Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана

- Як там Рон?- адначасова спыталіся Гары і Герміёна.

- Жыць будзе,- змрочна адказала лекарка.- А што датычыцца вас двух, вы застанецесь тут пакуль я не буду задаволена вашым станам... Потэр, ты куды сабраўся?

Гары сеў у ложку, апрануў акуляры і ўзяў у рукі палачку.

- Мне трэба пабачыцца з дырэктарам,- адказаў ён.

- Потэр,- супакойваючы яго, прамовіла мадам Помфры,- усё файна. Блэка схапілі. Ён зараз замкнёны ў адным з верхніх пакоеў. З хвіліну на хвіліну аб’явяцца дэментары, каб выканаць Пацалунак...

- ШТО?!

Гары, а следам за ім Герміёна скочылі з ложкаў. Але крык хлопца быў пачуты ў калідоры і ў наступнае імгненне ў палату ўварваліся Карнэліюс Фадж і прафесар Снэйп.

- Гары, Гары, што здарылася?- усклікнуў заклапочаны Фадж.- Ты павінен быць у ложку... вы далі яму шакаладу?- трывожліва спытаўся ён у мадам Помфры.

- Слухайце, міністр!- прамовіў Гары,- Сірыюс Блэк не вінаваты! Пітэр Пэцігру інсцэніяваў уласную смерць! Мы яго сёння бачылі! Вы не павінны дазваляць, каб Дэментары, выканалі над Сірыюсам...

Але Фадж толькі пакруціў галавой з лёгкай усмешкай на твары.

- Гары, Гары, у тваім розуме ўсё пераблыталася, ты перажыў моцныя выпрабаванні, так што зноўку кладзіся ў ложык. Зараз у нас усё пад кантролем...

- ВЫ НЕ РАЗУМЕЕЦЕ!- пралямантаваў Гары,- ВЫ СХАПІЛІ АНІТАГО ЧАЛАВЕКА!

- Калі ласка, міністр, паслухайце,- Герміёна паспяшалася ўстаць паблізу Гары і ўмольваючы, паглядзела Фаджу ў твар,- я таксама яго бачыла. Пэцігру, ён анімаг, ён прыкідваўся ронавым пацуком і...

- Бачыце, міністр?- прамовіў Снэйп.- Абодва пад ўздзеяннем Канфундуса... Блэк добра папрацаваў з імі...

- НЯМА НАД НАМІ ЎЗДЗЕЯННЯ АНІЯКАГА КАНФУНДУСА!- зароў Гары.

- Міністр! Прафесар!- сувора сказала мадам Помфры.- Я раю вам неадкладна пакінуць палату. Потэр – мой пацент і ён не павінен хвалявацца!

- Я не занепакоены, я толькі спрабую сказаць ім, што насамрэч здарылася!- разлютавана прамовіў Гары.- Калі б яны выслухалі...

Але мадам Помфры нечакана запхнула ў гарын рот вялізны кавалак шакаладу. Хлопец затыкнуўся і лекарка скарыстаўшыся магчымасцю паклала яго ў ложак.

- Калі ласка, міністр, гэтым дзецям патрэбен супакой. Пакінце...

Дзверы зноўку адчыніліся і ўвайшоў Дамблдор. З вялізным намаганнем, Гары праглынуў шакалад і зноўку падняўся на ногі.

- Прафесар, Дамблдор, Сірыюс Блэк...

- Дзеля ўсяго святога!- гістэрычна ўсклікнула мадам Помфры.- Гэта шпітальнае крыло, ці што? Дырэктар, я настойваю...

- Мае прабачэнні, Попі, але мне неабходна пагаманіць з містэрам Потэрам і міс Грэйнджэр,- спакойна прамовіў Дамблдор.- Я толькі што бачыўся з Сірыюсам Блэкам...

- Мяркую, ён распавёў вам тую ж казку, якую ўклаў у свядомасць Потэру?- з лютасцю прамовіў Снэйп.- Нешта аб пацуках і жывым Пэцігру...

- Так, менавіта гэта ён мне і распавёў,- адказаў Дамблдор і зірнуў на Снэйпа праз свае акуляры ў форме дзвюх паўмесацаў.

- А мае словы што, ня маюць аніякага сэнсу?- гыркнуў Снэйп.- Я ня бачыў у Лямантуючай Халупе аніякага Пітэра Пэцігру і нават якіхсьці прыкмет яго існавання.

- Таму, што вы ў той момант ужо былі без прытомнасці, прафесар!- шчыра прызналася Герміёна.- Вы аб’явіліся зарана і не ўбачылі...

- Міс Грэйнджэр, ЗАШЫЙЦЕ СВОЙ ЯЗЫК!

- Чакайце, Снэйп,- перапужана прамовіў Фадж,- У юнай ледзі пераблытанасць у розуме, нам трэба ўлічваць гэта...

- Я хацеў бы пагаманіць з Гары і Герміёнай сам-насам,- рэзка сказаў Дамблдор,- Карнэліюс, Северус, Попі... ці вы не маглі пакінуць нас.

- Дырэктар!- прабалбатала мадам Помфры.- Ім неабходна лекаванне! Ім неабходна адпачыць...

- Гэта не можа чакаць,- мовіў Дамблдор.- Я настойваю.

Мадам Помфры сціснула вусны і адыйшла ў свой кабінет напрыканцы палаты, моцна ляпнуўшы пры гэтым дзвярмі. Фадж выцягнуў з камізэлькі залаты гадзіннік на ланцужку і паглядзеў на яго.

- Дэментары ўжо павінны былі аб’явіцца, пайду стрэну іх. Дамблдор, спадзяюся пабацыць вас наверсе.

Ён падыйшоў да дзвярэй і трымаў іх адчыненымі дзеля Снэйпа, але той не варушыўся.

- Вы, спадзяюся, не паверылі аніводнаму слову з гісторыі Блэка?- прашапатаў ён, гледзячы ў твар Дамблдору.

- Я жадаю паразмаўляць з Гары і Герміёнаю, сам-насам,- паўтарыў Дамблдор.

Снэйп наблізіўся да дырэктара.

- Сірыюс Блэк паказаў свае здольнасці да забойства, яшчэ ў шаснаццаць,- задыхнуўся Снэйп,- ці не забыліся вы пра гэта, дырэктар? Не забыліся, што аднойчы ён паспрабаваў МЯНЕ забіць?

- Мая памяць, гэткая ж добрая, як і ў маладосці,- спакойна адказаў Дамблдор.

Снэйп развярнуўся на абцасах і рушыў праз дзверы, якія Фадж усё яшчэ трымаў расчыненымі. Дзверы зачыніліся і Дамблдор павярнуўся да Гары і Герміёны. Яны адначасова загаманілі.

- Прафесар, Блэк кажа праўду... мы самі бачылі Пэцігру...

- ... ён збег, калі прафесар Люпін перавараціўся на ваўкалака...

- ... ён сам пераварочваецца на пацука...

- ... на яго пярэдняй лапе, ой, у сэнсе руке не хапае пальца, ён сам яго адрэзаў...

- ... і гэта Пэцігру напаў на Рона, а не Сірыюс...

Але Дамблдор падняў руку, каб спыніць іх славапад.

- Цяперча ваша чарга слухаць і прашу не перапыняць мяне, бо ў нас замала часу,- спакойна прамовіў ён.- Акрамя вашых слоў не існуе іншых доказаў у падтрымку гісторыі Блэка... тым больш, што словы двух трынаццацігадовых чараўнікоў анізашмат каго пераканаюць. Поўная вуліца сведкаў клялася, што на ўласныя вочы бачыла, як Сірыюс забівае Пэцігру. Я сам у свой час даваў у Міністэрстве паказанні наконт таго, што Блэк быў Сакрэтным Ахоўцам Потэраў.

- Яе можа падцвердзіць прафесар Люпін...- сказаў Гары, не ў сілах стрымліваць сябе.

- Прафесар Люпін зараз недзе глыбока ў Забароненым Лесе і не ў сілах штось паведаміць. А калі ён зноў перавараціцца на чалавека будзе ўжо запозна і Сірыюс будзе горш чым мёртвы. Да таго дадам, што сярод чараўнікоў ваўкалакі маюць настолькі моцны недавер, што яго доказы будуць мець мізэрны ўплыў... да таго ж яны з Сірыюсам старыя сябрукі...

- Але...

- ПАСЛУХАЙ МЯНЕ, ГАРЫ. Зразумей мяне, ужо занадта позна. І ты сам бачыш, што версія падзей ад прафесара Снэйпа значна пераканаўчая за тваю.

- Ён жа ненавідзіць Сірыюса,- у адчаі прамовіла Герміёна.- І ўсё з-за таго дурнога жарта, што Сірыюс колісь сатварыў з ім...

- Сірыюс таксама вёў сабе ані як невіноўны чалавек. Ён напаў на Тлустую Пані... пранік ў Грыфіндорскую Вежу з нажом... без Пэцігру, жывога ці памерлага ў нас няма шанцу аспрэчыць прысуд Сірыюса.

- Але вы верыце нам.

- Так, я веру,- спакойна працягваў Дамблдор,- але я ня маю ўлады, каб паказаць астатнім праўду ці аспрэчыць загад Міністра па магічных справах...

Гары паглядзеў на гэты суворы твар і адчуў, як быццам зямля плыве з-пад яго ног. Ён абвыкся да думкі, што Дамблдор у стане вырашыць усё. Ён чакаў, што Дамблдор прама з паветра выне якоесь рашэнне. Але не... іх апошняя надзея згублена.