Лидия Адамович - Кветкi самотнай князёўны (на белорусском языке)

- Чым мяхамi пярлоўку свiнням купляць, дык лепей бы гароднiны купiлi!

- Ды з цябе ж смяяцца будуць! У вёсцы жыве, а ў горадзе гароднiну купляе!

- А ўсё лета без вiтамiнаў - добра? - насупiлася Iрэна. - Я хацела клубнiку пасадзiць, дык нiхто расады не даў з баб!

- I правiльна - бо звядуцца! - падтакнула свякруха. - Я вунь малака дала папiць адной бабе, а яна пахвалiла яго, маўляў, смачнае, дык карова масцiтам захварэла!

- А чаму ж тады калгасныя не хварэюць? - ускiпела Iрэна. - Надакучылi мне вашы забабоны! Кветак хацела развесцi - не даў нiхто насення, усе баяцца, каб не звялiся!

- Лепш бы буракоў насадзiла! - буркнула свякруха. - Толку ад гэтых кветак! Адны матылi тады лятаюць!

- Як вы не бачыце прыгажосцi! - здзiвiлася Iрэна. - Прырода, кветкi, матылькi!

- Тфу! - плюнула старая i бразнула дзвярыма.

Са спальнi выйшаў Сцяпан, пачэсваючы ў сябе ў паху. Пачаў мачыцца ў вядро.

- Ты б хоць пасаромеўся! - крыкнула Iрэна.

- Дай лепш пахмялiцца, - буркнуў ён i пачухаў патылiцу.

- На каго ты стаў падобен! - узлавалася Iрэна.

- Схадзi ў вёску, - папрасiў ён. - У краму, пiва купi.

- Я туды болей не пайду! - адказала Iрэна. - Здароваюся, а мне нiхто не адказвае.

Сцяпан прысеў ля стала, узяў у рот бульбiну.

- Ты хоць рукi памый! - загадала Iрэна.

- Пайшла ты! - буркнуў ён.

Увайшла свякруха з поўным бульбы чыгуном.

- Не здароваюцца з ёю! - прамармытала яна. - А цi ведаеш ты, што першым здаровацца нельга - сваё здароўе аддаеш! У нас не здароваюцца! Гэта ў вас усё: "здрасце", "дзякуй"! Пайшлi ў госцi, дык зганьбiла толькi нас. Што нi слова, што нi кусок за сталом - усё: "калi ласка", "калi ласка"! У нас так не робяць! I час ужо кiдаць звычкi гарадскiя! Чаму з маiм кумам не пацалавалася за сталом, га?

Старая налiла ў чыгун вады i пiхнула яго ў печ.

- Томка! - пазвала дачку. - Iдзi карову завядзi на пасту!

Дзяўчына злезла з печы, пацягнулася i пачала апранаць спартовы касцюм.

- Мам, ну пусцiш мяне ў горад? - працягнула яна. - Там канцэрт сёння...

- Якi табе канцэрт! - агрызнулася старая. - Вунь у малiну збiрайся! Варэнне варыць трэба...

- Я ж ужо наварыла з малiны...

- Дык падлогу памый! - крыкнула тая. - Работы табе няма, на Iрэну ўсё глядзiш - тая то за матылямi ганяецца, то на неба глядзiць: "Ой! Якi прыгожы заход сонца!" Людзi пачуюць, дык скажуць, што дурная!

Старая ад злосцi кiнула на стол анучу i трапiла ў твар Сцяпану.

- Бляха старая! - закрычаў той. - Бацька, уставаў бы з печы хутчэй, а то гэтыя бабы заб'юць мяне! Пайшлi схованку матчыну шукаць - пахмялiцца ахвота.

- Я цябе пахмялюся! - абазваўся бацька i пачаў спускацца на прыпечак.

- А няхай вам Iрэнчына матка гарэлкi прышле! - падскочыла старая. - Я вяселле справiла за свае грошы, а яны i носа не паказалi! I не далi нi вiлкi, нi лыжкi! На халеру было тады гарадскую браць! Хай бы бедная, але вясковая, а то я з гэтай Iрэнкай здурнею! Чуеш, бацька, што яна мне ўчора заяўляе? Давайце, кажа, у цырк з'ездзiм! З яе самой цырк бясплатны - на каго я карову ды свiней кiну?

- Iрэнка хацела са мною ехаць, - працягнула Тамара, адчыняючы ў сенцы дзверы. - Мне трэба развiццё... Свет пабачыць...

- Ах ты, зараза! - схапiла вяроўку старая. - Бач, якiх слоў набралася "развiццё" ёй трэба!

I перацягнула дачку.

- Iрэна! - загадала нявестцы. - Iдзi гной з хлява выкiнь! Ды не хiмiч, як заўсёды, па паўвiл гною бярэш - каб поўныя вiлы былi, з верхам!

Iрэна агрызнулася i моўчкi пачала нацягваць чобаты. Сцяпан пляснуў жонку далонню нiжэй спiны i зарагатаў. Матка закiвала галавою, адчынiла тумбачку i паставiла пляшку гарэлкi.

- Пахмяляйцеся, каб лiха на вас! - плюнула ў вугал.

- Ай, я такая мартышка! - скрывiлася Галя, прымяраючы шаўковую сукенку. Мне нiчога не пасуе!

Яна са злосцю кiнула абнову на ложак. Вера Шаўко, яе суседка па пакоi, якая працавала аператарам на пошце, ладная строгая дзяўчына год дваццацi васьмi, расчэсвала валасы.

- Ну, малалетка! - кiнула яна Галi. - Калi ты ўжо пасталееш? Я адвучыла цябе быць дурнiцаю: не расказваць усiм пра сябе, не раiцца, а самой умець прынiмаць рашэннi! Дык цяпер у цябе новы заскок: зневажаеш сябе! Запомнi: як ты будзеш ставiцца да сябе, так будуць ставiцца да цябе i людзi! Развiвай у сябе пачуццё ўласнай годнасцi!

Вера падвяла Галю да люстэрка.

- Ты прыгожая, глянь на сябе ўважлiва! - загадала Вера. - А цяпер апранайся i iдзi ў сваю бiблiятэку.

Галя нацягнула шаўковую сукенку, абула басаножкi на абцасах. Затым выйшла ў калiдор i, прыслухоўваючыся, цi не iдзе Вера, пераабулася ў старыя, парваныя, але без абцаса i такiя лёгкiя басаножкi. Выбегла з iнтэрната паштамта i нос да носа сустрэлася з Зоськай, дзяўчынай з iхняй вёскi.

- Ой, Галечка! - абняла тая яе. - Якая сустрэча! Ты модная, прыгожая... перавяла позiрк унiз, на яе ногi, i скрывiлася, затым усмiхнулася i запытала: - А дзе ты працуеш? Хлопца ўжо знайшла цi з Анатолем памiрылася?

- На паштамце працую, у бiблiятэцы. - Галя скiравала да газона i стала ў траву, каб схаваць парваны абутак. - Кавалераў шмат, - схлусiла яна, - але ўсе абы-што, не тое! А Анатоля я даўно кiнула, навошта мне лавелас? А ў цябе як справы? Вярнуўся твой бацька ад цёткi Светы, жыве цяпер з мацi?

- Не, - сумна адказала тая, - з цёткай Светай жыве... А наш брацiк малодшанькi такi слаўны! - ажывiлася дзяўчына. - Хутка два месячыкi яму. Я нашыла ўсякiх распашонак, шапачак, дык Алесь смяяўся, кажа, добра на "ляльку" шыць, а вось на дарослага не ўмею! Дык я яму кепi пашыла, каб сонца ў галаву не пякло - ён жа дах у нас рамантуе - такi спрытны ды вясёлы Алесiк! Не ведаю, чаму Гайва яго кiнула?..

- Не яна - ды ён яе кiнуў! - растлумачыла Галя. - У Гайвы хлопцаў шмат. I з Мiколам гуляла, i Антось яе праводзiў... Дарэчы, памятаеш Антося, такi надта сур'ёзны хлопец, турыст? Ну, дык ён зараз у Жыровiцкай семiнарыi вучыцца на бацюшку! Ой, Зоська, мне час на працу, бывай!

Галя цмокнула яе ў шчаку i пабегла да аўтобуснага прыпынку.

...На працы Галя пераабулася ў тапкi, засунула ногi пад пiсьмовы стол i пачала правяраць фармуляры, каб выявiць запазычанасцi чытачоў. Да яе стала падышоў высокi светлавалосы юнак, з закручаным угору чубам, вялiкiмi, таўстымi вуснамi. Блакiтныя вочы глядзелi з сумам.

- У вас ёсць што-небудзь па псiхалогii? - цiха запытаў ён. - У мяне праблема: здрада каханай... Што-небудзь, каб забыць яе...

Галя задумалася.

- Я сябраваў з ёю, яна зацяжарала, але пайшла за другога. Я ведаю, яна нарадзiла дачку... Гэта мая дачка...

Галiна сэрца забiлася ад шкадавання гэтага хлопца, ягоны боль адазваўся ў яе сэрцы.

- Як вас завуць? - запыталася яна, прыветна гледзячы яму ў вочы.

- Лёнiк...

- Лёня, я ведаю адзiн метад, але... - Галя схамянулася. - Гэта трэба пасля працы...

- Цудоўна, я пачакаю вас! - абазваўся ён, i вочы яго ўспыхнулi надзеяй.

...У царкве было шмат народу. Усе таўклiся, узбуджана адсоўвалiся, калi Галя i Лёнiк прабiралiся да iканастаса.

- Чырвоную свечку купiў? - перапытала Галя. - Запальвай! А цяпер вазьмi дзвюма рукамi i апусцi так, каб полымя было на ўзроўнi кален. Павольна падымай свечку ўверх, у тых месцах, дзе свечка будзе трашчаць, патрымай больш часу. Уявi сваю каханую i кажы: "Я пазбаўляюся ад звязкi з табою, я хачу быць вольным ад цябе. Даруй i адпусцi!" Калi полымя свечкi акажацца на ўзроўнi лба, патушы свечку.