Джордж Оруэлл - 1984 (на белорусском языке)

Яна задумалася.

- Яны не здолеюць гэтага зрабiць, - сказала яна ўрэшце. - Гэта адзiнае, што iм не пад сiлу. Яны могуць прымусiць нас сказаць усё, што захочуць, але яны не могуць змусiць нас у гэта паверыць. Яны не могуць залезцi нам у душу.

- I праўда, - сказаў ён, трохi акрыяўшы духам. - Праўда, яны не могуць залезцi ў душу. Калi адчуваеш, што варта заставацца чалавекам, значыць, ты перамог.

Ён падумаў пра тэлегляд з заўсёды настаўленым вухам. Яны могуць сачыць удзень i ўначы, але, калi не губляеш развагi, можна iх абдурыць. Нягледзячы на ўсю iх хiтрасць, яны так i не знайшлi сакрэту, якi б дазволiў iм даведацца, пра што людзi думаюць. Iнакш бывае, напэўна, калi трапiш iм у рукi. Нiхто не ведае, што адбываецца ў Мiнiстэрстве Любовi, але можна было здагадацца: катаваннi, наркотыкi, адчувальныя прыборы, што вымяраюць нервовыя рэакцыi, паступовае знясiльванне волi бяссоннем, адзiнотай i няспыннымi допытамi. У любым выпадку, фактаў ад iх не схаваеш. Яны высвятлялiся пад час следстваў, кат выцягваў любыя прызнаннi. Але калi важна не застацца жывым, а застацца чалавекам, дык цi не ўсё роўна, дазнаюцца яны пра што цi не. Яны не маглi змянiць пачуццяў. Нават самому iх было не змянiць, нават i захацеўшы. Яны маглi да апошняй дробязi дазнацца пра тое, што ты сказаў, зрабiў або падумаў. Але самыя глубiнi душы, схаваныя нават ад самога чалавека, былi iм недасяжныя.

8

Нарэшце яны зрабiлi гэта!

Яны стаялi ў доўгiм мякка асветленым пакоi. Гук у тэлеглядзе быў прыглушаны да цiхага шэпту. Раскошны сiнi дыван быў пяшчотны, як аксамiт. У другiм канцы пакоя за сталом пад лямпай з зялёным каптуром сядзеў О'Браэн. Абапал яго на стале ляжалi стосы паперы. Ён нават не падняў вачэй, калi слуга ўвёў Джулiю i Ўiнстана.

Сэрца Ўiнстана калацiлася так моцна, што ён баяўся, цi здолее гаварыць. Яны зрабiлi гэта - была яго адзiная думка. Было неабачлiвым глупствам увогуле прыйсцi сюды, i ўжо сапраўдным вар'яцтвам - з'явiцца ўдваiх; хоць яны i прыйшлi рознымi дарогамi i сустрэлiся толькi каля самых дзвярэй О'Браэна. Нават каб проста хадзiць у гэтых мясцiнах, патрабавалася адчайная адвага. Толькi ў рэдкiх выпадках можна было пабачыць, як жывуць сябры Ўнутранай Партыi, цi хоць трапiць у квартал, дзе яны жывуць. Уся атмасфера вялiзнага дамовага блока, пышнасць i раскоша ўсяго, што было навокал, нязвычныя пахi добрай ежы i добрага тытуню, бясшумныя i неверагодна хуткiя лiфты, што паднiмалiся i апускалiся без штуршкоў, слугi ў белых марынарках, што сноўдалi сюды-туды - усё гэта наводзiла на страх. Хоць Ўiнстан i меў важкую прычыну сюды прыйсцi, усё ж на кожным кроку яго мучыў страх, што з-за рага з'явiцца патрульны ў чорнай унiформе, запатрабуе ў яго дакументы i загадае выйсцi. Аднак слуга О'Браэна сустрэў iх абаiх без пярэчанняў. Гэта быў нiзенькi чарнявы чалавечак, падобны да кiтайца, апрануты ў белую марынарку, з ромбападобным безуважным тварам.

Калiдор, па якiм ён iх вёў, быў засланы пышным дываном, на сценах былi крэмавыя шпалеры i белая шалёўка, усё блiшчала ад чысцiнi. I гэта таксама дадавала страху. Ўiнстан не памятаў, цi бачыў ён калi ў жыццi калiдор са сценамi, не запэцканымi плямамi ад дотыкаў чалавечых цел.

О'Браэн трымаў у руках кавалачак паперы i, здавалася, уважлiва яго вывучаў. Яго важкi твар, нахiлены так, што былi вiдны абрысы носа, здаваўся адначасова страшным i iнтэлiгентным. Секунд дваццаць ён сядзеў нерухома. Пасля падсунуў да сябе мовапiс i прадыктаваў распараджэнне на гiбрыдным мiнiстэрскiм жаргоне:

- "Пункт адзiн коска пяць коска сем цалкам прыняты кропка прапанова пункт шэсць звышплюссмешны блiзка думзлачын скасаваць кропка спынiць будаўнiцтва перадмець плюс поўны разлiк тэхнiка кропка канец распарад".

Ён паспешна падняўся з крэсла i выйшаў iм насустрач па дыване, што мякка заглушаў яго крокi. Нешта афiцыйнае, здавалася, адляцела ад яго разам з навамоўнымi словамi, але твар у яго быў змрачнейшы, чым звычайна, быццам ён быў незадаволены, што яго патурбавалi. Да страху, якiм быў ахоплены Ўiнстан, цяпер дадалося i нейкае звычайнае замяшанне. Яму здалося цалкам магчымым, што ён зрабiў недарэчную памылку. Бо i сапраўды, якi ён меў рэальны доказ, што О'Браэн - нейкi палiтычны змоўшчык? Адзiн толькi абмен позiркамi i нязначная двухсэнсоўная заўвага. Ну i яшчэ яго ўласныя патаемныя меркаваннi, заснаваныя на даўнiм сне. Ён не мог нават спаслацца на тое, што прыйшоў толькi каб узяць слоўнiк, бо тады немагчыма было б растлумачыць прысутнасць Джулii. Калi О'Браэн праходзiў мiма тэлегляда, яму ў галаву прыйшла нейкая iдэя. Ён спынiўся, павярнуўся i нацiснуў кнопку на сцяне. Штосьцi рэзка пстрыкнула. Голас змоўк.

Джулiя крыкнула ад здзiўлення. Нягледзячы на свой страх, Ўiнстан быў так уражаны, што не змаўчаў.

- Вы можаце яго выключыць! - сказаў ён.

- Так, - адказаў О'Браэн. - Мы можам яго выключыць. Мы маем такую прывiлею.

Цяпер ён стаяў перад iмi. Яго магутная постаць узвышалася над iмi, выраз твару ўсё яшчэ быў непранiкальны. Ён чакаў, нават з нейкай непрыязнасцю, пакуль Ўiнстан пачне гаварыць. Але што яму было сказаць? Нават i цяпер цалкам можна было дапусцiць, што О'Браэн проста вельмi заняты чалавек, якi раздражнёна пытаўся, нашто яго патурбавалi. Усе маўчалi. Пасля таго як быў выключаны тэлегляд, у пакоi запанавала мёртвая цiша. Пакутлiва цягнулiся секунды. Ўiнстан працягваў напружана глядзець у вочы О'Браэну. Раптам змрочны твар памякчэў, на iм прамiльгнуў лёгкi цень усмешкi. Сваiм характэрным рухам О'Браэн падправiў на носе акуляры.

- Ну што, сказаць мне цi вы самi скажаце? - запытаўся ён.

- Скажу я, - паспешлiва прамовiў Ўiнстан. - Гэтая штука сапраўды выключаная?

- Так, усё выключана. Мы адны.

- Мы прыйшлi, каб...

Ён спынiўся, упершыню адчуўшы цьмянасць i невыразнасць сваiх памкненняў. Ён папраўдзе i не ведаў, якое дапамогi чакае ад О'Браэна, i таму яму было цяжка сказаць, чаму ён прыйшоў. Ён працягваў, адчуваючы, што словы яго гучаць напышлiва i непераканаўча.

- Мы думаем, што iснуе нейкая таямнiчая падпольная арганiзацыя, якая дзейнiчае супраць Партыi, i што вы да яе належыце. Мы хочам далучыцца да гэтай арганiзацыi i працаваць на яе. Мы - ворагi Партыi. Мы не верым у прынцыпы Ангсоцу. Мы - думзлачынцы. I яшчэ мы чужаложнiкi. Я кажу гэта вам, бо мы хочам аддацца на вашу лiтасць. Калi вы хочаце, каб мы абвiнавацiлi сябе iншым чынам, дык мы гатовыя.

Ўiнстан спынiўся i паглядзеў цераз плячо, адчуўшы, што дзверы расчынiлiся. I праўда, у пакой не пастукаўшы ўвайшоў жаўтатвары слуга. Ўiнстан убачыў, што ён нясе паднос з графiнам i чаркамi на iм.

- Марцiн - адзiн з нашых, - сказаў безуважна О'Браэн. - Сюды чаркi, Марцiн. Пастаў iх на круглы столiк. Крэслаў хапае? Тады мы можам сесцi i гаварыць. Прынясi сабе крэсла, Марцiн. Мы будзем гаварыць пра справы. Можаш хвiлiн на дзесяць перастаць быць слугой.

Чалавечак сеў, уладкаваўся ямчэй у крэсле, але ўсё ж неяк па-прыслужнiцку, як упрывiлеяваны лёкай. Ўiнстан разглядаў яго краем вока. Ён зразумеў, што ўсё жыццё гэтага чалавека было тэатрам i ён баяўся хоць на iмгненне выйсцi са сваёй ролi.