Неизвестен Автор - Беларускiя народныя казкi (на белорусском языке)

Выслухаў пан i бедняка. А потым кажа iм:

- Добра. Суд мой будзе такi. Я загадаю вам тры загадкi: што на сьвеце сыцей за ўсё, што на сьвеце саладзей за ўсё, што на сьвеце шпарчэй за ўсё? Хто адгадае, таму i застанецца карова. А цяпер iдзiце дахаты, падумаўце. Заўтра прыдзеце з адгадкамi.

Вярнуўся бедны чалавек дахаты, сеў i плача.

- Чаго ты, тата, плачаш? - пытаецца дачка.

- Ды так i так, - адказвае бацька. - Хоча багаты сусед адабраць у нас карову. Пайшлi мы зь iм да пана на суд. А той загадаў нам тры загадкi. Хто з нас адгадае, таму i карова застанецца. Дзе-ж мне адгадаць тыя загадкi!

- А якiя, тата, загадкi? - пытаецца дачка. Бацька сказаў.

- Нiчога, тата, ня турбуйся, - кажа дачка. - Кладзiся спаць. Ранiца за вечар мудрэйшая, заўтра што-небудзь прыдумаем.

А багаты прыйшоў дадому i радуецца.

- Ну, баба, карова будзе наша! Трэба нам з табою толькi адгадаць тры загадкi: што на сьвеце сыцей, што саладзей, i што шпарчэй?

- Вось, дзiва! - усьмiхнулася жонка. - Тут i адгадваць няма чаго. Сыцей за нашага рабога парсюка нiкога на сьвеце няма. Саладзей за лiпавы мёд ад нашых пчол таксама няма нiчога. А шпарчэй за нашага гнядога жарабца нiхто ня зможа бегчы: ён-жа як памчыцца, дык i вецер не дагонiць!

- Праўда, - згадзiўся мужык, - так я i скажу пану.

Назаўтра прыходзяць бедны з багатым да пана.

- Ну, што, адгадалi мае загадкi? - пытаецца пан.

Багаты выйшаў наперад:

- Ды тут i адгадваць няма чаго: няма нiкога i нiчога на сьвеце сыцей за майго рабога парсюка, саладзей - за лiпавы мёд ад маiх пчол i шпарчэй - за майго гнядога жарабца.

- А ты, - пытаецца пан бедняка, - адгадаў?

- Адгадаў, пане: няма нiчога сыцей за зямлю, бо яна ўсiх кормiць; няма нiчога саладзей за сон, бо хоць якое гора, а засьнеш дык i забудзешся; i няма нiчога шпарчэй за людзкiя думкi, бо сам ты яшчэ тут, а думкi ўжо далёка-далёка...

Правiльна адгадаў бядняк! Прышлося пану прысудзiць яму карову.

- Хто гэта цябе навучыў так адказваць на мае загадкi? - пытаецца пан у бедняка.

- Мая дачка-сямiгодка.

Зьдзiвiўся пан: ня можа таго быць, каб такая малая беднякова дачка адгадала яго загадкi! I захацелася яму паглядзець на разумную дзяўчынку. Прыехаў ён аднойчы да бедняка, а той якраз з жонкаю ў полi быў. Сустрэла пана беднякова дачка-сямiгодка.

- Дзяўчына, - пытаецца пан, - да чаго мне коней прывязаць?

Паглядзела дзяўчынка на санi i калёсы, што стаялi на дварэ, i кажа:

- Можаш да зiмы прывязаць, а можаш i да лета.

Пан i вочы вылупiў: як гэта можна коней прывязаць да зiмы або да лета? Сьмяеццца, вiдаць, зь яго гэтае дзяўчо?

- Ну, хоць да саней прывяжы, а хоць да калёс, - растлумачыла дзяўчынка.

Бачыць пан: беднякова дачка сапраўды надта разумная. Ня гонар гэта пану. Дачуюцца людзi, што яна разумнейшая за пана, тады хоць з маёнтку ўцякай.

Пагаварыў пан зь дзяўчынкай i паехаў, а ёй сказаў, каб увечары бацька да яго прыйшоў.

Прыйшоў увечары бядняк да пана.

- Нiчога, - кажа пан, - разумная твая дачка. Але я ўсё-ж разумнейшы.

Даў пан бедняку рэшата яек.

- На, - кажа, - занясi дачцы i скажы, каб яна пасадзiла на iх квактуху i вывела мне да заўтра куранят на сьнеданьне. А ня зробiць гэтага - загадаю бiзуноў даць.

Прыйшоў бацька дахаты засмучаны. Сеў на лаве i плача.

- Чаго ты, тата, плачаш? - пытаецца дачка.

- Ды вось, дачушка, бяда якая: загадаў табе пан новую загадку.

- Якую?

Бацька паказаў дачцы рэшата зь яйкамi.

- Сказаў, каб ты на гэтыя яйкi квактуху пасадзiла i вывела куранят да заўтра яму на сьнеданьне. Хiба-ж гэта можна зрабiць?

Дачка падумала i кажа:

- Нiчога, тата. Заўтра што-небудзь прыдумаем. А пакуль што бяры, мама, гэтыя яйкi, пячы яечню на вячэру.

Ранiцай дачка кажа бацьку:

- На табе, тата, гаршчок, iдзi да пана. Скажы, каб ён за дзень ляда высек, выкарчаваў i ўзараў, проса пасеяў, зжаў i змалацiў ды ў гэты гаршчок насыпаў куранят кармiць.

Пайшоў бацька да пана, падаў яму гаршчок i сказаў усё, як дачка загадала.

Пан паскуб вусы, паморшчыўся i кажа:

- Разумная твая дачка, ды я ўсё-ж разумнейшы!

Узяў ён тры сьцяблiнкi лёну, падаў бедняку:

- Скажы дачцы, каб яна да заўтра гэты лён сьцерла, спрала i выткала i пашыла мне зь яго кашулю.

Вярнуўся бацька дахаты засмучаны. Дачка пытаецца:

- Што сказаў табе пан?

Падаў бацька ёй тры сьцяблiнкi лёну i разказаў, што пан загадаў.

- Нiчога, - адказвае дачка, - кладзiся, тата, спаць, заўтра што-небудзь прыдумаем.

Назаўтра дае дачка бацьку тры кляновыя дубчыкi i кажа:

- Занясi пану i папрасi - няхай ён iх пасадзiць, за адну ноч вырасьцiць i зробiць снасьць для кроснаў, каб было на чым палатно яму для кашулi выткаць.

Пайшоў бядняк да пана, падаў тры дубчыкi i сказаў, як дачка навучыла.

Пачырванеў пан i кажа:

- Разумная твая дачка - нiчога ня скажаш. Ды я ўсё-ж разумнейшы! Перадай-жа ты ёй, каб яна да мяне нi пехатою прыйшла, нi на канi прыехала, ня голая i не адзетая i каб падарунак мне прынесла, а я каб ня мог яго прыняць. Калi зробiць усё гэта, то вазьму яе за дачку - вырасьце, панi будзе! А ня зробiць - дрэнна ёй будзе...

Вярнуўся бацька дахаты яшчэ больш засмучаны.

- Ну, што табе, тата, пан сказаў? - пытаецца дачка.

- Ды вось, дачушка, нарабiла ты сваiмi адгадкамi бяды i нам i сабе...

Расказаў ёй бацька, што пан загадаў.

- Нiчога, тата. Як-небудзь абдурыш пана i на гэты раз. Злавi ты мне толькi жывога зайца.

Пайшоў бацька ў лес, паставiў сiло i злавiў зайца.

Дачка закруцiлася ў рыбацкую сетку замест сукенкi, села на кiёк i паехала з зайцам да пана.

Пан стаiць на ганку i дзiвiцца: зноў перахiтрыла яго беднякова дачка! Узлаваўся ён i нацкаваў на яе сабак - думаў, тыя разарвуць разумнiцу. Дзяўчынка выпусьцiла з рук зайца - сабакi i памчалiся за iм.

Падышла яна да пана.

- Лавi, - кажа, - свой падарунак: вунь ён у лес пабег.

Прышлося пану ўзяць разумную дзяўчынку за дачку.

Паехаў неўзабаве пан за мяжу, а дзяўчынцы сказаў:

- Глядзi-ж, каб ты тут безь мяне ня судзiла маiх людзей, бо дрэнна табе будзе.

Засталася дзяўчынка адна ў маёнтку. Здарылася ў гэты час такая справа. Пайшлi два дзядзькi на кiрмаш. Адзiн купiў калёсы, другi - кабылу. Запрэглi кабылу ў калёсы i паехалi дамоў. Па дарозе спынiлiся адпачыць. Ляглi i паснулi. А як прачнулiся, бачаць: бегае ля калёс малое жарабятка. Дзядзькi заспрачалiся. Той, чые калёсы былi, кажа: "Жарабя маё, гэта мае калёсы ажарабiлiся!" А той, чыя кабыла, сваё даводзiць: "Не, жарабя маё, гэта мая кабыла ажарабiлася!"

Спрачалiся, спрачалiся ды вырашылi ехаць да пана на суд.

Прыехалi, а пана няма дома.

- Рассудзi хоць ты нас, - просяць дзядзькi прыёмную дачку.

Даведалася дзяўчынка, што ў iх за справа, i кажа:

- Няхай той з вас, чыя кабыла, выпража яе з калёс, ды вядзе ў руках, а той чые калёсы, кяхай цягне iх на сабе ў другi бок. За кiм жарабя пабяжыць, той яго i гаспадар.

Дзядзькi так i зрабiлi. Жарабя пабегла за кабылаю, на гэтым i спрэчка ў iх скончылася.