Сергей Давидович - Замалёўкi (на белорусском языке)

Вiдаць, мама вельмi многа год не атрымлiвала падарункаў (цi ж да iх было?), бо залiлася слязьмi i, шчаслiвая, адразу прышпiлiла мой падарунак да сукенкi...

Доўгiя гады мама насiла яе, шанавала, але вечнага нiчога няма, i брошка зламалася i згубiлася. Не згубiлася толькi памяць - да апошнiх дзён свайго жыцця мама ўспамiнала пра дарагi яе сэрцу падарунак...

Памятаю яго i я.

ГАЛОЎНАЯ ПАДЗЕЯ

Сёння многае з таго, што некалi адбылося, цяжка ўявiць. За пяцьдзесят тры гады жыцця мела месца столькi падзей, столькi душэўных перажыванняў, што дзiву даешся - як уся гэта жыццёвая мешанiна ўмяшчаецца ў галаве, у душы, у сэрцы.

Але ўвесь гэты здабытак не проста накоплiваецца, па-мнажаецца, захоўваецца. Ён не ляжыць сабе цiхенька - кожнае на сваёй "палiцы", ён непакоiць, хвалюе, трымае ў напружаннi кожную клетку арганiзма, кожную крывiнку. Быццам ты - адзiны адказны перад Богам i мiнулым хавальнiк найсвяцейшага сховiшча, у якiм усё тое, што ты ўвасабляеш - увесь многападзейны, шматкаляровы, непрадказальны свет, дзе знаходзiцца, шукае сваё месца i твой уласны свет, уласнае "я".

Дык якая ж падзея ў маiм жыццi самая-самая? Якая яна - адзiная, галоўная, яскравая?

Канешне, у кожнага чалавека ёсць дзве галоўныя падзеi, але ў момант iх здзяйснення чалавеку яны абыякавыя, ён iх не памятае, не бачыць, яны яго не радуюць, не засмучаюць. Першая - з'яўленне на гэты свет, калi чалавеку яшчэ ўсё роўна, другая - адыход у iншы свет, калi чалавеку ўжо ўсё роўна...

Мая ГАЛОЎНАЯ падзея ў асэнсаваным жыццi - даволi "празаiчная" для чытача. Яна можа выклiкаць усмешку, непаразуменне, здзiўленне. Тым не менш мая памяць, маё сэрца аддае ёй пачэснае галоўнае месца сярод бясконцай гамы адчуванняў, успрыманняў, успамiнаў.

...Першыя восем гадоў жыцця я ўсёй сваёй дзiцячай iстотай адчуваў бязлiтасныя, страшэнныя кiпцюры голаду. Яны не адпускалi нi на хвiлiну - нi днём, нi ноччу. За гэтыя восем гадоў нi разачку не давялося наесцiся хлеба столькi, колькi хочаш. Хлеб быў недасягальнай раскошай.

I вось у адзiн цудоўны дзень, у адно цудоўнае iмгненне адна тысяча дзевяцьсот пяцiдзесятага года, калi мы жылi ўжо ў будынку сельсавета каля Менска, я заскокваю ў нашыя "палацы" i вачам сваiм не веру - на стале ляжыць бохан хлеба, а побач - нож. Няўжо?!.

Мама ўбачыла мой шок i ласкава кажа:

- Бяры, сынок, хлеб! З сённяшняга дня можаш есцi яго колькi ўлезе...

У мяне захапiла дух ад такой "заможнасцi"...

Вось i стаiць перад вачыма самаробны драўляны стол, а на iм - хлеб.

МАРЫК

Марык застаўся маладым назаўсёды, навечна. Нарадзiўся ён гады на тры-чатыры раней за мяне, быў адзiны сын у мацi, i ў яго акрамя матулi таксама нiкога не было, бо бацька "касiў сабакам сена". Праўда, побач з Марыкам i яго мацi была яшчэ тая непатрэбная, тысячы разоў праклятая людзьмi, няпрошаная "жыхарка", iмя якой - беднасць. Яна праглядвала адусюль - з абутку, з вопраткi, з iх худых, шэрых твараў, з iх стомленых, згаслых вачэй. Усё можна схаваць: i ўкрадзенае, i ўшальмаванае, i сорам, i сумленне, - не схаваеш нiкуды адной бядноты, калi трапiў у яе абдымкi.

Можна толькi здзiўляцца, як гэта агiдная "жыхарка" дасцiпна спраўляецца адначасова жыць у многiх лёсах, сярод вялiкага мноства людзей. Тут здзiўляйся не здзiўляйся, але што ёсць - тое ёсць, вандруе гэтая бяднота з году ў год, з пакалення ў пакаленне, з глыбокай даўнiны - у далёкую будучыню, не прамiнаючы сучаснасцi...

Мы, хлапчукi, зайздросцiлi Марыку. Зайздросцiлi не яго беднасцi - сваёй хапала, а таму, што ён, як дарослы, адкрыта палiў. Смак дыму мы ўжо зведалi самi, кашляючы ды перхаючы, дакурвалi пазавуголлях знойдзеныя "бычкi", а вось Марык не проста палiў, а ў прысутнасцi сваёй мацi!

У будынку сельсавета, дзе мы жылi, знаходзiўся i клуб. Яго, па праўдзе кажучы, клубам можна назваць у рамках нашага знакамiтага сацрэалiзму - палова будынiны, застаўленая драўлянымi зацухмоленымi лавамi, абдзёртыя цагельныя сцены, выбiтыя шыбы ў вокнах i вялiкае мноства смецця на падлозе, бо прыбiральшчыцы не было. Сорамна сказаць, але можна было бачыць то ў адным, то ў другiм вугле, як нехта "насвiнячыў". Кiно прывозiлi раз у тыдзень, навешвалi на сцяну экран, усталёўвалi ля другой сцяны апаратуру i - еш "культуру" хоць апалонiкам.

Вось у гэты клуб прыйдзе, бывала, Марык з мацi, сядуць яны на лаву, i тут Марык дастае з кiшэнi "Беламор" i важна зацягваецца. У мяне слiнкi цяклi ад зайздрасцi, бо мая мама так бы мне курнула, што дым пайшоў бы ажно з вачэй ды вушэй, як у таго Змея Гарынавiча.

Марык чамусьцi не хадзiў у школу нiводнага дня. Можа, ад беднасцi, а можа, па iншай, невядомай нам прычыне.

Жыццё яго абарвалася нечакана...

Побач з сельсаветам стаялi канюшнi, а крыху воддаль - даўжэзная пуня, у якую складвалася на зiму сена. Калi сена было толькi паўпунi, мы ўскарабквалiся па кроквах да перакладзiны, якая звязвала дзве кроквiны, i з той перакладзiны давалi "нырца" ў сена. Ляцiш, аж дух захоплiвае, i - бултых у пахучае, яшчэ не злежанае сена. Трэба адзначыць, што дзяцей збiралася даволi многа i сена мы дратавалi "па-чорнаму". Дарослыя нам забаранялi гэта рабiць, часцяком праганялi, але забаронены плод робiцца яшчэ смачней.

I вось аднойчы, калi пуня была напоўненая напалову, а астатняе запоўнiлася нашым крыкам, пiскам, рагатаннем - у пуню ўскочыў з палкай у руцэ брыгадзiр Зыгмусь, улёг за намi i раўнуў:

- Пазабiваю, гады!..

Мы, як стая верабейчыкаў, кiнулiся ад Зыгмуся ў адным напрамку - да выратавальнага "акна" ў франтоне. Гэты своеасаблiвы лаз быў даволi вялiкi, i хоць ён знаходзiўся высакавата - метры два з паловай ад зямлi, - мы з ходу, "салдацiкам" сiгалi ўнiз, набiваючы сабе сiнякi i шышкi, бо ведалi, што з Зыгмусем дурныя жарты.

Марык быў большы за нас, i тое акно не дазволiла яму гэтак жа спрытна выпрыгнуць з цьмянай пунi ў сонечны летнi дзень.

Наадварот, акно ператварылася ў дзверы, якiя зачынiлi за iм гэты свет назаўсёды...

Знайшоўся нябачны для нашага вока цвiк, за якi Марык зачапiўся калашыной, крутнуўся ўнiз галавой i...

Не ведаю, цi дазволiла Марыку кароткае жабрацкае жыццё iншую "роскаш" акрамя той пачкi "Беламору".

РАССАКРЭЧАНЫ ТАЙНIК

Вучыцца, як вядома, у дзяцiнстве не надта хочацца. Нiкому! У тым залатым узросце, здаецца, толькi б лётаў, галаву задраўшы, адпальваў бы ўсялякiя штуковiны, стаяў бы "на вушах", карацей - бiў бы лынды.

Я не быў выключэннем - выкарыстоўваў "спецыфiку" таго ўзросту, як кажуць, на ўсе сто!

Сёння мы, пасталелыя i пасiвелыя, зрабiлiся "разумнымi", абураемся, гледзячы на сучасных дзяцей i моладзь: "Мы ж такiмi не былi!.." Былi! Толькi забылiся цi баiмся сабе прызнацца ў гэтым...

Сябраваў я з Лявонам Лiтвiновiчам, якi выхоўваўся без бацькi, быў адзiны сын у мацi, нi ў чым ад яе не ведаў адказу, рос без матчынага вока - сам па сабе. Пазней для Лявона турма зрабiлася родным домам.

Вось з гэтым Лявонам, якi быў тады хлопец як хлопец, мы сябравалi i часцяком падбухторвалi адзiн аднаго на розныя "подзвiгi".