Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

У гэты дзень Гары адправіўся спаць раней усіх. Віной таму, часткова, былі Фрэд з Джорджам, увесь вечар распеваўшыя "вочы зялёныя як жабкавы торт", чаго Гары не мог спакойна перанесці; а з іншага боку, ён жадаў яшчэ раз уважліва вывучыць штодзённік, нягледзячы на тое, што Рон упарта лічыў гэта пустым марнаваннем часу.

Гары сядзеў на ложкі і гартаў пустыя старонкі, ні на адной з якіх не было і следа малінавых чарнілаў. Тады ён дастаў з тумбачкі новую бутэлечку, як след абмакнуў пяро і выпусціў вялікую кляксу на першую старонку.

Нейкую секунду клякса ярка ззяла на паперы, а затым знікла - старонка нібы ўвабрала яе ў сябе. У захапленні Гары зноў акунуў пяро і напісаў: "Мяне клічуць Гары Потэр".

Гэтыя словы таксама паззялі імгненне і зніклі без следа. І тут, нарэшце, здарылася штосьці.

На паверхню старонкі сталі прасочвацца словы, напісаныя чарніламі Гары. Але саміх гэтых слоў ён не пісаў.

"Прывітанне, Гары Потэр. Мяне клічуць Том Рэдл. Як ты знайшоў мой дзённік?"

Гэтыя словы таксама паблеклі і зніклі, аднак не раней, чым Гары пачаў пісаць адказ.

"Хтосьці жадаў спусціць яго ва ўнітаз".

Ён з нецярпеннем чакаў адказу.

"Як удала, што я рабіў запісы ў больш даўгавечнай форме, чым чарнілы. Але я заўсёды ведаў, што знойдуцца тыя, каму не захочацца, каб змест гэтага дзённіка ўбачыў святло."

"Што ты маеш на ўвазе?" - надрапаў Гары, наставіўшы ад хвалявання клякс.

"Я маю на ўвазе, што гэты дзённік утрымоўвае ўспаміны аб жудасных падзеях. Аб гэтых падзеях не прынята казаць. Іх замоўчваюць. Яны адбыліся ў "Хогвартсе", школе вядзьмарства і ведзьмінскіх мастацтваў."

"Як раз у ёй я і знаходжуся", - паспешліва напісаў Гары. - "Я ў "Хогвартсе", і тут зноў адбываюцца жудасныя рэчы. Ці ведаеш ты што-небудзь аб Таемным Пакоі?"

Сэрца стукала як молат. Адказ Рэдла з'явіўся вельмі хутка, почырк зрабіўся меней акуратным, як быццам ён спяшаўся напісаць усё, што яму вядома.

"Зразумела, я ведаю аб Таемным Пакоі. У мой час было прынята сцвярджаць, што гэта легенда, што Пакоі не існуе. Але гэта хлусня. Калі я быў у пятым класе, Пакой быў адчынены, і монстар напаў на некалькіх вучняў і ўрэшце рэшт забіў аднаго чалавека. Я злавіў таго, хто адкрыў Пакой, і яго выключылі. Аднак, дырэктар, прафесар Дзіпет, вельмі сарамаціўся таго, што падобная рэч магла здарыцца ў "Хогвартсе", ён забараніў мне казаць праўду. Версія была такая, быццам бы дзяўчынка загінула ў выніку незразумелага няшчаснага выпадку. За заслугі мне далі прыгожы, бліскучы Прыз з гравіроўкай і загадалі трымаць рот на замку. Але я заўсёды ведаў, што гісторыя можа паўтарыцца. Монстар застаўся жывы, а той, хто мог выпусціць яго на волю, не быў змешчаны ў турму."

Гары ледзь не перакуліў чарніліцу, так ён спяшаўся напісаць адказ:

"Менавіта гэта і адбываецца зараз. Было тры напады, і ніхто не ведае, хто за гэтым варта. Хто гэта быў у мінулы раз?"

"Калі жадаеш, магу паказаць", - адказаў дзённік Рэдла. - "Табе не прыйдзецца верыць мне на слова. Я магу правесці цябе па сваіх успамінах аб той ночы, калі я схапіў злачынца."

Гары завагаўся і затрымаў пяро ў паветры. Што жадае сказаць Рэдл? Як мага правесці кагосьці па чужых успамінах? Ён спалохана зірнуў на дзверы ў спальню. Пачынала цямнець. Калі ён зноў перавёў вочы на старонку дзённіка, то ўбачыў, як там фармуецца новы запіс:

"Дазволь мне паказаць."

Гары падумаў яшчэ дзель секунды, а затым напісаў дзве літары:

"ОК."

Старонкі пачалі самі сабою перагортвацца, нібы ад парыва ветра, і расчыніліся на чэрвені месяцы. З разяўленым ротам Гары назіраў, як маленькі квадрацік з датай "13 чэрвеня" ператвараецца ў мініятурны тэлевізійны экран. Рукі ў хлопчыка задрыжалі, ён паднёс дзённік да вачэй і амаль прыціснуўся тварам да маленечкага акенца. Ён не паспеў сцяміць, што адбываецца, а яго ўжо ўцягвала ўнутр экрана, памеры якога ўсё павялічваліся; Гары адчуў, як яго цела пакідае ложак; галавой наперад ён, у віхуры яркіх фарбаў і ценяў, паляцеў у акенца на старонцы.

Нарэшце, ён адчуў цвёрдую глебу пад нагамі і ўстаў, дрыжачы, а размытыя плямы вакол раптам здабылі фокус.

Ён адразу жа здагадаўся, дзе знаходзіцца. Круглы пакой са спячымі партрэтамі на сценах - ды гэта жа кабінет Дамблдора! Але за сталом сядзеў зусім не Дамблдор. Зморшчаны, далікатны дзядок-вядзьмак, лысы, калі не лічыць пары сівых віхроў, чытаў ліст пры святле свечкі. Гары ніколі раней не бачыў гэтага чалавека.

- Выбачыце, - пралапатаў ён. - Я не жадаў так урывацца...

Але вядзьмак нават не падняў вока ад ліста. Ён працягваў чытаць, злёгку хмурачыся. Гары падышоў бліжэй і, заікаючыся, спытаў:

- Эээ... я тады пайду, можна?

Вядзьмак па-ранейшаму не звяртаў на яго ўвагі. Падавалася, ён нават не чуе звернутых да яго слоў. Падумаўшы, што дзядок, павінна быць, глухі, Гары падвысіў голас.

- Выбачыце, што памяшаў Вам. Я зараз сыйду, - амаль прагукаў ён.

Вядзьмак са ўздыхам згарнуў ліст, устаў, прайшоў паблізу Гары, нават не зірнуўшы на яго і падышоў да акна, каб зачыніць запавесы.

Заходняе неба за акном было лалава чырвоным. Вядзьмак вярнуўся да стала, сеў, сашчапіў рукі і прыняўся круціць вялікімі пальцамі, неадрыўна сочачы за дзвярамі.

Гары агледзеўся. Фоўкса не было - як і срэбных прыбораў. Гэта быў "Хогвартс" часоў Рэдла, што азначала, што невядомы вядзьмак - тагачасны дырэктар, а ён, Гары, не больш за фантом, абсалютна нябачны для людзей з мінулага.

Прычуўся стук у дзверы.

- Увайдзіце, - вымавіў вядзьмак дрыготкім старэчым голасам.

Увайшоў юнак гадоў шаснаццаці, на хаду здымаючы востраканцовы капялюш. На грудзі бліскацеў срэбны значок старасты. Ростам ён быў значна вышэй Гары, але ў яго былі такія жа чорныя валасы.

- Ах, гэта ты, Рэдл, - сказаў дырэктар.

- Вы жадалі мяне бачыць, прафесар Дзіпет? - спытаў Рэдл. Від у яго быў усхваляваны.

- Садзіся, - сказаў Дзіпет. - Я толькі што прачытаў ліст, які ты даслаў мне.

- О, - сказаў Рэдл. Ён сеў і дужа сашчапіў далоні.

- Мой дарагі хлопчык, - добразычліва пачаў Дзіпет. - Я ніяк не магу дазволіць табе застацца ў школе на лета. Але ты ж і сам жадаеш паехаць дахаты на вакацыі?

- Не, - не задумваючыся, адказаў Рэдл. - Я са значна вялікім задавальненнем застануся ў "Хогвартсе", чым вяртацца ў гэты... у гэты...

- Наколькі я ведаю, на вакацыях ты жывеш у дзіцячым доме ў маглаў? - спытаў Дзіпет не без цікаўнасці.

- Так, сэр, - адказаў Рэдл і злёгку счырванеў.

- Ты маглнароджаны?

- Паўкроўка, сэр, - сказаў Рэдл. - Бацька магл, маці ведзьма.

- І твае бацькі абодва?...

- Мая маці памерла адразу пасля майго нараджэння, сэр. У дзіцячым доме мне распавялі, сэр, што яна паспела толькі даць мне імя - Том, у гонар бацькі, і Марвола - у гонар дзеда.