Неизвестен Автор - Беларускiя народныя казкi (на белорусском языке)

- Ну, iдзi, сынку, пазабаўляйся. - А тым людзям загадаў, каб яго пiльнавалi.

Хадзiлi яны доўгi час па лесе, аж пад вечар убачыў той хлапец вельмi пекную птушку ды й пачаў за ёю ганяцца: ганяўся, ганяўся i заблудзiў. Ходзiць ён, ходзiць, аж узыйшоў на такi мост, што, калi iдзеш у вадзiн бок, мост топiцца ў ваду, калi iдзеш у другi, то таксама. Няма яму дзе дзецца. Нарэшце, падыходзiць да яго якiйсьцi чалавек ды й кажа:

- Я цябе даўно чакаю, хадзi за мною, я цябе вывяду на бераг. - Вывеў яго i кажа:

- Ну, цяпер хадзi за мною, я цябе завяду да хаты.

Завёў яго да свае хаты, загадаў даць пiць, есьць i кажа:

- Ляж спаць, а заўтра я табе дам працу: калi ты яе зробiш, то будзе добра, а калi ня зробiш, то будзе табе сьмерць.

Назаўтра яго збудзiў той чалавек, загадаў жонцы даць яму есьцi, а затым павёў на працу. Прыйшлi яны да лесу, а там ляжыць агромнiсты камень, вось той чалавек яму й кажа:

- Як ты зробiш за дзень у гэтым каменi дванаццаць пакояў, зусiм такiх, як трэба, толькi ключы аддаць, то добра, а калi не, то сьмерць цябе чакае.

I даў яму малаток ды долата, а сам пайшоў да дому.

Той хлапец падзюбаў, падзюбаў, бачыць, што нiчога ня зробiць, сеў ды й плача. Аж прыносiць яму таго чараўнiка дачка палудзень i кажа:

- Чаго ты плачаш?

- Ай, - кажа - плачу: казаў мне твой татуля зрабiць дванаццаць пакояў у каменi, а я - кажа, - ня дам i жаднае рады.

- Цiха, - кажа, - ня плач, сядзь i еш, я табе дапамагу.

А калi хлапец пасiлкаваўся, яна яму кажа:

- Ляж цяпер, сваё гора засьнi.

Лёг хлапец i зараз-жа заснуў, а яна клiкнула нячыстых духаў; як бачыш зрабiлi яны дванаццаць пакояў у каменi. Тады яна яго будзiць:

- Устань, - кажа - бо я адыходжу; на табе ключ; калi прыдзе мой татка-чараўнiк i запытае цябе, цi добра зрабiў, то скажы: усё добра, толькi адно вакенца крывое, бо калi скажаш, што ўсё добра, то будзе з табою кепска. А ключы ня йначай як яму ў рукi дай, бо калi дзе паложыш, то ён папсуе табе працу.

Пад вечар iдзе той чараўнiк да каралевiча i пытае:

- А, што, добра зрабiў?

- Добра, - кажа каралевiч, - толькi адно вакенца ў сенцах крыва стаiць.

Тады чараўнiк кажа:

- Ну, хлопча, добры зь цябе майстар, iдзi да хаты.

Ён зноў загадаў даць яму пiць, есьць i кажа:

- Заўтра я дам табе шчэ працу, калi ты яе зробiш, то будзе добра, калi-ж не, то сьмерць цябе чакае.

Той пайшоў, лёг i спаў аж да самага сьвету. Назаўтра рана збудзiў яго чараўнiк, загадаў даць пiць, есьцi, павёў да лесу, даў яму шкляную сякеру i кажа:

- Ну, калi ты за дзень зрубiш гэты лес, ацярэбiш яго i ў сажнi паскладаеш, то будзе добра, а калi не, то сьмерць цябе чакае.

Чараўнiк завярнуўся ды пайшоў дадому, а гэты хлапец секануў у дрэва, сякера высыпалася i няма чым рубаць. Сеў ён i плача. Аж у палудзень прыносiць тая самая есьцi i кажа:

- Чаго ты зноў плачаш?

- А як-жа мне ня плакаць, калi мяне твой татуля так нацiрае, што я цябе мо больш i не пабачу.

А яна яму кажа:

- Э, глупства, не бядуй, еш i ляж адпачыць, я табе дапамагу, але глядзi, каб ты аба мне не забыўся.

Тут-жа ён прырок ёй, што нiколi не забудзе. А пад'еўшы, палажыўся спаць. Яна тымчасам клiкнула сваiх памоцнiкаў, i ўвачавiдкi сажнi стаяць. Тады яна кажа:

- Уставай ужо, а калi прыдзе чараўнiк i запытае, цi добра зрабiў, то скажы: усё добра, толькi адна хвоя зламалася напалову. А не кажы, што я табе дапамагаю, бо ён цябе будзе пытаць.

Прыходзiць чараўнiк i пытае:

- А што, добра зрабiў?

- Добра, толькi адна хвоя зламалася напалову.

- О, - кажа - то ты, мусiць, лепшы майстар за мяне. Але цi не дапамагае табе дачка мая?

- Ы-ы, яшчэ, то не дапамагала, толькi прынясе палудзень, я зьем, i зараз яна iдзе назад.

- Ну, то йдзi дадому.

Завёў, напаiў, накармiў дасыта i кажа:

- Iдзi-ж спаць, бо заўтра зноў чакае цябе праца.

Назаўтра даў яму напарстак, завёў яго да возера ды й кажа:

- Вылi з возера за дзень усю ваду, а дно пясочкам жоўценькiм высып. Апрача таго, палiчы рыбаў, колькi будзе вялiкiх, i колькi малых.

Той вылiваў, вылiваў напарсткам ваду, але й знаку няма. Аж прыносiць тая есьцi, а ён плача.

- Чаго ты ўсё плачаш.

- А як-жа мне ня плакаць, то-ж казаў мне бацька твой напарсткам ваду вылiць, а я вылiваю i знаку няма.

- Э, глупства, я табе дапамагу, але памятай, каб ты мяне не забыўся.

Ён пад'еў i палажыўся спаць. Як бачыш, так вада вылiта, i дно жоўценькiм пясочкам пасыпана.

- Ну, устань, але памятай, калi прыдзе татуля i запытае, цi зрабiў, кажы зрабiў. - А рыбу палiчыў? - Палiчыў: большай трыста шэсьцьдзесят, а меншай ня зьлiчыў. Тады ён табе скажа, што гэта не твая праца, а мая, то ты не кажы, што гэта я зрабiла, бо было-б з табою кепска. Ну, а пасьля ён табе скажа, каб ты пазнаў, каторая табе абед насiла, а нас ёсьць сем, то над маёй галавою будзе муха лятаць; а другi раз - ззаду будзе кветачка ў мяне, а трэйцi раз - будзе на пазурку зялёная нiтачка. - Сказаўшы гэта, пайшла да хаты.

Неўзабаве прыходзiць чараўнiк i пытае:

- А што, зрабiў?

- Зрабiў.

- Рыбу аблiчыў?

- Аблiчыў: большай трыста шэсьцьдзесят, а меншай не аблiчыў.

- О, мусiць, то мая дачка зрабiла, а ня ты? - А ён:

- Не, - кажа, - далi-Бог не: яна толькi прынесла есьцi i зараз-жа пайшла.

- Ну, iдзi дадому, калi ты пазнаеш, каторая прыносiла табе палудзень, то я цябе ажаню зь ёю, а калi не - то галаву адарву.

Пайшлi. Прыходзiць, аж ён паставiў сем паненак, як адна, нiякае адмены нiдзе няма.

- Ну, - кажа - выбiрай.

Прыгледзеўся ён над катораю муха лятала i кажа:

- Вось гэта.

- Ну, добра, iдзi спаць.

На другi дзень вывяў зноў сем, як адну, i кажа:

- Выбiрай цяпер.

Так абыйшоў ён кругом, угледзiў белую кветачку i кажа:

- Гэта мая.

Чараўнiк толькi галавою пакруцiў i думае сабе: ну й хiтры-ж ты.

Назаўтра выводзiць зноў сем галубiц, як адна, анiякае адмены, i кажа:

- Ну, хлопча, выбiрай, каторая табе палудзень насiла.

Хадзiў ён кругом, хадзiў i ўгледзеў на пазурку зялёную нiтачку, ды й кажа:

- Калi ня мыляюся, то гэта мая. А чараўнiк:

- Ну, - кажа, - ты лепшы штукар за мяне.

Назаўтра iх ажанiў i загадаў, каб матка пiльнавала, каб часам яны не паўцякалi. А нявеста цiха кажа каралевiчу:

- Мы ўцячом, але паставiм дванаццаць зэдлiкаў, то гэтыя зэдлiкi будуць за мяне адказваць.

Так i зрабiлi, а самi наўцекача. Матка пытае:

- Галена, ты ёсьць?

- Ёсьць.

Так яна пытала дванаццаць разоў, а зэдлiкi адказвалi; запытала трынаццаты раз - цiха, дык яна як крыкне:

- Мужу, уставай - няма!

Тады чараўнiк кажа:

- Бяжы хутчэй, мацi, калi ўпусьцiла, ганi iх.

Мацi зрабiлася цёмнаю хмараю i гонiцца, а дачка тое пачула й кажа:

- Гонiць нас мацi, я стану вялiкiм лесам, а ты маленькаю птушачкаю, толькi ня дайся ёй ухапiць.

Вырас адразу вялiкi лес, а маленькая птушачка лятае ў iм. Пачала баба за птушкаю ганяцца: лятала, лятала, ды не ўхапiла. Вярнулася назад, чараўнiк пытае:

- А што ты бачыла?

- Так i так.

- А чаму ты ня брала, то-ж гэта яны, - ганi баба iзноў.