з жаданнем запуліць "Вячэрай з упірамі" Локхарду ў лоб. Замест гэтага ён задаволіўся тым, што напісаў Рону занатоўку: "Давай пойдзем сёння ўначы".

Рон прачытаў занатоўку, праглынуў сліну і скасіў вочы на пустое месца побач з сабою. Звычайна там сядзела Герміёна. Гэтае гледзішча, падобна, умацавала яго дух, і ён сцвярджальна кіўнуў.

Агульная гасціная "Грыфіндора" апошні час заўсёды была перапоўненая, таму што з шасці гадзін вечара Грыфіндорцам нікуды нельга было адлучацца. Акрамя таго, мелася невычарпальная тэма для гутаркі, таму ў гасцінай нават пасля дванаццаці абавязкова хтосьці сядзеў.

Гары забраў плашч-нябачнік з куфара адразу пасля вячэры і правёў вечар, седзячы на ім, у чаканні, пакуль спусцее гасціная. Фрэд з Джорджам прымусілі Гары і Рона гуляць у хлапушкі, а прыцішэлая Джыні смутна назірала за імі з крэсла, дзе звычайна сядзела Герміёна. Гары з Роном знарок прайгравалі, каб гульня хутчэй скончылася, але, нягледзячы на гэта, пераваліла за апоўнач, калі двайняты і Джыні нарэшце-то адправіліся спаць.

Гары і Рон дачакаліся, калі да іх данясуцца гукі двух зачыніўшыхся дзвярэй, схапілі плашч, ахінуліся ў яго і вылезлі праз адтуліну за партрэтам.

Паход праз замак апынуўся цяжкім, як і ў мінулы раз, настолькі часта прыходзілася ўварочвацца ад настаўнікаў. Але ўрэшце рэшт яны ўсёткі дайшлі да вестыбюля, адкрылі засаўку на дубовых дзвярах, праслізнулі вонкі, імкнучыся, каб дзверы не зарыпалі, і вышлі на заліты месячным святлом двор.

- Вядома, - зрывістым голасам сказаў Рон, калі яны ішлі па чорнай траве, - мы можам дайсці да лесу і выявіць, што сачыць-та нам і няма за кім. Можа быць, павукі ішлі зусім не туды. Я, вядома, згодзен, у прынцыпе яны накіроўваліся кудысьці туды, але...

Поўная надзеі фраза павісла ў паветры.

Яны дабраліся да халупы Хагрыда, сумнай і нямой. У вокнах не было святла. Калі Гары адкрыў дзверы, Фанг на радасцях стаў скакаць як вар'ят. Спалохаўшыся, што ён усіх у замку перабудзіць сваім гулкім, як з бочкі, брэхам, хлопцы хутчэй накармілі яго ірыскамі з бляшанага слоіка, які стаяла на каміннай паліцы, і тыя надзейна склеілі сківіцы сабакі.