Сергей Давидович - Замалёўкi (на белорусском языке)

Бывала, прыйдзе гэткi "рыначнiк" у краму, каб рэалiзаваць здабыты "капiтал", працягне дрыготкаю рукой прадаўшчыцы грошы, а тая, перад тым як выдаць бутэльку гарэлкi, прапясочыць на ўсю краму:

- Зноў прыцягнуўся, трасун! Лепей абутак купiў бы - пальцы вунь з ботаў павыскоквалi, а з другога боку пяты нямытыя вывальваюцца!

А "трасун" важна папраўляе залатаную ватоўку i заключае:

- Трэба здароўе падправiць спачатку! Здароўе - даражэй за абутак!

Ды тое, пра што я пiшу, усiм вядома. Магчыма, я i не паквапiўся б на ваш вольны час, каб не быў сведкам новай формы "прадпрымальнiцтва".

Уявiце: выходзяць з кустоў два замызганыя мужыкi, але з "новым" мысленнем i - да калгаснага статка. У кожнага ў руках - па два пустыя трохлiтровыя слоiкi. Аглядваюцца, туляюцца i, прыгiнаючыся, "падшпацыроўваюць" да блiжэйшай каровы, дзе...

- Як ты цягнеш за цыцку?! Нiчога ж не цячэ! Захоплiвай вымя!

- Можа, гэта нядойная карова?

- Сам ты бычок нядойны! Пусцi мяне!

Мяняюцца месцамi, i даенне працягваецца.

- Бачыў, як трэба? Вучыся!

- Бачыць-то бачыў, але ж малако табе ў рукаво цячэ, а праз штаны выцякае...

- Ты раўней банку трымай i не трасiся з ёй!

- Гэта я ад хвалявання калачуся - як-нiяк, а новую справу асвойваем...

Нарэшце "новая справа" асвоена - вымучаны некалькi кароў, i руплiўцы з поўнымi слоiкамi накiроўваюцца да блiжэйшых дачаў.

- Каму малачко, гаспадынi?!

- Свежанькае, цёпленькае, сырадойчык! Жонкi прыслалi прадаць - дзеткам хлеба няма за што купiць... Каму малачко?!

...Сапраўды, а каму малачко, у якiм абмылiся даўно не бачыўшыя мыла рукi "прадпрымальнiкаў"? Ёсць жадаючыя? Адрас дам дакладны!

СОНЦА

Што самае смачнае?..

Паспрабуйце задаць гэтае пытанне знаёмым i незнаёмым - пасыплюцца адказы, як гарох з торбы.

Скажуць - гэта ж так проста адказаць: "снiкерсы", бананы, iкра, кiвi, тарты, крэветкi i... "гарох" будзе сыпацца на вашу галаву так доўга i шчодра, што забудзецеся, пра што i пыталiся. А калi апамятаецеся - выявiце, што галоўная "гарошынка" не вывалiлася...

I хоць, як кажуць, пра густы не спрачаюцца, ёсць адзiна правiльны адказ, пачуць якi, нават сёння, сярод сацыяльнай змардаванасцi i духоўнага заняпаду, складана. Матэрыяльныя i духоўныя каштоўнасцi пераблыталiся, страцiлi ў нашых вачах сваю першародную непаўторнасць i вагу.

Нават тыя, сталейшыя, хто зведаў некалi бязлiтасны голад, наўрад цi скажуць сёння, што самае смачнае - хлеб.

Прыпомнiце сваё нават не галоднае дзяцiнства... Мацi просiць схадзiць у краму купiць хлеба, а табе не хочацца, "няма часу", бо яшчэ не нагойсаўся чакаюць сябры. А калi нарэшце ўсё ж мацi выпхне ў краму - па дарозе дамоў абгрызеш гэты хлеб з усiх бакоў так, што i несцi няма чаго. I такi ён смачны, i такi ён духмяны - не адарвацца.

Сёння рука ледзь паспявае запхнуць хлеб у рот, як яму ўздагонку другая жвавая рука адпраўляе ўсё, што Бог паслаў, - кiлбасу, рыбу, сала... Дзе тут адчуеш смак хлеба - усё перамяшаецца ў нашай "сячкарнi" - глык - i сам не ведаеш, што глынуў.

Каб пераканацца ў тым, што хлеб - самая смачная ежа ў свеце, вазьмiце, моцна прагаладаўшыся, скарыначку хлеба i разажвiце, пасмакуйце яе - адразу прыпомнiце i маленства, i тыя добрыя рукi, якiя вырасцiлi i спяклi гэты цуд.

Не хачу пакрыўдзiць прыхiльнiкаў iншых шматлiкiх прысмакаў - ешце iх на здароўе, але хлеб можна параўнаць з сонцам.

Як вакол сапраўднага сонца круцяцца планеты, так i вакол хлеба - усе мы.

ПАСЫЛКА

Жылi мы з жонкай адразу пасля вяселля i ў розных гарадах - я ў Менску, яна - у Горадне, i здымалi куток у чужых людзей, потым я атрымаў ад работы васьмiметровы пакойчык на агульнай кухнi. Затым - "хрушчоўка" на першым паверсе старога дома, дзе пад нашай кватэрай знаходзiлася бойлерная. Часцяком у ёй здаралiся аварыi, i смурод з парай прасочвалiся ў нашы пакоi. Бывала, што старэнькая мэбля набракала ад вiльгацi i трэскалася...

Толькi на пяцьдзесят чацвёртым годзе свайго жыцця я атрымаў больш-менш людскую кватэру, плошчай трыццаць сем метраў. Не атрымаў бы i гэту, каб не быў пiсьменнiкам.

I вось на першым этапе нашых басцянняў, калi каханне спальвала нашы сэрцы, а абставiны не дазвалялi жыць разам, я завальваў жонку ласкавымi лiстамi, яна - мяне. Тэлефанаваў ёй столькi, колькi дазвалялi грошы, хацелася рабiць нешта неверагоднае, незвычайнае, але што я мог зрабiць... Я нават не меў прапiскi ў Менску, жыў нелегальна з братам i бацькамi ў дзесяцiметровым пакойчыку, у бараку. Грошы ў мяне - куры не "клявалi", бо не было нi курэй, нi грошай.

Усё гэта замяняла нам з жонкай мядовы месяц i вясельнае падарожжа.

Аднаго разу вясной назбiраў я ў лесе вялiкi букет ландышаў, закруцiў iх у мокрую тканiну, абматаў паперай, упакаваў у пасылку i адправiў па пошце маладой жонцы.

Скрынка пасылкi была даволi ўнушальная, бо "лялька" з кветак, тканiны i паперы атрымалася не малой.

Колькi ж было здагадак у жонкi i яе сям'i, калi яны атрымалi тую пасылку i яшчэ не паспелi ўскрыць!

Але яшчэ большае было здзiўленне, калi дасталi з пасылкi свежанькiя ландышы, бо да такога мог дадумацца толькi закаханы чалавек.

КАРПIЛАЎСКАЯ ПАПЯЛУШКА

Нарадзiлася дзiця...

З першых гукаў, з першых крокаў - на тваiх вачах. Расце, здавалася б, непрыкметна, а разам з тым i неяк надта ўжо хутка.

Нядаўна было - годзiк... пяць... Сёння - пятнаццаць!

Што можа быць цiкавей?!

Мне пашчасцiла назiраць за такiм вось непрыкметна-iмклiвым ростам дзяўчынкi. Не, не маёй дачкi, хаця i пра яе можна было б напiсаць многа цiкавага. Але сваё дзiця - ёсць сваё, тут можна непрыкметна для сябе i перахвалiць яго. А вось пра гэту дзяўчынку - Кацю Васiлевiч, пiшу з задавальненнем, з радасцю, са светлым пачуццём, нават - з любоўю. Чаму? На мой погляд, яна - унiкальная дзяўчынка, асаблiва на агульным сучасным, не вельмi радасным, фоне падлеткавага "здароўя" нацыi.

Да гадкоў пяцi яна была дзiця як дзiця - як i ўсе дзецi такога ўзросту: па-свойму прыгожая, тоўсценькiя шчочкi, захапленне ў вочках ад усяго, што яны бачылi, i - бясконцая колькасць пытанняў.

Потым, гадкоў з пяцi, Кацюня пачала не толькi здзiўляцца жыццёвымi з'явамi, а здзiўляць мяне сваiмi адносiнамi да жыцця, да ўсяго, што яе акружае.

Трэба адзначыць, што ўсе мае назiраннi адбывалiся (i адбываюцца) у вёсцы Карпiлаўка, дзе жылi Кацiны дзед i баба. Сёння ў жывых засталася толькi баба Галя.

Вось у гэтую невялiкую вёсачку Кацюню цягне з незвычайнай сiлай. Нарадзiлася ў Менску, а сваёй "малой радзiмай" лiчыць Карпiлаўку. А вядома ж, што многiя вяскоўцы са скуры лезуць, каб лiчыцца "городскими". У Кацi ж свае погляды на жыццёвыя каштоўнасцi. З малых год едзе сюды з бацькамi, з радасцю застаецца тут на ўсё лета i, вiдаць, душой тут спачывае. Каб сказаў, што сяброў цi сябровак тут шмат - дык не. Цi каб ела тут ласункi ды прысмакi таксама не. Звычайныя вясковыя "разнасолы" - бульбiна, пералежаная скварчына, малако...