Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

Дзіпет спачувальна пацокаў языком.

- Разумееш, Том, - уздыхнуў ён, - мы маглі бы зрабіць для цябе выключэнне, але, улічваючы акалічнасці...

- Вы маеце ў выгляду напады, сэр? - спытаў Рэдл, і ў Гары сціснулася сэрца. Ён падышоў бліжэй, баючыся выпусціць хоць слова.

- Цалкам дакладна, - адказаў дырэктар. - Мой дарагі хлопчык, ты і сам разумееш, як неабачліва з майго боку было бы дазволіць табе заставацца ў замку пасля канчатка семестра. Асабліва ў святле нядаўняй трагедыі... смерць гэтай няшчаснай маленькай дзяўчынкі... На дадзеным этапе, дзіцячы дом - значна больш бяспечнае месца. Дарэчы сказаць, у Міністэрстве Магіі пагаворваюць нават аб тым, каб зачыніць школу. Мы так і не наблізіліся да разгадкі, хто ж...ммм... гэта можа быць.....

Рэдл пашырыў вочы.

- Сэр, а калі бы злачынца злавілі? Калі бы напады спыніліся?...

- Што ты жадаеш гэтым сказаць? - спытаў Дзіпет які завагаўся голасам. - Рэдл, табе нешта вядома аб нападах?

- Не, сэр, - паспешна адказаў Рэдл.

Але Гары адразу зразумеў, што гэта было сапраўды такое жа "не", якім ён адказаў Дамблдору на падобнае пытанне.

Дзіпет адкінуўся назад з некалькі расчараваным выглядам.

- Можаш ісці, Том...

Рэдл саслізнуў са крэсла і, прыгорбіўшыся, выйшаў з кабінета. Гары накіраваўся за ім.

Яны спусціліся па каменнай лесвіцы, вышлі з сцяны недалёка ад гаргульі і апынуліся ў калідоры, дзе ўжо амаль сцямнела. Гары бачыў, што Рэдл напружана аб чымсьці думае. Ён кусаў вусны і хмурыў лоб.

Затым, нечакана прыйдучы да нейкага рашэнню, ён хутка закрочыў прочкі. Гары нячутна слізгаў за ім. Па дарозе ім ніхто не трапляўся, пакуль яны не вышлі ў вестыбюль. Там, з мармуровай лесвіцы, Рэдла паклікаў высокі вядзьмак з доўгімі, разлетаюшчыміся залаціста-каштанавымі валасамі і доўгай барадой.

- Чаму ты ходзіш тут у такі час, Том?

Гары ў здзіўленні ўтаропіўся на ведзьмака. Гэта быў ніхто іншы, як Дамблдор, толькі на пяцьдзесят гадоў маладзей.

- Мне трэба было бачыць дырэктара, сэр, - адказаў Рэдл.

- Што ж, тады хутчэй ідзі спаць, - сказаў Дамблдор, пранізаўшы Рэдла рэнтгенаўскім поглядам, гэтак добра знаёмым Гары. - У нашы дні лепш не блукаць аднаму па цёмных калідорах. Датуль пакуль...

Ён цяжка ўздыхнуў, пажадаў Рэдлу дабранач і выдаліўся. Рэдл праназіраў, як той хаваецца з выгляду, а затым імкліва накіраваўся да ўваходу ў падзямелле, па пятах праследуемы згараюшчым ад цікаўнасці Гары.

Аднак, да глыбокага расчаравання Гары, Рэдл павёў яго не ва ўтоены пераход і не ў сакрэтны тунэль, а ў то самае падзямелле, дзе праходзілі заняткі па зеллеварэнню. Паходні не гарэлі, і, калі Рэдл злёгку прыадчыніў дзверы, Гары мог бачыць толькі яго аднаго, стаяўшага нерухома і пільна назіралага за калідорам.

Так яны стаялі цэлую гадзіну, прынамсі, Гары так здалося. Усё, што ён мог бачыць, была нерухомая як статуя фігура Рэдла, які ні на хвіліну не спыняў назірання. Як раз у тую хвіліну, калі Гары канчаткова перастаў чаго-небудзь чакаць і захацеў вярнуцца ў сучаснасць, ён пачуў за дзвярамі нейкі рух.

Хтосьці краўся па калідоры. Хто бы гэта ні быў, ён прайшоў паблізу падзямелляў, дзе хаваліся Рэдл і Гары. Рэдл, ціха як цень, выслізнуў у шчыліну і на пальчыках накіраваўся ўслед, Гары, таксама на пальчыках, забыўшы аб тым, што яго ніхто не можа пачуць, ішоў па пятах.

Хвілін пяць яны пераследвалі невядомага. Потым Рэдл раптам спыніўся і, схіліўшы галаву, прыслухаўся да новых, толькі што раздаўшыхся, гуках. Гары пачуў, як з рыпеннем адчыняюцца дзверы. Хтосьці прамовіў хрыплым шэптам:

- Давайце-ка, дзеткі... давайце-ка сюды... сюды... у скрыначку...

Было нешта да болі знаёмае ў гэтым голасе...

Рэдл раптам выскачыў з-за кута. Гары выйшаў услед за ім. Ён убачыў чорны сілуэт неверагодных памераў хлопца, які сагнуўся перад адчыненымі дзвярамі з вялізнай скрыняй у руках.

- Добры вечар, Рубеус, - адрывіста вымавіў Рэдл.

Хлопец, прыскокнуўшы, зачыніў дзверы.

- Чаго табе тут трэба, Том?

Рэдл падышоў бліжэй.

- Гульня скончана, - сказаў ён. - Я збіраюся здаць цябе, Рубеус. Яны ўжо жадаюць зачыніць "Хогвартс" - калі не спыняцца напады.

- Чаго гэта ты ка...

- Я не думаю, што ты жадаў кагосьці забіваць. Але з пачвар ніколі не атрымоўваюцца рахманыя ручныя звераняткі. Мабыць, ты выпусціў кагосьці з іх паразмяцца і...

- Яны зусім нікога не забівалі! - выгукнуў гігант, загароджваючы сваім целам дзверы. З-за яго спіны, за зачыненымі дзвярамі, раздаваліся дзіўнае клацанне і шоргаты.

- Кінь, Рубеус, - сказаў Рэдл, падыходзячы яшчэ бліжэй. - Заўтра прыедуць бацькі забітай дзяўчынкі. Самае меншае, што можа зрабіць школа, гэта падбаць, каб монстар, які забіў яе, быў знішчаны...

- Гэта не ён! - у паніцы загарлапаніў хлопец, і яго голас рэхам адклікаўся ў доўгім калідоры. - Не ён! Ён бы ні...

- Адыдзі, - загадаў Рэдл, дастаючы палачку.

Ад яго замовы ў калідоры раптам успыхнула найзырчэйшае святло. Дзверы за вялізным хлопцам сама сабою адчынілася з такой сілай, што гігант адляцеў да процілеглай сцяны. З-за дзверэй вырвалася штосьці такое, пры выглядзе чаго Гары адчайна, пранізліва заекатаў - гэтага, зразумела, ніхто не пачуў.

Неабсяжных памераў, нізка віслае цела і блытаніна чорных ног; зіхаценне мноства вачэй і пару вострых як брытва клюшняў - Рэдл зноў падняў палачку, але было занадта позна. Жудаснае стварэнне перакуліла яго, пакацілася прочкі па калідоры і схавалася з выгляду. Рэдл з цяжкасцю падняўся і стаў азірацца ў пошуках пачвары; ён узмахнуў палачкай, але тут вялізны хлопец скокнуў на яго, выхапіў палачку ў яго з рук і шпурнуў Рэдла на пол з лямантам: "НЕЕЕЕЕЕ!".

Раптам усё закруцілася, цемра стала непранікальнай; Гары адчуў, што падае і, з шумам, прызямліўся на ўласны ложак ў спальні "Грыфіндора", рукі-ногі ў розныя бакі. Дзённік Рэдла ляжаў у яго на жываце.

Ён не паспеў нават перавесці дыханне, як адчынілася дзверы і ўвайшоў Рон.

- Вось ты дзе, - сказаў Рон.

Гары сеў. Ён змакрэў і моцна дрыжаў.

- Што здарылася? - занепакоіўся Рон.

- Гэта быў Хагрыд, Рон. Хагрыд адкрыў Таемны Пакой пяцьдзесят гадоў таму.

Гары, Рон і Герміёна даўно ведалі, што за Хагрыдом водзіцца адзін грашок - хваравітая любасць да вялізных і небяспечных істот. Чаго каштаваў дракон, якога Хагрыд летась спрабаваў выгадаваць у сваёй бярвеністай хатцы, або гіганцкі трохгаловы сабака, які атрымаў любаснае імя "Флуфі". Можна было не сумнявацца ў тым, што і ў юныя гады Хагрыд валодаў тымі жа якасцямі і, пазнаўшы аб існаванні ў замку монстра, пайшоў бы на ўсё, абы ўбачыць яго хоць крайком вока. Хагрыд, хутчэй за ўсё, пашкадаваў бы пачвару, якая сядзела пад замком і вырашыў бы даць яму магчымасць расцерці шматлікія ногі; перад разумовым позіркам у Гары паўстаў такі малюначак: трынаццацігадовы Хагрыд спрабуе надзець на монстра нашыйнік з ланцужком. Сапраўды таксама Гары быў упэўнены, што ні ў трынаццаць гадоў, ні зараз, Хагрыд не быў здольны кагось забіць.