Уладзімір Караткевіч - ....Трэба церабіць сваю сцежку Дзённік 1965-66 гадоў

Усё добра. Кожнаму свая праца на зямлі. І кожнай справе – свая чарга.

Вось і працую.

За тыя дні суровага роздуму і асэнсавання, калі расце чалавек і ўздымаецца яшчэ на адну прыступку, адно было шчасце – сябры. Ну і яшчэ дзясятага глядзелі з Адамам у акадэміі карціны Драздовіча [40]. Так што той панядзелак быў чымсьці накшталт нядзелі. Дзіўнае ўражанне: школы не хапала і, аднак, магутны талент. Не таму, што з адной зямлі, а папраўдзе. Гэты крык фарбаў у гістарычных карцінах, гэтая вычварная, кранальная і трохі дзіцячая мара аб сусвеце, аб нейкіх дзівотных гарадах, якіх няма на зямлі, гэтае адчуванне тугі, мужнасці і веры – гэта маё, гэта агульнае.

Ён верыў. Магчыма, таму, што (ведаю, скажу дзікае для многіх) меў наіўную, бы ў дзіцяці, душу. Іншы чалавек ніколі не мог бы так грувасціць фарбы, у шэрым быцці марыць пра нязнанае. Іншы чалавек ніколі не намаляваў бы такога мядзведзя сярод ялін, што падобныя да хвашчоў. Дзіва – мядзведзь. Я літаральна рагатаў. Гэты непараўнальны прымітывізм, гэтая цэласнасць…

Лёс, напэўна, ёсць. Возьме, ударыць, адбярэ нешта, уразіць болем – і раптам дасць, падорыць адчуванне еднасці чалавека са сваім людам, падорыць веру, што ўсё, нягледзячы ні на што, наканавана і прадвызначана ў лепшы бок, што нічога, ніколі і ніхто з гэтым не зробіць, што быць гэтаму вечна, пакуль ёсць людзі, зямля і дабрыня. І колькі дадзена табе служыць ім – столькі і служы. Не бойся. Што ні зробіш – толькі зрабі гэта па-чалавечы. Нават памры.

Працаваў усе тыя дні. Выправіў раман (работа дзікая), у суботу, 22-га, купіў маці білеты на цягнік (едзе ў Кіеў), уладкаваў шматлікія справы. У нядзелю чыталі і правілі ў Адама “Каліноўшчыну”. Усё зрабілі, як належыць. У ноч на панядзелак праводзіў маці (сам білета сабе не ўзяў, заносы былі такія, што аўтобусы на Крычаў і Гомель не хадзілі). Вярнуўся дахаты. Спаў не больш за пяць гадзін. У 8 устаў, занёс у выдавецтва рукапісы рамана і зборніка вершаў. Завёз у Саюз “Каліноўшчыну”, вычытваў у “Беларусі” вершы. Выбраўся адтуль з Кіслікам і Тарасам. Сядзелі пасля ў мяне, выпілі трохі, развіталіся.

25-га прыйшоў дахаты, справы зрабіў, рэчы сабраў. Пад вечар прыйшоў Адась. Пасядзелі трохі.

Напярэдадні я і на студыі быў. Была гэтая… Юрэнева [41]. Рашуча выступала супраць беларускага дыялога: “Трэба, каб усім было зразумела”. То дубліруйце, чаго вы? Нацыянальнае мы мастацтва робім ці не. <���…> Шпак – маўчаў. Відаць, усё абдумваў, якім чынам зрабіць галгофу Братчыка – інсцэніроўкай Лотра (ну й дурасць! І герой, калі так, палучаецца падла, і сюжэт – дрындушка, а не народная трагікамедыя).

Урэшце, абрыдла гэта мне. Ю. вякала: “Нет сюжета, в таком виде нечего и посылать. Москва, комитет не утвердит”. Ну і Паўлёнак, вядома, не зацвердзіць раней за той камітэт. То нашто ён тады з нашым “суверэнным” камітэтам? Так званае кінаначальства. Прапанавалі мне аддаць тысячу на кансультанта па рэжысёрскім сцэнарыі. Спачатку быў згадзіўся, а пасля задумаўся. Гэта ж не рэжысёрскі. Гэта, фактычна, у абход закону, новы варыянт літаратурнага. Ды Ск. яшчэ трымаецца, як п’яны за плот, за таго Сосіна. Сосін – кансультант Караткевіча. Па беларускай гісторыі. Вырашыў заяву не пісаць, а пайсці дамоў… Ну і адбыўся ж там хай! Вырашылі напалохаць. Выклікалі Рагнеду, каб прынесла казку Якімовіча (ужо сто год ляжыць) і яшчэ нейкае … Сталі прапаноўваць Бычкову. І напалохалі замест мяне – яго. Яму зусім не хочацца іншага. Ён разам з імі толькі майго “Хрыста” хоча … сапсаваць. Адзіны зараз добры сцэнар.

Паўлёнак крычаў: “Мы яму больш у кіно не дамо работаць!” а Р. яму: “А ён і сам больш не будзе. Гэта для падзёншчыка работа”. Не напалохалі.

Бычкоў бегаў па студыі ў паніцы. З мяне сталася б і на грошы плюнуць. І толькі раніцай я даведаўся, што кансультант Толенька Галіеў [42], сябра, чалавечына. Ну, тут ужо нават для справы добра. Гэты сапсуць не дасць. Згадзіўся. Р. прыйшла, напісалі згоду, пакінуў я для Толькі ліст, даў Р. інструкцыі (яна зрабіла ўсё так, што люба-дарага), запрасіў Тольку да сябе (не змог прыехаць, толькі 1-га ліст прыслаў, што адносіны да сцэнара самыя лепшыя, пяшчотныя і беражныя). А Р. заверыў, што на ідыёцкія заўвагі аб інсцэніроўках – пляваў і “Фанфана-Цюльпана для бедных” рабіць не дасць.

У той дзень, у сераду, у 16.00 прыйшлі Грынчык, Адам з жонкай і знаёмым ды Мікола Прашковіч [43]. Пасядзелі добра, выпілі (званіў Толька Забалоцкі, сказаў, што згодзен быць аператарам, чым узрадаваў да немагчымага), вызваў я таксі. Астатнія засталіся прыбіраць, а Міколы даставіліся са мною да аўтобуса. У 19.30 ад’ехаў.

Дзіўная была гэта дарога. Каранціны, шлагбаўмы, вогнішчы, будкі вартаўнікоў (з комінаў лятуць у ноч іскры) і сама варта. Праз каранцін ехалі доўга, рабілі каўбасу з прыпынкам у Жлобіне і звязалі яе ў Рагачове ў 3 гадзіны ночы. Знайшоў чалавека, які спаў у машыне (гнаў яе з Гомля ў Мінск, ды здарожыўся), і ён мяне з рукзаком і чамаданчыкам даставіў да дома. Пастукаў – Альма пачала вішчэць, усталі ўсе, трохі пасядзелі, чарчыну з дзядзькам заклалі, ды й спаць.

Добра. Адно кепска – шафёр той, робячы разварот, спляснуў мой чамадан. Сяк-так выправілі, але ўсё адно нагадвае ён стары “шапо-кляк”.

27-га; 28-га разбіраўся. Стол засцяліў. На маленькім кутнім століку – кнігі, на маім – паперы. Купіў кавы і папярос. І спачатку, дурыла, лісты стаў пісаць. І пісаў два з паловаю дні (палова – у нядзелю 30-га, бо прыйшлі Клятэцкія, і Дзм. Ілліч з дзядзькам матор рапаравалі, а пасля – выпіўка была), і напісаў процьму і яшчэ 19 засталося, і справу гэтую я рашуча скарачаць буду. А 31-га прыйшоў ліст ад Кісліка: да 10-га Хрыста трэба здаць.

І вось я 31-га чытаў і правіў напісанае і першага чытаў і правіў, і палову “Хрыста”-аповесці скончыў. Напісаў яшчэ па поваду яе лісты, з’ездзіў на паштамт, адправіў бандэроль і іх. Цяпер трэба да 10-га паспрабаваць па падрабязных накідах напісаць другую палову і адправіць.

Не хацелася забіваць вечара, апошняга, работай, і таму пайшоў на спатканне з Дняпром. То стаялі мяккія зімнія дні, а то пачаўся дождж, стаў есці снег.

У прыцемках бязмежная наша далячынь ляжала суровая, туманная. Была яна такой і пры Усяславе, як сядзеў ён у снягах і звон слухаў. Была яна такая і ў Магілёўскі бунт, і ў часы Багрыма, і цяпер. Удзьмуты сіні лёд Дняпра, вароны, змрок. У трываласці, у нязменнасці прыроды ёсць нешта пагрозлівае, але ёсць і надзея… І вось зрабіў запіс у дзённіку адразу за два дні, дагнаў час. Цяпер буду пісаць патроху, адпачываць за ім.

А цяпер спаць. Набліжаецца поўнач. І заўтра працаваць, працаваць. За сябе. А, калі ўдасца, яшчэ і за тых, хто ўжо не можа.

5 лютага. Субота

Дні пайшлі манатонныя, але – цьху-цьху-цьху! – дай божа часцей такой манатоннасці, каб у тваім жыцці амаль ніякіх падзей, а перажыў ты іх за гэты час – сотні. Другога ўвесь дзень сядзеў за аповесцю, і нешта яна ў першы той дзень рыпела: трэба было мазгі прыстасаваць да новага рэжыму, а на гэта заўсёды ідзе дні два. А вечарам прайшліся з дзядзькам. У той дзень грукнуў здаравенны мароз. Вось табе і сіроцкая зіма, вось табе і гракі. І куды яны, бедныя, падзеліся?