Джордж Оруэлл - 1984 (на белорусском языке)

Ўiнстан добра ведаў гэты будынак. Гэта быў музей, дзе выстаўлялiся разнастайныя прапагандысцкiя матэрыялы: паменшаныя мадэлi ракетных бомбаў, Плывучых Крэпасцяў, васковых копiй зверстваў ворагаў i гэтак далей.

- Яе звычайна называлi царквой Святога Марцiна ў палях, - дадаў стары, хоць я i не памятаю пра нейкiя палi на тым месцы.

Ўiнстан не купiў карцiны. Мець яе было б яшчэ больш недарэчна, чым шкляное прэс-пап'е, да таго ж яе немагчыма было занесцi дадому, хiба толькi дастаўшы з рамы. Але ён застаўся яшчэ на некалькi хвiлiн, каб пагаварыць са старым, якi, зрэшты, зваўся не Ўiкс, як сведчыў надпiс на шыльдзе, а Чэрынгтан. Выявiлася, што пан Чэрынгтан быў удавец шасцiдзесяцi трох гадоў i ўжо больш за трыццаць гадоў жыў у гэтай краме. Увесь гэты час ён збiраўся памяняць шыльду, але да гэтага так i не дайшло. Пад час гаворкi ў Ўiнстана з галавы нiяк не выходзiў дзiцячы вершык: "Апельсiны, лiмоны, бананы - б'юць званы ў Святога Клемана. Ты тры фартынгi даць мне павiнны - б'юць званы ў Святога Марцiна". Дзiўна, што, калi ён вымаўляў гэта, яму здавалася, што ён сапраўды чуе званы, званы даўно забытага, знiклага назаўсёды Лондана, якi ўсё ж сям-там перакручаны, перароблены i забыты iснаваў. Яму чулiся званы то адной прывiднай званiцы, то другой. Аднак, наколькi ён мог помнiць, ён нiколi ў жыццi не чуў царкоўных званоў.

Ён развiтаўся з панам Чэрынгтанам i спусцiўся па сходах адзiн, каб стары не заўважыў, што, перш чым выйсцi, ён кiнуў дапытлiвы позiрк на вулiцу. У душы ён ужо вырашыў, што, счакаўшы нейкi час, - можа, праз месяц, ён возьме на сябе рызыку i яшчэ раз наведае краму. Гэта было, напэўна, не больш небяспечна, чым прапусцiць вечар у Доме Культуры. Уласна кажучы, незвычайнай адвагай было ўжо тое, што ён зноў прыйшоў сюды пасля таго, як купiў дзённiк, не ведаючы, цi можна давяраць гаспадару крамы. Але хай ужо будзе, што будзе!..

Так, зноў падумаў ён, ён прыйдзе сюды зноў. Ён купiць яшчэ штосьцi з той прыгожай драбязы. Ён купiць гравюру з царквой Святога Клемента, дастане яе з рамы i прынясе дадому, схаваўшы пад блузай камбiнезона. А яшчэ ён дапытаецца ад пана Чэрынгтана астатнiх радкоў гэтага вершыка. Нават вар'яцкi план наняць пакой на верхнiм паверсе зноў на нейкi момант мiльгануў у ягоных думках. На нейкiя пяць секунд праз радаснае захапленне ён забыўся пра асцярожнасць i выйшаў на вулiцу, нават не паглядзеўшы спярша дзеля засцярогi праз акно. Ён нават пачаў напяваць на адвольны матыў:

Апельсiны, лiмоны, бананы - б'юць званы ў Святога Клемана.

Ты тры фартынгi даць мне павiнны - б'юць званы...

Раптам яго сэрца скамянела i ў яго пахаладзела ў жываце. Постаць у сiнiм камбiнезоне iшла па бруку за нейкiя дзесяць метраў ад яго. Гэта была дзяўчына з аддзела мастацкай лiтаратуры, дзяўчына з цёмнымi валасамi. Асвятленне было дрэннае, але ён адразу яе пазнаў. Яна зiрнула яму проста ў твар i пайшла хуткiм крокам далей, быццам не заўважыла яго.

Колькi секунд Ўiнстан стаяў аслупянелы i не мог скрануцца з месца. Тады ён павярнуўся направа i рэзка рвануў наперад, не заўважыўшы ў першы момант, што iдзе ў другi бок. Ва ўсялякiм разе адно было пэўнае. Не было болей нiякага сумнення, што дзяўчына сочыць за iм. Напэўна, яна iшла за iм, бо нельга было паверыць, што яна зусiм выпадкова прайшла тым самым вечарам па тым самым цёмным завулку, за кiламетры ад кварталаў, дзе жылi сябры Партыi. Гэта было б занадта вялiкае супадзенне. Была яна сапраўды агентам Палiцыi Думак або толькi вiжом-аматарам, натхнёным празмернай службовай рупнасцю, - гэта было ўжо не так важна. Дастаткова было, што яна сачыла за iм. Напэўна, яна бачыла i тое, як ён увайшоў у шынок.

Яму стала цяжка iсцi. Шкляны прадмет у кiшэнi бiў з кожным крокам яго па сцягне, i ён ужо быў гатовы дастаць яго i выкiнуць. Але больш ён пакутаваў ад болю ў жываце. На нейкi момант ён адчуў, што зараз памрэ, калi хутка не знойдзе прыбiральнi. Але ў гэткiх кварталах, напэўна, не было нiякiх грамадскiх прыбiральняў. Аднак сутаргi прайшлi, i застаўся толькi тупы боль.

Вулiца канчалася тупiком. Ўiнстан спынiўся i на колькi секундаў нерашуча задумаўся, не ведаючы, што рабiць. Пасля ён павярнуўся i пайшоў назад. Павярнуўшыся, ён падумаў, што дзяўчына прайшла ўсяго нейкiя тры хвiлiны таму, i калi ён пабяжыць, дык хутка яе дагонiць. Ён мог iсцi за ёй, пакуль яна не зойдзе ў якую-небудзь цiхую мясцiну, а тады разбiць ёй чэрап каменем з бруку. Шкляны прадмет у кiшэнi быў дастаткова цяжкi для гэтага. Але ён адразу адкiнуў гэтую iдэю, бо адна толькi думка пра хоць якое фiзiчнае напружанне была яму нясцерпная. Ён не мог бегчы, ён не мог ударыць. Апроч гэтага, яна была маладая i дужая i напэўна стала б абараняцца. Ён падумаў, што можна было яшчэ паспець у Дом Культуры i застацца там да закрыцця, каб забяспечыць сабе хоць частковае алiбi на вечар. Але i гэта было немагчыма. Iм азалодала смяротная знямога. Ён хацеў толькi дайсцi дадому, сесцi i адпачыць.

Калi ён дабраўся да кватэры, было ўжо за дваццаць другую гадзiну. У дваццаць тры трыццаць адключыцца электрычнасць. Ён пайшоў на кухню i праглынуў амаль поўны кубак джыну "Перамога". Пасля падышоў да стала ў нiшы, сеў i выцягнуў дзённiк з шуфляды. Але разгарнуў яго не адразу. З тэлегляда металiчны жаночы голас вiшчаў патрыятычную песню. Ён так i сядзеў, няўцямна пазiраў на мармуровую вокладку, марна спрабуючы выключыць са свядомасцi гэты голас.

Яны забiралi ўначы, заўсёды ўначы. Лепш за ўсё было забiць сябе, перш чым яны прыйдуць. Без сумнення, некаторыя так i рабiлi. Шмат выпадкаў знiкнення былi ў сапраўднасцi самагубствамi. Але патрэбная была адчайдушная адвага, каб забiць сябе ў гэтым свеце, дзе цалкам немагчыма было дастаць пальную зброю цi хуткадзейную атруту. Ён са здзiўленнем думаў пра бiялагiчную непатрэбнасць болю i страху, пра здрадлiвасць чалавечага цела, якое робiцца слабым менавiта ў той момант, калi ад яго патрабуецца асаблiвае напружанне. Ён прымусiў бы чорнавалосую дзяўчыну замаўчаць, калi б толькi дзейнiчаў дастаткова энергiчна, але менавiта з-за сур'ёзнасцi небяспекi, што пагражала яму, ён страцiў здольнасць дзейнiчаць. Яму прыйшла ў галаву думка, што ў хвiлiны найвялiкшай небяспекi даводзiцца змагацца не з ворагам звонку, а выключна з сваiм целам. Нават цяпер, нягледзячы на джын, глухi нудлiвы боль у жываце рабiў немагчымымi складаныя развагi. I ва ўсiх гераiчных або трагiчных выпадках адбываецца тое самае. На полi бiтвы, у катавальнай камеры, на караблi, што iдзе на дно, тое, за што змагаешся, заўсёды забываецца, а цела цiснецца наперад, пакуль не запаўняе сабой увесь сусвет. I нават тады, калi цела не дранцвее ад страху, калi не даводзiцца крычаць ад болю, жыццё ўсё адно заўсёды застанецца штохвiлiнным змаганнем з голадам цi холадам, бяссоннiцай, сапсаваным страўнiкам або хворым зубам.

Ён разгарнуў дзённiк. Цяпер было вельмi важна што-небудзь запiсаць. Жанчына ў тэлеглядзе завяла новую песню. Яе голас, здавалася, раздзiраў ягоны мозг, як асколак шкла з вострымi краямi. Ён паспрабаваў думаць пра О'Браэна, дзеля якога, якому ён пiсаў свой дзённiк, але замест гэтага пачаў уяўляць сабе тое, што адбудзецца з iм, калi яго арыштуе Палiцыя Думак. Было б не так ужо i дрэнна, калi б яго адразу забiлi. Смерцi так цi так чакаеш. Але перад смерцю (нiхто пра такiя рэчы не гаварыў, але ўсе гэта ведалi) спярша адбывалася непазбежнае выцягненне прызнанняў: поўзанне на падлозе, маленне аб лiтасцi, трэск ламаных касцей, выбiтыя зубы i скрываўленыя пасмы валасоў. Чаму прыходзiлася зносiць усё гэта, калi канец заўсёды быў аднолькавы? Чаму нельга было проста выкасаваць пару дзён або тыдняў з жыцця? Нiхто яшчэ нiколi не ўнiкнуў выкрыцця, нiхто не пазбег допытаў. Дастаткова было аднойчы зрабiць думзлачынства, i праз нейкi час непазбежна прыходзiла смерць. Чаму ж тады гэты жах, якi нiчога ўжо не мяняў, мусiў хавацца недзе ў будучым?