Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

- Гары... там нешта ёсць... - хрыпла сказаў Рон, хапляючы Гары за плячо.

Яны застыглі, чакаючы. Гары адрозніваў толькі разьбяныя контуры чагосьці вялізнага, што ляжала пасярод тунэлю. Яно не варушылася.

- Можа, яно спіць? - звярнуўся ён ледзьве чутна, абгортваючыся да сваіх спадарожнікаў. Локхард заціскаў вочы рукамі. Гары зноў зірнуў на штосьці. Сэрца яго білася так хутка, што ў грудзі было балюча.

Вельмі-вельмі павольна, прыжмурыўшы вочы наколькі было магчыма, Гары зрушыўся наперад з высока паднятай чароўнай палачкай.

Промень святла зваліўся на гіганцкую пустую змяіную скуру яркага атрутна-зялёнага колеру. Яна мудрагеліста выгіналася на паў тунэлю. Істота, якая збросіла гэтую шкуру, не магло быць менш дваццаці футаў у даўжыню.

- Жудасць, - слабым голасам вымавіў Рон.

Ззаду нечакана прычуўся нейкаі рух. У Гілдэроя Локхарда падхіліліся калены.

- Уставай! - рэзка сказаў Рон, пагрозліва тыкаючы палачкай.

Локхард падняўся на ногі - пасля чаго, імкліва нырнуўшы, кінуўся на Рона і зваліў яго на зямлю.

Гары скокнуў да іх, але было занадта позна - Локхард ужо паднімаўся, цяжка дыхаючы, з палачкай Рона ў руцэ і з зіхатлівай усмешкай на твары.

- Прыгода скончанае, хлопчыкі! - пераможна крыкнуў ён. - Я аднясу кавалак гэтай шкуры зваротна ў школу, скажу, што было позна ратаваць дзяўчынку, і што вы двое, да няшчасця, страцілі памяць пры позірку на яе знявечанае цела - усё, скажыце сваёй памяці "да пабачэння!"

Ён узмахнуў над галавой абкручанай калдалентой палачкай і выгукнуў: "Аблівіато!".

Раздаўся магутны выбух, параўнальны з выбухам невялікай бомбы. Гары абхапіў рукамі галаву і пабег, спатыкнуўшыся на кольцах змяінай шкуры, ратуючыся ад вялізных груд, якія падалі з столі. У наступнае імгненне, ён ужо стаяў у адзіноце, гледзячы на высахлую перад ім сцяну абваліўшыхся камянёў.

- Рон! - крыкнуў ён. - Ты ў парадку? Рон!

- Я тут! - данёсся прыглушоны голас Рона з-за завалы. - Я у парадку - а вось гэты ідыёт не - яго шыбанула залпам...

Раздаўся глухі гук удару і гучнае "оуу!". Падаецца, Рон штурхнуў Локхарда куды не трэба было.

- І што зараз? - безнадзейна спытаў голас Рона. - Нам не прайсці - гэта зойме цэлую вечнасць...

Гары зірнуў на столь. На ёй з'явіліся вялізныя расколіны. Ён ніколі да гэтага не разбіваў з дапамогай магіі такую тоўстую сцяну, і спрабаваць зараз не жадаў, момант непрыдатны - што, калі заваліць увесь тунэль?

З-за сцены данёсся гук яшчэ аднаго ўдару і яшчэ адно "оуу!". Яны губляюць час. Джыні знаходзіцца ў Таемным пакоі ужо шмат гадзін... У Гары не заставалася ніякага іншага выхаду.

- Чакайце тут, - крыкнуў ён Рону. - З Локхардам. А я пайду... Калі не вярнуся праз гадзіну...

Павісла цяжкае маўчанне.

- Я паспрабую разабраць завалу, - сказаў Рон, відавочна намагаючыся суняць дрыготку ў голасе, - Каб... каб ты мог прайсці назад. І яшчэ, Гары...

- Убачымся, - сказаў Гары, паспрабаваўшы надаць свайму голасу хоць крышачку ўпэўненасці.

І, трымаючыся пустой змяінай шкуры, адправіўся ўдалечыню.

Неўзабаве шум, які вырабляў Рон сваімі спробамі разабраць камяні, заціх у аддаленні. Тунэль выгінаўся і выгінаўся. У Гары гідка дрыжалі ўсё паджылкі. Ён і жадаў, каб тунэль прывёў яго куды-небудзь, і смяротна баяўся гэтага моманту. І вось нарэшце, чарговы раз звярнуўшы за кут, ён убачыў перад сабою сцяну, на якой былі выразаныя дзве пераплеценыя змяі. У вачах у гэтых змей зіхацелі вялізныя смарагды.

Гары наблізіўся. У роце ў яго перасохла. Яму не трэба было ўяўляць, што гэтыя каменныя змеі сапраўдныя; вочы іх свяціліся цалкам жывым святлом.

Ён здагадаўся, што трэба рабіць. Ён прачысціў горла, і ізумрудныя вочы міргнулі - або так здалося.

- Адкрыйся, - сказаў Гары нізкім, ціхім шыпеннем.

Змеі падзяліліся, бо сцяна раскалолася напалам, палоўкі нячутна слізганулі ў бакі і зніклі з вачэй. Гары, дрыжачы ўсім целам, увайшоў у сярэдзіну.

Ён апынуўся ў вельмі доўгай, нянадта асветленай зале. Увысь сыходзілі каменныя калоны ў форме пераплеценых змей, яны падтрымлівалі столь, якая гублялася ў цямрэчы і, у дзіўным зеленкаватым змроку, які напаўняў гэтае злавеснае месца, кідалі на пол доўгія, чорныя цені.

З шалёна б’юшчымся сэрцам, Гары ўслухваўся ў ледзяное маўчанне. Можа быць, васіліск хаваецца вунь у тым цёмным куту, за калонай? І дзе жа Джыні?

Ён дастаў палачку і ступіў у праём паміж дзвюма змеепадобнымі калонамі. Кожны яго асцярожны крочак гулкім рэхам аддаваўся ад змрочных сценаў. Ён не забываў трымаць вочы ледзь прыадчыненымі і быў гатовы дужа зажмурыцца пры найменшым шоргаце. Пустыя вачніцы каменных змей, падавалася, уважліва сачылі за ім. Не адзін раз хлопчыку здавалася, што ён зазначыў нейкі рух - і ад гэтага ў жываце нешта быццам бы абрывалася.

Затым, калі ён параўняўся з апошняй парай калон, наперадзе раптам вырасла статуя вышынёй ва ўсю залу. Статуя стаяла ў задняй сцяны.

Гары прыйшлося моцна задраць галаву, каб зазірнуць у гіганцкі твар: старажытны і нейкі малпіны, з доўгай вузкай барадой, якая вісела амаль да самога нізу чароўнай мантыі, каменнымі зморшчынамі, спускаючыся да вялізных шэрых ног, цвёрда стаячых на гладкім палу залы. Паміж гэтымі нагамі, тварам уніз, ляжала малюсенькая фігурка ў чорнай вопрадцы, з агніста-рудымі валасамі.

- Джыні! - прашаптаў Гары, кінуўся да яе і апусціўся поруч яе на калены. - Джыні - не памірай - калі ласка, не памірай... - Ён адкінуў чароўную палачку ў бок, схапіў Джыні за плечы і перавярнуў. Яе твар быў бела як мармур, і гэткі жа халодны, але вочы былі зачыненыя, а значыць, яна не Скамянела. Але тады яна, павінна быць...

- Джыні, калі ласка, ачуняй, - горача маліў Гары і трос дзяўчынку за плечы. Але яе галава знежывела матлялася з боку ў бок.

- Яна не ачуняе, - вымавіў ціхі голас.

Гары тузануўся і рэзка разгарнуўся на месцы, застаючыся на каленах.

Высокі, чорнавалосы юнак назіраў за ім, прыхінуўшыся да найбліжэйшай калоны. Яго сілуэт быў дзіўным чынам размыты па баках, як быццам Гары глядзеў на яго скрозь запацелае шкло. Тым не менш, памыліцца было немагчыма...

- Том... Том Рэдл?

Рэдл кіўнуў, не зводзячы вока з твару Гары.

- Чаму ты кажаш, што яна не ачуецца? - адчайна спытаў Гары. - Яна не... не...

- Яна яшчэ жывая, - адказаў Рэдл, - але ледзь-ледзь.

Гары ўтаропіўся на яго. Том Рэдл вучыўся ў "Хогвартсе" пяцьдзесят гадоў таму, і ўсё жа, вось ён стаіць тут, ад сілы шаснаццаці гадоў ад роду, і свеціцца прывідным, імглістым святлом.

- Ты прывід? - няўпэўнена спытаў Гары.

- Успамін, - спакойна адказаў Рэдл. - Які захоўвалася ў дзённіку пяцьдзесят гадоў.

Ён паказаў на пол. Побач з неверагодных памераў нагамі статуі ляжала расчыненая кніжыца - дзённік, знойдзены ў туалеце ў Плаксы Міртл. Нейкую дзель секунды Гары спрабаваў сцяміць, як гэты дзённік тут апынуўся - але яго ўвагу адцягнулі іншыя, больш неадкладныя справы.