Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

Ён зачыніў куфары і замкнуў замкі.

- Дайце-ка падумаць, - сказаў ён. - Падаецца, нічога не забыў. Так. Засталася толькі адна рэч.

Ён дастаў чароўную палачку і звярнуўся да хлопцаў.

- Страшна перапрошваю, дзеткі, але зараз мне прыйдзецца накласці заклён забыцця і на вас. Я жа не магу дазволіць вам выбалбатаць мае маленькія таямніцы. Я тады не змагу прадаць больш ні адной кніжкі...

Але Гары апярэдзіў Локхарда. Настаўнік ледзь паспеў падняць палачку, а Гары ўжо зароў: "Экспелліармус!"

Локхарда адкінула назад, і ён перакуліўся праз куфар; яго палачка ўзляцела высока ў паветра; Рон злавіў яе і выкінуў у адчыненае акно.

- Не трэба было дазваляць прафесару Снэйпу навучаць нас гэтаму, - люта рыкнуў Гары, нагой адпіхваючы куфар у бок. Локхард зірнуў на яго з полу, зноў слабы і безабаронны. Гары трымаў яго на прыцэле чароўнай палачкі.

- Што вы ад мяне жадаеце? - дрыготкім голасам вымавіў Локхард. - Я паняцця не маю, дзе знаходзіцца Таемны Пакой. Я нічым не магу вам дапамагчы.

- Вам пашанцавала, - сказаў Гары, кончыкам палачкі прымушаючы Локхарда ўстаць, - мы ведаем, дзе знаходзіцца Таемны Пакой. І хто знаходзіцца ўсярэдзіне. Хадзем.

Пад канвоем яны вывялі Локхарда з кабінета і павялі да самай блізкай лесвіцы па цёмным калідоры, дзе на сцяне свяціліся злавесныя надпісы, да туалета Плаксы Міртл.

Локхарда ўштурхнулі першым. Гары са злараднасцю адзначыў, што настаўнік трасецца ад страху.

Плакса Міртл сядзела на крайку апошняга ўнітаза.

- А, гэта ты, - чмыхнула яна, зазначыўшы Гары. - Чаго табе гэтым разам?

- Я жадаю ведаць, як ты памерла, - спытаў Гары.

У імгненне вока Міртл змянілася да непазнавальнасці. Яна праззяла ад шчасця, як быццам ёй адвеку не задавалі такога прыемнага пытання.

- Оооооо, гэта было вужакі-а-а-сно, - са смакам пачаткі распавядаць яна. - Гэта здарылася прама тут. Я памерла ў гэтай самой кабінцы. Я так добра ўсё памятаю. Я схавалася, таму што Алівія Хорнбі цвяліла мяне з-за акуляраў. Я замкнула дзверы і стала плакаць, а потым пачула, што хтосьці ўвайшоў. І сказаў нешта незразумелае. На іншай мове, я так думаю. Але, насамрэч, мяне здзівіла тое, што гэта казаў хлопчык. Я адкрыла дзверы, каб сказаць яму, што яму сюды нельга, каб ён ішоў у свой туалет, і тут... - Міртл шматзначна перавяла дух, яе твар ззяў, - я памерла.

- Чаму? - спытаў Гары.

- Адкуль я ведаю, - адказала Міртл страшным шэптам. - Я толькі памятаю два вялізных, гіганцкіх, жоўтых вока. Маё цела як быццам скамянела, потым я паляцела прочкі... - яна летуценна паглядзела на Гары. - А потым я зноў вярнулася. Разумееш, я вырашыла пераследваць Алівію Хорнбі. Каб, ужо яна пашкадавала, што смяялася над маімі акулярамі.

- А дзе менавіта ты бачыла гэтыя вочы? - спытаў Гары.

- Дзесьці там, - нявызначана паказала Міртл у бок ракавіны насупраць яе ўнітаза.

Гары з Роном кінуліся туды. Локхард стаяў далёка ззаду, з выразам смяротнага жаху на твары.

У ракавіне не было нічога незвычайнага. Яны вывучылі яе цаля за цаляй, усярэдзіне і знадворку, уключаючы трубы пад ёй. І тут Гары ўбачыў: на адным з бакоў меднага краніка быў надрапаны малюначак: маленечкая змейка.

- Гэты кран ніколі не працаваў, - радасна паведаміла Міртл, калі хлопцы паспрабавалі адкруціць яго.

- Гары, - шапнуў Рон. - Скажы што-небудзь. Што-небудзь на серпентарго.

- Але... - Гары ўзмоцнена задумаўся. Тыя два разы, калі яму атрымоўвалася заказаць на серпентарго, ён аказваўся тварам да твару са змяёй. Ён засяродзіўся на мініятурнай гравіроўцы, імкнучыся сабе уявіць, што гэта - сапраўдная змяя.

- Адкрыйся, - сказаў ён.

І азірнуўся на Рона.

- Ангельскі, - пагушкаў галавой Рон.

Гары зноў угледзеўся ў змейку і загадаў сабе паверыць, што перад ім жывая змяя.

- Адкрыйся, - сказаў ён.

Але пачуў зусім не гэтыя словы; дзіўнае шыпенне вырвалася ў яго з рота. Кран заззяў асляпляльным алмазным святлом і стаў круціцца. У наступную жа секунду ракавіна пачала рухацца; дакладней сказаць, яна кудысьці знікла, пакінуўшы адчыненым уваход у трубу, шырокую настолькі, што сталы чалавек лёгка мог бы праваліцца ў яе.

Гары пачуў сутаргавы выдых Рона і зноў падняў вочы. Ён зразумеў, што яму трэба рабіць, ён вырашыўся.

- Я спускаюся ўніз, - рашуча абвясціў ён.

Ён ужо не мог спыніцца, толькі не зараз, калі яны знайшлі ўваход у Таемны пакой, не зараз, калі з'явіўся жаласны, нікчэмны, амаль безнадзейны, але ўсёткі шанец выратаваць Джыні.

- Я з табой, - сказаў Рон.

Паўстала паўза.

- Я наўрадці магу быць вам карысны, - нядбайна кінуў Локхард, і на яго твары з'явіўся цень былой усмешкі. - Я усяго толькі...

Ён паклаў было далонь на ручку дзвярэй, але хлопчыкі выставілі на яго чароўныя палачкі.

- Пайдзеце першым! - загадаў Рон.

З белым як мел тварам, без палачкі, Локхард наблізіўся да дзіры.

- Хлопчыкі, - прашаптаў ён ледзьве чуваць, - хлопчыкі, якая ў гэтым карысць?

Гары палачкай падштурхнуў яго ў спіну. Локхард апусціў ногі ў трубу.

- Я праўда не думаю, - пачаў ён, але Рон штурхнуў яго, і ён саслізнуў уніз і знік са зроку. Гары адразу жа рушыў услед за ім. Ён асцярожна апусціўся ў трубу і адчапіў рукі.

Гэта было бясконцае, слізкае падзенне ў апраметнай цемры. Ён ледзь адрозніваў іншыя трубы, адыходзячыя ў бакі ва ўсіх кірунках, але ні адна не была такой шырокай, як гэтая. Труба выгіналася, выварочваючы кудысьці, няўхільна апускаючыся ўсё ўніз і ўніз, і Гары зразумеў, што яны падаюць значна ніжэй узроўня школьных падзямелляў. Ззаду сябе ён чуў Рона, які глуха стукаўся аб сценцы на паваротах.

Затым, як раз калі Гары стаў трывожыцца аб тым, што будзе, калі яны зваляцца на зямлю, падзенне скончылася; ён стрэліў з трубы і з вільготным гукам плюхнулся на мокры пол цёмнага каменнага тунэлю, досыць высокага для таго, каб можна было ўстаць ва ўвесь рост. Локхард як раз паднімаўся ледзь убаку, пакрыты сліззю і белы як прывід. Гары адсунуўся, і з трубы са свістам выляцеў Рон.

- Мы, пэўна, на шмат міль пад замкам, - сказаў Гары, і яго голас рэхам адклікаўся ў цемры тунэлю.

- А можа, нават пад возерам, - дадаў Рон, узіраючыся ў чарноцце пакрытых сліззю сценаў.

Усе трое звярнуліся і паглядзелі ў зыходзячую кудысьці змрочную прастору.

- Люмос! - прамармытаў Гары палачцы, і тая запалілася. - Пайшлі, - паклікаў ён Рона і Локхарда, і яны адправіліся, гучна пляскаючы па мокрай падлозе.

У тунэлі было так цёмна, што яны ледзь маглі бачыць на пару крокаў наперад. Іх цені на вільготных сценах у святле чароўнай палачкі выглядалі страшнымі пачварамі. Яны асцярожна прасоўваліся наперад.

- Памятайце, - папярэдзіў Гары ціха, - найменшы шоргат, і вы адразу жа зачыняеце вочы.

Але ў тунэлі было ціха як у магіле. Першым нечаканым гукам было гучнае храбусценне, якое раздалося, калі Рон наступіў на штосьці, што апынулася пацучыным чэрапам. Гары апусціў палачку ніжэй, каб агледзець пол і ўбачыў, што той усеяны костачкамі дробных жывёлін. Старанна праганяючы ўсякую думку аб тым, як будзе выглядаць Джыні, калі яны знойдуць яе, Гары асцярожна пачаў паварочваць за кут - труба рэзка выгіналася.