Варлен Бечык - Радкі і жыццё

4.11.

Учора напісаў прадмову да кнігі Ігара. Аддаў. Сён­ня карціць — блага, не так.

На абходзе: — Больной готов к операции.

Пуста ў акне. Сасняк адбірае прастору. Бярозка з неапалым лісцем. Голле ўвесь час у звівах і рухах. Вараннё, сарокі. Вербалознік яшчэ таксама не асыпаўся.

Смутак. Бараўлянскі смутак. Шкода прапушчанага, нязробленага.

Смутак па тым жа Ігару, па яго так недарэчна абарваным лёсе.

Прыходзіў Мікола Гіль, гаварылі. Пра што? Пра паэму Някляева «Наскрозь», пра вершы Янішчыц у сувяз! з хваробай сына...

Пасля мне здалося, быццам каркнуў воран.Някляеў, вядома, чалавек таленавіты. Але ёсць рэчы, якія нельга «эстрадзіць», яны патрабуюць гаварыць пра іх сутнасна, «гола». Колькі адзёжак, апратак ні ўздзень, як ні выкручвайся — астанешся голенькім, нават непрыстойна голенькім...

Апошні ліст, прачытаны ім...7. X 1.85.

Дарагі мой Чалавек, Варлене!

Хацеў бы быць бліжэй — дактары не пускаюць, хацеў бы сказаць болей — папера не дазваляе. Усё разумею, хачу зразумець, радуюся за цябе, за тваю мужнасць. Ведаю, што няма большай хваробы, як хвароба духа, і ведаю, што дух наш трымае нас на зямл! Каб ты ведаў, як мы чакаем твайго голасу на волі, голасу, які з’яўляецца адбіткам не толькі свайго жадання. Гавару пра ўсё гэта на паперы, бо з-за нейкай дурной сарамлівасці не ·сказаў яшчэ іначай, не пасмеў сказаць. Трывайся і выходзь да нас.

Абдымаю — твой А. Кудравец.