Стефан Гайм - Агасфэр (Вечны Жыд) (на белорусском языке)

Але ты пiшаш яе на пяску, сказаў рабi, i прыйдзе вецер i ўсё садзьме.

Якраз у гэтым, адказаў стары, i ёсьць таямнiца кнiгi.

I пабялеў рабi й спалохаўся вельмi, але пасьля сказаў: Ты той, хто стварыў сьвет з пустыняў i пустотаў, з днём i ноччу й небам i зямлёю i водамi й усiм, што рухаецца.

Той - гэта я, сказў стары.

I ў дзень шосты, сказаў далей рабi, ты стварыў паводле вобразу твайго чалавека.

I гэта зрабiў я, сказаў стары.

I цяпер усё гэта павiнна быць, як бы яго нiколi ня было, спытаўся рабi, мiмалётны сьлед, якi сатрэ мая нага?

Тут стары адклаў убок кiй i больш ня пiсаў, пакiваў галавой i сказаў: Калiсьцi й я быў поўны шчырай рупнасьцi й веры, мой хлопча, i любiў мой народ альбо гневаўся на яго, i пасылаў на яго патоп i агонь i анёлаў i прарокаў i нарэшце цябе самога, майго адзiнага сына. I ты бачыш, што з таго выйшла.

Смярдзючае балота, у якiм усё, што жыве, сочыць, памыкаецца зжэрцi другога, сказаў рабi, царства жудасьцi, у якiм увесь парадак служыць толькi разбурэньню.

Сыне мой, сказаў стары, я ведаю.

Але Госпадзе, зьвярнуўся рабi, цi ж не ў Тваёй руцэ - асушыць балота й зьмянiць парадак?

Стары маўчаў.

Госпадзе, сказаў рабi, Ты пераказаў вуснамi Тваiх прарокаў, што Ты хацеў стварыць новае неба й новую зямлю, каб не ўспамiналася больш старая. I пазьней Ты сказаў праз яшчэ аднаго з Тваiх прарокаў i абвясьцiў людзям, што Ты хацеў дастаць зь iхняй плоцi каменнае сэрца й даць iм новае сэрца й новы дух, Госпадзе, я пытаюся ў Цябе: калi? Калi?

Тут павярнуў стары галаву й паглядзеў на сына, зьнiзу ўгору, i сказаў: Я стварыў сьвет i людзей, але, каб кожны разьвiваўся па сваiх законах i калi з Так зробiцца Не, а зь Не - Так, пакуль нiчога ня стане так, як было, i сьвет, створаны Богам, больш ня будзе пазнавальны вачам нават самога творцы.

Дык ты прызнаеш, сказаў рабi, марнасьць Твайго тварэньня, Госпадзе?

Я пiшу на пяску, сказаў стары, цi ж гэтага не дастаткова?

Тут абурыўся рабi й сказаў: Чаму ж Ты не адступiшся, Госпадзе, бо хто абяцаў так, як Ты, той не павiнен быў жадаць так трымацца за ўладу,

I ты будзеш рабiць гэта хiтрэй? спытаўся стары. Ты, якi дазволiў укрыжаваць сябе замест таго, каб паўстаць i ўсупрацiвiцца беззаконьню? Ах, дзiцятка маё, цi ж бо ня вунь ён падбухторыў цябе на твае мяцежнiцкiя казанi?

Але рабi схапiў старога за вопратку й сьцягнуў яго з каменя, на якiм ён сядзеў, i падняў яго ўгору й патрос яго з усёй сiлы й крыкнуў - хопiць ужо цярпець i пакутаваць, i хто быў той, што паслаў сына на крыжавую сьмерць, за нiшто й зноў за нiшто, i цi ня было б лепш, замест каб чакаць, пакуль гэты сьвет разарве сябе к чорту, сабраць усiх магутаў, нават тых зь пекла, супроць гэтага Бога, ад якога ўцякло яго ўласнае творыва, i аб'яднаць усх хрыстоў i антыхрыстаў на штурм сёмага неба, якое скляпенiцца над гняздом зьмяi й пачварнай гнiласьцi.

Тут замкнуўся твар у старога, i горкая ўсьмешка кранула вусны ягоныя i прыляцелi сем старых анёлаў з рэдзенькiмi бародкамi й абскубленымi крыламi, i кожны трымаў у руцэ пашчэрбленую, заржавелую трубу й затрубiлi ў iх i ўзялi рабi пад рукi й панесьлi яго прэч, угору, туды да яго трона ў вышнiх, а Бог павярнуўся да мяне, Агасфэра, i сказаў, што чакаў ад мяне разумнейшага; маладому нельга давярацца, ён зноў усё зробiць навыварат.

РАЗЬДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ СЁМЫ

Якi тут галоўным чынам дзеля дакумэнтацыi i складаецца са службовага даклада маёра Пахнiкеля свайму начальству па службе ў справе раптоўнага зьнiкненьня (уцёкi з Рэспублiкi?) грамадзянiна З.Байфуса, з дадаткам допiсаў, пратаколаў i iншых матэрыялаў

Ад: Галоўны аддз. II В (13)

Каму: Сакратарыят Савета Мiнiстраў

Датыч.: Знiкненне (уцёкi з Рэспублiкi?)

грамадзянiна З.Байфуса

Берлiн, 15 студз. 1981

На запатрабаванне службы я з гэтым распаўсюджваю папярэднi даклад, датыч. знiкнення (уцёкi з Рэспублiкi?) вышэйпамянёнага грамадзянiна Зiгфрыда Вальтэра Байфуса, праф. д-ра Dr. h. c. (?) лаўрэата Нацыянальнай прэмii (II класа), заслужанага народнага вучонага, трохразовага актывiста i кавалера многiх ордэнаў i ганаровых знакаў, кiраўнiка Iнстытута навуков. атэiзму, 108 Берлiн, Бэрэнштрасэ 39а. Прыкладзеныя дакументы i абгрунтаваннi пранумараваны, датычнае гэтага даклада дадаецца.

Вышэйпамянёны, нар. 10. IV. 1927 у Хемнiцы, Сакс., сын зеляншчыка, 53 гады, жан. (жонка Гудрун, у дзяв. Енiке, был. сакратарка, у ц. ч. без прафесii) i праж. 108 Берлiн, Ляйпцыгер-штр. 61, 8-ы паверх; дзецi Фрыдрых (нар. 1963) i Урзула (нар. 1968); асоб. прыкметы: няма. Вышэйпамянёны ўступiў у Сац. адзiную партыю i з'яўляецца членам Таварыства германа-савецкай дружбы, лыжна-спартыўнага клуба "Прагрэс", а таксама Акадэмii навук.

Вышэйпамянёны знiк 31 снежня 1980 г. памiж 23 гадзiнай i поўначчу праз пралом (у чалавечы рост) у знешняй сцяне (напружаны бетон) сваёй кватэры. Тлумачэння ў форме развiтальнага альбо падобнага роду лiста не пакiнуў; у кожным разе, нiчога адпаведнага не выяўлена.

Служба была 1 студзеня 1981 г. ў 2.35 гадз. пра знiкненне вышэйпамянёнага ўведамлена па тэлефоне iнспекцыi Нар. палiцыi (палiц.-обер. мнстр Гiрш), i паведамленне было прынятае.

Змест тэлефанаграмы прыкладаецца.

Гiрш: Тут адзiн прапаў, нейкi Байфус, прафесар, вельмi вядомы чалавек, пралом у сцяне.

Служба: Пра якi лом у сцяне? Дзе?

Гiрш: Не пра лом, а праз пралом у сцяне, на Ляйпцыгерштрасэ,

Служба: У вас скразняк?

Гiрш: Не ў нас. I не на Сiльвестар. Мы калектыў сацыялiстычнай працы.

Служба: Дык паведамляйце.

Гiрш: Званiла жанчына. Яна гэта заўважыла, калi па радыё бiлi званы. Была вялiкая кампанiя. А як па радыё далi званы, яна хацела сказаць тост, а яго не было. А перад тым яшчэ быў. Тады пачалi шукаць. I знайшлi пралом.

Служба: А ён што, не мог пайсцi праз дзверы?

Гiрш: Я спытаўся i ў жонкi. А яна сказала, навошта ж тады пралом? Тады я паехаў на Ляйпцыгештрасэ з таварышам Рудэльманам.

Служба: I?..

Гiрш: Стаяў натоўп каля дома. I сапраўды там быў вялiкi пралом, чорная дзiрка там, наверсе, добра вiдаць. Але ўнiзе не было нiчога, нiякага трупа, нi крывi на бруку, нiчога.

Служба: А ў кватэры?

Гiрш: Пралом быў цёмны па краях, як бы апалены, быццам сцяну прашыла ракета, з адпаведнай тэмпературай. Але госцi кажуць, што нiчога не чулi, нi стрэлу, нi выбуху. Яно канечне, вонкi ж быў феерверк, грукату хапала.

Служба: Што яшчэ вартага ўпамiнання?

Гiрш: На стале ляжала запiска, шрыфт нейкi вельмi ж дапатопны, цяжка прачытаць.

Служба: Яна ў вас? Паспрабуйце прачытаць.

Гiрш: З Богам - маiм - узыходжу - на - мур. I пад гэтым напiсана: Псальма 17, двухкроп'е, 30.

Служба: Значыца, усё-такi ўцёкi. Адкуль вы тэлефануеце?

Гiрш: З кватэры на Ляйпцыгерштрасэ.

Служба: Госцi яшчэ на месцы? Вазьмiце ў iх прозвiшчы i адрасы i скажыце людзям, каб нiчога нiдзе не гаварылi пра здарэнне. I вы i таварыш - як вас? -Рудэльман? - каб i вы не распускалi язык. Служба сама паклапоцiцца пра далейшае. Канец.

Ранiцай 1 студзеня 1981 г. мне была пададзена сраваздача пра здарэнне, i я прыняў меры. Улiчваючы магчымыя ўскладненнi, я асабiста правёў некаторыя допыты.