Неизвестно - Нераток

Затое ў тым краі няма праклятай саранчы. Жанчын там не ўзводзяць на касцёр за тое, што яны прыгажэйшыя за іншых, а мужчын - за тое, што разумнейшыя. І няхай прарокаў там, як і ўсюды, лічадь вар’ятамі, затое звар’яцелых ад абыдзёншчыны шануюць як прарокаў.

І людзі там светлабародыя, як яго бадька, і сінявокія, як Сняжана.

“Магчыма, у мяне яшчэ будудь дзеці. Я ж пакуль не стары.”

Белазор у апошні раз азірнуўся на горад. Чорны дым ад палымнеючага дома Секвестраў узнімаўся над ратушай у ярка- блакітнае неба, і вецер зносіў яго на захад.

А Белазор ішоў на ўсход.

ТАПОЛЯ ХІМЭЛЬ

“Як спякотна! .Не, гэта не Сонца. І не дым ад дрэў, якія паляць людзі. Гэта гарыць маё лісце, мая кара, мае галіны. Што гэта?! Як хутка!

Божухна, як балюча!! Я ж жывая!!.”

ВЕДЗЬМА ІЗОЛЬДА

“Судовы акт свяшчэннай інквізіцыі аб падпале і знахарстве наймічкі Ізольды Бамберг.

Згодна са сведчаннямі Вікторыі Сегерс, суседкі абвінавачанай, падпал дома Секвестраў здзейсніла служанка Ізольда Бамберг. Гаспа.дар у час пажару знаходзіўся ў доме, што пацвярджаюць яго абгарэлыя астанкі.

Пры вобыску ў абвінавачанай, якая спра.бавала схавацца ў вёсцы ў сваёй маці, былі знойдзены восемдзесят два залатыя ліўры, як мяркуецца, скра.дзеныя ў гаспадара.

У ходзе допыту з катаваннямі Ізольда Бамберг ні ў чым не прызналася і нават не заплакала, што сведчыць аб сіле, дадзенай ёй Д’яблам, з якім яна, паколькі была незамужняй, відавочна, неаднойчы савакупляла.ся. Словы “Божая кара”, якія Ізольда паўтарала несупынна, трэба разумець як шка.даванне аб здзейсненым злачынстве.

Смерць а.бвінавачанай на допыце вымушае суд спыніць спра.ву...”

ВЯДЗЬМАК КРАФТ

“Судовы акт свяшчэннай інквізіцыі абнанясенні шкоды пасевам, хаўрусніцтвез Д’яблам і ера.сі ка.валя Крафта Бюфона.

Згодна з пратаколам вобыску, праведзенага камісарам Эдмонам Грэнгуарам, каваль Кра.фт Бюфон купляў і вырабляў у вялікай колькасці закрытыя кошыкі і абм.азваў іх сумессю, што прываблівала саранчу. Гэта выклікала яе нашэсце на ўрадлівыя землі і пашы правінцыі і горада Альмі. У кошыкі зляталася саранча, і, відавочна, адтуль Крафт з дапамогай вядзьмарскіх заклёнаў насылаў яе на пасевы.

Бясспрэчным сведчаннем вінаватасці Бюфона з’яўляецца тое, што яго агарод саранча не кранула і на момант вобыску здохла ў кошыках.

Па патрабаванні адваката Анры Мапрэна было праведзена абследаванне Крафта Бюфона на д’ябальскія меткі, адна з якіх была выяўлена ў яго на плячы. Вялікая карычневая радзімка не пускала кроў пры пратыканні іголкай. Такім чынам, суд не мае сумненняў у тым, што Бюфон з’яўляецца друдам.

У ходзе допыту Бюфон прьзнаўся ў здзейсненым злачынстве, у дам.ове з Д’яблам, а таксама ў прыналежнасці да ерэтычнай секты вальдэнсаў.

Улічыўшы чыстасардэчнае пръзнанне і поўнае раскаянне каваля Крафта Бюфона, а таксама хадайніцтва адваката, які папрасіў звярнуць увагу на шматдзетнасць каваля і яго ранейшыя добрапрыстойныія паводзіны, каваль Крафт Бюфон прыігаворва.ей,ца судом да пажыццёвага зняволення ў турме Альмі.

Адказны за суправаджэнне Бюфона ў турму - судовы прыстаў Гільём Гацье”.

САРАНЧА АСТРЫД

“.Мы дайшлі да мора. Ззаду - намі створаная пустыня. Ісці наперад няма сэнсу, назад - няма сілы. Наша войска рассеяна. Мае левыя крылы знявечаны ластаўкай, і я ўжо не магу лятаць. У акрузе на сорак міль аб’едзена нават лісце на дрэвах. Мае нядаўнія паплечнікі слабеюць і гінудь ад птушак, спякоты і голаду. Цяпер кожны з нас сам змагаецца за ўласнае жыццё - у нас няма агульнай мэты.

Але я выканаў свой абавязак - мае дзеці будудь жыць. Іх будзе процьма - і мы яшчэ ўздымемся і здзейснім Вялікі Паход.”

Патанаючы ў пыле, Астрыд стомлена перабіраўся цераз дарогу. Велізарнае кола карэты падмяла яго пад сябе.

МАРКІЗ АНТУАН ДЭ ЛОНГ

“Колькі ж гэтых стварэнняў на дарогах. Трэск ад саранчы, што трапляе пад колы, заглушае тупат капытоў.

Яго вялікасць павінен дапамагчы Альмі. Я бачыў усё на свае вочы, і я пастараюся яго пераканадь.

Але голад непазбежны. І непазбежныя пакаранні. Епіскап абяцаў папярэдзіць сына Жака Секвестра, як яго там?.”

ЕПІСКАП ГРЫГОРЫЙ

Пякельная сумесь задушлівага начнога паветра з дакучлівым ныццём камароў вымушала дыхаць часцей, чым было неабходна для сну. А над неахайна ўзбітай падушкай з гусінага пуху круділася назойлівая думка: “Гэты сысунок яшчэ і манеты рабіў! (Зрэшты, казне прыдасца.) Дарэмна я яго адпусціў, дарэмна!”

Неабходнасць супакоіцца і нададь думкам нейкі іншы накірунак вымусіла айца Грыгорыя падняцца з ложка.

У адным споднім ён з крахтаннем падышоў да стала, запаліў тры кандэлы і ўласнаручна вывеў указ, які заўтра ж збіраўся аднесці на зацвярджэнне ў магістрат:

“У адпаведнасці з зямельныім кадастрам правінцыі Альмі і ў сувязі са смерцю Балтазара Секвестра землі, перададзеныія ў свой час Святой Царквой Жаку Секвестру, вяртаюцца ва ўладанне Святой Царквы.

Епіскап Грыгорый”.

РАЗВЕДЧЫК

КАСМІЧНА-РЭЛЯТЫЎНАЯ ФАНТАЗІЯ

Рабі сваю справу. Не бойся ворагаў, не заводзь сяброў. Усе чужыія, а сваіх ніколі не будзе. І галоўнае - памятай пра сваё прыз начэнне.

Аўтар

Інфармацыя для зямлян:

странг - адзінка часу: змена сарака пакаленняў на Арадзе;

эверфарсінг - сярэдняе афіцэрскае званне;

спейскрос - касмічны карабель для міжпланетных: і міжгалактычных: палётаў;

дыіспаграма - адраснае пасланне ў межах Метагалактыкі.

1

Арада была асуджана на пагібель. Альдэпарыс, які спрычыніўся да ўзнікнення жыцця на Арадзе і апекаваў за ёй спакон веку, змяніў літасць на гнеў: пратуберанец, раптоўна выкінуты з яго нетраў, выпаліў Заходняе паўшар’е Арады. Безупынныя пажары знішчалі атмасферу і ўсё, што адалела пасля выкіду. Рэшткі заходніх пасяленцаў перабіраліся ва Усходняе паўшар’е. Адноўленыя на Усходзе серсамагнітныя інфармацыйныя станцыі апрацоўвалі звесткі

з Касмічных Базаў Назірання, не даючы забыцца пра катастрофу. Непрадказальнасць магутнасці і часу наступных выкідаў паставіла Араду ў стан страхотлівай няпэўнасці. У лабараторыях Інстытута Катаклізмаў лічылі, што такая ж катастрофа ва Усходнім паўшар’і верне жыццё на планеце ў дагістарычныя часы. Але з трагедыяй такога маштабу вучоныя сутыкнуліся ўпершыню, таму праз іх напышлівую ўпэўненасць праглядвала разгубленасць дылетантаў. Міжпланетная Асацыяцыя распрадоўвала варыянты эвакуадыі жыхароў на спадарожнік Арады - Рэну. Аднак непамерна вялікія выдаткі на стварэнне там умоў жыцця, якія б задаволілі арадан, адсоўвалі перасяленне на неакрэслены час, а іншых спадарожнікаў не падарыў Арадзе ўсёмагутны Космас.