Даниэл Дефо - Жыццё i дзiўныя прыгоды марахода Рабiнзона Круза (на белорусском языке)

Але не паспеў я дабрацца да гэтай грады, як апынуўся на страшнай глыбiнi i следам затым трапiў у магутны струмень марскога цячэння. Мяне закруцiла, як у шлюзе вадзянога млына, падхапiла i панесла. Пра тое, каб павярнуць да берага цi звярнуць убок, не было чаго нават i думаць. Усё, што я мог зрабiць, гэта трымацца каля самага краю цячэння i старацца не трапiць у сярэдзiну.

Мiж тым мяне зносiла ўсё далей i далей. Калi б быў хоць невялiкi ветрык, тады б я здолеў узняць ветразь. Але на моры стаяў поўны штыль. Я працаваў вёсламi з усяе сiлы, аднак справiцца з цячэннем не мог i ўжо развiтваўся з жыццём. Я ведаў, што праз некалькi мiляў тое цячэнне, куды я трапiў, сальецца з другiм цячэннем, якое абгiнала выспу, i што, калi да таго часу я не здолею звярнуць убок, я беззваротна загiну.

А мiж тым я не бачыў нiякай магчымасцi звярнуць.

Выратавання не было: мяне чакала верная смерць - i не ў марскiх хвалях, таму што мора было спакойнае, а з голаду. Праўда, на беразе я знайшоў чарапаху, такую вялiкую, што ледзь здолеў падняць яе, каб узяць з сабой у лодку. Быў у мяне таксама добры запас прэснай вады - прыхапiў свой самы большы глiняны збан. Але што гэта азначала для няшчаснай iстоты, якая трапiла ў бязмежны акiян, дзе можна праплыць тысячу мiляў i не ўбачыць нават прыкмет зямлi!

Пра сваю пустэльную, закiнутую выспу я ўспамiнаў цяпер як пра зямны рай, i адзiным маiм цяпер жаданнем было вярнуцца ў гэты рай. Я аддана прасцiраў да яго рукi.

- О мая пустыня! Ты падаравала мне шчасце! - усклiкваў я. - Мне ўжо нiколi цябе не пабачыць. О, што цяпер будзе са мною? Куды занясуць мяне бязлiтасныя хвалi? Якi ж няўдзячны я быў, калi наракаў на сваю адзiноту i праклiнаў гэтую цудоўную выспу!

Цяпер ён для мяне быў такi дарагi i мiлы, i мне было горка думаць, што я павiнен ужо навек развiтацца з надзеяй яго ўбачыць зноў.

Мяне несла i несла ў бясконцую водную далячынь. Але хоць я i адчуваў смяротны страх i адчай, я ўсё ж не паддаваўся гэтым пачуццям i веславаў з усяе сiлы, стараючыся скiраваць лодку на поўнач, каб перасекчы цячэнне i абагнуць рыфы.

Раптам апоўднi пацягнуў ветрык. Гэта мяне падбадзёрыла.

Але ўявiце сабе маю радасць, калi ветрык пачаў хутка свяжэць i праз паўгадзiны зрабiўся ўжо добрым ветрам!

Да гэтага часу мяне адагнала ўжо далёка ад маёй выспы. I каб выпадкова ў тую пару ўзняўся туман, мне быў бы канец!

У мяне не было компаса, i калi б я згубiў з вачэй сваю выспу, я не ведаў бы, куды кiраваць шлях. Але, на маё шчасце, быў сонечны дзень i нiшто не прадказала туману.

Я паставiў мачту, узняў ветразь i пачаў кiраваць на поўнач, каб выбiцца з цячэння.

Як толькi мая лодка павярнула з ветрам i пайшла насуперак цячэнню, я заўважыў у iм змену: вада зрабiлася куды святлейшая. Я зразумеў, што цячэнне па нейкай прычыне пачынае слабець, тады як раней, калi яно было хуткае, вада ўвесь час была ўскаламучаная. I сапраўды, хутка я ўбачыў справа ад сябе на ўсходзе скалы (iх можна было адрознiць здалёку па белай пене хваль, што бурлiла вакол кожнай з iх). Вось гэтыя скалы i запавольвалi цячэнне, перапыняючы яму шлях.

Неўзабаве я ўпэўнiўся, што яны не толькi запавольваюць цячэнне, а яшчэ i разбiваюць яго на два струменi, з якiх галоўны толькi крыху адхiляецца на поўдзень, пакiдаючы скалы злева, а другi крута паварочвае назад i накiроўваецца на паўночны захад.

Толькi той, хто з вопыту ведае, што значыць атрымаць памiлаванне, стоячы на эшафоце, цi выратавацца ад бандытаў у тую апошнюю хвiлiну, калi нож прыстаўлены да горла, толькi той зразумее маю радасць пры гэтым адкрыццi.

Маё сэрца бiлася ад радасцi, калi я накiраваў сваю лодку ў адваротны струмень, што цёк назад, падставiў ветразь спадарожнаму ветру, якi яшчэ больш пасвяжэў, i весела паплыў да выспы.

Каля васьмi гадзiн вечара я падплыў да берага i, нагледзеўшы зручнае месца, прычалiў.

Немагчыма апiсаць тую радасць, якая перапаўняла мяне, калi я адчуў пад сабою цвёрдую зямлю!

Якiм мiлым здалося мне кожнае дрэўца маёй цудоўнай выспы! З гарачай пяшчотай глядзеў я на гэтыя ўзвышшы i далiны, якiя толькi ўчора яшчэ выклiкалi сум i тугу ў маiм сэрцы. Як я быў рады, што зноў убачу свае палi i гаi, сваю пячору i свайго адданага сабаку, сваiх коз! Якой прыгожай здалася мне дарога ад берага да майго будана.

Быў ужо вечар, калi я дабраўся да свайго ляснога лецiшча. Я пералез цераз плот, лёг у цень i, адчуваючы страшэнную стому, неўзабаве заснуў.

Але якое ж было маё здзiўленне, калi мяне абудзiў нечы голас. Так, гэта быў чалавечы голас! Тут, на выспе, быў чалавек, i ён моцна крычаў сярод начы:

- Робiн! Робiн! Робiн Круза! Бедны Робiн Круза! Куды ты трапiў, Робiн Круза? Куды ты трапiў? Дзе ты быў?

Змучаны доўгiм веславаннем, я спаў такiм моцным сном, што не адразу здолеў абудзiцца, i мне доўгi час здавалася, што я чую гэты голас у сне.

Але крык настойлiва паўтараўся:

- Робiн Круза! Робiн Круза!

Нарэшце я прачнуўся i зразумеў, дзе я. Першым маiм пачуццём быў жахлiвы страх. Я ўсхапiўся, дзiка азiраючыся вакол, i раптам узняў галаву i ўбачыў на агароджы свайго папугая.

Вядома, я адразу ж здагадаўся, што гэта ён i выкрыкваў гэтыя словы: дакладна такiм жа жаласным голасам я сам часта казаў пры iм гэтыя словы, i ён добра iх завучыў. Сядзе, бывала, мне на палец, наблiзiць дзюбу да майго твару i пачынае паныла паўтараць: "Бедны Рабiнзон Круза! Дзе ты быў i куды ты трапiў?"

Але нават упэўнiўшыся, што гэта быў папугай, i, разумеючы, што, апрача папугая, тут няма каму быць, я яшчэ доўга не мог супакоiцца.

Я зусiм не разумеў, як ён, па-першае, трапiў на маё лецiшча, па-другое, чаму ён прыляцеў менавiта сюды, а не ў iншае месца.

Але таму, што ў мяне не было нiякага сумнення, што гэта ён, мой верны Попка, я паклiкаў яго i працягнуў яму руку. Гаманкая птушка адразу ж села мне на палец i паўтарыла зноў:

- Бедны Рабiнзон Круза! Куды ты трапiў?

Попка нiбыта радаваўся, што зноў бачыць мяне. Пакiдаючы будан, я пасадзiў яго на плячук i панёс з сабою.

Непрыемныя прыгоды маёй марской экспедыцыi надоўга адбiлi ў мяне ахвоту плаваць морам, i многа дзён успамiнаў я пра тую небяспеку, якая пагражала мне, калi мяне несла ў акiян.

Вядома, добра было б мець лодку на гэтым баку выспы, блiжэй да майго дома, але як прывесцi яе адтуль, дзе я пакiнуў яе? Абагнуць маю выспу з усходу толькi ад аднае думкi пра гэта ў мяне сцiскалася сэрца i стыла кроў. Што там робiцца, на другiм баку выспы, я не меў нiякага ўяўлення. А што, калi цячэнне i з таго боку гэтакае ж iмклiвае, як i з гэтага? Хiба не можа яно шпурнуць мяне на ўзбярэжныя скалы з той жа сiлай, з якою другое цячэнне зносiла мяне ў адкрытае мора? Адным словам, хоць на пабудову гэтай лодкi i спуск яе на ваду я паклаў i нямала сiлы, аднак я вырашыў, што ўсё ж лепей застацца без лодкi, чым рызыкаваць праз яе жыццём.

Трэба сказаць, што цяпер я ўжо добра налаўчыўся ва ўсiх ручных работах, якiх патрабавалi ўмовы майго жыцця. Калi я адразу апынуўся на выспе, я не ўмеў трымаць сякеры ў руках, а цяпер, пры выпадку, я мог бы палiчыцца неблагiм цесляром, асаблiва калi ўзяць у разлiк тыя абставiны, што ў мяне было зусiм мала iнструментаў.