Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

- Я не ведала, - всхліпывала Джыні. - Я знайшла яго ўсярэдзіне адной з кніг, якія набыла маці. Я д-думала, хтосьці яго проста забыў там...

- Міс Уізлі варта неадкладна адправіцца ў лякарню, - умяшаўся Дамблдор. - Яна прайшла праз жахлівае выпрабаванне. Не хвалюйцеся, ніякага пакарання не будзе. Лорду Вальдэморту атрымоўвалася абдурыць куды больш сталых і дасведчаных ведзьмакоў. - Ён прайшоў да дзвярэй і адкрыў яе. - Так што - ложкавы рэжым і, мабыць, добрая вялікая кружка гарачага шакалада. Мяне гэта заўсёды ставіць на ногі, - ён лагодна падміргнуў дзяўчынцы. - Мадам Помфры яшчэ не спіць. Яна як раз раздае Мандрагораў Тонік - адважуся выказаць здагадку, што, прама зараз, ахвяры Васіліска прачынаюцца...

- Значыць, Герміёна таксама ў парадку! - радасна выгукнуў Рон.

- У канчатковым рахунку, нанесеную шкоду атрымалася выправіць, Джыні, - сказаў Дамблдор.

Місіс Уізлі вывяла Джыні у калідор, і містэр Уізлі рушыў услед за імі, усё яшчэ не ў сабе ад перажытага ўзрушэння.

- Ведаеце, Мінерва, - задуменна сказаў прафесар Дамблдор прафесару МакГонагал, - мне падаецца, што ўсё адбыўшаеся - нядрэнная падстава задаць бяседу. Не будзеце вы так ласкавыя пайсці папярэдзіць на кухні?

- Выдатна, - бадзёра адказала прафесар МакГонагал і таксама накіравалася да дзвярэй. - З Потэрам і Уізлі вы разбярэцеся самі, добра?

- Вядома, - засведчыў яе Дамблдор.

Яна пайшла, а Гары з Роном няўпэўнена паднялі вочы на дырэктара. Што менавіта мелася на ўвазе пад гэтым "разбярэцеся"? Не можа жа быць - бо не можа - каб іх пакаралі?

- Памятаецца, я казаў, што змушаны буду выключыць вас, калі вы хоць бы яшчэ раз парушыце правілы, - сказаў Дамблдор.

Рон у жаху адкрыў рот.

- І гэта чарговы раз даказвае, што нават самым разумным з нас іншы раз прыходзіцца пагрэбаць сваімі жа ўласнымі словамі, - з усмешкай працягнуў Дамблдор. - Вы абодва будзеце ўдастоеныя Адмысловага Прыза за Служэнне Школе і яшчэ, вы зарабілі - так, дайце падумаць - так, па дзвесці балаў "Грыфіндору" кожны.

Рон зрабіўся такім жа ружовым, як кветачкі, створаныя Локхардам на дзень святога Валянціна, і зачыніў рот.

- Аднак, адзін з нас паводзіць сябе вельмі ўжо ціха і зусім нічога не распавядае аб сваім удзеле ў гэтай небяспечнай прыгодзе, - дадаў Дамблдор. - Чаму такая сціпласць, Гілдэрой?

Гары здрыгануўся. Ён абсалютна забыў аб Локхардзе. Азірнуўшыся, ён убачыў абаронца ад сіл зла стаялага у кутку кабінета з бессэнсоўнай усмешкай на твары. Калі Дамблдор звярнуўся да яго, Локхард зірнуў праз плячо, хто гэта з ім размаўляе.

- Прафесар Дамблдор, - паспешна сказаў Рон, - там, унізе, у Таемным Пакоі, адбыўся няшчасны выпадак. Прафесар Локхард...

Я прафесар? - ціха здзівіўся Локхард. - Няўжо! Мяркую, я быў непаўторны, так?

- Ён паспрабаваў накласці на нас заклён забыцця, а палачка стукнула не ў той бок, - шэптам растлумачыў Рон Дамблдору.

- Жах які, - Дамблдор сокрушенно пагушкаў галавой, а яго доўгія серабрыстыя вусы завагаліся. - Забіты ўласнай зброяй, Гілдэрой?

- Зброяй? - тупа перапытаў Локхард. - У мяне няма зброі. Вось у гэтага хлопчыка ёсць меч. - Ён паказаў на Гары. - Ён вам дасі, калі трэба.

- Будзь ласкавы, адвядзі прафесара Локхарда ў лякарню, добра? - папытаў Рона Дамблдор. - А мне трэба сказаць яшчэ пару слоў Гары...

Локхард, хістаючыся, выдаліўся. Рон кінуў цікаўны погляд на Дамблдора і Гары і зачыніў за сабою дзверы.

Дамблдор прайшоў да аднаго з крэслаў у каміна.

- Садзіся, Гары, - сказаў ён, і Гары сёлаў, пачуваючыся не ў сваёй талерцы.

- Першым чынам, Гары, я жадаў бы падзякаваць цябе, - працягнуў Дамблдор, і ў яго вачах ізноў бліснуў агеньчык. - Судзячы па ўсім, ты выявіў праўдзівую адданасць мне там, унізе, у Пакоі. Нішто іншае не магло бы заклікаць да цябе Фенікса.

Ён любоўна пагладзіў фенікса, пераляцеўшага да яго на калена. Гары ніякавата ўсміхнуўся ў адказ на ўважлівы погляд Дамблдора.

- Такім чынам, ты пазнаёміўся з Томам Рэдлам, - задуменна вымавіў Дамблдор. - Мяркую, яму было вельмі цікава сустрэцца з табой...

Нечакана для самога сябе, Гары раптам заказаў аб тым, што даўно яго грызла:

- Прафесар Дамблдор... Рэдл сказаў, што я такі жа, як ён. Штосьці да дзівацтва агульнае, так ён сказаў...

- Праўда, ён гэта сказаў? - спытаў Дамблдор, задуменна аглядаючы Гары з-пад густых срэбных броў. - А ты сам як думаеш, Гары?

- Я думаю, што я зусім не як ён! - сказаў Гары, гучней, чым збіраўся. - Я маю на ўвазе, што я - я жа ў "Грыфіндоре", я...

Але ён умоўк; панурае сумненне ізноў выплыла на паверхню прытомнасці.

- Прафесар, - заказаў ён ледзь пачакаючы. - Шапка-размеркавальніца сказала, што я... што я бы шматлікага дамогся ў "Слізэрыне". Некаторы час усё думалі, што я - Нашчадак Слізэрына.... таму што я кажу на серпентарго...

- Ты кажаш на серпентарго, Гары, - спакойна адказаў Дамблдор, - таму што Лорд Вальдэморт - які і на самай справе з'яўляецца адзіным які жыве цяпер нашчадкам Салазара Слізэрына - умее казаць на серпентарго. Альбо я вельмі памыляюся, альбо ён перадаў табе частку сваіх чароўных здольнасцяў у тую ноч, калі ты атрымаў гэты шнар. Не сумняваюся, ён не збіраўся гэтага рабіць, проста так атрымалася...

- Вальдэморт уклаў частку сябе ў мяне? - перапытаў Гары, як громам здзіўлены.

- Гэта найболей верагоднае тлумачэнне.

- Значыць, я павінен вучыцца ў "Слізэрыне", - сказаў Гары забітым голасам і зазірнуў у твар Дамблдору. - Шапка-сартыроўшцыца ўбачыла ў мне задаткі Слізэрынца, і...

- Змясціла цябе ў "Грыфіндор", - абыякава скончыў за яго Дамблдор. - Паслухай, Гары. Так ужо здарылася, што цябе ёсць шматлікія якасці, якія Салазар Слізэрын высока шанаваў у сваіх вучнях. Яго ўласны выключны дарунак, серпентарго - знаходлівасць - рашучасць - некаторая пагардлівасць да ўсталяваных парадкаў, - дадаў ён, ізноў кіўнуўшы вусамі. - І усё жа шапка-сартыроўшцыца накіравала цябе ў "Грыфіндор". І ты ведаеш, чаму. Падумай.

- Яна накіравала мяне ў "Грыфіндор", - сказаў Гары побеждзенна, - таму што я прасіў яе не адпраўляць мяне ў "Слізэрын"...

- Цалкам дакладна, - падхапіў Дамблдор і заззяў, - і гэтым ты вельмі моцна адрозніваешся ад Тома Рэдла. Бо толькі абіраны намі шлях, Гары, паказвае нашу праўдзівую сутнасць, значна лепш, чым нашы здольнасці. - Гары сядзеў без руху, узрушаны. - Калі табе, Гары, патрэбныя доказы таго, што ты і на самай справе прыналежыш "Грыфіндору", зірні ўважлівей на гэта.

Дамблдор пацягнуўся да стала прафесара МакГонагал, дастаў выпацканы крывёй срэбны меч і працягнуў яго Гары. Нічога не адчуваючы, Гары перавярнуў меч; рубіны бліснулі чырвоным у святле агменю. І тады ён убачыў імя, выгравіраванае пад рукаяцью:

Годрык Грыфіндор.

- Толькі праўдзівы вучань Грыфіндора мог выцягнуць яго з шапкі, - проста сказаў Дамблдор.

Каля хвіліны яны абодва маўчалі. Затым Дамблдор высунуў скрыню стала і выцягнуў адтуль пяро і бутэлечку чарнілаў.