Якуб Колас - Новая зямля (на белорусском языке)

Падайце: вырву яму вусы

За ўсе даносы, за падкусы!

Абрыцкi-Тэш быў-такi з нюхам,

Ад Хрумы зызнуў адным духам.

Быў позны час, як "цётку" Хруму

З вясёлым шоламам i ў тлуму

Лясная стража пакiдала.

Ў яе вачах зямля скакала

I месяца блiскучы крайчык

Па небе пстрыкаў, як той зайчык.

Счакаўшы трохi, разышлiся,

I песнi зараз паняслiся

То тут, то там i лес будзiлi,

Як бы ваўкi там галасiлi.

"Ой, пайду дадому,

Не скажу нiкому.

Ды зарэжу ката,

Бо наш кот - сiрата!"

Спяваў Амброжык за балотам,

А Пальчык сыпаў як бы шротам:

"Будзе мяне жонка бiць,

Няма каму баранiць!"

Мiхал спяваў баском спавагу,

Як бы каваў ён словы шлягай:

"Добра мера, хоць без грошай,

Абы празнiчак харошы!"

IX. НОВЫ ЛЯСНIЧЫ

Якраз на самым рассвiтаннi

Мiхал вярнуўся з пахавання;

Вайшоў у хату, распрануўся,

Зяхнуў i смачна пацягнуўся,

Бо цэлы дзень праталачыўся

I, ноч не спаўшы, утамiўся;

I цела соладка нейк ныла,

Ўсё адпачыць яго хiлiла,

I жонка тут не прыставала,

Пра сёе-тое распытала,

Ўздыхнула раз, другi па пану.

- Ну, спi, а я хiба ўжо ўстану.

I мацi стала адзявацца,

Каб за работу тую брацца;

Пайшла каровак падаiла

I бульбу свiнням перамыла.

Тым часам сонейка з-за лесу

Зняло цямраную завесу.

Праменнi, стрэлы залатыя,

Макушы лесу прабiваюць

I блескам-ззяннем высцiлаюць

Нябёсаў багны патайныя.

Ў чародах светаў незлiчоных,

Нерасчытаных, неадмкнёных,

Людскi наш лёс - былiнка поля,

Пылок нязначны - наша доля,

А нашы радасцi i слёзы,

Надзеi светлыя, пагрозы

I ўсё, чым жыцце нас вiтае,

Яно адзначнасцi не мае

У звязку гэтых светаў божых,

Таемных, страшных i прыгожых;

I жыцце пэўнаю ступою

Iдзе, не ведае спакою,

Людскiх пакутаў не адзначыць,

I страты iх яно не бачыць.

- Эй, хлопцы, хлопчыкi! Ўставайце!

Кароў на пашу выганяйце!

Даўно пара ўжо пасвiць статка!

Алеся, Ўладзю будзiць матка,

А хлопцы толькi ўзварухнулiсь

I на другi бок павярнулiсь.

Тут мацi трошкi пастаяла

I галавою пакiвала:

- Шкада будзiць - ох, сон салодкi!

Няхай паспяць яшчэ блазноткi.

Пагукваў дзядзька ўжо на полi

I ткаў сахою кросны-ролi,

Ды пырнiк так укаранiўся,

Што дзядзька з конiкам тамiўся,

I сошку часта ён спыняе

I пырнiк дзiкi вытрасае.

- Ну ж i балота! вось атрута,

То не работа мне - пакута:

Ступiў два крокi i спыняйся

Ды з гэтай пырнiцай змагайся.

I як яны тут, лiха долi,

З сахой хадзiлi ў гэтым полi?

Як тут расло, на мiласць Бога,

Калi ў зямлю не ўб'еш нарога?

Дзве баразны прайшоў - конь змогся.

Ну i народ, каб ён апрогся!

Так запусцiць зямлю нядбала?

Не гаспадар быў, а завала!

Антось стаiць, штось разважае

I хмурна поле аглядае,

А потым раптам схамянуўся,

Зiрнуў на сонца, ў двор рвануўся.

- Хiба каровы яшчэ дома?!

Спаткаўшы Ганну, ён пытае,

Iдзе ў гумно i хлопцаў лае:

- Вы што зашылiся ў салому?

Ўставайце зараз, гультаiны!

Прайшло, лiчы, ўжо дзве гадзiны,

Як сонца ў небе засвяцiла,

Яны ж... хоць ты ўсадзi iм шыла!..

Ўставайце жыва, а то ўскочу,

Устаць вас борзда заахвочу!

Ўсхапiлiсь хлопцы i прыселi,

Ўстаюць з нагрэтае пасцелi

I лапцi зараз абуваюць.

За браму хлопцаў выпраўляюць.

Вось мацi з хаткi выбягае,

Алесю торбу даручае,

А ў торбе хлеб i, пэўна, сала,

I весялей шмат хлопцам стала.

Калi ўжо сонейка прыгрэла,

Антось на полi кончыў дзела

I выпраг конiка сiвога,

Свайго памочнiка старога.

Сiвак з вялiкiм здаваленнем

Прайшоўся вольна загуменнем

I, баючыся ашукацца,

Раллю панюхаў, стаў качацца

З такiм засосам i ахвотай,

Бакi намуляўшы работай.

Антось глядзеў i пацяшаўся

I цiха сам сабе смяяўся.

Ў двары, дзе колiсь была хата,

Цяпер работа йшла заўзята,

I цесляры ўжо зруб канчалi,

Гiрш з Моўшам дошкi пiлавалi;

Нiяк не знойдуць яны скутку

I ўвесь дзень сварацца за дудку.

Ну, гэта сварка iм не шкодзiць,

Антось са смехам адыходзiць,

Пад вусам смех яшчэ хавае,

Iдзе, Мiхася сустрачае.

Мiхась ужо крыху праспаўся,

Ў абход сягоння не збiраўся.

Другiя думкi i настроi

Ўсё не даюць яму спакою:

За кiм ляснiцтва астанецца?

Адкуль i хто сюды прыпрэцца,

Пасаду вольную заступiць?

Карцiць пытанне гэта, рупiць.

Антось з Мiхалам на сняданнi

Даюць адказы на пытаннi

I кандыдатаў разбiраюць,

Адных пахваляць, тых палаюць.

- Вось каб Галонскi тут астаўся!

За iм бы, брат, палюдскаваўся:

Такi прасцяк, не надзiманы,

Ляснiчы вельмi б пажаданы.

- Ды гэта так! - Мiхал ўздыхае.

Але заручкi ён не мае:

Яго паны не падтрымаюць,

Бо на прымеце iншых маюць.

Такога вышукаюць струпа

Цi адшчапенца-курашчупа,

Што й службе той не будзеш рады

I адцураешся пасады.

- Вядома, так, - i Ганна кажа,

Жыццё i свет табе завяжа,

Як гад якi сюды прыпрэцца;

I немаведама, дзе дзецца,

Як дапячэ табе часамi,

Хоць ты наймайся батракамi.

- Эх, брат! - махнуў Мiхал рукою.

Мы чулi ўладу над сабою,

А пажывем - яшчэ пачуем,

А тут, хоць як мы нi мяркуем,

Але нiчога не даб'емся,

Куды нi пойдзем, нi таўкнемся,

Дабра нiколi не прыдбаем,

Пакуль свайго кутка не маем.

- Свайго кутка! сказаць то лёгка,

Ды гэта справа вельмi крохка:

Тут грошай трэба поўна жменя

Не наша голая кiшэня...

Купi зямлю ды замацуйся,

Купi ты лесу, пабудуйся...

А ў Мiкалаўшчыну вярнуцца

Ўжо лепей тут як-небудзь гнуцца,

Бо там - галда, там шум, цяснота,

I не бярэ нiяк ахвота

Туды зноў ехаць будавацца,

Дык трэба службы ўжо трымацца,

Пакуль яшчэ трымацца можна,

Антось зазначыў асцярожна.

Да дзядзькi мацi далучылась,

Ў другi бок мова пахiлiлась,

I будзе новая тут хата,

Пасада пашаю багата,

Нiхто цябе тут не сцiскае

I ў твой гаршчок не заглядае,

Сядзець не будзеш тут без хлеба,

А пацярпець, вядома, трэба.

- Так, пацярпець! адно цярпенне

I можа даць табе збавенне,

Тут усмiхнуўся Мiхал скрыва:

I гнiся век, цярпi маўклiва,

Пакiнь ты ўсякую надзею

Хамут з сябе зняць, дабрадзею!

А над уласнай гаспадаркай

Варонай чорнаю закаркай

I цяжкi крыж пастаў над ёю,

Як мусiм ставiць над сабою.

Цярпенне - ўсё: яно - бязмежнасць!

Навошта ж тая незалежнасць?!

Навошта гэтае iмкненне

Пусцiць у грунт у свой карэнне?

Але б вы самi спрабавалi,

Калi б у вочы вам плявалi

I вас агiднаю знявагай

Па сэрцы бiлi б, як той шлягай!

А ты маўчы, свяцi вачамi

Перад паўпанкамi, панкамi

I перад панскiм розным збродам,

Цярпеннем скованы, як лёдам!

Ў Мiхала губы дрыганулi,

I вочы iскры сыпанулi.

- Цi мала ўжо цябе тут гнулi?

Цярпi, маўчы, знасi пакорна,

А кожная свiння надворна,

Свiстун цi вырадак паганы,

Няшчасны лёкай надзiманы