Евгений Василенок - Сёмае акно (на белорусском языке)

Так, гэта быў ён, экскаватаршчык Анфiл! Хiба я магла не пазнаць яго! Анфiл шырока ўсмiхаўся, увесь твар яго ззяў радасцю. Мiжвольна заўсмiхалася i я.

- Ну як? - спытала я, i сама здзiвiлася, што звярнулася да яго, як да старога знаёмага.

- Парадачак! - трасянуўшы сваiмi каштанавымi валасамi, прагаварыў экскаватаршчык. - Бiлет - вось ён, у кiшэнi. Цягнiк адыходзiць праз сорак хвiлiн. Пажадайце мне нi пуху нi пяра! - I ён хутка пакрочыў наперад, лёгка несучы левай рукой жоўты фанерны чамаданчык.

Але вось ён азiрнуўся, глянуў на мяне. Паставiўшы свой чамаданчык на асфальт, пачаў нешта шукаць у кiшэнях. Анфiл завiхаўся, але не мог знайсцi, што хацеў, бо шукаць левай рукой было нязручна. Я падышла да яго.

- Вось! - узрадавана сказаў ён, выняўшы, нарэшце, нейкi лiсток паперы, i падаў яго мне. - Вось. Гэта - адрас. Аддзел кадраў нашай будоўлi. Пiшыце! Могуць узяць, а што вы думаеце! Пiшыце!

Экскаватаршчык падхапiў свой чамаданчык i павярнуў на другую вулiцу.

Калi я выйшла на рог вулiцы, Анфiла ўжо не было вiдаць. Туды i назад iшлi людзi. Адны спяшалiся, другiя крочылi павольна.

У кожнага сваё.

Вось i скончыўся мой першы дзень. Заўтра я зноў буду прадаваць маркi. Каму ж прыйдзецца заўтра ўручаць iх?..

Я ведаю каму. Прыходзьце, маё акно - сёмае.

1952 г.