Масей Седнев - Раман Корзюк (на белорусском языке)

Корзюк прапускаў вачыма парад, усё застаючыся на савецка-ленiнскiм скрыжаваньнi. Ён ведаў, што тут мае прайсьцi i ВПI. На тратуарах людзi тупалi, грэлiся, паднiмалi каўняры, сiнелi, але не хацелi што-небудь прапусьцiць. Гэтых людзей Раман прыраўноўваў да адкiнутых на ўзбочча людзей, непатрэбных, лiшнiх. Але яны, не здаючыся, усё яшчэ труцца на ўзбочынах ля магiстралi, каб хоць гэтак быць блiжэй да руху.

Вось Раман выразна пачуў сваю аркестру. Яна наблiжалася й наблiжалася. Неўзабаве ён угледзеў яе i перш за ўсё Петрака Шыракова з барабанам на пузе. Пятрок быў радасны i ўсьмiхаўся, вiдавочна, ад усьведамленьня свае годнасьцi. Ягоны твар аж зiхацеў ад усьмешкi, падобнай да той блiскучай мядзянай трубы, у якую дзьмуў ягоны сябра побач.

З калёны Корзюка заўважыла Дзiчкоўская i гукнула яго. Раман убег у калёну i стаў побач Дзiчкоўскай. Наперадзе iх iшоў выкладчык гiстарычнага матэрыялiзму i, як заўсёды, горда нёс сваю галаву над натоўпам, наступаючы каму-небудь на пяты. Чацьвёрак ужо ня было. Праз гэтае скрыжаваньне, каб мiнуць яго хутчэй (тут стаялi мiлiцыянэры i падганялi), людзi сыпалiся без якога-колечы парадку.

Музыка - трубы й барабаны - панесла Рамана разам з натоўпам. Калi яны апынулiся на Валадарскага, праходзiлi паўз турму, зьняволеныя, прадзеўшы праз краты рукi з белымi хустачкамi, махалi параду, нiбы птушкi крыльлем. Там-сям парад адказваў iм тым-жа. Невялiкая група маладых людзей, спынiўшыся на тратуары, сьпявала пушкiнскага "Вязьня". Корзюк, пакiнуўшы калёну i ў ёй Дзвiчкоўскую, далучыўся да iх. Ён таксама хацеў сьпяваць гэтую песьню. Але зьнекуль, як з-пад зямлi, вынырнулi мiлiцыянэры i разагналi групку. Раман застаўся адзiн без грамады. З вокнаў турмы ўсё яшчэ махалi, i Раман хоць i ведаў, што яе тут можа й ня быць, усё-ткi шукаў вачыма ў тых вокнах Валю. З аднэй высокай будкi стрэлiлi, кулi зацiўкалi i рук ня стала.

Хутка Раман Корзюк апынуўся ля Дому ўраду. Прыймалi парад мясцовыя правадыры, але былi й госьцi. Праходзiлi прадпрыемствы, установы, арганiзацыi, кацiлася на танках армiя. Вось i калёна Вышэйшага Пэдагагiчнага Iнстытуту. Раман зiрнуў - сапраўды, усю калёну сьпераду засланяў вялiчэзьнейшы партрэт Сталiна. За гэтым партрэтам, побач iншых, матлялiся меншыя сталiны, усе яны калыхалiся, мiгцелi ў вачох, зьлiвалiся ў нейкай строгай, аднэй вусатай усьмешцы. I здавалася, сталiным ня было канца. Яны гойдалiся ўсюды, задаволеныя i насьмешлiвыя. Здавалася, што гэта яны толькi адны iдуць парадам на плошчу, каб узвысiцца там у выглядзе аднаго Сталiна вышынёй на ўсе дзесяць паверхаў Дому ўраду i глядзець з вышынi на ўсiх, хто прыйшоў пакланiцца яму i шукаць вачыма тых, хто ня прыйшоў. I ўсе хацелi прыйсьцi, каб паказацца яму на вочы. I вось яны йдуць i йдуць аж да чацьвёртай гадзiны. Глядзяць на яго i крычаць яму "Гурра!" Гукнуць i адыходзяць, каб даць магчымасьць iншым выказаць сваё такое-ж захапленьне. Ён будзе стаяць над плошчай i ўначы, пасьля таго, як усе ўжо пройдуць, пiльнуючы сон сваiх улюбёных чадаў.

Пад вечар хмары схлынулi, прайшлi таксама парадам на ўсход i ачысьцiлi неба. Дзень яшчэ больш пасiвярэў. Раман больш не затрымлiваўся ў горадзе, i а пятай гадзiне быў ужо на сваёй кватэры.

23

Гаспадыня сустрэла Рамана на ганку i папрасiла яго зайсьцi да яе на кухню:

- Хачу нешта сказаць. Сягоньня зданьню прайшоў нейкi чалавек паўз нашыя вокны. Адзiн раз, а потым i другi ў высокiм каўняры. Нi гарадскi, нi вясковы. Гэтак асьцярожна i няўцям, што ажно я спужалася. Зiрнець на вокны i зноў утулiцца ў каўнер. Я стаяла якраз вось тут i ўсё бачыла. Аж бачу яго ў другiм вакне, што на двор. Аглядае, быццам купляе, ацэньвае. Я й падумала, што гэта ён нездарма. Прост насланьнё нейкае... Каб чаго дрэннага ня было, га? Што з вамi, вума не прыбяру. То вы ў хаце, то вас няма. То вы начуеце, то вы не начуеце. Бадзяецеся недзе.

- Хутка я вас асвабаню...

- Я ня тое, што ганю вас. Жывеце, як жылi. Я вас шкадую, от што. Толькi ўсё мне тут няўцям.

- Хутка ўсё будзе ясна. Дзякую за навiну.

Раман Корзюк памкнуўся ў свой пакой, але гаспадыня затрымала яго.

- Паслухайце мяне, старую. Ганiце ад сябе ўсiх прэч. Ня пушчайце злыбяды на парог... Хто гэта такi быў у вас?

- Мой дзядзька.

- Не манеце! Бачу я гэтага "дзядзьку". А дзе-ж гэта вашая дзяўчына?

- От, зьбiраюся да яе. Дайце, калi ласка, мне чыстую кашулю, гарнiтур i гальштук. Iду на вечар... Вясельле будзем гуляць.

Раманава гаспадыня недаверлiва паглядзела на яго i праз сваю крывую ўхмылку сказала:

- Вясельле гуляеце, а мяне не запрашаеце. Добрага чалавека я маю!

- Канешне, я жартую. Але на вечар сапраўды йду. Кастрычнiк будзем гуляць. Дзяўчаты запрасiлi i трэба як найхутчэй.

- Затрымлiваць ня буду. Iдзеце сабе. Толькi глядзеце, каб гэты кастрычнiк кайстрою i пылам горкiм не абярнуўся... Зьелi-б што. Цалюткi-ж дзень няеўшы.

- Дзякую. Там усё будзе.

Раман пайшоў у свой пакой, а гаспадыня пашкадавала, што не распытала яго пра ўсё, як хацела, калi перанiмала яго на ганку. "Прыбег во i, як кот угарэлы, бяжыць зноў. Мiтусiцца, як перад сiлом якiм".

Хутка Раман быў гатовы. На iм быў добра адпрасаваны гарнiтур, той самы, у якiм ён хадзiў у Польшчу. Пасьля прасу ён пацямнеў i быў, як новы. Гаспадыня адпусьцiла ў iм рукавы, падоўжыла нагавiцы, i цяпер Раман ня выглядаў такiм цыбатым, як раней. Корзюк перад адыходам паказаўся гаспадынi.

- Пажадайце мне ўсяго найлепшага.

- Прост мне шкада цябе. Ну йдзi з Богам... Нешта-ж ты ў вадным плашчыку. Акалееш.

На двары было цёмна. Знаёмымi вулiчкамi Раман пайшоў да трамвайнага спынку. Калi ён увайшоў у трамвай, кандуктар, што заўсёды езьдзiць на гэтай лiнii i ведаў Рамана, многазначна мiргнуў яму, i гэты мiрг няпрыемна падзейнiчаў на Корзюка. На наступным спынку селi два мiлiцыянэры. У вадным з iх Корзюк пазнаў таго самага, што часта заходзiць у Галоўны корпус i падоўгу стаiць ля распранальнi, пазiраючы кажнаму ў вочы, хто распранаецца. Мiлiцыянэр пазнаў Рамана таксама (аб гэтым можна было здагадацца па тым зiрку, якi кiнуў на яго мiлiцыянэр), але выгляду не паказаў, што ведае, гаварыў з сваiм спадарожнiкам i нi разу больш ня зiрнуў на Рамана.

Манастыр ужо сьвяткаваў Кастрычнiк. У некаторых ягоных пакоях голасна гаманiлi, сьпявалi i крычэлi. А ў вадным граў патэфон, чутна была тупанiна танцавалi. У змрочным карыдорчыку Раман угледзеў адну пару, што як мага прыцiскалася да сьцяны, пэўна, каб яе не пазналi. Перад дзьвярыма, у якiя ён мусiў увайсьцi, Раман спынiўся. Яму чамусьцi здалося, што дзьверы адчынiць Валя, возьме яго пад руку i павядзе, жартуючы, да свайго ложку. Дзяўчаты будуць кпiць з яе, што яна забiрае яго ад iх i цягне адразу ў свой куток, быццам баючыся, што ў яе адбяруць яго. Калi Раман увайшоў, ён пабачыў бутэлькi на стале i поўнае застольле людзей. Значыцца, яго не чакалi. Гэткi знаёмы яму пакой, утульны i цiхi, гаманiў цяпер незнаёмымi i няпрыемнымi для яго галасамi, быў цесным i закураным. Як яшчэ стукаўся Корзюк у дзьверы, яму доўга не адчынялi, i ўжо гэта адно пакрыўдзiла яго, а той факт, што адчыняла яму Ларыса, а ня хто iншы, толькi ўзмацнiў у iм незадаваленьне сабою i ўсiмi. Корзюк доўга заставаўся каля дзьвярэй, не падыходзячы да стала i нi з кiм ня вiтаючыся. Ларыса глядзела на яго i нiчога не гаварыла, стаяла й ня йшла на сваё месца. Дзьве лямпачкi вiселi над сталом, зацемненыя каляровай паперай, i ад таго каля парогу было змрочна. Адсюль, аднак, Корзюк усё бачыў, а сам быў нявiдзён. За сталом, вiдаць, дайшло ўжо да такога пункту весялосьцi, калi ўвага паглыналася ня вонкавым, а ўнутраным. I, мусiць, таму Раман заставаўся незаўважаным. Ён хацеў нават выйсьцi, але, адчуўшы ў сабе голас помсты за абыякавасьць да яго, Корзюк нязвычайна голасна, што нi адзiн падскочыў за сталом, прывiтаўся: