Лидия Адамович - Кветкi самотнай князёўны (на белорусском языке)

Зоська пракралася да сенцаў Рыгора, знайшла пад каменем ключ i адмыкнула хату. У пакоях было ўтульна i таемна. Нiдзе не вiднелася люстэркаў - дзiўна, звычайна тыя, хто займаецца магiяй, маюць шмат люстэркаў. Яна прайшла да кнiжнай палiцы i пачала глядзець кнiгi.

- Гэта не дапаможа табе, - пачула голас.

Азiрнулася. На парозе стаяў дзядзька Рыгор: высокi, прыгожы, з кучаравым чубам, нават не скажаш, што яму сорак год. Такое ўражанне, што ён, наадварот, не старэе, а маладзее.

- Дзе вы так доўга былi? - пацiкавiлася Зоська.

- Па справах, - адказаў Рыгор. - У кожнага на гэтай зямлi свае справы. I трэба прытрымлiвацца таго, што табе паказана на руцэ. Свой лёс i на канi не аб'едзеш!

Ён падышоў i ўзяў руку Зоськi. Уважлiва паглядзеў на яе i прамовiў:

- Лiнiя розуму на правай руцэ, як даў табе Бог, а на левай, як ёсць цяпер. Лiнiя розуму на левай руцэ iдзе ўнiз да стыку з Месяцам. Ты з-за любоўных iнтрыг можаш страцiць кар'еру. Такая ж рука i ў Галi Аўдоццiнай, яна ўсё каханне шукае, а ў яе ж лiнiя сэрца выходзiць з рукi, памiж пальцаў: указальным i сярэднiм. I ў цябе выходзiць. Тут ужо як нi круцiся, а ў каханнi вам не пашанцуе, хоць дзесяць разоў замуж выходзь. Галю я перасцярагаў, не паслухалася. А ты не будзь дурнiцаю, не шукай кахання, не думай пра замужжа, а рабi кар'еру. Зараз у цябе сяброўства з Алесем. Сяброўства вышэй кахання. Даражы гэтым. Паступай разам з iм туды, куды i ён, цi блiзка ля таго, каб быць разам у моры. У цябе будзе цiкавае жыццё!

Ён крыху памаўчаў, усмiхнуўся i дадаў:

- Ведаю, ты да Гайвы раўнуеш. Вось яна пустая i бесталковая, але яе чакае цудоўны шлюб: багаты i шчаслiвы. Не бойся, не з Алесем...

- А чаму так Бог не роўна дзелiць? - раззлавалася Зоська. - Гайве дык шлюб, а мне - без шлюба i кахання, толькi кар'ера! Што, Гайва чымсьцi выслужылася перад Богам?

- Нельга так гаварыць, - закiваў галавою Рыгор. - Усе вы прыйшлi на зямлю з мiнулага жыцця, i на вашых далонях напiсаны ваш лёс у гэтым жыццi. Пэўна, саграшылi ў нечым, вось i другi раз нарадзiлiся, каб выправiцца... Табе не дзiўна, чаму Соф'я так ненавiдзела дачку сваю, Аленку?

- З-за кахання да цябе, гэта ўсе ведаюць!

- I не толькi! Каханне - гэта пакаранне ад Бога ёй. У мiнулым жыццi Соф'я i Аленка былi ворагамi, вось Бог i даў адной ад другой нарадзiцца, каб памiрылiся. Соф'я не захацела мiрыцца. Тады Бог дапусцiў, каб д'ябал усялiўся ў яе... Чакаў, што пакаецца, але - не, яна працягвала ненавiдзець усiх... Тады яе душа пакiнула цела, лiнiя сэрца з яе далонi знiкла. Будзь асцярожна, калi ў каго на далонi няма лiнii сэрца - гэта дэманаiд. Мая задача - знiшчаць дэманаiдаў. Усе маньякi, забойцы - гэта ўжо не людзi, iх цела пакiнула душа, гэта дэманаiды. I мне смешна з вашых законаў - вы судзiце iх! Як можна судзiць д'ябла? Яго трэба знiшчаць, знiшчаць целы, у якiх ён знаходзiцца...

- Дзядзька Рыгор, - ашаломленая, Зоська глядзела на яго шырока раскрытымi вачыма, - чаму вы ўвесь час кажаце: "вашы законы", "вас пасылаюць на зямлю", вы хiба не адносiцеся да нас, хiба вы не чалавек?

Рыгор раскрыў ёй сваю далонь, i Зоська ўбачыла, што ў яго на руцэ адсутнiчае лiнiя жыцця. Толькi роўная лiнiя розуму на ўсю руку, якая злiлася з лiнiяй сэрца.

- Хто вы? - запытала яна. - У дзядзькi Рыгора была лiнiя жыцця...

- Я - бiяробат. Бiяробат-паляўнiчы, мая задача - знiшчаць д'ябла!

- А дзе ж тады дзядзька Рыгор?

- Яго душа ўжо з Богам.

- Значыць, у нашы целы могуць усяляцца д'яблы i бiяробаты? Цi бываюць бiяробаты злымi?

- Бываюць рознымi. У залежнасцi ад iх задачы.

- Хто iх пасылае?

- Ты ўсё роўна забудзеш нашу размову. Памятай толькi адно: твая лiнiя сэрца выходзiць з рукi. Вер лёсу, не шукай, наперакор яму, кахання i шчасця ў сям'i. Рабi кар'еру! Сяброўства даражэй кахання! Каханне прыносiць пакуты i здрады, сяброўства - нiколi. Закаханы - дабыча для д'ябла: раздваенне асобы, вар'яцтва. Адам i Ева ў Эдэмскiм садзе былi сябрамi, пакуль iх не спакусiў д'ябал... Рабi кар'еру!

...Недзе над вухам назойлiва звiнеў камар. Зоська падняла твар ад зямлi i заўважыла, што ляжыць у бульбоўнiку.

- Зусiм ужо ад сваёй навукi здурнела! - буркнула мацi. - Гэта ж трэба - у другi iнстытут надумала паступаць, аднаго з яе мала!

Праз агароды бег да iх бацька.

- Што, Светка паганяла? - з'едлiва пасмiхнулася мацi.

Той падышоў да iх, нейкая лiхаманка трэсла яго. На вуснах ажно пена з'явiлася.

- Бабы, ратуйце! - прамармытаў ён. - Светка на працу збiралася перад люстэркам, а я на яе адлюстраванне глянуў - дальбог, не яна там была! Бабы, не яна! Там Соф'я была ў люстэрку! Я як закрычу, а Светка смяецца! Гэта душа вядзьмаркi Соф'i ўсялiлася ў Светку, бабы!

Бацька загаласiў.

- Не верыце? - прашаптаў ён. - Калi вядзьмарка здыхае, то яе душа застаецца ў астральным свеце, яна ўжо ведае, што дзверы нябесных варот зачынены перад ёй i што праз некаторы час яна знiкне назаўсёды, тады яна ўсяляецца ў другое цела, каб прадоўжыць крыху сваё жыццё. Блукаючая душа гэта. Светка чаравала на мяне, каб адбiць, дык вось Соф'я i ўсялiлася ў яе. А я-то думаю, чаму Светка то адна, то другая, быццам два чалавекi ў ёй жывуць, ай, бабы! Пабягу ў царкву каяцца! Ай, бабы! Пабягу да бацюшкi, а потым да вас, даруйце i схавайце ад Светкi!

I ён, трасучыся i прычытаючы, падаўся да царквы ля маёнтка.

- Дарагi, прачынайся, ужо палова на восьмую! - ласкава дакранулася да пляча Альберта Галя.

- Я ж сказаў табе, я ранiцай люблю паспаць у выхадны! - схаваў кудлатую галаву пад коўдру Альберт. - Да таго ж, я - сава, позна засынаю, позна прачынаюся!

- А я - жаваранак! - раззлавалася Галя. - Ты мне спаць не даеш сваiм тэлевiзарам! - Яна сцiшылася i ласкава загаварыла: - Альберцiк, мы ж дамовiлiся, што ў нас будзе спартовая сям'я, каб усе зайздросцiлi, у паходы па выхадных будзем хадзiць, пайшлi!

- Iдзi адна! - буркнуў ён.

- Тады пайшлi пасля абеду на тэнiсныя корты!

- Пайшла ты прэч! - кiнуў у яе падушкай Альберт.

- Для чаго я тады замуж выходзiла? - раззлавалася Галя. - Каб на лежня глядзець па выхадных! Я, калi не замужам была, то кожныя выхадныя на экскурсii, у паходы хадзiла!

- Жраць вары! Бялiзну мый! Вось для чаго ты замуж выйшла! - агрызнуўся Альберт.

- Ты такi, як i Анатоль, - расчаравана ўздыхнула Галя. - А казаў, што калi будуць дзецi, то з iмi ў паход пойдзем...

- Калi будуць - не да гэтага будзе!

- Дык тады ж i жыць нецiкава так: у ложку валяцца, жраць...

- I сексам займацца! - зарагатаў Альберт.

- Як жывёлы! - плюнула Галя. - Вось i ўся рамантыка сямейнага жыцця!

- Ну, дык трэба было ехаць працаваць у Польшчу! Чаму не паехала? Цяпер там Арынка працуе, быўшая мая ўхажорка!

- Ты i Арынцы мазгi пудрыў сваiм каханнем да Святланкi! Усё хацеў, каб цябе шкадавалi! Ды з табою ганьба адна куды iсцi! Пайшлi да маёй цёткi, там дзецi, а ён: "Маёй дачушцы таксама годзiк!" Казёл ты! Якой тваёй дачушцы? Я да Светкi гэтай ездзiла, ты ж, як мы iшлi ля яе iнтэрната, казаў: "Вось тут я са Святланкай хадзiў..." Я пайшла да яе, а яна i кажа: "Не слухай ты гэтага плаксу! Я ад мужа дзiця нарадзiла! Гэта ж ён, каб бабы шкадавалi ды частавалi!"