Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

- Ты павінен дапамагчы мне, Том, - сказаў Гары, зноў прыпадымая галаву Джыні. - Трэба выцягнуць яе адгэтуль. Тут Васіліск... Я не ведаю, дзе ён, але ён можа з'явіцца ў любую секунду... Калі ласка, дапамажы мне...

Рэдл не зварухнуўся. Гары, змакрэўшы, усё жа прымудрыўся напалову падняць Джыні з полу і пацягнуўся за сваёй палачкай...

Але яе не было.

- Ты не бачыў?...

Ён падняў вочы. Рэдл па-ранейшаму назіраў за ім - і трымаў у доўгіх пальцах Гарыну палачку.

- Дзякуй, - падзякаваў Гары і працягнуў руку.

Вусны Рэдла выгнуліся ва ўсмешцы. Ён працягваў не адрываючыся глядзець на Гары і гультаявата пагульваць палачкай.

- Слухай, - настойліва сказаў Гары. Калены ў яго падгіналіся пад мёртвым цяжарам цела Джыні. - Нам трэба ісці! Калі з'явіцца васіліск...

- Ён не з'явіцца, калі яго не паклікаць, - абыякава адказаў Рэдл.

Гары апусціў Джыні зваротна на пол - у яго не было больш сіл трымаць яе на вазе.

- Што ты маеш на ўвазе? - не зразумеў ён. - Слухай, аддай палачку, яна можа мне спатрэбіцца...

Усмешка на твары Рэдла стала шырэй.

- Не спатрэбіцца, - засведчыў ён.

Гары глядзеў на яго, нічога не разумеючы.

- Што ты жадаеш сказаць, не спатр...

- Я доўга чакаў гэтага моманту, Гары Потэр, - адказаў Рэдл. - Чакаў жадаючы сустрэцца з табой. Паразмаўляць з табой.

- Слухай, - Гары пачаў губляць цярпенне, - па-мойму, ты не разумееш. Зараз мы ў Таемным Пакоі. Мы пагаворым пазней...

- Нам прыйдзецца паразмаўляць зараз, - сказаў Рэдл, па-ранейшаму шырока ўсміхаючыся. Ён схаваў палачку Гары ў кішэню.

Гары ўтаропіўся на яго шырока расчыненымі вачамі. Адбывалася нешта вельмі-вельмі дзіўнае...

- Чаму Джыні такая, што з ёй? - спытаў ён павольна.

- Добрае пытанне, - прыемным голасам вымавіў Рэдл. - А вось адказам будзе даволі доўгая гісторыя. Як я мяркую, галоўная бяда Джыні у тым, што яна адкрыла сваё сэрца і ўсе свае сакрэты нябачнаму незнаёмцу. Вось што з ёй здарылася.

- Аб чым ты кажаш? - не зразумеў Гары.

- Аб дзённіку, - проста адказаў Рэдл. - Аб маім дзённіку. Малая Джыні вяла гэты дзённік на працягу шматлікіх месяцаў, давярала мне ўсе свае жаласныя трывогі і гаротнасці - як яе дражняць браты, як ёй прыйшлося ісці ў школу ў ношенай форме і з чужымі кніжкамі, і як, - вочы Рэдла бліснулі, - яна не смее спадзявацца, што вялікі, знакаміты, выдатны Гары Потэр калі-небудзь зверне на яе ўвагу...

Ва ўвесь працяг гэтай прамовы Рэдл не спускаў з Гары вачэй. У іх было амаль галодны выраз.

- Гэта было на рэдкасць сумна, унікаць у дурныя, нікчэмныя клопаты адзіннаццацігадовай дзяўчынкі, - працягваў ён. - Але я быў цярплівы. І я размаўляў з ёй, пісаў у адказ. Я спачуваў, быў вельмі добры. Джыні пакахала мяне. Ніхто не разумее мяне так, як ты, Том... Я так рада, што ў мяне ёсць гэты дзённік, якому я магу даручыцца... гэта ўсё роўна што мець сябра, якога можна насіць у кішэні...

Рэдл разрагатаўся. Смех, пранізлівы, бязлітасны, ледзяны, цалкам не падыходзіў да яго знешнасці. З-за гэтага смеху валасы ўсталі дубка на патыліцы ў Гары.

- Калі можна так сказаць аб самім сабе, Гары, мне заўсёды атрымоўвалася зачароўваць тых, каго трэба. Вось і Джыні адкрыла мне сваю душу, а яе душа апынулася менавіта тым, што мне было трэба... Я станавіўся ўсё мацней і мацней, сілкуючыся самымі таемнымі яе страхамі, самымі страшнымі сакрэтамі. Я станавіўся ўсё больш магутным, уладным, моцным, значна мацней, чым маленькая міс Уізлі. Я адужэў настолькі, што смог перадаць ёй частку маіх уласных таямніц, я пачаў пакрысе пераліваць сваю душу ў яе...

- Што ты маеш у выгляду? - спытаў Гары. Ва рту ў яго цалкам перасохла.

- А ты яшчэ не здагадаўся, Потэр? - лісліва спытаў Рэдл. – Таемны Пакой адкрыла Джыні Уізлі. Яна задушыла школьных пеўняў і нашкрабала пагрозы на сцяне. Яна нацкавала Слізэрынскага Змея на чатырох бруднакровак, роўна як і на кошку гэтага сквіба.

- Не, - прашаптаў Гары.

- Так, - абыякава, спакойна кінуў Рэдл. - Зразумела, спачатку яна не ведала, што гэта зрабіла менавіта яна. Гэта было вельмі пацешна. Шкада, што ты не зможаш прачытаць у дзённіку яе прызнання... яны станавіліся ўсё больш інтрыгуючымі.... Дарогі Том, - пачаў цытаваць Рэдл, сочачы за тым, як узмацнялася выраз жаху на твары ў Гары, - мне падаецца, я губляю памяць. У мяне форма ўся ў пеўневых пёрах, а я не ведаю, адкуль яны ўзяліся. Дарогай Том, я не магу ўспомніць, чым я займалася ўвечар у Хэлоўін, у нас быў напад на кошку, а ў мяне вопрадка спераду ўся ў фарбе. Дарагі Том, Персі стаў паўтараць, што я вельмі бледная і сама на сябе не падобная. Сёння быў яшчэ адзін напад, а я зноў не ведаю, дзе я ў гэты час была. Том, што мне рабіць? Мне падаецца, я з’яжджаю з глузду... Мне падаецца, гэта я на ўсіх нападаю, Том!

Гары сціскаў кулакі; пазногці ўсё глыбей утыкаліся ў далоні.

- Дурненькая Джыні! Ёй спатрэбілася вельмі шмат часу, каб перастаць давяраць свайму дзённіку, - распавядаў Рэдл. - Але ўрэшце рэшт яна нешта западозрыла і паспрабавала пазбавіцца ад яго. І тут на сцэне з'явіўся ты, Гары. Ты знайшоў дзённік, чым мяне невымоўна пацешыў. Бо дзённік мог знайсці хто заўгодна, і трэба жа, каб гэта апынуўся менавіта ты, той самы чалавек, з якім мне так жадалася сустрэцца...

- А навошта табе было са мной сустракацца? - спытаў Гары. Хвалі гневу прабягалі па ім целу, яму каштавала вялікага стрымацца, каб голас не завагаўся.

- Ці бачыш, Джыні мне ўсё аб табе распавяла, Гары, - адказаў Рэдл. - Усю тваю ўзрушаючую гісторыю. - Яго погляд слізгануў па шнары на ілбу, і выраз твару стала яшчэ галадней. - Я зразумеў, што павінен пазнаць аб табе з першых рук, паразмаўляць з табой, сустрэцца, калі атрымаецца. Таму я вырашыў паказаць табе знакамітую сцэну паймання мною гэтага неацесаннага дубца, Хагрыда, каб заслужыць твой давер...

- Хагрыд - мой сябар, - заявіў Гары. Гэтым разам голас яго дрыжаў. - А ты заклаў яго, ці не так? Я думаў, ты проста памыліўся, але ты...

Рэдл зноў засмяяўся сваім пранізлівым смехам.

- Што ж, мае сведчанні супраць сведчанняў Хагрыда. Паспрабуй сабе ўявіць, як гэта выглядала з пункта погляду старога Арманды Дзіпета. З аднаго боку, Том Рэдл, бедны, але геніяльны, сірата, але такі адважны, стараста школы, ідэальны вучань... з іншай, вялізны, нязграбны Хагрыд, крыніца ўсялякіх непрыемнасцяў, то ён спрабуе выгадаваць у сябе пад ложкам дзіцянятаў пярэваратня, то збегае ў Забаронены лес дзерціся з тролямі... і ўсё жа я згодзен, я сам здзівіўся, што мой план так добра спрацаваў. Я лічыў, што хоць хто-небудзь павінен здагадацца, што балван Хагрыд ніяк не можа быць Нашчадакам Слізэрына. У мяне заняло пяць гадоў – каб сабраць усю інфармацыю аб Таемным Пакоі і знайсці патаемны ўваход... а адкуль у Хагрыда на гэта мазгі, або сілы!

Адзін толькі выкладчык ператварэнняў, Дамблдор, верыў, што Хагрыд невінаваты. Ён упэўніў Дзіпета пакінуць Хагрыда пры школе і даручыць яму працу брамніка. Так, думаю, Дамблдор здагадваўся... Дамблдор ніколі не любіў мяне так, як усё астатнія настаўнікі...