Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана

- Я паабяцала анікому не казаць пра яго.- строга адказала Герміёна. Яна азірнулася на Гары, што назіраў у вакно за тым, як Хогвартс хаваецца за гару. Толькі праз два доўгіх месяцы ён пабачыць яго зноў...

- Вох, кінь тужыць, Гары!- жалобна прамовіла яна.

- Са мной ўсё добра,- адказаў той.- Проста задумаўся аб сваіх вакацыях.

- Так,- сказаў Рон,- я таксама думаў аб іх. Гары, цябе трэба прыехаць і пажыць у нас. Я вырашу ўсё з мамай і татам і звяжуся з табой. Я цяпер ведаю, як карыстацца фэлетонам...

- ТЭЛЕФОНАМ, Рон.- перарвала яго Герміёна.- У наступным годзе табе трэба будзе заняцца Маглазнаўствам...

Але Рон не звярнуў на яе ўвагі.

- У летку адбудзецца Кубак Свету па Квідытчу! Вось я пра што, Гары? Прыяжджай да нас і мы зможам трапіць на яго. Тата дастане квіткі на працы.

Падобная прапанова імгненна ўсхамянула Гары.

- Так... Іду ў заклад, што Дурслі са здавальненнем дазволяць мне ад’ехаць... асабліва пасля таго, што адбылося з цёткай Мардж...

Адчуўшы сябе бадзёрлівей, Гары згуляў з Ронам і Герміёнаю колькі партыяў у выбухаючыя карты, а калі па вагоне прайшла вядзмарка з вазочкам ласункаў, набыў сабе добры ланч з усяго, што не месціла шакаладу.

Аднак тое, што зрабіла яго па сапраўднаму шчаслівым адбылося па апоўдні...

- Гары,- гледзячы праз яго плячо, прамовіла Герміёна.- Што там такое за вакном?

Гары развярнуўся і зірнуў надворак. За ваконным шклом ці то паказвалася, ці то знікала нешта малюткае і шэрае. Гары выпрастаўся і ўбачыў, што гэта была маленечкая сава, якая нясла ў лапах паштоўку занадта вялікую для яе. Сава была настолькі малюткай, што пад струменнем ветра ад цягніка, яе перагортвала ў паветры і адносіла са шляху. Гары хутка апусціў акно, выцягнуў руку і злавіў птушку, якая нагадала яму надта пухнаты сніч. Гары зацягнуў яе ўсярэдзіну. Птушка кінула ліст на гарына сядзенне і пачала гойсаць коламі па купэ, верагодна вельмі задаволеная сабой. Хэдвіг, быццам асуджаючы шчоўкнула дзюбай, а Крукшанс сеўшы пачаў сваімі вялікімі жоўтымі вачыма слядзіць за госцяй. Заважыўшы гэта, Рон злавіў саву і схаваў яе ў бяспечным месцы.

Гары ўзяў паштоўку ў рукі. Яна была накіравана яму. Ён разарваў капэрту і загаласіў:

- Гэта ад Сірыюса!

- Што?- усхвалявана спыталіся Рон і Герміёна.- Чытай уголас!

“Любы Гары,

Спадзяюся, ліст дойдзе да цябе раней, чым ты апынешся ў сваіх цёткі з дзядзькам, бо ня ведаю, як яны ставяцца да савінай пошты.

Бакбік і я схаваліся ў надзейным месцы. Дзе не скажу, на той выпадак, калі сава трапіць ў чужыя рукі. Не надта спадзяюся на гэту саву, але гэта ўсё, што мне атрымалася набыць і здаецца яна рвецца выканаць сваю працу.

Мяркую, дэментары ўсё яшчэ шукаюць мяне, але хай не спадзяюцца знайсці мяне тут. Я планую ў бліжэйшый час трапіць на вочы сяму-таму з маглаў, як мага далей ад Хогвартса. Так што іх ахову з замка здымуць.

Наша сустрэча была вельмі кароткай, таму я не паспеў табе сказаць. Гэта я набыў дзеля цябе Вогненную Стралу...”

- Га!- трыюмфуючы ўсклікнула Герміёна.- Вось! Я ж казала, што мятла ад яго!

- Так, але ці ён сурочыў Стралу?- прамовіў Рон.- АЙ!

Маленечкая скапа, што сядзела ў ронавым кулаке і шчасліва вухала ў задавальненні дзюбанула яго ў палец.

“Крукшанс схадзіў дзеля мяне ў офіс Савінай пошты. Я скарыстаўшыся тваім імем запатрабаваў, каб яны перавялі табе колькасць залатых галеёнаў са сховішча нумар семсот адзінаццаць – майго ўласнага. Лічы гэта падарункам ад хроснага на трынаццацігоддзе.

Таксама хачу папрасіць прабачэнне, за тое, што магчыма напалохаў цябе ў тую ноч, калі ты ўцёк з дому твайго дзядзькі. У меня не было іншай магчымасці зірнуць на цябе, перад тым, як накіравацца на поўнач, але думаю, што толькі дадаў табе дадатковага непакою.

Прыкладаю да свайго ліста нешта, што зробіць твой наступны год у Хогвартсе крыху больш шчаслівым.

Халі будзе патрэба ўва мне, пішы. Твая сава знойдзе мяне.

Пазней напішу яшчэ.

Сірыюс”

Гары зноўку з нецярплівасцю зазірнуў у капэрту. Там быў яшчэ адзін кавалак пергаменту. Гары хутка прачытаў яго і раптоўна адчуў як па яго целу разліліся цеплыня і задавальненне, быццам ён адным глытком выпіў цэлую пляшку вяршковага піва.

“Гэтым лістом, я, Сірыюс Блэк – хросны бацька і апякун Гары Потэра, даю яму дазвол на наведванне Хогсміда па выходных днях”

- Для Дамблдора падобнага дазволу будзе дастаткова!- шчасліва заўважыў Гары. Ён зноў зірнуў на сірыюсаў ліст.

- О, тут ёсць пастскрыптум...

“Мяркую, твой сябра – Рон, пажадае пакінуць гэтую саву, бо праз мяне ён застаўся без пацука.”

Ронавы вочы пашырыліся. У тое ж імгненне скапа ўзрушана вухнула ў яго кулаке.

- Пакінуць?- неўпэўнена прамовіў Рон. Ён на імгненне зірнуў на саву і да вялікага здзіўлення Гары і Герміёны сунуў яе пад мыску Крукшанса.

- Як ты лічыш,- спытаўся ён у ката,- гэта сапраўдная сава?

Крукшас заваркатаў у адказ.

- Мяне гэта задавальняе,- шчасліва прамовіў хлопец.- Я бяру яго.

Гары чытаў і перачытваў пергамент ад Сірыюса ажно пакуль яны не даехалі да Кінг Крос. Ён усё яшчэ сціскаў яго ў руках, калі разам з Ронам і Герміёнаю прамінуў праз бар’ер на платформе дзевяць і тры чвэрці. Гары адразу ж заўважыў барвянатварага дзядзьку Вернана. Ён стаяў на неблагой адлегласці ад містэра і місіс Візлі, насцярожана пазіраючы на іх і, калі ронава маці вітаючыся абняла Гары, найгоршыя дзядзькавы падазроны здавалася падцвердзіліся.

- Я за...тэлефаную табе наконт Кубка Свету!- крыкнуў Рон, калі Гары развітаўшыся з ім і Герміёнаю пакаціў свой вазок з валізаю і клеткай з Хэдвік ў дзядзькаў бок. Той прывітаўся з хлопцам ў сваёй звычайнай манэры:

- Што гэта?- гыркнуў ён, кажучы на капэрту сціснутую ў гарынай руцэ.- Чарговы бланк мне на подпіс? Табе трэба...

- Не, зусім не,- шчасліва прамовіў Гары.- Гэта ліст ад майго хроснага.

- Хроснага?- пырснуў сліной дзядзька Вернан.- Ты не маеш аніякага хроснага!

- Маю!- ззяючы прамовіў Гары.- Ён быў лепшым сябрам маіх таты з мамай. Яго судзілі за забойства, але ён збег з чарадзейскай турмы і зараз ува ўцёках. Ён надта жадае ведаць як я маюся... і чакае ад мяне лістоў... каб праверыць... ці шчаслівы я...

Шырока ўсміхнуўшыся перапалоханаму твару Вернана, Гары накіраваўся да выхаду з вакзалу. Клетка з Хэдвіг хісталася перад яго тварам. І хлопцу здавалася, што надыходзячыя вакацыі будуць значна лепшымі за ўсе папярэднія.