Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

Але, калі цёплая кроў заструменілася па яго руках, ён адчуў пякучы боль трохі вышэй локця. Адзін з доўгіх, смяротных зубоў утыкаўся ўсё глыбей і глыбей у руку, і рука зламалася, калі змей пачаў хіліцца набок і нарэшце зваліўся, выгінаючыся, на пол.

Гары саслізнуў па сцяне. Ён ухапіўся за зуб, які распаўсюджваў яд па целе і выдраў яго з рукі. Ён аддаваў сабе справаздачу ў тым, што ўжо занадта позна. Адчайны, да беласці ў вачах, боль павольна, але дакладна разлівалася па целе. Ён адшпурнуў зуб і замутненнымі вачамі глядзеў, як кроў праступае на вопратцы. Пакой стаў рашчыняцца ў цьмяным кружэнні.

Паблізу пранеслася малінавая пляма, і Гары пачуў ззаду сябе ціхае клацаніе кіпцюроў.

- Фоўкс, - невыразна прамармытаў Гары, - ты быў выдатны, Фоўкс...

Ён адчуў, як фенікс паклаў сваю прыгожую галаву на то месца, дзе змяіны зуб усадзіўся яму ў руку.

Ён пачуў удалечыні крокі, і на яго насунулася змрочны цень.

- Табе канец, Гары Потэр, - сказаў зверху голас Рэдла. - Канец. Нават Дамблдорава птушка разумее гэта. Бачыш, што яна робіць, Потэр? Яна плача.

Гары міргнуў. Контуры галавы Фоўкса перад ім вачамі то знаходзілі фокус, то зноў станавіліся размытымі. Буйныя як жамчужыны слязы сцякалі па ільсняных пёрах.

- Я буду сядзець тут і глядзець, як ты паміраеш, Гары Потэр. Не спяшайся. У мяне годзе часу.

У Гары пачатку круцілася галава. І усё вакол таксама закруцілася.

- Вось як памірае знакаміты Гары Потэр, - дзесьці далёка вымавіў голас Рэдла. - Адзін у Таемным Пакоі, забыты сябрамі, пераможаны нарэшце Чорным Лордам, якому ён гэтак неразумна кінуў выклік. Хутка ты сустрэнешся са сваёй дарогай бруднакроўнай матуляй, Гары... Яна купіла табе жаласныя дванаццаць год жыцця... але Лорд Вальдэморт усё роўна нагнаў цябе. Бо ты заўсёды ведаў, што гэта здарыцца....

Калі гэта смерць, думаў Гары, то ўсё не так ужо страшна.

І нават ужо не балюча...

Аднак ці смерць гэта? Замест таго, каб знікнуць у чарноцці, Пакой ізноў знаходзіў выразныя контуры. Гары асцярожна патрос галавой і ўбачыў Фоўкса, усё яшчэ які трымаў галаву на параненай руцэ. Зіхатлівыя жамчужыны слёзаў пакрывалі рану - толькі ніякай раны не было...

- Сыйдзі адгэтуль, птушка, - нечакана падарваўся голас Рэдла. - Сыйдзі ад яго - што я кажу, сыйдзі...

Гары прыпадняў галаву. Рэдл паказваў чароўнай палачкай Гары на фенікса; раздаўся стрэл, нібы з стрэльбы, і Фоўкс узвіўся ў віхуры залатога і малінавага.

- Слёзы фенікса... - спакойна вымавіў Рэдл, утаропіўшыся на руку Гары. - Ну, вядома... гаючая сіла... як я мог забыць...

Ён зірнуў у твар хлопчыку.

- Якая розніца. Насамрэч, так нават лепш. Толькі ты і я, Гары Потэр... ты і я...

Ён узмахнуў палачкай...

Але вось, з гучным шамаценнем крылаў, Фоўкс з'явіўся над галавой, і нешта звалілася Гары прама ў рукі - дзённік.

На працягу дзелі секунды і Гары, і Рэдл, які замёр з паднятай палачкай у руцэ, не маглі адарваць ад яго погляду. Затым, не разважаючы, без прамаруджання, так, быццам з самога пачатку збіраўся зрабіць менавіта гэта, Гары схапіў зуб васіліска з полу і ўсадзіў яго ў самы стрыжань нататніка.

Пакой пранізаў доўгі, страшны, адчайны лямант. Струмені чарнілаў пырснулі з дзённіка, праліліся Гары на рукі, пацяклі на пол. Рэдл выгінаўся і курчыўся, выў і стагнаў і нарэшце...

Ён знік. Гарына палачка са стукам звалілася на пол, пасля чаго запанавала цішыня. Калі не лічыць сталага кап-кап-кап - чарнілы працягвалі працякаць з дзённіка. Яд васіліска прасмаліў яго наскрозь, як агнём падсмаліўшы ў боку дзіру.

Дрыжачы ўсім целам, Гары з цяжкасцю падняўся на ногі. Галава круцілася, як быццам ён праляцеў шмат міль з дапамогай лятучага пораху. Павольнымі рухамі ён падабраў з полу палачку і шапку-размеркавальніцу і, сабраўшы астаткі сіл, выдраў бліскучы меч з рота ў васіліска.

І тут з іншага канца Пакоя раздаўся слабы стогн. Джыні заварушылася. Гары кінуўся да яе, і яна села. Нічога не разумеючым поглядам дзяўчынка абвяла велічэзны контур мёртвага васіліска, Гары ў прасякнутай крывёй вопрадцы, дзённік у яго руцэ. Джыні выдала гучны, узрушаны крык, і слёзы безупынна паліліся па яе твары.

- Гары - о, Гары - я жадала сказаць вам за сняданкам, але я не м-магла вымавіць гэта перад Персі - гэта была я, Гары - але я - я да-клянуся, я н-н-не жадала - Р-Рэдл мяне прымусіў, ён у-усяліўся ў мяне - і - а да-як ты забіў гэта - гэта чудзішчэ? Д-дзе Рэдл? Апошняе, што я п-памятаю, гэта то, як ён выйшаў з дзённіка...

- Супакойся, - сказаў Гары, паднімаючы дзённік і паказваючы Джыні асмаленую дзюру, - Рэдлу прыйшоў канец. Глядзі! І яму, і васіліску. Давай, Джыні, пайдзем, трэба выбірацца адсюль...

- Мяне выключаць! - рыдала Джыні, у той час як Гары ніякавата дапамагаў ёй падняцца на ногі. - Я марыла паступіць у "Хогвартс" з таго часу, як Біл пайшоў у школу, і вось зараз мне прыйдзецца сыйсці - і ш-што скажуць маці з татам?

Фоўкс чакаў іх, парачы ў уваходу. Гары падштурхоўваў Джыні наперад; яны пераступілі праз мёртвыя кольцы страшнага змея, прайшлі скрозь гулкую цемру і вышлі ў тунэль. Гары пачуў, як каменныя сцены з ціхім шыпеннем зачыніліся за імі.

Пасля пяціхвіліннага пераходу ўверх па тунэлі, далёкі гук перасоўваных камянёў дасягнуў вушэй Гары.

- Рон! - загарлапаніў Гары, паскараючы крок. - З Джыні усё ў парадку! Яна са мной!

Ён пачуў прыглушаны лямант захаплення, тунэль чарговы раз вільнул, і яны ўбачылі перад сабою радасны твар Рона, які выглядаў з самавітых памераў дзіры, якую яму атрымалася прарабіць у каменнай завале.

- Джыні! - Рон працягнуў руку, каб працягнуць сястру першай. - Ты жывая! Якое шчасце! Што здарылася? Як - чаму - адкуль узялася гэтая птушка?

Фоўкс праляцеў у дзіру следам за Джыні.

- Гэта птушка Дамблдора, - сказаў Гары, працісківаясь апошнім.

- А адкуль у цябе меч? - спытаў Рон, неразумеючы ўзіраўся на грозную зброю.

- Растлумачу потым, калі адыйдзем адсюль, - сказаў Гары, ўпотай кінуўшы погляд на Джыні, якая плакала яшчэ мацней, чым раней.

- Але...

- Потым, - адрэзаў Гары. Ён лічыў, што пакуль Рону не час ведаць, хто адкрыў Таемны Пакой, ды і ў любым выпадку, было нядобра казаць аб гэтым, калі Джыні побач. - Дзе Локхард?

- Там, ззаду, - кінуў па-ранейшаму нічога не разумеючы Рон і матнуў галавой уверх па тунэлі па кірунку да ўваходу ў трубу. - Ён у дрэнным выглядзе. Пайшлі, сам убачыш.

Пад правадырствам Фоўкса, чые шырокія малінавыя крылы выпраменьвалі мяккае залатое святло ў цемры, яны прайшлі ўвесь зваротны шлях да трубы. Там сядзеў Гілдэрой Локхард і бессэнсоўна мыкаў нешта сабе пад нос.

- Яму памяць адшыбла, - растлумачыў Рон. - Заклён забыцця адскочыў. Замест нас стукнуў па ім. Разумення не мае, хто ён такой, дзе знаходзіцца, хто мы такія. Я загадаў яму сядзець і чакаць тут. А то ён сам для сябе небяспечны.